Ervin rudeنمونش در فینال جام ملت های اروپا.اینکه چرا پیروزی ایتالیا علاوه بر ایتالیا در بسیاری از نقاط دیگه جهان هم موج شادی به راه انداخت، علتش رو باید جای دیگه جست‌وجو کرد. اینکه چرا انگلیسی‌ها جایی در دل هواداران فوتبال دنیا ندارند و یا اینکه چرا انگلستان حتی اگر فوتبال هم بازی کنه باز شکستش بیشتر هواداران فوتبال را خوشحال می‌کنه تا پیروزی و حتی قهرمانی رقیب. وقتی می بینیم که طرفداران بقیه تیم های دنیا، به شدت هرگونه اهانت یا نژادپرستی در خصوص بازیکنان سیاه پوست انگلیس رو مزمت می‌کنند، متوجه میشیم که این نفرت و خشم و این شادی از شکست انگلستان ریشه در جای دیگه دارد!!!
1-ریشه های نژاد پرستی : اگر اتفاقات قبل و بعد از فینال یورو در لندن در هر کشور دیگه ای رخ می‌داد، همین انگلستان مدعی دموکراسی و آزادی بیان و عقیده، اون کشور رو بی‌فرهنگ و وحشی قلمداد می‌کرد، اما وقتی پای خودش وسط باشه توحش و نژادپرستی می‌شه عین دموکراسی!
2-تکبر و غرور : شادی بابت شکستشون رو باید در تکبر و غرور نهادینه شده به عنوان میراث استعمار کهن در انگلیسی‌ها جست‌وجو کرد. غروری که باعث می‌شه خودشون رو صاحب جهان بدونند و حالا که باختن، طبیعیه که بخش اعظمی از جهان خوشحال باشند از اینکه نماد کبر و غرور شکست خورده !
3- استعمار و تفرقه افکنی : ردپای انگلیس طی قرن های گذشته در تمامی جنایت‌های رخ داده برای بشریت به وضوح دیده می‌شه. سیاست تفرقه بینداز و حکومت کن. سیاستی که هدایتگر اصلیش ملکه و بازو‌های اجراییش ، سیاستمداران انگلستان بودند و هستند از بالفور و چرچیل تا امثال جانسون امروز.
این شادی، نه برای شکست فوتبالی انگلیس، بلکه برای شکست و ناکامی سمبل اسکتبار، استعمار، تزویر، زورگویی و اختلاف‌افکنی است استعمار پیر همواره در نگاه مردم جهان استعمار پیر خواهد ماند و شکستش حتی در قالب فوتبال باعث خوشحالی است!!!
در ضمن خوش برگشتی عزیز
