تیم ملی فوتبال کشورمان در اولین بازی برگشت گروه نخست دور نهایی مقدماتی چام جهانی در قاره آسیا، به یک پیروزی ارزشمند مقابل سوریه دست یافت. ایران با این پیروزی شانزده امتیازی شد و خیال هوادارن فوتبال ایران را تا حد زیادی از صعود به جام جهانی راحت کرد. همان طور که نتیجه‌ی بازی تا حدی گویاست ملی‌پوشان ایران کار دشواری برای این پیروزی نداشتند. پیروزی سه بر صفر برابر سوریه با گل‌های آزمون، حاج‌صفی (پنالتی) و قلی‌زاده به دست آمد.
اما آنچه این پیروزی را برای نگارنده تبدیل به یک پیروزی خاص می‌کند که روح زمانه‌ی فوتبال ملی رو در خود دارد مربوط به گل‌های اول و سوم است. گل اول این مسابقه روی یک ضد حمله‌ی طوفانی به ثمر رسید. توپ قطع شده در دفاع در میانه‌ی زمین خودی به وحید امیری رسید. وحید به خوبی از فضا و زمانی که در اختیارش بود استفاده کرد و با دید عالی توپ را به بهترین شکل پشت سر دو مدافع سوری برای سردار آزمون فرستاد. سردار فرصت‌طلبی ذاتی خود را چاشنی مهارت و تجربه‌ی اندوخته شده در فوتبال اروپا کرد و با کنترلی راحت توپ را در اختیار گرفت و بی هیچ کار اضافه‌ای توپ را به دروازه‌ی سوریه چسباند تا داستان پیروزی پنچم ایران در گروه نخست آغاز شود.
این گل زیبا قابلیت آن را دارد که تا سال‌های سال در موقعیت‌های مختلف آن را تماشا کنیم و به یاد این روزهای درخشان تیم ملی بیفتیم. روزهایی که از جمله‌ی خصوصیاتش وحید امیری آماده و سردار آزمون فرصت‌طلب هستند که یکی به نوعی هافبک و دیگری مهاجم تراز این روزهای فوتبال ایران‌اند. همچنین یاد کردن از این تیم ملی نیز ما را یا این گل خواهد انداخت که دلیلش علاوه بر زیبایی و اهمیت آن، پاس و گل دو بازیکنیست که با درخشش و آمادگی خود بار بخش زیادی از خاطرات شیرین فوتبال ما را برای چند سال به دوش کشیده‌اند.
دیگر گل الهام‌بخش این مسابقه گل سوم بود. سوریه در دقایق پایانی بازی فشار را روی دروازه‌ی ایران بیشتر کرد و مدافعین این تیم بسیار بالا بازی می‌کردند. نتیجه‌ی این امر نه تهدید شدن دروازه‌ی ایران که فرصت بیشتر ایران برای ضدحمله روی دروازه‌ی سوریه بود. یکی از آخرین ضدحملات ایران روی پاس اللهیار صیادمنش به علی قلی‌زاده شکل گرفت.
حضور جوان بیست ساله‌ی فوتبال ایران که طبق انتظار در مسیر پیشرفت قرار دارد و این روزها اخبار جذابی از انتقالش به لیگ‌های معتبر اروپا به گوش می‌رسد، اتفاق امیدبخشی برای هواداران تیم ملیست. جالب اینکه پاس گل این بازیکن به کسی رسید که شاید پنج سال پیش فوتبال ایران حسابی را که امروز روی اللهیار باز می‌کند، روی او باز کرده بود. علی قلی‌زاده امروز در آستانه‌ی آینده‌ایست که روزی به عنوان یک جوان آینده‌دار در تیم سایپا برایش متصور بودیم. گل سوم ایران به سوریه شاهد خوبی بر این مدعاست، جایی که قلی‌زاده در سمت چپ زمین سوریه در فضایی مناسب توپ را دریافت کرد، با تکنیک بالای خود در کمال آرامش وارد محوطه‌ی جریمه‌ی سوریه شد و به نمایندگی از میلیون‌های گل کوچک‌باز و سالنی‌باز ایرانی که از صفحه‌ی تلویزیون تماشاگرش بودند انواع بلاها را سر مدافعین سوری آورد و توپ را از بین پاهای مدافع سوری تبدیل به یک گل به یاد ماندنی برای فوتبال ایران کرد. جالب اینکه واکنش خاص سردار آزمون به این گل با قرار دادن دست‌هایش روی سر به نشانه‌ی بهت احتمالا واکنش بسیاری از ما پای تلویزیون بوده که تا این حد تحت تاثیر گل ستاره‌ای قرار گرفتیم که ته دلمان آرزوی درخشش بیشترش را در جام جهانی داریم.
در پایان باید اشاره کرد نام بردن از این چهار بازیکن به عنوان سمبلی از امروز و فردای تیم ملی به هیچ وجه دلیل نادیده گرفتن تلاش و شایستگی دیگر بازیکنان فوتبال ایران نیست. بازیکنانی که سختی شیرینی به پیش‌بینی ترکیب و حتی لیست تیم ملی بخشیده‌اند. شاید بد نباشد انتهای این متن نیز با نام یکی دیگر از آن‌ها همراه باشد. کسی که سال‌ها پشت در ورود به تیم ملی ماند اما برای اثبات توانایی‌های خودش در تیم‌های مختلف اروپایی تلاش کرد. دیدن حرکات عابدزاده گونه‌ی امیر علاوه بر اینکه خاطرات شیرین حضور پدرش را در دروازه‌ی ایران برای ما زنده می‌کند، خیال ما را بیش از پیش از دروازه‌ی تیم ملی راحت می‌کند. ما برای دوست داشتن امیر دلایل زیادی داریم و فارغ از اینکه جای او بیرانوند یا هر کس دیگری در درون دروازه‌ی ما بایستد همیشه محبوب قلب‌های فوتبال‌دوستان ایرانی خواهند بود.
