فوتبال است دیگر! معرکه ای که یک شبه می تواند برای افراد چنان شهرتی به بار بیاورد که شاید تا صدسال دیگر، در خواب شبشان هم متصور نمی شدند! سیاه و سفیدش هم فرقی نمی کند. که البته در اکثر موارد شهرت سیاه، کنجکاوی بیشتری را به همراه دارد. کافی است طی جلسه و تصمیماتی، عضوی از هیئت مدیره یا کادرفنی تیمی سرشناس شوید، و یا پیراهن یکی از دو تیم پرطرفدار پایتخت را بر تن کنید. از آن لحظه به بعد، نام، تصویر و مصاحبه هایتان، می شود صفحه ی اول اکثر خبرگزاری های دیداری و نوشتاری.
چالشی که در دنیای امروز، بیشتر از گذشته، گریبانگیر فوتبال شده است، رسیدن به شهرت و حفظ و کنترل آن است. در جهان فوتبال کم نبوده اند بازیکنانی که با استعداد ذاتی و یا تلاش و پشتکار فراوان، به سطح بالایی از فوتبال باشگاهی و ملی رسیده اند، اما به دلیل عدم تمرکز بر حرفه ی فوتبال و ناتوانی در کنترل مسائل حاشیه ای، خیلی زود از تیتر اول اخبار رسانه ها، خداحافظی کردند.
فوتبال ایران نیز از این قاعده مستثنی نبوده است. جوانان زیادی بوده اند که به سرعت به شهرت رسیده اند و به همان سرعت از سطح اول فوتبال، دور گشته اند. مجاهد خذیراوی به عنوان جوان جویای نام و با تکنیک نسل گذشته، و مجتبی محرمی به عنوان نمونه ای قدیمی تر، مثال های بارزی از این مسئله هستند. آن ها که روزگاری در اندیشه لژیونرشدن به باشگاه های تراز اول اروپایی و یا قرارگرفتن در ترکیب ثابت تیم ملی برای سالیان متوالی را در سر می پروراندند، به دلیل روی آوردن به مسائل حاشیه ای و عدم کنترل آن، از سطح اول فوتبال و ذهن فوتبال دوستان، دور شدند.
علی دایی در کنفرانس خبری پس از بازی با تراکتورسازی، اشاره ی ظریفی به زندگی خصوصی بازیکنان فوتبال داشت. او در خصوص مصدومیت های بازیکنان پرسپولیس گفته بود:"متاسفانه روی زندگی بیرونی بازیکنان کنترلی نداشتیم که مصدوم شان کرده است. زندگی بیرونی این بچه ها باید درست شود." اشاره دایی به زندگی خصوصی بازیکنان موضوعی است که بارها مورد توجه اهالی فوتبال قرار گرفته و عدم نظارت باشگاه ها بر زندگی بازیکنان به عنوان یکی از آفت های فوتبال ایران شناخته می شود. جایی که یک فوتبالیست، پس از تمرین روزانه به جای آنکه به استراحت بپردازد، وقتش را در مهمانی ها و سفره خانه ها سپری می کند. به همین دلیل است که برخی از بازیکنان، در روز مسابقه، تنها حضور فیزیکی دارند و ذهنشان در جای دیگری درگیر است!
اگرچه کنترل و نظارت بر زندگی شخصی بازیکنان، یکی از وظایف باشگاه و سرمربی تیم است، اما بعضی مربیان و باشگاه ها، توانایی بیشتر و سیاست بهتری نسبت به این موضوع دارند. هرچند بازیکنان شاخص و تراز اولی نیز در فوتبال ایران وجود داشته اند که فارغ از لباس باشگاهی شان، در همه حال در سطح اول فوتبال باقی ماندند و با زندگی سالم و به دور از تمام حاشیه ها، به صورت حرفه ای تمرین کردند و با تغذیه و استراحت مناسب، از بازیکنان موثر تیم هایشان و محبوب هواداران شان بودند.
چهره های شناخته شده ای چون جواد زرینچه، کریم باقری، رضا عنایتی، مهدی مهدوی کیا، فرهاد مجیدی و خسرو حیدری و... که تا سنین بالا، علاوه بر الگوی فنی، الگوی مناسبی در زمینه اخلاق ورزشی بودند و هستند و به شغلشان به عنوان یک فوتبالبست، نگاهی حرفه ای داشتند و اصطلاحا "سالم" زندگی کرده اند.
در نهایت می توان گفت که اگر یک بازیکن فوتبال، علاوه بر حضور فیزیکی، روح و ذهن و تمرکزش نیز در مستطیل سبز باشد، می تواند از تمام پتانسیلش در زمین بازی بهره ببرد و این نیازمند استراحت کافی، دوری از مسائل حاشیه ای، پرهیز از شب زنده داری ها و بطور خلاصه، تعادل در زندگی شخصی حرفه ای و صد البته، نظارت باشگاه ها و سرمربی تیم است.
