شب گذشته تیم های رم و یوونتوس از سری رقابت های هفته هشتم سری آ به مصاف هم رفتند و این دیدار با نتیجه 1-0 به سود شاگردان آلگری به پایان رسید و حالا در این مطلب به یکی از سوالات بزرگ برخی هواداران یعنی دلیل دوست داشتن و علاقه برخی فوتبالی ها به پیروزی های کم گل همراه با کلین شیت می پردازیم...
به گزارش طرفداری، یوونتوس شب گذشته با نتیجه دلخواه سرمربی تیم یعنی 1-0 به پیروزی رسید و این در حالی بود که شاگردان مورینیو حتی یک پنالتی را هم از دست دادند و فاصله ای تا به تساوی کشاندن کار نداشتند. هواداران فوتبال ایتالیا به خوبی ارزش این پیروزی های 1-0 را می دانند و چنین نتیجه ای برای شان بدون شک لذت بخش است. اگر فوتبال را به چشم یک سرگرمی ببینید و به دنبال لذت بردن از آن باشید قطعا نتیجه ای مشابه 4-3 یا هر پیروزی دیگری را به نتیجه 1-0 ترجیح می دهید و به دنبال بازی ای خواهید بود که تعداد گل های زیادی در خودش جای داده باشد، به هر حال این طرز نگرش به هیچ عنوان اشتباه نیست چرا که فوتبال را یک سرگرمی می دانید و مهم ترین سلاح این سرگرمی هم تعداد دفعات رسیدن توپ به تور دروازه هر یک از دو تیم است... اما اگر فکر می کنید همه باید مثل شما بازی هایی پر گل و این چنینی را دوست داشته باشید سخت در اشتباه هستید...
ماسمیلیانو آلگری که همین شب گذشته تیمش با نتیجه 1-0 مقابل رم به پیروزی رسید، از طرفداران پروپاقرص ارائه بازی هایی برای رسیدن به این نتیجه است و دفاع کردن از گل های زده شده از اهمیت بالایی در فلسفه این مربی برخوردار است و بارها از علاقه اش به این قضیه صحبت کرده است. همین چند هفته پیش هم یووه ای ها قهرمان اروپا را با نتیجه 1-0 زمین گیر کردند و با سه نتیجه 1-0 پیاپی که فتح دربی دلاموله هم یکی از آن ها بود، به نوعی از بحران خارج شدند. اما چه اتفاقی می افتد که بخشی از هواداران به نوعی قید جذابیت فوتبالی با تعداد گل های بالا را می زنند و مثل سرمربی یوونتوس به دنبال بردهای 1-0 هستند. البته باید در این بین به این نکته هم توجه کرد اگر فردی طرفدار پروپا قرص تیمی باشد تحت هر شرایطی تنها به دنبال برد تیمش است اما در همین میان هستند هوادارانی که از چنین بازی های کم گلی حتی برای تیم هایشان هم بیزار هستند. برای درک این قضیه کافی است نگاهی به مکالمات برخی هواداران یوونتوس بیاندازید و نارضایتی آن ها را از این نتایج ببینید، گرچه خارج از بحث است اما اگر با چنین هوادارانی از یوونتوس برخورد کردید تنها یک سوال را مطرح کنید؛ یوونتوس چه زمانی با ارائه بازی ای هجومی و سراسر پرفشار به موفقیت رسیده است؟ یا اصلا این تیم ایتالیایی چه زمانی چنین سبک بازی ای را به صورت بلند مدت ارائه داده است؟ برای این که از بحث خارج نشویم سراغ همان بردهای 1-0 و بازی های کم گل می رویم و دلیل جذابیت آن برای برخی از هواداران فوتبال را بررسی می کنیم...
دیگو سیمئونه یکی از طرفداران چنین پیروزی هایی است...
- تعداد گل کمتر، اشتباهات کمتر
معمولا در بازی هایی که بین هواداران فوتبال تحت عنوان شطرنج های تاکتیکی از آن یاد می شود، تعداد گل های زیادی در آن ها رد و بدل نمی شود چرا که بالا رفتن تعداد گل در هر بازی رابطه مستقیمی با تعداد اشتباهات هر تیم دارد و معمولا تا اشتباهی از نظر فنی یا فردی در زمین رخ ندهد، گل های زیادی به ثمر نمی رسد و در این بین جدالی از لحاظ فنی اعتبار بالایی دارد که تعداد اشتباهات در آن زیاد نباشد. برای مثال همین بازی چلسی-منچسترسیتی چند هفته پیش را تماشا کنید، بازی با نتیجه 1-0 به پایان رسید و ما شاهد یک شطرنج تاکتیکی تمام عیار بین پپ گواردیولا و توماس توخل بودیم. البته این قضیه الزاما به معنی این نیست که بازی های پرگل از لحاظ فنی از سطح کیفی پایینی برخوردار هستند اما تجربه نشان داده بازی هایی که کاملا تحت سیطره دو مربی بزرگ است و حریف در میان تفکرات مربیان مقابل اسیر می شوند به نسبت بازی های کم گلی هستند. در تئوری فوتبال و روی کاغذ هم هر مربی ای تیمش را طوری راهی میدان می کند که گلی را دریافت نکند و از گل هایش به خوبی دفاع کند.
پس تکلیف برخی از هواداران فوتبال که چنین بازی هایی را دوست دارند همین جا مشخص شد. تعریف آن ها از سرگرمی فرق دارد و سرگرمی هم مثل خیلی از پدیده های دیگر دارای معنی مطلقی نیست و یک نوع تعریف قراردادی دارد که می تواند فرد به فرد تغییر کند و این قضیه نه در مورد فوتبال بلکه در همه عرصه ها صادق است. این تعریف های خود شما است که یک مفهوم مثل خوشحالی، سرگرمی و یا هر چیز دیگری را می سازد، برای مثال این قراردادی بین خودتان است که طرفدار چلسی باشید و از قهرمانی این تیم در رقابت های لیگ قهرمانان خوشحال شوید و خوشحالی را در موفقیت چلسی خلاصه کنید، در حالی که در طرف مقابل هستند کسانی که طرفداری سیتی هستند و از شکست این تیم در فینال ناراحت هستند و تعریف خوشحالی را در نقطه مقابل طرفداران چلسی بنا می کنند. حالا تعریف خوشحالی و تفاوت های آن از هر فرد به فرد دیگر را می توانید به قضیه بازی های کم گل تعمیم بدهید، یک طرف افرادی را بگذارید که به دنبال تماشای شطرنج های تاکتیکی کم اشتباه هستند و طرف دیگر افرادی را بگذارید که می خواهند به مدت 90 دقیقه از زندگی روزمره خود فاصله بگیرند و یک نمایش جذاب پرگل را ببینند...
یکی از معروف ترین 1-0 های تاریخ فوتبال
پس دلیل اولی که برای دوست داشتن این نوع از بازی ها وجود دارد، می تواند به دیدگاه فنی شما برگردد که به بازی های کم اشتباه علاقه مند هستید...
- تنها در این یک مورد؛ بهترین حمله، دفاع است!
در اصل از این جمله تحت عنوان بهترین دفاع، حمله است استفاده می شود اما با توجه به همان تعریف های نسبی ای که به آن اشاره کردیم در این قضیه هم ما این جمله را وارونه می کنیم. در واقع این دلیل بیشتر به هواداران تیم هایی خاص مربوط می شود. هوادارانی که با ایدئولوژی باشگاهشان مبنی بر ارائه بازی ای واکنش گرا کنار آمده اند و از دفاع کردن لذت می برند. این قضیه ارتباط مستقیمی با ایدئولوژی و پیشینه باشگاه دارد. حتما اصطلاح یک-هیچ ایتالیایی به گوش تان خورده است. در مورد پیشینه این اصطلاح باید بگوییم ایتالیا مهد تولد و استفاده یکی از بزرگترین سبک های دفاعی دنیا به نام کاتناچیو است که به مدد مربیانی همچون نرئو روکو و هلنیو هررا تمام جهان با این سبک آشنا شدند. (البته اعتبار استفاده اولیه از این سیستم به کارل راپان اتریشی بر می گردد اما مربیان ایتالیایی به تمام جهان اثبات کردند با این سبک می توان به موفقیت هم رسید). این سبک و بازی ای دفاعی به کل تاریخچه فوتبال ایتالیا را تحت تاثیر گذاشته است و ایتالیایی ها بزرگترین موفقیت های خود را تحت تاثیر همین نوع بازی به دست آورده اند و همواره به دفاع کردن شهره بوده اند. البته لازم به ذکر است که اشاره کنیم ایتالیایی ها همواره تحت تاثیر استفاده از این سیستم بوده اند. یعنی حتی در روز هایی هم که صرفا جز به حز کاتناچیو را اجرا نمی کردند هم خوب دفاع کردن را با توجه به یکسری شگردهای خاص و از همه مهم تر روحیه ای که در فوتبال این کشور است در خود دارند. برای مثال در همین یورو ما نمی توانستیم برچسب تیمی دفاعی روی ایتالیای مانچینی بزنیم اما ایتالیای مانچینی مقابل تیمی مثل اسپانیا بی نقص دفاع می کرد. بدیهی است که هواداران فوتبال این کشور از دفاع کردن لذت می برند و هیچ مشکلی با نتیجه ای مثل 1-0 ندارند اما برای مثال در کشوری مثل اسپانیا و در تیمی مثل رئال مادرید اصلا پذیرش این قضیه که تیم در ابتدا به فکر گل نخوردن و دفاع از گل هایش باشد وجود ندارد برای این قضیه کافی است نگاهی به دوران حضور فابیو کاپلو در این تیم بیاندازید. البته دقت کنید در طول این مطلب نتیجه 1-0 را باید نمادی از بازی هایی در نظر بگیریم که کم گل از آب در می آید اما در پایان به پیروزی یک تیم ختم می شود.
پس یکی دیگر از دلایل علاقه نسبت به این نوع از نتیجه هم می تواند ایدئولوژی و پیشینه تیمی باشد که از آن حمایت می کنیم...
آلگری در مورد پیروزی های کم گل تیمش تحت هر شرایطی می گوید:
برای این که مانع از گلزنی نشد اصلا ننگ و عار نیست که توپ را به میان تماشاگران هم فرستاد.
- اهمیت کلین شیت و خط دفاعی در فوتبال
یکی از شاخصه های هر تیمی که سودای قهرمانی در هر لیگی دارد قطعا خط دفاعی مستحکم است. تیم ها نمی توانند از خط دفاعی غافل شوند. هر تیمی که موفقیتی کسب می کند مخصوصا در لیگ ها قطعا در مسیرش در بازی هایی به دنبال به دست آوردن سه امتیاز در اقتصادی ترین حالت ممکن بوده است و حتی تیم هایی که با ضرب آهنگ بالا بازی می کنند هم اگر از این قضیه غافل شوند قطعا به جایی نخواهند رسید. همین لیورپول قبل از خرید ویرجیل فن دایک با همین خط حمله فعلی در هر بازی گل های زیادی را به ثمر می رساند اما تا زمانی که خط دفاعی خود را تقویت نکرد نتوانست به هیچ موفقیتی برسد. در واقع اگر بخواهیم خیلی سر راست در مورد این قضیه صحبت کنیم؛ حتی برای رعایت اصل توازن تیمی هم که شده شما باید تیمی با خط دفاعی مستحکم داشته باشید تا به تک گل هایی که می زنید ارزش ببخشید و علاوه بر این کلین شیت و بسته نگه داشتن دروازه به شخصیی تیمی شما اضافه می کند. دروازه یکی از خط قرمزها در فوتبال است و هر چقدر که این خط قرمز کمتر شکسته شود، شخصیت تیمی بیشتر حفظ می شود. به ازای هر بار که توپ از خط دروازه هر تیم می گذرد بخشی از شخصیت تیمی فرو می ریزد. یک مربی مشهور ایرانی تعریفی همه فهم تر از این خط قرمز داشت ولی این تعریف و توصیف به دلیل رعایت خط قرمزها، قابل نگارش نیست.
پس سومین دلیل برای دوست داشتن این نوع پیروزی ها به حفظ شخصیت تیمی بر می گردد که این قضیه هم به تعریف طرفداری بستگی دارد...
- یک - هیچ؛ سمبل تمام سختی هایی که در زندگی به رستگاری ختم می شود
دلیل آخر؛ به بررسی سمبلیک و نمادی این نوع پیروزی ها می رسیم. فوتبال شباهت زیادی به زندگی روزمره دارد و هر زمانی که ما شمایی از اتفاقات زندگی روزمره را در فوتبال می بینیم به وجد می آییم. پیروزی های 1-0 نمادی از تمام سختی های زندگی هستند که در پایان به یک موفقیت خوشایند ختم می شوند. این اتفاق یکی از بهترین موضوعاتی است که می تواند در زندگی هر فردی رخ بدهد و قطعا مشابه همین قضیه هم در فوتبال ما بسیار خوشایند است. زمانی که یک تیم با نتیجه 1-0 پیروز می شود. در این که پیروزی های 1-0 با استرس زیاد و مصائب بسیاری همراه است اما در پایان وقتی شما با نتیجه 1-0 به پیروزی می رسید، تیم حریف را بیش از هر نتیجه دیگری تخریب کرده اید چرا که آن ها تنها با اختلاف یک گل بازی را واگذار کرده اند و پس از بازی مدام با این قضیه درگیر هستند که چطور در طول 90 دقیقه نتواسته اند یک گل را جبران کنند. این نوع پیروزی ها هم معمولا تحت عنوان پیرزوی های اقتصادی از آن یاد می شود و شما از هر سبک و مکتب تاکتیکی ای پیروی کنید و به دنبال موفقیت باشید، در مقاطعی از فصل مجبور هستید به دنبال چنین پیروزی هایی باشید و میزان و تعداد این پیرووزی ها در طول فصل باز هم به همان قضیه پیشینه باشگاه ربط دارد.
از دید سمبلیک هم پیروزی های 1-0، یکی از زیباترین نماهای فوتبال هستند.
