به گزارش طرفداری، تیم یوونتوس فصل گذشته، روزهای خوبی را پشت سر نگذاشت و روند قهرمانی های متوالی این تیم به 10 نرسیده، قطع و کابوس هواداران یوونتوس بالاخره تعبیر شد. آنتونیو کونته همان کسی که روند قهرمانی های بیانکونری را از سال 2011 آغاز کرده بود، این بار در قامت سرمربی تیم رقیب، قهرمانی را از یوونتوس پس گرفت و بیانکونری با مصائب زیادی در هفته پایانی و لغزش ناپولی توانست به سهمیه لیگ قهرمانان اروپا برسد اما کسب سهمیه لیگ قهرمانان و فتح کوپا ایتالیا دستاوردهای دندان گیر و چشم گیری برای آندره آ آنیلی و برخی هواداران یووه نبود تا نیمکت این تیم باز هم دچار تغییرات شود.
آندره آ آنیلی و مجموعه ای از تصمیمات عجیب
آندره آ آنیلی بعد از کنار گذاشتن ماسیمیلیانو آلگری در سال 2019 با شعار تغییر فلسفه و ذهنیت بازی از سمت یک بازی واکنش گرا به بازی زیبا و مالکانه، در اقدامی عجیب مائوریتزیو ساری را به عنوان سرمربی تیم معرفی کرد و همانطور هم که پیش بینی می شد ساری به رغم فتح اسکودتو و نایب قهرمانی در کوپا ایتالیا نتوانست در تیم دوام بیاورد و آنیلی شخصا ساری را اخراج کرد تا باشگاه نیز مستلزم به پرداخت غرامت سنگینی به این سرمربی ایتالیایی شود. مائوریتزیو ساری پس از خروج از یووه تلویحا از تمرین ناپذیر بودن مجموعه بازیکنان یووه گفت و با خاطرات بدی تورین را ترک کرد.
در این بین هم کله شقی های آندره آنیلی، رییس جاه طلب باشگاه ادامه دار بود و فرزند خاندان آنیلی لجبازی های خود را کنار نگذاشت و اجازه داد آنتونیو کونته به راحتی راهی اینتر شود آن هم در حالی که یوونتوس بدون سرمربی بود و کونته نیز هدایت هیچ تیمی را برعهده نداشت...
کونته در فصل اول حضورش نتوانست به مقامی بهتر از رتبه دوم جدول برسد. خود کونته در یکی از کنفرانس های خبری اش پس از قطعی شدن قهرمان یوونتوس گفت:
شاید بعضی ها از کسب نایب قهرمانی خوشحال شوند اما رده دوم برای من یعنی نفر اول بین بازنده ها!
برای فصل 2020-2021 آندره آنیلی در اقدامی عجیب تر آندره آ پیرلویی که به معنای واقعی کلمه مربی کم تجربه نه، بلکه بی تجربه ای بود را به عنوان سرمربی معرفی کرد.
در این قضیه نیز آنیلی یک قمار بزرگ کرد و شاید آندره آ تصور می کرد با انتخاب هر سرمربی ای قهرمانی های اسکودتو تیم تضمین شده است و آنها تنها کافی است به دنبال کسب لیگ قهرمانان باشند اما با همین ذهنیت و نگرش یوونتوس فاصله ای تا از دست دادن سهمیه لیگ قهرمانان اروپا نداشت و اینتر هم با آنتونیو کونته به قهرمانی رسید تا به طور کنایه آمیزی یوونتوس قهرمانی ایتالیا را از دست بدهد.
در طی این دو فصل باشگاه یوونتوس تغییرات تاکتیکی ای را تجربه کرده که شاید در طول تاریخش بی سابقه بود، آن ها از بازی تدافعی فاصله گرفتند اما مثل خیلی از نمونه های ناموفق تیم هایی که به دنبال ارائه بازی زیبا هستند نتوانستند به دستاورد دندان گیری برسند و آنها حتی همان موفقیت های گذشته خود که تضمین شده محسوب می شدند را از دست دادند.
آلگری، گزینه ای مطمئن برای جبران ناکامی ها
الان و در این شرایط وقت مناسبی برای صحبت از سرگذشت تاکتیکی یوونتوس زیر نظر ساری و پیرلو نیست. هر کدام از این سرمربیان ایده های جالب و قابل توجه ای داشتند اما به نوعی همه کارشناسان و هواداران معتقدند اصلی ترین مشکل یوونتوس نداشتن ابزار مناسب برای ارائه بازی زیبا بود. در این قضیه هم نوک پیکان انتقادات به سمت پرزیدنت آندره آ آنیلی است . فردی که سودای بازی زیبا و چشم نواز دارد، باید ابزار های مناسب را هم برای تیمش فراهم کند یا حداقل به سرمربی خود برای چند فصل فرصت دهد. تغییر ذهنیت و فلسفه چیزی نیست که در طول یک فصل عملی شود آن هم برای یووه ای که شاید در تمام طول تاریخش بازی واکنش گرایی را ارائه داده است. ما نه آندره آ پیرلو و نه مائوریتزیو ساری را نمی توانیم سرمربیان ناکام و ناموفقی در یوونتوس بدانیم چرا که با توجه به فرصت یک فصله و ابزار های در اختیارشان، آنها به دستاوردهایی رسیدند که خود آندره آ آنیلی به این نتیجه رسیده آن دستاوردها به هیچ عنوان تضمین شده نیستند.
مجموعه اشتباهات و تصمیمات عجیب و غریب آنیلی باعث شد مجموعه یوونتوس به این نتیجه برسد نه فتح اسکودتو و نه کسب سهمیه لیگ قهرمانان هیچ کدام تضمین شده نیستند و همین تصمیمات باعث شد یوونتوس به نقطه ای برسد که هدایت این تیم به گزینه ای به نام ماسیمیلیانو آلگری سپرده شود، گزینه ای امتحان پس داده که در طول دوران حضور 5 فصله اش جام اسکودتو را به هیچ تیم دیگری نداد و دو فینال لیگ قهرمانان را هم تجربه کرد.
در ابتدا هم اشاره کردیم زمانی که آنیلی، آلگری را برکنار کرد به دنبال تغییر فلسفه و ذهنیت بود اما ظاهرا با توجه به وضعیت مالی باشگاه که تراز مالی اش در حالت منفی قرار دارد و عدم توانایی در خرید بازیکنان آندره آنیلی تغییر ذهنیت و فلسفه را حداقل برای چند فصل آتی غیرممکن می داند و باز هم سراغ آلگری رفته و همان مهره های فصل قبل را در اختیار آلگری قرار داده است. یوونتوس تا به این جای کار هیچ خریدی نداشته و به جز لوکاتلی هم بازیکن تاپ دیگری به این تیم به صورت جدی لینک نشده و پیش بینی می شود آلگری فصل فوق العاده سختی را در پیش داشته باشد چرا که آن ها باز هم باید روند قهرمانی های متوالی خود در ایتالیا را آغاز کنند و نیم نگاهی هم به جام گوش دراز داشته باشند. با توجه به نحوه جدایی آلگری از یوونتوس و علاقه ای که آنیلی دست کم در ظاهر برای رسیدن به فوتبال زیبا داشت، به نظر می رسید آنیلی و آلگری مثل دو خط موازی در ریاضی هرگز به هم نرسند اما این هم از عجایب فوتبال است که گاهی اوقات قواعد ریاضی را هم دور می زند و حتی دو خط موازی را به هم می رساند!
حالا به این بهانه، به رفتارهای تاکتیکی و فلسفه مربیگری آلگری می پردازیم.
بدون خرید و با همان مهره های قبلی
تا به این جای کار آلگری پس از بازگشتش به یووه تنها دو بازی دوستانه انجام داده است. علاوه بر بازی های دو سال قبل یوونتوس تنها شواهدی که برای پیش بینی سیستم این فصل وجود دارد دو بازی پیش فصل مقابل چزنا و مونتزا است. یوونتوس در این بازی ها به دو پیروزی 3-1 و 2-1 رسید. به هیچ عنوان روی این دو بازی دوستانه نمی توان استدلال مستحکم فنی ای داشت تنها برداشت از این دو بازی سیستم کلی تیم است. آلگری تیمش را در هر دو دیدار با سیستم 3-3-4 به میدان فرستاد و با توجه به شعاع حرکتی فولبک های تیم به نظر می رسد در فصل آینده ما شاهد ورژن به روز شده تری از آلگری باشیم. تاکتیسین بزرگی که دو سال از فضای سرمربیگری دور بوده و به احتمال زیاد در برخی ایده ها و تفکراتش تغییرات زیادی را به وجود آورده است. البته در بازی مقابل چزنا، آلگری تمام مهره های جوانی که قرار است به تیم های دیگر قرض داده شوند را بازی داد. با این شرایط به احتمال زیاد آلگری فصل را با همین سیستم 3-3-4 آغاز کند.
یکی دیگر از نکاتی که در این دو دیدار به چشم می خورد، تست هایی بود که آلگری در خط هافبک خود داشت برای مثال او در بازی مقابل مونتزا آرون رمزی را در پست رجیستا بازی داد و به نظر می رسد با توجه به این که یوونتوس فعلا خریدی نداشته، آلگری باید با همین مهره ها نیازهای تیمش را رفع کند. البته اگر مانوئل لوکاتلی به یوونتوس بپیوندد، آلگری می تواند به عنوان یک رجیستا روی این بازیکن حساب ویژه ای باز کند. به نظر می رسد آلگری به سبک سه فصل آخرش در یووه سیستمی چهار دفاعه برای یووه در نظر بگیرد البته همانطور که می دانید آلگری علاقه زیادی به جا به جا کردن بازیکنان و بازی دادن آن ها در پست های غیر تخصصی شان دارد. این تاکتیسین دیوانه (دیوانه به معنای متفاوت) در 219 بازی ابتدایی خود در یوونتوس 206 ترکیب مختلف را تست کرد و در برخی دیدار ها از یک بازیکن در چند پست مختلف استفاده می کرد برای مثال در دور برگشت لیگ قهرمانان 2018-2019 آلگری از برناردسکی در یک بازی مقابل اتلتیکو در 4 پست مختلف استفاده کرد و به عقیده بسیاری، این بازی بهترین بازی برناردسکی در طول دوران حضورش در یوونتوس بوده است. حالا یک فلش بک به فصل آخر حضور آلگری در یووه می زنیم و سیستم و برنامه های هجومی این تیم را مورد بررسی قرار می دهیم:
میزان استفاده آلگری از سیستم های مختلف در فصل آخر حضورش در یوونتوس (تصویر از سایت analayse)
همانطور که می بینید آلگری در فصل آخر خود از سیستم های مختلفی استفاده کرده است اما غالبا آلگری در فصل آخر از سیستم 3-3-4 استفاده می کرد. البته همین استفاده از سیستم 3-3-4 نیز متفاوت بوده است و این سرمربی در برخی بازی ها از دابل پیوت و در برخی دیگر از هافبک تک محوره بهره می برد. البته آلگری در ابتدای حضورش در یوونتوس خیلی به قالبی که آنتونیو کونته در تیم به وجود آورده بود دست نزد و با همان سیستم 2-5-3 حتی به فینال لیگ قهرمانان هم رسید و این سرمربی بار دیگر صعود به فینال اروپا را در سال 2017 با سیستم 1-3-2-4 نیز تجربه کرد.
یوونتوس زمان حضور آلگری در فاز بازیسازی معمولا بازیسازی را از همان عقب زمین آغاز می کرد و آلگری علاقه خاصی به این قضیه داشت که عرض زیادی به تیمش بدهد و با همین عرض به نوعی برای تیم حریف یک تله ایجاد کند و با استفاده از فولبک ها و هافبک های تیم توپ را به مناطق موثر انتقال بدهد معمولا در مقابل تیم هایی که با فشار بالا مقابل یوونتوس بازی می کردند بازی بدون توپ هافبک های تیم باعث شکستن خط پرس تیم حریف می شد. برای مثال همانطور که در تصویر بالا می بینید تیم سامپدوریا با رویکردهای پرس بازیکنان یوونتوس را تحت فشار قرار داده اما هافبک یووه ای ها با یک حرکت رو به عقب وارد فضای خالی شده و خط پرس تیم حریف شکسته می شود.
یکی دیگر از پترن ها و الگوهای تاکتیکی ای که آلگری برای رسیدن به زمین حریف استفاده می کرد استفاده از توپ های بلند و بازی مستقیم است. لئوناردو بونوچی به عنوان یکی از بهترین مدافعان جهان در امر ارسال چنین پاس هایی می تواند کمک بزرگی به آلگری در این راه کند. در چنین مواقعی معمولا مکس از دو مهاجم یکی برای کنترل توپ بلند و یکی برای به اشتباه انداختن مدافعان حریف و در موقعیت قرار گرفتن استفاده می کند. همانطور که در تصویر بالا می بینید کیلینی یک توپ بلند را ارسال می کند و مانژوکیچ و مویزه کین به دنبال استفاده از آن هستند. گل یوونتوس به منچستر یونایتد در مرحله گروهی رقابت های لیگ قهرمانان یک نمونه کامل از این قضیه است.
الگوی تاکتیکی دیگری که ما در یوونتوس می دیدم ایجاد برتری عددی در منطقه ای از زمین بود.
در چنین مواقعی معمولا فولبک های تیم نفوذ می کنند و وینگر های تیم می توانند با حضور فولبک ها روی فلانک ها به راحتی به داخل بزنند و با همان برتری عددی موقعیت ایجاد کنند. اکثر الگوهای تاکتیکی آلگری در فاز بازیسازی شامل موارد بالا می شود. البته تمام این قضایا مربوط به فصل 2018-2019 است و هیچ تضمینی برای تکرار آنها وجود ندارد. معمولا سرمربیان بزرگی همچون آلگری در مقاطعی به دلیل تصمیم های پرریسک بر پایه شواهدی که می بینند بازی های مهمی را از دست می دهند این فرایند از سوی اهالی فوتبال overthink نامیده می شود برای مثال سرمربی ای همچون پپ گواردیولا ناگهان تصمیم می گیرد در فینال لیگ قهرمانان از هیچ هافبک دفاعی استفاده نکند و با همین ریسک هم فینال اروپا را از دست می دهد نمونه های مشابه این قضیه در دنیای فوتبال زیاد است اما سرمربیانی همچون گواردیولا، آلگری، راجرز و ... انگار بعضی اوقات از روی دانستن زیاد یا این قضیه که احساس می کنند تمام تئوری های روی کاغذ باید پیروزی آن ها را تضمین کند، تمام داشته های خود در یک تورنومنت را از دست می دهند. برخی هواداران یوونتوس هنوز هم که هنوز است آلگری را به دلیل استراتژی هایش در بازی های مهمی همچون دیدار مقابل رئال، بایرن، بارسلونا و ... نبخشیده اند و معتقدند اگر این سرمربی اندکی از آن فضای تئوریکال و خشک فاصله می گرفت و به همان ترکیب برنده اش دست نمی زد، می توانست دستاوردهای بهتری برای تیمش به ارمغان بیاورد. برای مثال یوونتوس در بازی برگشت مرحله گروهی لیگ قهرمانان مقابل منچستر یونایتد 1-0 از رقیب خود پیش بود اما ناگهان آلگری با انتقال بارزالی به دفاع راست کل برنامه های تیم را به هم ریخت و در روزی که این تیم باید 5 گل به یونایتد می زد، بازی را 2-1 باخت یا در بازی فینال لیگ قهرمانان دنی آلوز را به وینگر راست انتقال داد و این در حالی بود که در بازی های قبلی، یووه با یک استراتژی دیگر تمام بازی های خود را با قدرت برده بود و تنها با دریافت دو گل راهی فینال شده بود اما در فینال 4 گل خورد یا در مرحله حذفی لیگ قهرمانان 2016 در حالی که 2-0 از بایرن پپ جلو بود، 4 گل دریافت کرد و آلگری با بازی دادن اورا ساختار دفاعی اش را نابود کرد. از این نمونه اشتباهات در کارنامه مربیگری مکس آلگری فراوان است و بسیاری امیدوارند این دو سال خانه نشینی مکس را عاقل تر کرده باشد و ما کمتر شاهد این اتفاقات باشیم.
همانطور هم که می دانید آلگری از آن دست سرمربیان طرفدار فوتبال نتیجه گرا است و بسیاری از هواداران یووه در زمان سرمربیگری اش معتقد بودند چرا تیم یوونتوس باید مقابل تیمی مثل جنوا یا هر تیم متوسط دیگری باز هم نتیجه گرا فوتبال بازی کند و به دنبال پیروزی حداقلی باشد؟ رویکرد مکس آلگری در قبال این قضیه به نوعی یکی از دلایل خروج او از یوونتوس پس از 5 فصل بود و او اصلا از این انتقادات استقبال نکرد برای مثال او پس از یکی از بازی هایی که به عقیده خودش تیمش فوتبالی زیبا را ارائه داده بود، گفت:
برای این که مانع از گلزنی شد اصلا ننگ و عار نیست که توپ را به میان تماشاگران هم فرستاد. فوتبال زیبا همیشه نتیجه نمی‌دهد.
آلگری از لحاظ تغییر ترکیب و استفاده از ترکیب های مختلف مربی انعطاف پذیری است اما مد مکس باید در رویکردهایش هم انعطاف به خرج دهد. اگرچه اوضاع یوونتوس در این فصل آن قدر بد هست که اگر آلگری با همان عملکرد قبلی هم به یووه برگردد، می تواند برای یکی دو فصل همه را راضی نگه دارد اما در این بین باید دید آنیلی چه نگاهی به آلگری دارد؛ یک مربی موقت برای بازگشت به صدر جدول سری آ یا یک طراح برای ترسیم مسیری چند ساله به سوی فتح لیگ قهرمانان اروپا؟ تاریخ دائم برای آنهایی که از گذشته درس نمی گیرند، تکرار می شود. آیا آنیلی باز هم می خواهد تن به تکرار تاریخ بدهد؟
دستیاران مکس آلگری؛ همان قبلی ها!
کادرفنتی مکس آلگری برای فصل جدید تغییر خاصی نسبت به آخرین روزهای حضور آلگری روی نیمکت تیم نداشته است و ما همچنان مارکو لاندوچی را در صدر لیست دستیاران مکس می بینیم و آلگری با همان تیم فنی قبلی خود وارد فصل جدید می شود.
در مجموع با توجه به حضور سرمربی ای مثل مورینیو و قدرت گرفتن تیم هایی میلان، اینتر و آتالانتا این فصل هم ما شاهد رقابت داغی بین این تیم ها برای تصاحب اسکودتو هستیم و باید دید دومین دوره حضور آلگری در یوونتوس چه دستاوردی برای بیانکونری خواهد داشت.
