اختصاصی طرفداری - حتماً از بازی های بین المللی و دوستانۀ پرسپولیس در سال های دور شنیده اید. پس از انحلال و چیده شدن بال های شاهین، همه می دانیم که ستارگان این تیم در اواخر دهه چهل به پرسپولیس کوچ کردند و پرسپولیس به عنوان یک باشگاه خصوصی و حرفه ای به یکی از قطب های فوتبال ایران بدل شد. ناگفته نماند نخستین بازی دوستانه و بین المللی پرسپولیس، در سال 1347 در برابر نفتیانیک باکو بود.
مجید حلوایی و علی پروین
در سال 1351 پرسپولیس یازده بازی دوستانۀ بین المللی برگزار کرد. ارتش سرخ در ابتدا یکی از قدرت های آن زمان آمریکای جنوبی را 0-1 شکست داد. در آن دیدار قرمزها با تک گل زنده یاد ایرج سلیمانی بر ناسیونال اروگوئه غلبه کردند، نتیجه ای که یک شگفتی بزرگ محسوب می شد. سپس کروزیروی برزیل که از اسطورۀ بزرگی همچون توستائو _از ستارگان آن سال های تیم ملی برزیل و قهرمان جام جهانی 1970_ بهره می جست، پرسپولیس را 2-4 شکست داد؛ دیداری که در آن زنده یادان همایون بهزادی و صفر ایرانپاک گل های پرسپولیس را به ثمر رساندند. ارتش سرخ بعدتر با گلزنی سرطلایی (همایون بهزادی) در برابر اسلوبودای یوگوسلاوی 1-1 مساوی کرد و در برابر بریستول سیتی و کریستال پالاس که آن زمان دو باشگاه قدرتمند در سطح اول فوتبال انگلستان بودند، شکست خورد.
در ادامه پرسپولیس با گلزنی شادروان بهزادی با بولد کولبن دانمارک 1-1 مساوی کرد و با تک گل علی پروین گوآرانی برزیل را برد.
پس از آن قرار شد که سرخ ها در اواخر دی ماه و اوایل بهمن ماه سال 1351، در تورنمنتی "ظاهراً دوستانه" در کشور کویت شرکت کنند. با توجه به شرایط سیاسی پدید آمده میان کشورمان و کشورهای عربی همسایه در آن برهۀ زمانی، قرار بر این شد که پرسپولیس نه تنها با تمام قوا در این بازی ها شرکت کند، بلکه حتی از بازیکن کمکی هم استفاده کند و این بازیکن کمکی کسی نبود جز مجید حلوایی هافبک دفاعی خشن و افسانه ای پاس تهران!
کمی به عقب برمی گردیم؛ سال 51 برای مجید حلوایی سال خاصی بود. در اردیبهشت ماه آن سال در جریان دومین قهرمانی متوالی در جام ملت های آسیا، حلوایی به همراه تیم ملی در تایلند حضور داشت. همچنین در شهریور ماه آن سال حلوایی به عنوان یکی از اعضای ترکیب تیم ملی فوتبال کشورمان برای شرکت در بازی های المپیک 1972 مونیخ انتخاب شد و شماره 4 را بر تن کرد. پس از دو شکست بسیار سنگین 0-5 برابر مجارستان و 4-0 برابر دانمارک، تیم ملی که حذف شده بود، در آخرین بازی مرحلۀ گروهی _که جنبه ای تشریفاتی برایِمان داشت، به مصاف برزیل رفت و در نهایت شگفتی همگان با شوت دیدنی مجید حلوایی 0-1، برزیل را شکست داد و شگفتی ساز شد.
تابلوی افتخارات مجید حلوایی
این ستارۀ خوزستانی که به رغم پیشنهاد داشتن از هر دو تیم تاج و پرسپولیس، در سال 1349 به پاس تهران پیوسته بود، در همان سال با به ثمر رساندن گل اول پاس در فینال جام حذفی تهران، در جریان برد 1-3 پاس برابر تاج نقشی مهم در قهرمانی پاس ایفا کرد. درخشش و نقش پررنگ حلوایی در همان ماه های ابتدایی حضورش در پاس زمانی نمود پیدا می کند که بدانیم فینال سال قبل جام حذفی تهران (سال 1348) را تاج با نتیجۀ قاطع 1-4 مقتدرانه از پاس برده بود و نقش تعیین کنندۀ حلوایی در فینال سال بعد که باز هم میان تاج و پاس برگزار شده بود انکارناپذیر بود.
برگردیم به حضور حلوایی در پرسپولیس؛ گفته می شود بنیان گزار پرسپولیس زنده یاد علی عبده، به شدت به حضور حلوایی در پرسپولیس علاقه مند بود. بر اساس منبع و شرحی از هفته نامۀ کیهان ورزشی مورخه فروردین 1351، که اشاره به گفتگوی علی عبده و حسین فکری (سرپرست آن روزهای تیم فوتبال باشگاه پرسپولیس) دارد؛ برای جلب رضایت باشگاه پاس برای حضور پرویز قلیچ خانی در پرسپولیس، عبده به جهت برخی اختلافات با زنده یاد تیمسار فریدون صادقی (بنیانگذار باشگاه پاس)، قصد نداشت به صورت مستقیم وارد مذاکره شود. بر این اساس دو فقره چک سفید در اختیار حسین فکری قرار داد تا با حضور در باشگاه پاس و ملاقات با تیمسار صادقی، زمینه انتقال پرویز قلیچ خانی را فراهم سازد اما در هنگام خروج، عبده رو به فکری چنین گفت:
اگه دیدی معامله گرمه، کلکِ حلوایی رو هم بِکَن!
هر چند تیمسار صادقی با حضور هر دو بازیکن در پرسپولیس در آن مقطع زمانی مخالفت کرد. به هر تقدیر حضور مجید حلوایی به عنوان یک بازیکن کمکی در ارتش سرخ، در جریان بازی های دوستانۀ پرسپولیس در کویت محقق شد و علی عبده کمی تا قسمتی به آرزویش رسید!
به زمان مورد نظر برمی گردیم؛ ارتش سرخ در اواخر دی ماه 1351 به کویت رفت و در بازی نخست خود در برابر العربی کویت به تساوی 1-1 دست یافت _جایی که تک گل پرسپولیس را همایون بهزادی به ثمر رسانید. در جریان دیدار دوم برابر السالمیه نیز هر دو تیم به تساوی بدون گل رضایت دادند؛ اما اتفاق مهم در بازی سوم افتاد، جایی که پرسپولیس به مصاف قهرمان وقت کویت القادسیه رفت. حلوایی در ارتباط با این سه بازی چنین می گوید:
به یاد دارم که یک بار به عنوان یار کمکی با تیم حرفه ای های پرسپولیسی، به اردوی خارج از کشور رفتم و چند بار برای پرسپولیس بازی کردم؛ به ویژه برابر القادسیه کویت که یک بازی خوب و دلچسب بود. البته یکی از بستگان من نیز در کویت اقامت داشت که یک شب به اتفاق پرسپولیسی ها جهت صرف شام، میهمان او بودیم. در کل خاطرات خوبی از ان سفر ورزشی برایم به یادگار باقی مانده، به ویژه شور، اشتیاق و مهربانی ایرانی های مقیم کویت نسبت به ما که به واقع کم نظیر بود!
تا آنجا که به خاطر دارم آن روزها رابطه ی ایران و کویت چندان صمیمی نبود. مقامات عالی رتبه کشور تاکید داشتند که چنانچه پرسپولیس برای رفتن به اردوی مذکور اصرار دارد، باید با تمام قوا برود و حضوری درخور و پیروزمندانه داشته باشد؛ بنابر این به دفتر باشگاه پرسپولیس (جاده قدیم شمیران) رفتم و همانجا بود که علی عبده مرا در جریان قرار داد و من برای انجام سه بازی و به عنوان بازیکن کمکی همراه پرسپولیسی ها، به کویت رفتم.
پس از انجامِ دو بازی که هر دو با نتیجه مساوی همراه شد، به مصاف القادسیه کویت قهرمان باشگاههای کویت رفتیم. از آنجا که این مسابقه آخرین بازی اردوی کویت بود، نتیجه برای هر دو کشور بسیار اهمیت داشت. علی رغم برتری ما، نیمه نخست بدون گل مساوی تمام شد. سپس با آغاز نیمه دوم، هر دو تیم ابتدا به یک گل دست یافتند و نتیجه یک بر یک مساوی بود که روی یک حمله از تیم القادسیه، دروازه بان ما (بهرام مودت) پس از مهار توپ با خطای مهاجم کویتی روی زمین افتاد. ما بالای سر او بودیم که ناگهان بگو مگو میان بازیکنان و داور بالا گرفت که چند لحظه بعد، داور عرب، جعفر کاشانی و ابراهیم آشتیانی دو بازیکن خط دفاع ما را یک جا از زمین اخراج کرد! ....... داور اعتقاد داشت که بازیکنان پرسپولیس به او بی احترامی کرده اند!
ابتدا قصد داشتیم به نشانه اعتراض از زمین خارج شویم؛ اما پس از گفتگو با مسئولان، جملگی هم قسم شدیم که 9 نفره نیز بازی را ادامه دهیم و کمبود دو بازیکن را با دوندگی مضاعف جبران کنیم. ناگفته پیداست که در غیاب جعفر و ابراهیم، مسئولیت من و محراب بیش از بیش سنگین شده بود. اما در میان حملات پر تعداد میزبان، ما صاحب یک گل ارزشمند شدیم و سپس با حفظ نتیجه به یک پیروزی ارزشمند برابر القادسیه دست یافتیم که بسیار شیرین و دلچسب بود.
ترکیب پرسپولیس در کویت:
ایستاده از راست: مجید حلوایی، مودت، شادروان ابراهیم آشتیانی، شادروان جعفر کاشانی، محمود خوردبین، شادروان محراب شاهرخی
نشسته از راست: فریدون معینی، شادروان ایرج سلیمانی، علی پروین، حسینعلی کلانی و رضا وطنخواه
آن بازی که درست در چنین روزهایی در اوایل بهمن ماه 1351 در کویت برگزار شد را ارتشِ 9 نفرۀ سرخ، با دو گل علی پروین 1-2 از رقیب چِغِر و قَدَرِ خود بردند و به تهران برگشتند. دوران حضور این اسطورۀ دوست داشتنی فوتبال کشورمان در پرسپولیس به همین سه مسابقۀ دوستانه در کویت محدود می شود. پرسپولیس پس از بازی های کویت در اواخر سال 1351 دو بازی دوستانه دیگر در مقابل السد قطر و تاج بحرین نیز انجام داد، جایی که با دو گل ایرانپاک و تک گل رضا وطنخواه السد را 2-3 شکست داد و در نهایت برابر تاج بحرین هم با دو گل بهزادی و ایرانپاک به برتری رسید. شاید دانستن این مسئله جالب باشد که پرسپولیس در ادامه بازی های این چنینی خود، در اولین بازی دوستانه و بین المللی اش در سال 1352، با یک رقیب نام آشنا دیدار کرد! رقیبی که دست تقدیر پس از 47 سال در نیمه نهایی لیگ قهرمانان آسیا سر راه پرسپولیس قرارش داد: النصر عربستان! آن دیدار دوستانه که اولین بازی دو تیم در تاریخ رویاروییِ شان بود با نتیجۀ 2-2 به پایان رسید؛ هر دو گل پرسپولیس را باز هم روانشاد صفر ایرانپاک به ثمر رسانید.
