میهمان این برنامه تیم منتخب و برترین های قرن ورزش ایران، اسماعیل حلالی است. بازیکن سابق تیم های پرسپولیس، تراکتور، نفت آبادان و البته تیم ملی فوتبال ایران. این پیشکسوت پرسپولیس در ابتدای برنامه توضیحاتی در خصوص امکانات فوتبال ایران داد. حلالی معتقد است که ایران از لحاظ فنی در حال حاضر از سطح آسیا بالاتر است اما امکانات سخت افزاری موجود در کشور پاسخگوی فوتبال روز دنیا برای مهیا ساختن ستاره های جدید نیست و این موضوع می تواند باعث عقب ماندن فوتبال ایران از سایر نقاط دنیا شود. در ادامه حلالی اقدام به انتخاب تیم منتخب قرن خود کرد و انتخاب های قابل توجهی داشت. او اساس انتخابش را دیده های شخصی عنوان کرد البته که در خصوص برخی بازیکنان از جمله انتخاب پرویز قلیچ خانی، او به شنیده ها بسنده کرد. ما را تا پایان این گفتگو همراهی کنید.
سلام و درود می گویم به مخاطبان رسانه طرفداری. با یکی دیگر از برنامه های تیم منتخب و برترین های قرن ورزش ایران همراه شما هستیم و امروز کنار من اسماعیل حلالی حضور دارد. پیشکسوت پرسپولیس که نیازی به معرفی ندارند. سلام، ممنون که در این برنامه مقابل دوربین طرفداری قرار گرفتید.
بسم الله الرحمن الرحیم. عرض سلام دارم خدمت شما و بینندگان عزیز. امیدوارم برنامه خوبی باشد و بینندگان لذت ببرند.
به این تیم منتخب قرن فکر کرده اید؟ چه کسانی می توانند با چه معیاری در این تیم قرار بگیرند؟
ما فوتبالمان در آسیا از زمانی که خودم در آن هستم، در 37-38 سالی که هستم و اشراف کامل دارم، فوتبال مان در خیلی جاها فراتر از آسیا است. به لحاظ فنی فراتر از آسیاست ولی به لحاظ سخت افزاری ما عقب هستیم و هر سال هم اهمیت نمی دهیم. فکر می کنیم یک برنامه ریزی مسابقات می شود نظم نه، نظم این است که ببینیم تیم مان در چه زمینی تمرین می کند چه شرایط تمرینی دارد و از لحاظ سخت افزاری چه امکاناتی دارند بازیکنان به لحاظ تغذیه چه اتفاقاتی برای شان می افتد قبل از بازی بعد از بازی حالت ریکاوری چجوری ای دارند. تمام دنیا به این ها رسیده اند متاسفانه کشور ما اینجور نیست. اگر این مسئله را به طور جدی دنبال نکنیم همیشه عقب خواهیم بود و الان هم از لحاظ فنی به نظر من از آسیا جلوتریم ولی از لحاظ سخت افزاری آنها ما را گرفته اند و مشکلات زیادی برای ما ایجاد می کنند. ما بعضی وقت ها می رویم با اتحاد و دوستی و غیرت و مودت و بعضی وقت ها با اعتقادات و باورهای قلبی مان پیروز می شویم ولی در کل از نظر امکانات سخت افزاری خیلی ضعیف هستیم.
برویم سراغ ترکیب تیم و با پست دروازه بان شروع کنیم.
کشور ما از لحاظ دروازه بان خیلی خوب است کشوری است که دروازه بانان خوبی داشته و سخت است آدم یکی را انتخاب کند. ما دروازه بانی مثل عزیز اصلی داشتیم که فوق العاده بود بعد از آن ناصر حجازی بی نظیر بود. واقعیتش چون در دوره اینها زندگی نکرده ام و فقط تعریف شان را شنیده ام و در دوره خودمان ما دروازه بان های خوبی داشتیم، احمدرضا عابدزاده، نیما نکیسا، پرویز برومند و خیلی دروازه بان هایی که الان حضور ذهن ندارم، بهزاد غلامپور، اینها دروازه بان هایی بودند که در تیم ملی مان درخشش خوبی داشتند ولی با احترام به همه من احمدرضا عابدزاده را انتخاب می کنم چون وقتی در دروازه می ایستاد ما خیالمان راحت بود که گل بد نمی خوریم و به ما کمک می کند که آسیب نبینیم.
کدام دو دفاع هستند که اگر در این پست قرار بگیرند خیال عابدزاده را راحت می کنند؟
ما مدافعان میانی خیلی خوبی هم در کشورمان، در پرسپولیس و استقلال داشتیم و بازیکنانی خاص بودند ولی سخت است بگویی چه کسی بهترین بود. بهترین از نظر من کسی است که تمام فاکتورهای لازم برای یک فوتبالیست را داشته باشد ما بهترین نفرات خودمان را می چینیم، شاید از نظر من کامل نبودند ولی از بقیه بچه ها فاکتورهای بالاتری داشتند بعضی مدافعان ما خیلی خونسرد بودند و به هیچ عنوان دریبل نمی خوردند، عجول نبودند بعضی ها بازی سازی خیلی قوی ای داشتند، دریبل می خوردند یک مقدار عجول بودند ولی بازی با پای خوبی داشتند بعضی ها قدرت سر زنی شان هم رو به رو هم سر هجومی هم دفاعی خوب می زدند. تعریف و توصیف از مدافعان قبلی زیاد شنیده ام ولی من آن چیزی که با چشم هایم دیده ام را می گویم، کسی که فوتبالش را خیلی دوست داشتم، آن شخص نادر محمدخانی بود چون خودم معتقدم که مدافعان میانی باید از عقب بازی کنند و قدرت ضرب توپ خوبی داشته باشند، قدرت بازی خوانی خوبی داشته باشند و نادر محمدخانی به نظر من همه این شرایط را داشت و دفاع کاملی بود بعضی وقت ها عصبانی می شد ولی درکل ویژگی های یک دفاع وسط کامل را داشت.
زوج نادر محمدخانی؟
در تیم ملی خیلی ها آمدند و بازی کردند. محمد خاکپور، مارکار آقاجانیان، علی اکبر استاد اسدی، مهدی پاشازاده، کسانی که با ما هم دوره بودند، فرشاد فلاحت زاده بود در پرسپولیس و تیم ملی یحیی گل محمدی، افشین پیروانی، مهدی هاشمی نسب، بهروز رهبری فرد بود. اینها سلیقه ای است اما روی هم رفته من فکر می کنم با تمام جمیع جهات اگر کسی را بخواهم بگذارم محمد خاکپور را می گذارم. چون او هم بازی با پای خوبی داشت و بسیار باهوش بود بی خود دریبل نمی خورد و بسیار انسان بی نظیر و با شخصیتی است و آرزوی موفقیت دارم برایش و با احترام اسم ایشان را می نویسم.
دفاع راست و چپ.
بک راست های ایران خیلی خوب بودند هم در استقلال و پرسپولیس. محمد نوازی زمانی که بازی می کردیم، جواد زرینچه از استقلال در پرسپولیس هم بک راست های خوبی داشتند من خودم برهه ای بازی می کردم در آن پست البته آن زمان پیستون راست بود و من خودم در این پست بودم، مهدی مهدوی کیا، نعیم سعداوی، داود محبوب. تیم های دیگر هم مثلا علیرضا سهند رازیان بود در تراکتور حسین حسن دخت بود که به رحمت خدا رفته، رضا رضائی منش در بهمن بود، خیلی دفاع راست های خوبی در آن برهه بود ولی من با تمام احترامی که برای اینها قائلم، جواد زرینچه را انتخاب می کنم.
دفاع چپ.
دفاع چپ های ما از دفاع راست ها قوی تر بودند همیشه در پرسپولیس دفاع چپ های مان به نظرم قوی تر بودند. مثل رئال مادرید الان رئال دفاع راست موفقی ندارد اما همیشه دفاع چپ خوب داشته است چون من طرفدار رئالم. دفاع چپ های خوبی داشتیم، محمدحسن انصاری فرد، رضا شاهرودی، مجتبی محرمی در پرسپولیس، در استقلال محمدرضا مهرانپور، صادق ورمزیار و کسانی دیگر.
از نسل گذشته آندرانیک اسکندریان.
آندرانیک دفاع وسط بود.
در جام جهانی دفاع چپ بازی کرد.
بله بله من اشتباه کردم دفاع چپ بود فکر کردم تیموریان را می گویید ولی در کل من انتخابم در این پست بدون استثنا اصلا کاری به رفتار و شخصیتش ندارم، مجتبی محرمی را انتخاب می کنم. فوتبال مجتبی را من یک قدم بالاتر از آسیا می دانستم و فوق العاده کار می کرد و بازیکنی بود که در چند پست بازی می کرد و فکر میکنم با اختلاف نفر اول است در ایران.
یک خط برویم جلوتر، هافبک دفاعی.
من هافبک دفاعی در این پست چون جوری نوشته اید با تک هافبک است معمولا دو هافبک می گذاشتیم.
البته می توانید به روش دیگری بچینید.
ما دو هافبک می گذاشتیم یا یک هافبک جلو ولی خب اینجور هم بد نیست من یادم رفت بگویم این را، خدا رحمت کند علی انصاریان را که در تیم ملی کمتر به کار گرفته شد ولی در دفاع چپ مهرداد میناوند را داشتیم، فوتبالیست و انسان خوبی بود من رفاقت خیلی نزدیکی با ایشان داشتم و همیشه با هم شوخی داشتیم و حیف که این ها را از دست دادیم. هافبک دفاعی دو نفر با اختلاف اول هستند. پرویز قلیچ خانی و کریم باقری با اختلاف خیلی زیاد نسبت به بقیه برتر هستند و من انقدر تعریف پرویز قلیچ خانی را شنیده ام انقدر زیاد که حتی می گویند ایشان یک تیم کامل بود. یک نفر بودند که به نظر 11 نفر هستند من خیلی سعادت نداشتم از نزدیک بازی ایشان را ببینم سنم قد نمی دهد ولی خیلی تعریف شان را شنیده ام. این پست برای من فرق ندارد کریم باقری که همشهری خودم است انقدر توانمند بود و با اخلاق، ما از بچگی با هم بزرگ شدیم، کریم خیلی از موفقیت هایش را به خاطر اخلاقش به دست آورد اصلا حرف نمی زد فقط عمل می کرد. او می آمد به زمین و کاری به بیرون نداشت نه با رفیقش نه با دوستش و کارش را در زمین انجام می داد و فوتبالیستی فوق العاده بود. برای من فرقی ندارد چه کسی را بنویسم و جفت شان خوب هستند.
قبل از اینکه بنویسید بگویم که می توانید 4-2-3-1 بچینید و دو هافبک دفاعی انتخاب کنید. این میل شماست.
بله اگر اجازه دهید من دو هافبک دفاعی می نویسم. پرویز قلیچ خانی و کریم باقری. یک نفر هم جلو می نویسیم و یک مهاجم و دو گوش می نویسیم.
الان باید برویم سراغ گوش راست و چپ.
نه برویم یک خط جلوتر با هافبک نفوذی. اصلا بدون استثنا باید علی کریمی را نوشت. فوتبالیست بی نظیر که واقعا جادو می کرد و 3-4 سال دیرتر از ما به پرسپولیس آمد ولی از همان روزی که آمد من دیدم که فوتبالیست بی نظیری است، خیلی به ما کمک می کرد روحیه بالایی داشت و عجیب بود، با این آدم های بزرگ وقتی زندگی می کنی توانایی و اعتماد به نفست روز به روز بالا می رود من واقعا وقتی با این عزیزان صحبت می کردم انرژی می گرفتم و یک روز اگر ذره ای ترس در وجودت داشت که تیم حریف قوی است بعد از صحبت با این عزیزان انقدر انرژی می دادند و از بالا صحبت می کردند آدم ناخودآگاه چند پله بالاتر می رفت و این خیلی بی نظیر بود و به نظر من بهترین بازیکن ایران، بهترین هافبک هجومی ایران و یکی از بهترین های ایران علی کریمی است که من اسمش را می نویسم.
گوش راست و چپ.
گوش چپ دو فوتبالیست خیلی قوی دیدم که خیلی خیلی قوی بودند یکی حسن روشن و دیگری ناصر محمدخانی که فوق العاده در قسمت چپ زمین عملکردشان خوب بود و برایم فرقی ندارد هرکدامشان را بنویسم و جفت شان قوی، یکی با سرعت دریبل می زد و یکی در باکس قوی بود، ضربه زدن قوی بود و هردو هم از نظر اخلاقی بی نظیر بودند. نمی دانم فقط همین فکر می کنم به خاطر اینکه هم تیمی بودیم و زندگی کردیم با هم، من ناصر محمدخانی را می نویسم ولی هیچ فرقی نداشت اگر اینجا حسن روشن را می نوشتم یکی از اسطوره ها و خوب ها.
گوش راست.
گوش راست دو بازیکن باز هم مدنظرم است یکی مهدی مهدوی کیا است که نزدیک 30 سال با هم بازی کردیم از تیم ملی امید با هم بودیم خیلی به هم نزدیک بودیم به لحاظ فکری و در تیم ملی هم چند بازی مهدی را از پیستون راست آوردند بازو بازی کرد و من پیستون راست بازی کردم و کنار هم خیلی بازی کردیم یک فوتبالیست با اخلاق و توانمند که سرعت بی نظیری داشت رفلکس هایش فوق العاده بود و مجید نامجومطلق در استقلال که ایشان هم بعدا به پرسپولیس آمد و با ایشان هم دو سه سالی در پرسپولیس با هم زندگی کردیم، فوتبالیستی فوق العاده تکنیکی و فوق العاده باهوش ولی سرعت مهدی را نداشت و مهدی هم آن مهارتهای فنی مجید را نداشت ولی مهدی در کورس یار را خیلی خوب جا می گذاشت ولی مجید در یک متر جا 3-4 نفر را دریبل می زد و فرقی ندارد این هم مثل انتخاب قبلی است، به خاطر رفاقت زیادی که با مهدی دارم انتخابم مهدی مهدوی کیا است.
یک مهاجم.
مهاجمین بی نظیری داشته ایم همه ایده آل بوده اند. از برادران مظلومی بگیریم، جمشید شاه محمدی، خیلی ها ما فوتبالیست های قوی خیلی اینجا داشته ایم خود ناصر محمدخانی، حسن روشن، کریم باوی، خیلی های دیگر، صمد مرفاوی ولی فکر می کنم علی دایی، آقای گل جهان است و با احترام اسم ایشان را می نویسم چون احترامی زیادی برای ایشان قائلم. یک چیزی در مورد علی دایی را شاید خیلی ها ندانند یک چیزی بگویم در مورد ایشان. علی دایی نماد یک اراده است من از بچگی و خیلی سال پیش با ایشان رفیق بودم. علی دایی از هیچی همه چیز ساخت، او به من ثابت کرد که همه چیز توانایی فنی نیست علی دایی توانایی فنی اش وقتی فوتبال را شروع کرد، توانایی فنی اش از هم پست هایش به مراتب کمتر بود ولی با اراده و پشت کاری و تفکر خوبی که داشت همه اینها را جا گذاشت و از همه زد بیرون حتی به خود من به عنوان مربی یاد داد که در 27-28 سالگی می شود حتی تکنیک را ارتقا داد. هر سری اردوهایی که داشتیم این تفاوت را در او می دیدیم، در آلمان که می رفت صد دویست توپ می گذاشتند و این به یک سمت می زد وهر روز که می آمد می دیدم چقدر متفاوت دارد عمل می کند و این را به ما یاد داد که در هرسنی می شود پیشرفت کرد و می شود کار کرد.
سه بازیکن برتر قرن؟
پرویز قلیچ خانی نفر اول. علی دایی نفر دوم و کریم باقری نفر سوم.
دو مربی. یک مربی ایرانی و یک مربی خارجی که سابقه کار در ایران را دارد.
بهترین مربی خارجی که در ایران دیدم آقای ایویچ بود. خدا رحمتش کند بی نظیر بود، در جام جهانی 98 روزی سه جلسه تمرین می کردیم و در میان 24 نفر، من آنفولانزای افغانی گرفتم جوری بود که از این کرونا هم بدتر بود و 21 روز مشکل داشتم و حتی تیم به هنگ کنگ رفت من آن اردو را از دست دادم و متاسفانه جام جهانی را هم از دست دادم. ایشان مربی بی نظیری بود. مربی ایرانی هم با تمام احترامی که به تمام مربیانم دارن من منصورخان پورحیدری را می نویسم.
فکر می کنید اگر ایویچ می ماند، تیم ملی ما در جام جهانی 98 از گروهش صعود می کرد؟
قطعا بدون شک. ایویچ اگر می ماند، ما مدیریت مان خیلی اشتباه کرد اگر ایویچ می ماند سالهای بعد هم می توانست خیلی به ما کمک کند.
برترین داور قرن؟
با اختلاف علیرضا فغانی. من هم عاشق شخصیت شان هستم هم عاشق خودشان هم عاشق قضاوت هایشان هم عدالت به تمام معنا را اجرا می کند انسان بی نظیری است، چون از ایشان شناخت دارم می گویم و با تمام احترام نام ایشان را می نویسم.
برترین تیم قرن؟
تیم ملی 98 که به جام جهانی صعود کردیم. اجازه دهید نام باشگاه خودمان را هم بنویسم. پرسپولیس دهه 70. این را باید یکی را بنویسیم؟
یکی است ولی اگر می خواهید دو تیم بنویسید.
من دو تیم می نویسم، تیم ملی 98 و پرسپولیس دهه 70.
برترین ورزشکاران قرن.
می خواهم چیزی که حسی است را بنویسم و کسانی را بنویسم که بیشترین تاثیر را روی من داشته اند. قطعا یکی حسن یزدانی است و یکی دیگر سعید معروف است که خیلی تداوم داشته و بی نظیر بوده. انتخاب اولم علی دایی، نفر دوم حسن یزدانی و سعید معروف نفر سوم.
حسن یزدانی مدال نقره ای ارزشمند هم آورد این اولین بار است که پس از مدال نقره اش نامش در این برنامه می آید قبل از المپیک بارها نامش آمد اما بعد از المپیک این اولین بار است. پیامی یا صحبتی در خصوص ایشان دارید؟
بله یک چیزی می خواهم بگویم. من این سه عزیز را الکی ننوشتم. این سه عزیز علاوه بر توانایی فنی شان به خود من به عنوان یک ورزشکار وقتی چهره آنها را در تصویر می بینم خیلی چیزها به من یاد می دهند، اینها دنیای انرژی، انگیزه، هدف هستند. ترس در وجود این آدم ها نیست، به بچه های خودم هم می گویم هرکسی بترسد هیچوقت موفق نمی شود، چهره سعید معروف را وقتی می بینم با هرکس می خواهیم بازی کنیم وقتی دوربین می رود روی چهره او، به نظر با یک تیم معمولی در کشورمان بازی دارد یا حسن یزدانی وقتی روی تشک می رود مهم نیست حریف مقابلش چه کسی است و این برای من از خود قهرمانی مهم تر است. علی دایی هرجا می رفتیم همان بازی را می کرد که در تیم باشگاهی می کرد، بایرن مونیخ بازی کنیم یا چیزی دیگر، این برای من مهمترین است و من این روحیات را در این عزیزان دیدم البته ورزشکاران دیگری هم بودند که می توانستند در این لیست بیایند ولی من با احترام این سه عزیز را نوشتم و باز هم از کسانی که اسم شان را نیاوردم عذرخواهی می کنم و امیدوارم موفق باشید.
فرم نظرخواهی تکمیل شده اسماعیل حلالی
