قصر شیرین (به کردی: قه‌سر شیرین Qesir-Şîrîn) یکی از شهرهای استان کرمانشاه در غرب ایران است. این شهر مرکز بخش مرکزی شهرستان قصر شیرین در غرب استان کرمانشاه است و در نزدیکی مرز ایران و عراق قرار گرفته است. قصرشیرین از شمال شرق به شهرستان سرپل ذهاب و از جنوب شرق به شهرستان گیلانغرب منتهی می‌شود. قصر شیرین به دلیل نخل‌های بلند و همچنین محصولات متنوع کشاورزی مورد توجه بوده‌است. این شهر از دیرباز مکانی برای هم زیستی اقوام مختلف کرد، و مذاهب مختلف از قبیل (شیعه، یارسان، سنی و اقلیتی از یهودی، مسیحی بهائی) بوده‌است.
علت نام‌گذاری این ناحیه به قصر شیرین، ساختن کاخی برای شیرین، همسر مسیحی خسرو پرویز در این محل بوده‌است. در مورد پیشینهٔ تاریخی و خاستگاه قصرشیرین مطالب فراوانی گفته شده، از جمله آنکه قصرشیرین را که نام آن دستجرد، دستگرد بوده که یونانی‌ها آن را آرت میتا گفته‌اند، «آرت» در زبان لاتینی به معنی معماری است. در این هر دو نام یگانگی الفاظ میتان و ماد مشهود است و دستگرد یکی از کاخ‌های سلطنتی خسرو پرویز بوده‌است. جغرافی‌دانان معتقدند که در دورهٔ هخامنشی نیز این محل دارای بخش‌های آبادانی بوده که بنام‌های کاله یا اکرای پل «سرپل ذهاب» و «کادینا کرند» و باغشتانا و سرخک نوشیروان و قره‌غان خوانده می‌شدند. لسترنج آورده‌است که: شش فرسخ پس از خانقین در نصف راه حلوان که نخستین شهر استان جبلان است قصرشیرین واقع شده‌است. شیرین معشوقه خسرو پرویز است؛ و قصرشیرین روستایی است یزرگ که بارو و ویرانهٔ قصر ساسانی در آنجا پدیدار است.
ابن رشد در سدهٔ سوم دربارهٔ آن می‌گوید: ایوانی بزرگ و با شکوه از گچ و آجر دارد. به گرد ایوان حجره‌هایی ساخته‌اند و حجره‌ها به یکدیگر راه دارند و در حجره‌ها به آن ایوان باز می‌شود. جلوی ایوان صفحه‌ای است از سنگ مرمر، داستان فرهاد دلدادهٔ شیرین و پهلباد نوازنده و شبدیز اسب معروف خسروپرویز در بسیاری نقاط آن حول و حوش به صورت افسانه‌ای درآمده است. بر قصرشیرین جبال بزرگی مشرف است که در سر حد ایران واقع است. این شهر در درازای تاریخ فراز و نشیب‌های زیادی را پشت سر گذاشته‌است ولی به‌علت موقعیت ویژهٔ خود دوباره از نو ساخته شده‌است، به‌طوری‌که پس از حملهٔ اعراب به ایران کاخ‌های خسروپرویز به‌کلی ویران گشت و تا سال ۱۲۷۰ قمری قصرشیرین روستای کوچکی بیش نبوده و جمعیتی در حدود ۲٬۵۰۰ نفر داشت. قصرشیرین در جنگ جهانی اول مرز سربازان دولتی آلمان و عثمانی از یک طرف و روسیه و انگلستان از طرف دیگر بود. ویرانهٔ قصور وسیعی که بنام شیرین محبوبه خسروپرویز ساسانی موسوم و در جوار شهر نو کنونی واقع گردیده‌است از عهد باستان تا حال مشرف بر شاهراه بزرگی است که اراضی مرتفع ایران را به دشت میانرودان متصل می‌کند. قصرشیرین در دوران قاجاریه محل زمستانی حکام گوران و سنجابی بود که خالصه‌جات را از دولت اجاره می‌کردند.
قصر شیرین از شهرهای قدیمی و تاریخی استان کرمانشاه است و بنای آن را در آثار تاریخی و ادبی به خسرو پرویز نسبت می‌دهند. وی در زمان پادشاهیش باغی وسیع با قصرهایی دلپذیر که متناسب با آب و هوای زمستان این ناحیه بود در این شهر بنا نهاد. پس از حملهٔ عرب‌ها به امپراتوری ساسانیان، قصرهای خسرو پرویز به کلی ویران گشت. تا سال ۱۲۷۰ ه.ق (برابر با ۱۸۵۳ میلادی)، قصرشیرین قصبهٔ کوچکی بیش نبود.
ابودلف مسعر بن المهلهل الخزرجی در آغاز سدهٔ چهارم هجری قصرشیرین را به صورت شهری «دارای ساختمان‌های بلند و عظیم» که «دید انسان از تعیین ارتفاع آن عاجز، و فکر از پی بردن به آن قاصر است» توصیف کرده‌است. اما یعقوبی در سال ۲۸۷ قمری از ویرانه‌های قصر یاد می‌کند و ابن اثیر از تخریب بیشتر آن در طی زلزله‌ای در سال ۳۴۵ قمری (۹۵۶ میلادی) خبر می‌دهد. حمدالله مستوفی در قرن هشتم هجری و در سال ۷۴۰ قمری (۱۳۴۰ میلادی) قصرشیرین را دارای هوایی بد و دارای بادهای سموم عنوان می‌کند و کاخ شیرین را «اندکی معمور» می‌نامد.
قصر شیرین در جنگ جهانی اول مورد حملۀ نیروهای عثمانی قرار گرفت. در ۱۲ آوریل ۱۹۱۵ (۲۳ فروردین ۱۲۹۴) نیروهای عثمانی قصر شیرین را به تصرف خود درآوردند. با آغاز جنگ ایران و عراق در سال ۱۳۵۹ قصر شیرین نخستین شهر از ایران بود که توسط ارتش بعث عراق تسخیر شد. ارتش عراق با ورود به شهر به تخریب شهر پرداخت، چنان‌که تمامی ساختمان‌های شهر در مدت کوتاهی ویران گشت و تنها یک ساختمان باقی‌ماند که به عنوان مقر نیروهای بعثی مورد استفاده قرار می‌گرفت. آثار تاریخی شهر نیز همه ویران شدند. اگرچه قصر شیرین در روز ۲۰ فروردین ۱۳۶۰ از نیروهای عراقی بازپس گرفته شد، اما بازسازی آن تا پایان جنگ انجام نشد. پس از پایان جنگ در سال ۱۳۶۷ اهالی شهر دوباره به بازسازی شهر پرداختند و شهر را از نو ساختند.
شهر قصرشیرین در ۱۶۶ کیلومتری غرب شهر کرمانشاه واقع شده‌است. این شهر میان طول جغرافیایی ۴۵ درجه و ۳۵ دقیقه شرقی و عرض ۳۴ درجه و ۳۱ دقیقه شمالی قرار دارد که ارتفاع آن از سطح دریا ۳۳۳ متر می‌باشد. منطقهٔ جنوب قصرشیرین آب و هوای بیابانی گرم و خفیف، مرکز آن آب و هوای خشک و نیمه معتدل و شمال و شرق آن آب و هوای نیمه خشک سرد دارد. قسمت‌های مرتفع نیز دارای آب و هوای نیمه مرطوب سرد هستند. میانگین سردترین ماه سال میان ۲٫۵ تا ۵ درجهٔ سانتی‌گراد و میزان بارندگی میان ۳۵۰ تا ۴۵۰ میلی‌متر در نوسان است.
رودخانهٔ الوند از درون شهر قصرشیرین می‌گذرد. این رود از کوه‌های شمال شرقی سرپل ذهاب، کوه سیاوانه در ۵۰ کیلومتر شمال شهر قصرشیرین سرچشمه می‌گیرد و از به هم پیوستن آب چشمهٔ سیاوانه و سراب اسکندر به وجود می‌آید. این رود پس از عبور از ریجاب و پیران با آن سراب گیلان یکی می‌شود و از آنجا به بعد نام الوند به خود می‌گیرد. آبدهی متوسط این رود در ایستگاه قصرشیرین در سال ۱۳۸۰، نزدیک به ۱۴ متر مکعب در ثانیه بوده‌است. با توجه به عبور این رود از سرپل ذهاب و ریختن فاضلاب این شهر و نزدیک به ۲۰ روستای میان این دو شهر در آن، آلودگی الوند بالاست و این مسئله سبب تغییر رنگ آب رودخانه شده‌است. الوند پس از گذر از قصرشیرین، از مرز ایران و عراق عبور کرده و به استان دیاله در عراق وارد می‌شود و در آنجا با گذر از شهر خانقین در محل دوآب خانقین به رود سیروان می‌ریزد. بر روی رود الوند، از سال ۱۳۳۷ سد انحرافی الوند ساخته شده که آب رودخانه را برای کاربرد کشاورزی به زمان‌های پیرامون شهر منتقل می‌کند. همچنین آب مورد نیاز مردم شهر قصرشیرین تا پیش از لوله‌کشی آب این شهر در سال ۱۳۳۹، به‌طور مستقیم و با ابزار ابتدایی از الوند تأمین می‌گردید.
زبان مردم قصرشیرین کردی جنوبی است که با لهجهٔ قصری ادا می‌شود. همچنین گویش‌های دیگر کردی مانند سنجاوی، جافی، باجلانی و گورانی هم در قصرشیرین تکلم می‌شود. از این میان دو گویش گورانی و باجلانی امروز متکلم بسیار کمتری دارند و از سوی سازمان یونسکو در فهرست زبان‌های شدیداً در معرض خطر نابودی قرار گرفته‌اند. یهودیان قصرشیرین در گذشته به زبان کردی آمیخته به واژگان عبری سخن می‌گفتند که خود آن را لیشانا نوشان به معنای «زبان خودمان» یا هولاهوله می‌نامیدند. این زبان نیز امروزه با کوچ دسته جمعی یهودیان به اسرائیل به فراموشی سپرده شده و از سوی سازمان یونسکو در فهرست زبان‌های شدیداً در معرض خطر نابودی نیز قرار گرفته‌است.
قصر شیرین از دیرباز مکانی برای هم زیستی مذاهب مختلف ازقبیل (شیعه، یارسان، سنی و اقلیتی از یهودی، مسیحی و بهائی) بوده‌است. در حال حاضر مسیحیان ارمنی و آشوری همگی قصر شیرین را ترک کرده‌اند. یهودیان نیز که تا پیش از جنگ ایران و عراق محلهٔ مستقلی در شهر داشتند همگی از قصر شیرین کوچ کرده‌اند و کنیسهٔ آن‌ها نیز در جنگ ویران شده‌است. همچنین گورستان یهودیان قصر شیرین به صورت تپه‌ای خاکی در ضلع غربی پارک شاهد (پارک سیب) درآمده که نشانی از سنگ قبر در آن دیده نمی‌شود. یهودیان کردستان اعتقاد دارند قبر بنیامین فرزند یعقوب از پیغمبران یهودی در نزدیکی قصر شیرین قرار دارد.
هنری بایندر سیاح فرانسوی که در اواخر قرن نوزدهم از قصر شیرین دیدن کرده‌است، در سفرنامۀ خود با عنوان «در کردستان، در بین‌النهرین و پرشیا» که در سال ۱۸۸۷ به چاپ رسیده‌است می‌نویسد:....بیشتر کُردان ایران از فرقۀ علی‌اللهی هستند. اگر آن‌ها را در انجام کارهایشان آزاد گذارند، آن‌ها هم در کار دیگران مداخله نمی‌کنند. حس احترام به عقیدۀ مذهبی دیگران در نزد ایشان بسیار زیاد است.
بر پایه سرشماری عمومی نفوس و مسکن در سال ۱۳۹۵ جمعیت آن ۱۸٬۴۷۳ نفر (۵٬۴۷۳ خانوار) بوده‌است.
نخستین نشریه در قصرشیرین، شب‌نامه «حرف‌های حسابی» بود که در ۱۹۱۵ میلادی (۱۲۹۴ خورشیدی)، همزمان با تشکیل دولت مهاجرین در کرمانشاه، از سوی «کمیته دفاع ملی» منتشر می‌شد. نشریه دیگر در قصرشیرین «صدای سرحد» بود که به صاحب امتیازی علی اکبر غروی منتشر می‌شد. همچنین هفته‌نامه «شاه ایل» دیگر نشریه‌ای بود که از خردادماه سال ۱۳۳۱ به مدیریت رحیم حاتم آغاز به انتشار کرد. انتشار این نشریه تا سال ۱۳۵۶ به مدت ۲۵ سال به‌طور نامرتب ادامه یافت. در حال حاضر دوهفته‌نامۀ آساره تنها نشریه‌ای است که در قصرشیرین منتشر می‌شود.
با توجه به مرزی بودن قصر شیرین و امکان دریافت برنامه‌های رادیویی عراق در این شهر، در سال ۱۳۵۵ رادیو قصر شیرین راه‌اندازی شده و پخش برنامه‌های خود را از این شهر به سه زبان کردی، فارسی و عربی آغاز کرد. برنامه‌های رادیو قصر شیرین تا شمال آفریقا قابل دریافت بود. پخش برنامه‌های این رادیو تا شهریور ۱۳۵۹ و تسخیر این شهر توسط ارتش عراق ادامه داشت. در حال حاضر هیچ رادیو و تلویزیونی از قصر شیرین پخش نمی‌شود، اما برنامه‌های رادیوها و شبکه‌های تلویزیونی گوناگون جمهوری اسلامی ایران در ایستگاه رادیو و تلویزیون قصر شیرین دریافت و پخش می‌گردد.
در گذشته سینمایی به نام سینما شیرین در شهر قصر شیرین فعالیت می‌کرد. این سالن سینما در جنگ ایران و عراق تخریب شد. در حال حاضر شهر قصر شیرین دارای یک سالن سینما به نام سینما غدیر است. این سالن سینما در ۱۶ دی ۱۳۹۵ افتتاح شد و نخستین سینمایی است که پس از جنگ ایران و عراق در این شهر ساخته شده‌است.
اقتصاد قصر شیرین بیشتر به کشاورزی وابسته است. با این حال در اطراف شهر منابع نفتی نیز وجود دارد که به میزان کمی استخراج می‌شوند،حدود دو دهه است که راه اندازی بازارچه پرویزخان باعث رونق اقتصادی این شهرستان شده‌است وجود نفت در اطراف شهر قصر شیرین در سال ۱۸۴۸ میلادی توسط و. ک. لفتوس، متخصص علمی‌ای که همراه با کمیسیون مرزی ایران و عثمانی که برای تعیین خط مرزی به قصر شیرین آمده‌بود اعلام شد. ژاک دو مورگان باستانشناس فرانسوی در سفری که در سال‌های ۱۸۹۱–۱۸۸۹ به ایران داشت، در این منطقه پژوهش کرد و نتایج آن را در کتابی در سال ۱۸۹۵ منتشر کرد. وی در این کتاب از وجود نفت در منطقهٔ قصر شیرین و ذهاب خبر داد. کار حفاری برای اکتشاف نفت در قصر شیرین از سال ۱۹۰۱ توسط تیم شرکت بریتیش پترولیوم (شرکت نفت انگلستان) آغاز شد. در تاریخ ۱۴ ژانویهٔ ۱۹۰۴ نفت از دومین چاه که به عمق ۷۵۶ پا حفرشده‌بود جوشید و به میزان روزی ۶۰۰ بشکه در هر ۲۴ ساعت، به همراه مقادیری نمک استخراج شد. با این حال در ژوئن ۱۹۰۴ هر دو چاه قصر شیرین بسته شده و عملیات اکتشاف و حفاری به مسجد سلیمان منتقل می‌شود. هم‌اکنون دو میدان نفتی نفت‌شهر و سومار در جنوب قصر شیرین قرار دارند و میدان نفتی چیاسرخ که نخستین بار نفت از آن استخراج شد، در خاک عراق قرار گرفته‌است.
نخستین مدرسهٔ امروزی در قصرشیرین مدرسهٔ صمصامیه بود. مدرسهٔ صمصامیه در سال ۱۲۹۸ خورشیدی همزمان با تأسیس ادارهٔ معارف به همت شیرخان صمصام‌الممالک ساخته‌شد. مدیریت آن را در ابتدا جلال‌الدین میرزا جهانبانی برعهده داشت که همزمان رئیس ادارهٔ معارف قصر شیرین نیز بود. اما از سال ۱۳۰۰ خورشیدی، شاعر قصر شیرینی، باقر فانی به مدیریت این مدرسه منصوب شد. مکان مدرسهٔ صمصامیه در ضلع شرقی میدان مرکز شهر به سمت رودخانهٔ الوند بود. صمصامیه حیاط بزرگی داشت و ساختمان مدرسه در دو طبقه دور تا دور این حیاط ساخته‌شده‌بود. هم‌اکنون بلوار ساحلی محل سابق مدرسه را محو نموده‌است.
نخستین مدرسهٔ دخترانه در قصر شیرین در سال ۱۳۱۳ خورشیدی با نام مکتب پرورش دوشیزگان قصر شیرین به مدیریت آغابیگم باطنی دایر شد. این مدرسه از سال ۱۳۱۵ توسط ادارهٔ معارف رسمیت داده‌شد. همچنین نخستین دبیرستان در قصر شیرین در سال ۱۳۱۵ با نام دبیرستان پهلوی تأسیس شد. تا پیش از تأسیس این دبیرستان، کلاس‌های دانش‌آموزان دبیرستانی در ساختمان مدرسهٔ صمصامیه برگزار می‌شد.
تنها موزه در شهر قصرشیرین، موزۀ مردم‌شناسی است که از سال ۱۳۸۷ راه اندازی شده‌است. در این موزه ابزار زندگی کشاورزی و عشایری، پوشاک کردی کردان جنوب کردستان و وسایل زندگی عشایری به نمایش گذاشته شده‌است. مکان این موزه کاروانسرای عباسی قصر شیرین است. در تاریخ ۵ بهمن سال ۱۳۹۴ شهرستان قصرشیرین به دلیل آب وهوای گرم در فصل زمستان نسبت به دیگر شهرهای ایران برای برگزاری مسابقات آسیایی کونگ فو با حضور ۱۸۰ ورزشکار از ۲۴ کشور آسیایی انتخاب شد. این مسابقات در دو بخش بانوان و آقایان در سبک‌های مختلف برگزار شد.
سوغات قصرشیرین: هر مسافری كه پا به جایی می گذارد به سوغات از آن منطقه همراه خود خوراكی و یا صنایع دستی آن منطقه را می برد و از صنایع دستی این منطقه جارو قصری كه با برگ های نخل خرما درست می شود، چیخ كه با نی (در اطلاح محلی قامیش) ساخته می شود، دوشاو خرما ( شیره خرما )، خرما زیری، لیمو شیرین و مركبات است. از غذاهای معروف این منطقه نیز می توان قاپلی (لوبیا پلو محلی)، بامیه گوشت، تولیه (بورانی پنیرك)، كپه (نوعی كوكوی برنج و گوشت چرخ كرده) نام برد.
جاذبه های قصر شیرین
آتشکده چهار قاپی در قصر شیرین: آتشکده چهارقاپی یکی از بناهای تاریخی و شگفت‌انگیز استان کرمانشاه است.این آتشکده از نوع آتشکده‌هایی است که دارای دالان طواف بوده، ولی متأسفانه در اثر مرور زمان رواق آن فرو ریخته است، با این وجود در برخی از قسمت‌ها آثاری از آن دیده می‌شود.آتشکده چهارقاپی در حال حاضر یکی از نقاط دیدنی و گردشگرپذیر شهرستان قصرشیرین محسوب می‌شود که در ایام مختلف سال به ویژه ایام نوروز پذیرای گردشگران داخلی و خارجی بسیاری است.
كاخ ساسانی خسرو: کاخ ساسانی خسرو در حاشيه شمالی شهر كنونی قصرشيرين و در نزديكی آتشكده چهار قابی ، ويرانه‌های قصر خسرو پرويز ديده می شود كه امروزه به صورت تلی از خاك در آمده است . اين بنا بر روی مصطبه اي به ارتفاع 8 متر ايجاد شده است . اين بنا در جهت شرقی ـ غربی به ابعاد 98*285 متر ساخته شده كه راه ورود به داخل بنا از طريق پلكان دو طرفه ای بوده است . در قسمت شرقی بنا ، تالار ستون مستطيل شكلی وجود دارد كه سقف آن به وسيله طاق های آجری پوشش داده شده است . در پشت تالار ، اتاق گنبد دار بزرگی ساخته شده كه راه ورود به آن از طريق درگاهی است كه در قسمت غربی تالار ايجاد شده است . در دو طرف شمال و جنوب اتاق گنبد دار ، اتاق های مستطيل شكلی وجود دارد كه از طريق اتاق گنبد دار قابل دسترسی بوده اند . همچنين در پشت اتاق گنبد دار ، حياطی مربع شكل با رواق ستون دار قرار دارد كه ابعاد آن 27*27 متر می باشد . دور اطراف اين حياط ستون دار را اتاق های متعددی فرا گرفته است . در قسمت غربی حياط نيز ايوانی ساخته شده است كه از طريق درگاهی به حياط ديگر كاخ منتهی می شود . در اطراف اين حياط‌ها نيز مجموعه اتاق ها و اصطبل ها قرار گرفته است .
کاروانسرای عباسی قصر شيرين: اين كاروانسرا در داخل شهر قصرشيرين قرار دارد كه متأسفانه در اثر حملات عراق آسيب زيادی ديده و تنها قسمت ورودی آن باقی مانده است ولی در سال های اخير ميراث فرهنگی اقدام به بازسازی آن نموده است . اين كاروانسرا نيز از نظر پلان تا حدودی شبيه كاروانسراهای صفوی بيستون و ماهيدشت می باشد بطوريكه دارای ورودی طاق داری درضلع جنوبی بناست كه در هر طرف ورودی سكويی دراز ايجاد شده است . پس از ورودی ، هشتی گنبد داری قرار دارد كه از طريق آن می توان وارد حياط مركزی شد .در چهار طرف اين حياط ، ايوانهای بزرگی با طاق جناغی قرار دارد . همچنين در اطراف ضلع حياط مركزی تعدادی اتاق ساخته شده است در جلو هريك از اين اتاق ها ايوان كوچكی و در پشت اتاق ها ، اصطبل های درازی احداث شده است . اين كاروانسرا به وسيله لاشه سنگ و آجر ساخته شده است . حتي در برخی از قسمت‌های آن از جمله ورودی ، از آجرهای بناهای ساسانی نيز استفاده كرده اند .
بان قلعه قصرشیرین: محوطه بان قلعه مربوط به دوره اشکانیان می باشد که در تاریخ ۲۶ اسفند ۱۳۸۷ با شمارهٔ ثبت ۲۵۴۹۰ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. بنای معروف بان قلعه یا قلعه خسرو در داخل شهر قصرشیرین و در کنار خیابان مدرس این شهر قرار دارد که اثری به جای مانده از دوران خسرو دوم ۶۲۸ – ۵۹۰ میلادی پادشاه ساسانی است. این بنا به صورت تپه نسبتا بزرگی دیده می شود که تنها بخشی از ساخت و سازهای ضلع غربی آن قابل رویت است. براساس نقشه ترسیمی دمورگان این بنا به صورت سکوی مربع شکلی به ابعاد ۱۴۵ در ۱۴۵ متر است که در بالای آن مجموعه ای از واحدهای ساختمانی احداث شده است که راه دسترسی به این واحدها از طریق پلکانی است که در ضلع شمالی بنا قرار دارد. در هر ضلع این سکو شش برج مربع شکل مستحکم قرار گرفته و در اطراف این برج ها نیز راهروهایی قرار دارد. براساس شواهد موجود، راهروی شمالی به عرض ۱ . ۸۵ متر و طول ۱۴۵ متر و راهروی غربی به عرض ۲ . ۱۰ متر و طول ۱۴۵ متر است و یکی دیگر از راه های دسترسی به واحدهای داخلی مجموعه از طریق این راهروها می باشد. متاسفانه واحدها های ساختمانی بالای سکو و همچنین راهرو و پلکانهای دسترسی به زیر خاک فرو رفته و تنها بخشی از دیوار و برج های جبهه غربی قابل رویت است.
روستای برفی: از قصرشیرین سه جاده خارج می شود که یکی به سمت خسروی و نفت شهر ،یکی به سمت گیلان غرب و یکی به سمت سرپل ذهاب می رود.بیشتر روستاهای قصرشیرین در جاده ای که به سمت سرپل ذهاب است قرار دارد.روستای برفی در شهرستان قصرشیرین استان کرمانشاه می باشد و دارای یک آسیاب قدیمی می باشد که قدمتی حدود ۱۰۵ سال دارد آسیابی که روزگاری سنگ هایش می چرخید تا محصول گندم کشاورزان تبدیل به آرد شود و به نان سفره های گرم تبدیل شود. از فعالیت های موجود در روستای برفی می توان به باغداری اشاره کرد. موقعیت جغرافیایی و آب و هوای گرمسیری این منطقه تا محصولات باغی زودتر بقیه نقاط استان بدست آید. رود الوند از این روستا عبور می کند و علاوه بر رود زیبای الوند، چشم اندازی زیبا و دیدنی از نخل و نخلستان، نمایان است. در این جا به هر طرف نگاه می کنی منظره ای دیدنی می بینی.
نهر شاهگدار: این کانال از طریق بندی که در شمال شرقی روستای سید ایاز می‌باشد، آب رودخانه حلوان را به حاشیه شمالی شهر قصرشیرین انتقال می‌داده است. نهر شاهگدار با استفاده از بلوک‌هایی از جنس سنگ‌های ماسه‌ای خاکستری مایل به سبز رنگ و ملات گچ ساخته می‌شده است. در مورد اهمیت این کانال در دوره ساسانی همین بس که اکثر جغرافیا نویسان ایرانی و عرب سده سوم ه.ق به بعد در مورد آن بحث کرده‌اند. در دوره پهلوی اول به منظور احیاء باغات و زمین‌های کشاورزی قصرشیرین بند و کانال مذکور با لاشه سنگ و ملات گچ بازسازی و احیاء شده است. این کانال به عرض متوسط ۴۰/۳ متر است و از عمق آن در برخی از قسمت‌ها در حدود یک متر باقی مانده است، دیوارهای این کانال به عرض ۷۰سانتی‌متر است که در فواصل معین به منظور استحکام بیشتر دیوارها پشتبندهای دو قلویی احداث شده است. از آنجا که ارتفاع دیوارهای این کانال در برخی قسمت‌ها در حدود هفت متر است، لذا در حد فاصل پشتبندها، دریچه‌هایی برای انتقال آب به منظور مشروب کردن زمین‌های کشاورزی در دو طرف کانال ایجاد کرده‌اند.این نهر از جاذبه های دیدنی قصرشیرین است.
حوش کوری: ویرانه کاخی از دوره ساسانی در شمال قصر شیرین بر جای مانده است که در نزد اهالی به نام حوش کوری نامیده می‌شود. این کاخ در روزگار آبادی یکی از قصرهای سلطنتی و بزرگ ساسانی به شمار می‌آمده است.حوش کوری از جاذبه های دیدنی قصرشیرین می باشد.
...........................
آرشیو
