رکورد 60 ساله ایران پا برجا ماند اما نتیجه ای که در نروژ گرفتیم، با توجه به جوانی تیم اعزامی به اسلو کشتی دوستان را به آینده امیدوار کرد.
به گزارش طرفداری، 60 سال پیش از این، کشتی ایران در جهانی یوکوهاما 6 فینالیست داشت و 7 مدال گرفت. امسال هم در جهانی نروژ 6 فینالیست و 7 مدال در کارنامه ایران نوشته شد اما با این تفاوت که در 1961 یوکوهاما ایران 5 طلا، یک نقره و یک برنز برد و این بار در جهانی 2021 نروژ، 3 طلا و 3 نقره و یک برنز ثبت کردیم تا رکورد یوکوهاما پابرجا بماند اما آنچه باعث رضایت کشتی دوستان است، تنها مدال های طلای حسن یزدانی، کامران قاسم پور و امیرحسین زارع، نقره های محمد نخودی، علیرضا سرلک و امیرمحمد یزدانی و برنز مجتبی گلیج نیست.
پیش به سوی قهرمانی ماندگار
فراتر از این مدال ها جوانی تیم ایران خوشحال کننده است. این تیم جوان اگر درست حمایت و هدایت شود، می تواند 2022 را روی سکوی دوم و 2023 را روی سکوی اول جهانی به پایان برساند و در المپیک 2024 نتایجی بگیرد که حتی از نتایج فرنگی کاران مان در المپیک 2012 لندن ماندگارتر باشد.
در نروژ پایین تر از روس ها و امریکا سوم شدیم اما جایگاه امریکایی ها را به شدت لرزاندیم. پیروزی های باارزش کامران قاسمپور و حسن یزدانی مقابل تیلور و کاکس که امریکایی ها به آنها می نازند، نشان داد در جهانی بعدی راحت می توانیم از امریکا عبور کنیم و برای دو سال بعد به جایگاه روس ها هجوم ببریم. یادمان نرود مجتبی گلیج هم اسنایدر را برده بود و فقط روی غفلت خودش حریف سرسخت امریکایی را به فینال فرستاد و خودش را از تنه به تنه شدن با تانک روس ها، رشید سعدالله یف محروم کرد.
مراقب طلایی ها باشیم، رقابت ادامه دارد
حالا ما باید از هر 3 طلایی مان بیشتر مراقبت کنیم. حسن یزدانی با غلبه بر تیلور، کامران قاسم پور که الحق و الانصاف ستاره این مسابقات بود، با عبور از جیدن کاکس و امیرحسین زارع با شکست دادن تمام مدعیان سنگین وزن جهان، قهرمان شدند اما رقبا از همین فردا بیکار نمی نشینند و برای تلافی تمرین می کنند. ما هم باید از این 3 قهرمان مان مراقبت و محافظت کنیم.
امیر محمد یزدانی و محمد نخودی و سرلک هم که نقره گرفتند نیاز به کسب تجربه بیشتر دارند و باور کنید نقره هر 3 آنها را می توان تا یکی دو سال بعد به طلا تبدیل کرد، برنز گلیج هم در واقع نقره است و او احتمالا هر بار دیگر هر جای دیگر به اسنایدر بخورد، تلافی می کند و فقط می ماند تانک روس که بردنش کار ساده ای نیست و باید تا المپیک بعدی صبر کنیم و ببینیم کامران قاسم پور یا مجتبی کلیج و یا حتی شاید حسن یزدانی در وزن المپیکی 97 با این تانک روس چه می کنند؟
ادامه کار درست درستکار
اما جدا از این 7 نفر ما رحمان عموزاد را داریم که شک نکنید سال های بعد با درس گرفتن از شکست امسالش، مدال جهانی می گیرد، عرفان الهی را داریم که اگر باورش شود هیچ حریفی ترسناک نیست، می تواند یک مدال از هر رقابتهای جهانی که به آن پا می گذارد، بردارد. حتی یونس امامی هم هنوز می تواند به مدال جهانی فکر کند. پژمان درستکار در اولین تجربه سرمربیگری اش کار درست را انجام داد و علیرضا دبیر، رفیق قدیمی و صمیمی خود را سربلند کرد. هرچند نمی توان از نقش فنی دبیر در این موفقیت به سادگی گذشت اما سرمربی درستکار است و پژمان باید از همین فردا به فکر ارتقای این جوانان آینده دار باشد...
فقط یک نکته را فراموش نکنیم؛ به کشتی به اندازه توقعی که داریم باید توجه شود. نمی شود توقع از کشتی باشد و توجه به کشتی نباشد. آیا مسئولان ورزش ما حق کشتی را بعد از این بزرگی می دهند؟
