تاریخچه نظامی گوگوریو شامل جنگ هایی می شود که با سایر پادشاهی های کره ای، سلسله های چینی، ایالت ها و قبایل عشایری و دودمان وا از ژاپن در گرفته است. گوگوریو کشوری به شدت نظامی بود. آن یک امپراطوری قدرتمند و یکی از بزرگترین قدرت های شرق آسیا به حساب می آمد. این شرایط تا زمان شکست گوگوریو از اتحاد شیلا – تانگ در سال ۶۶۸ که بعد از فرسایش طولانی مدت و کشمکش داخلی ایجاد شده بر اثر فوت یون گه سومون به وجود آمده بود ادامه یافت
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
بکجه:
گوگوریو و بکجه دو مورد از سه پادشاهی کره بودند و هر دو ادعا داشتند که پادشاهی باستانی کره ای بویو جد آنها به حساب می آید. گفته می شود که اونجو(سر سلسله بکجه) دومین پسر جومونگ موسس سلسله گوگوریو می باشد. علیرغم داشتن نیای مشترک، روابط مابین گوگوریو و بکجه اغلب ستیزه جویانه بود.
گیون چوگو در خلال قرن چهارم میلادی قلمرو بکجه را به قیمت منازعه با گوگوریو گسترش داد. در سال ۳۶۹، گوگاک ون پادشاه گوگوریو با بیست هزار سرباز به بکجه یورش برد ولی در نبرد چی یانگ توسط ولیعهد گیون گوسو مغلوب شد. در سال ۳۷۱، گیون گوسو سی هزار سرباز را هدایت کرده و با یورش به دژ پیونگ یانگ موفق به قتل گوگاک ون شد. بکجه ملت بحری قدرتمندی به شمار می رفت که دایره تاثیر آن با استفاده از دولت های تضعیف شده ژین قدیم و کیوشو در مجمع الجزایر ژاپن در عرض دریا به لیائوژی و شاندونگ در خاک چین رسیده بود.
گوگاک یانگ (یکی از پسران گوگاک ون) در سال ۳۸۶ به بکجه یورش برد.
در سال ۳۹۲، گوانگتو کبیر با چهل هزار سرباز حمله ای را به بکجه رهبری کرده و ۱۰ شهر محصور را تصرف نمود. آسین سلطان بکجه در پاسخ در سال ۳۹۳ ضد حمله ای را ترتیب داد ولی شکست خورد. آسین یکبار دیگر در سال ۳۹۴ به گوگوریو حمله ور شد ولی مجددا مغلوب گشت. بعد از تحمل چندین شکست در برابر گوگوریو، ثبات سیاسی بکجه شروع به از هم پاشیدگی کرد. در سال ۳۹۵، بکجه یکبار دیگر توسط گوگوریو شکست خورده و به سمت جنوب تا پایتخت خود ویریه سونگ در رودخانه هان عقب رانده شد. در سال آتی (۳۹۶)، گوانگتو با استفاده از رودخانه هان از زمین و دریا به ویریهسونگ حمله ور گردید و بر بکجه غالب آمد. گوانگتو پایتخت بکجه را تصرف کرده و پادشاه آسین مغلوب با تسلیم یک شاهزاده و ده وزیر دولتی در برابر وی گردن نهاد. بنابراین بکجه تسلط خود را بر مرکز شبه جزیره کره از دست داده و رو به افول گذاشت.
در سال ۴۰۰ میلادی، شیلا برای دفع یک حمله مشترک از جانب بکجه، گایا، و وا، از گوگوریو درخواست کمک کرد. گوانگتو پنجاه هزار سرباز را فرستاده و اتحاد دشمن را از بین برد.
در سال ۴۳۳، بکجه و شیلا اتحادی را برای متعادل سازی تهدید گوگوریو در شمال ترتیب دادند.
در سال ۴۷۲، گائرو حاکم بکجه در برابر گوگوریو تقاضای یک اتحاد نظامی با وِی شمالی را کرد ولی موفق نبود. در سال ۴۷۵، جانگسو پسر گوانگتو تهاجمی را از راه خشکی و دریا بر علیه بکجه ترتیب داد و با تصرف پایتخت در ویریه سونگ توانست پادشاه گائرو را اعدام کند. بکجه انتخابی نداشت جز اینکه پایتخت خود را به منطقه کوهستانی اونگجین (گونگجو کنونی) در هشتاد کیلومتری جنوب پایتخت قبلی منتقل کند زیرا پایتخت جدید دارای حفاظتی طبیعی برای پادشاهی ویران بود.
در سال ۴۷۹، بکجه و شیلا اتحاد خویش را از طریق ازدواج تجدید کردند و این عامل علت اصلی عدم توانایی گوگوریو برای تصرف کل شبه جزیره کره بود.
در سال ۵۵۱، اتحادی از بکجه و شیلا به منظور تصرف منطقه حیاتی رودخانه هان از گوگوریو به این کشور یورش برد. هدف از این اقدام تقسیم این منطقه بین آنان بود. در سال ۵۵۳، بکجه بعد از توسعه خود به وسیله یک سری از حملات پر هزینه بر علیه دژهای گوگوریو موفق به تسلط بر آن منطقه حیاتی شد ولی سربازان شیلا با تظاهر به کمک در منطقه حاضر گشته و با حمله به سربازان خسته بکجه و در اختیار گرفتن مالکیت تمام منطقه رودخانه هان باعث بروز جنگی مابین دو متحد سابق شدند که در آن سلطان بکجه به قتل رسید.
بکجه در سال های ۶۲۴،۶۱۲ و ۶۲۷ به شیلا حمله کرد. گوگوریو و بکجه در سال ۶۲۴ اتحادی را شکل دادند که هدف از آن احیای قلمروهای از دست رفته در برابر شیلا بود. پادشاه اویجا از بکجه به شیلا یورش برده و ۴۰ نقطه کلیدی را در سال ۶۴۲، و ۷ دژ دیگر را در سال ۶۴۵ به تصرف خود در آورد. در سال ۶۵۵، اتحاد گوگوریو – بکجه سی قلعه را از شیلا اشغال کردند.
