پرتغالی‌ها در نیمه نهایی یورو ۲۰۱۲ به بهترین اسپانیای تاریخ در ضربات پنالتی باختند.
کریس ۲۸ ساله در آماده‌ترین ورژن خودش بود. تورنمنت خوب رونالدو میتونست پایان خوشی داشته باشه. اسپانیا رفت فینال و ایتالیا رو با نتیجه ۴-۰ تحقیر کرد. حتی با همین ناکامی هم معتقدم کریس به خاطر اون تورنمنت خوبی که داشته حقش بود توپ طلای ۲۰۱۲. حتی اگر قهرمانی با رئال در لالیگا گیر۲۰۱۲ رو هم بذاریم کنار.
حتی در نیمه نهایی سی ال هم کریس جلوی بایرن فوق العاده بود و دو گل به بایرن زد و ضربه پنالتیش رو هم نسبتا خوب زد. دیگه حداقل در چارچوب بود توپش. نه مث پنالتی مسی جلوی چلسی که داخل چارچوب نبود کلا. مسی در بازی با چلسی ۳-۲ موقعیت عالی رو از دست داد و عامل اول حذف بارسا بود. به خاطر ۹۱ گل کم اهمیتی که زده بود توپ طلا رو برد اون سال. میگم کم اهمیت چون هیچکدوم این گلها برای بارسلونا جام نیاورد.
به هر حال قهرمانی احتمالی کریس اونم با اقتدار (نه مث یورو ۲۰۱۶) میتونست اسم رونالدو را برای همیشه به عنوان بهترین بازیکن تاریخ فوتبال (بی حرف و حدیث) ماندکار کنه. حیف که زور پرتغال به اسپانیای اماده نرسید و حیف که در پنالتی ها بدشانسی اوردند.
تورنمنت فوق العاده رونالدو در همون جا خاک شد و هیچکس حرفی درباره اش نزد.
یکی از بزرگ ترین حسرت های کریس و طرفداراش...
الان مسی‌فنا از خوش شانسی کریس و پرتغال و قرعه های نسبتا راحتش در یورو ۲۰۱۶ حرف میزنن اما از بدشانسی و قرعه های سخت در یورو ۲۰۱۲ هیچ حرفی نمیزنن.
