حیدربابا ، ایلدیریملار شاخاندا
حیدربابا چو ابر شَخَد ، غُرّد آسمان
سئللر ، سولار ، شاققیلدییوب آخاندا
سیلابهاى تُند و خروشان شود روان
قیزلار اوْنا صف باغلییوب باخاندا
صف بسته دختران به تماشایش آن زمان
سلام اولسون شوْکتوْزه ، ائلوْزه !
بر شوکت و تبار تو بادا سلام من
منیم دا بیر آدیم گلسین دیلوْزه
گاهى رَوَد مگر به زبان تو نام من
حیدربابا ، کهلیک لروْن اوچاندا
حیدربابا چو کبکِ تو پَرّد ز روى خاک
کوْل دیبینَّن دوْشان قالخوب ، قاچاندا
خرگوشِ زیر بوته گُریزد هراسناک
باخچالارون چیچکلنوْب ، آچاندا
باغت به گُل نشسته و گُل کرده جامه چاک
بیزدن ده بیر موْمکوْن اوْلسا یاد ائله
ممکن اگر شود ز منِ خسته یاد کن
آچیلمیان اوْرکلرى شاد ائله
دلهاى غم گرفته ، بدان یاد شاد کن
بایرام یئلى چارداخلارى ییخاندا
چون چارتاق را فِکنَد باد نوبهار
نوْروز گوْلى ، قارچیچکى ، چیخاندا
نوروزگُلى و قارچیچگى گردد آشکار
آغ بولوتلار کؤینکلرین سیخاندا
بفشارد ابر پیرهن خود به مَرغزار
بیزدن ده بیر یاد ائلییه ن ساغ اوْلسون
از ما هر آنکه یاد کند بى گزند باد
دردلریمیز قوْى دیّکلسین ، داغ اوْلسون
گو : درد ما چو کوه بزرگ و بلند باد
حیدربابا ، گوْن دالووى داغلاسین !
حیدربابا چو داغ کند پشتت آفتاب
اوْزوْن گوْلسوْن ، بولاخلارون آغلاسین !
رخسار تو بخندد و جوشد ز چشمه آب
اوشاخلارون بیر دسته گوْل باغلاسین !
یک دسته گُل ببند براى منِ خراب
یئل گلنده ، وئر گتیرسین بویانا
بسپار باد را که بیارد به کوى من
بلکه منیم یاتمیش بختیم اوْیانا
باشد که بخت روى نماید به سوى من
حیدربابا ، سنوْن اوْزوْن آغ اوْلسون !
حیدربابا ، همیشه سر تو بلند باد
دؤرت بیر یانون بولاغ اوْلسون باغ اوْلسون !
از باغ و چشمه دامن تو فرّه مند باد
بیزدن سوْرا سنوْن باشون ساغ اوْلسون !
از بعدِ ما وجود تو دور از گزند باد
دوْنیا قضوْ-قدر ، اؤلوْم-ایتیمدى
دنیا همه قضا و قدر ، مرگ ومیر شد
دوْنیا بوْیى اوْغولسوزدى ، یئتیمدى
این زال کى ز کُشتنِ فرزند سیر شد ؟
حیدربابا ، یوْلوم سنَّن کج اوْلدى
حیدربابا ، ز راه تو کج گشت راه من
عؤمروْم کئچدى ، گلممه دیم ، گئج اوْلدى
عمرم گذشت و ماند به سویت نگاه من
