فریبا افزود:
قبل از اینکه به جام جهانی برویم باید انتخاب می شدیم. در سال 1988 که به جام جهانی رفتیم 18 تیم بودند و از آسیا و اقیانوسیه یک تیم به جام جهانی می رفت. کویت را بردیم و برای جام جهانی انتخاب شدیم. برای بازی برگشت با کویت مربی ما از جوانتر ها استفاده کرد. شب قبل از مسابقه مربی تیم مقابل در مسابقه ای گفت مهاجرانی می خواهد به ما رکب بزند که می خواهد از جوانان استفاده کند. در آن بازی گل اول را ما خوردیم بعد من و خلیلی گل زدیم و بُردیم اما مربی آن ها بعد از برد با اخلاق حرفه ای خود به تیم ما بسیار تبریک گفت چون ما با تیم دوم تیم اول را در کویت بردیم.
وی ادامه داد:
پست اصلی من هافبک بود. برای جام ریاست جمهوری با تیم پاس به کره جنوبی رفتیم. یک روز قبل از اولین بازی فرکی کشاله اش کش آمد و پست فوروارد خالی ماند و چون خیلی جاها ارتباط خوبی با مربی داشتیم من گفتم دوست دارم فوروارد بازی کنم و بررسی کردند و فردای آن مرا در پست فوروارد گذاشتند. بهترین بازی عمرم را در آن موقعیت داشتم و در آن دوره در همه بازی ها زیر 10 دقیقه به همه تیم ها گل زدم. یک گل هم به خود تیم کره زدم که ماندگار شد.
فوتبالیست قدیمی ایران اظهار داشت:
هر آدمی اولین تجربه و شاکله زندگی اش در خانواده شکل می گیرد. من در یک خانواده بسیار پر جمعیت بزرگ شدم؛ 10 برادر و 2 خواهر هستیم و پدرم فقط می توانست شکم خانواده را سیر کند برادر بزرگم بهزاد برای رسیدگی به امور درسی و اخلاقی نقش پدر را برای ما داشتند. به علاوه پدر و برادرم شانس آوردم که در 13 سالگی به زیر دست مربیانی رفتم که بسیار اخلاق مدار بودند و بین 50 تا 60 بازیکنی که به تیم ملی داده اند همگی اخلاق مدار هستند. این همه سال بازی کردم کلا دو تا اخطار فوتبالی داشتم ولی دعوا در زمین بازی نداشتم این شانسم در زندگی ام هم تاثیر گذار بود.
فریبا گفت:
خیلی تمرین می کردم؛ به شوت زن معروف بودم ابتدا به ساکن که نمی توان شوت زن بود، شاید 20 درصد آن به استعداد آدم برگردد اما 80 درصد آن اکتسابی است. در زمین راه آهن بازی می کردیم و بعد از غروب هم با یکی دو تا بازیکن در زمین می ماندیم و تمرین می کردیم.
وی درباره گلزنی های متعدد با پای چپ تصریح کرد:
راست پا هستم اما 90 درصد گل هایم با پای چپ است. وقتی انتخاب رشته داشتم دو ماه برادرم نگذاشتند به تمرین بروم چون باید درس می خواندم. وقتی برگشتم مربی گفت من تیمم را بسته ام فقط یک نفر را برای گوشه چپ می خواستند و من در 15 روز پای چپم را تقویت کردم، سر تمرین ها مربی کفش پای راستم را در می آورد تا مجبور باشم فقط با پای چپم کار کنم.
این فوتبالیست پیشکسوت افزود:
ابتدا در تیم راه آهن بودم بعد از آن تیم رفتم پاس و بعد استقلال. پاس در سال 55 حقوقش 2 هزار و 500 تومان بود و در ازای هر برد در هر بازی هزار تومان پاداش داشت.
فریبا ادامه داد:
با همه بازیکنان استقلال خوب بودم چون من بازیکن بازیساز تیم بودم. یک هافبک همیشه آرزو می کند فرواردی پرسرعت مثل چنگیز داشته باشد. تیم ما در سال 60 یک دست بود و همه نفرات آن قوی بودند و با اکثر بچه ها جور بودیم. همیشه تیم یک دست نیست بلکه نقش مربی در این یک دست بودن مهم است.
وی اظهار داشت:
من هافبک نفوذی بودم؛ در همه سال هایی که بازی کردیم جزو گل زن ها بودم و رو به جلو رفتن را دوست دارم. حتما کسی که شوت خوب می زند باید سر خوبی هم داشته باشد. با سرم گل های زیادی برای استقلال و تیم ملی زده ام.
این بازیکن برجسته استقلال گفت:
سال 61 یک بر صفر در دربی عقب بودیم. یک ربع مانده به پایان بازی روشن به زمین آمد و دو تا گل برای استقلال زدیم. هرچه گل به تیم های دیگر بزنیم جزو آمارمان نیست ولی اگر به پرسپولیس گل بزنیم جزو آمار است. برای پرسپولیس احترام قائلم چون همیشه عقیده دارم آدم باید به حریفش احترام بگذارد تا احترام را پس بگیرد.
فریبا در پاسخ به این سوال که از بین علی پروین و ناصر حجازی شخصیت فوتبالی کدام یک بهتر است؟ تصریح کرد:
از نظر شخصیت فوتبالی طبیعتا باید بگویم ناصر حجازی ولی علی پروین هم خیلی بزرگ است و افتخار بازی با او را زیاد داشته ام. انتخاب سخت است ولی ناصر حجازی را انتخاب می کنم.
وی افزود:
نمی توانم بین مربیانم یکی را انتخاب کنم. شیوه مربی گری شان فرق داشت از نظر فنی حسن آقا به من نزدیک بود اما از نظر انگیزشی حشمت خان استاد بود. بزرگترین حسنش این بود که بازیکن را با انگیزه و هیجان بسیار زیادی به زمین می فرستد.
پیشکسوت تیم استقلال بیان کرد:
کی روش و برانکو برای مملکت ما زیاد زحمت کشیدند. کی روش را از نظر فنی کاملا تایید می کنم از نظر مسائل جانبی بازیکنان تیم ملی را کوچک می کرد و این کارش را دوست نداشتم اما درست کردن زمین چمن دهکده که سال ها بود خراب بود آن هم تحت فشار های زیاد کاری ماندگار برای ما شد.
فریبا که با برنامه «شب نشینی» گفتگو می کرد؛ درباره دو ستاره سابق استقلال اظهار داشت:
برای مهدی طارمی واقعا خوشحالم؛ وقتی به تیم های بزرگ گل می زند و گلش بهترین گل های جام می شود به او افتخار می کنم. خیلی خوشحالم که به اروپا رفته ولی خیلی ناراحتم که مهدی قائدی به کشورهای عربی رفته است. اگر کمی سعه صدر داشت می توانست مثل طارمی به اروپا برود ولی حالا برای فصل بعد به اروپا می رود و باشگاه سود کمی از این نقل و انتقال می برد و همه سودها عاید تیم عربی می شود.
