اَبَرکوه (یا ابرقو) شهری است در استان یزد ایران. این شهر مرکز شهرستان ابرکوه است و در بخش مرکزی این شهرستان قرار گرفته‌است. این شهرستان در مسیر اتوبان یزد - شیراز قرار دارد. هم چنین موقعیت جغرافیایی این شهر توریستی و باستانی در میان سه شهر تاریخی ایران زمین، اصفهان، یزد و شیراز می‌باشد به‌طوری‌که به‌طور تقریبی در میان مثلث این سه شهر واقع می‌باشد. ابرکوه طبق اعلام اداره کل میراث فرهنگی صنایع دستی و گردشگری بخاطر داشتن آثار طبیعی و باستانی شاخص جزء ۱۴ شهر نمونه گردشگری ایران می‌باشد. این شهرستان دارای بیش از ۴۰۰ اثر تاریخی است که ۱۴۳ اثر آن در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده‌است.
بنابر سرشماری مرکز آمار ایران، جمعیت شهرستان ابر کوه در سال ۱۳۹۵، برابر با ۵۱۱۰۳ نفر بوده‌است. جمعیت شهر ابرکوه در سال ۱۳۹۵ برابر با ۲۷٬۵۲۴ نفر بوده‌است. از نظر نرخ باسوادی یکی از موفق‌ترین برنامه‌های مبارزه با بی سوادی کشور در این شهرستان اجرا شده‌است. اکثر مردم ابرکوه فارس بوده ولهجه ابرقویی سخن می‌گویند و بسیاری از واژه‌ها و ترکیبات زیبای فارسی را در گویش خود حفظ کرده‌اند.
ابرکوه در جنوب غربی شهرستان تفت و استان یزد واقع شده‌است. این شهرستان از شمال به شهرستان اشکذر استان یزد و شهرستان شهرضا استان اصفهان، از شرق به شهرستان خاتمِ یزد و از غرب و جنوب به شهرستان آبادهِ استان فارس محدود است. وسعت ابرکوه ۵۶۴۱ کیلومترمربع می‌باشد و در مختصات جغرافیایی ۵۲ درجه و ۵۸ دقیقه شرقی و ۳۰ درجه و ۴۶ دقیقه شمالی و با ۱۵۵۰ متر ارتفاع از سطح دریای آزاد واقع شده‌است. از نظر توپوگرافی، دشت ابرکوه جزئی از فلات خشک مرکزی ایران است که رشته کوه‌های زاگرس چون حصاری انتهای این دشت را در جهت غرب و جنوب در بر می‌گیرد و کَفه (کویر) ابرکوه با کمتر از ۱۴۵۰ متر پست‌ترین محل این حوزه است. ابرکوه دارای اقلیم گرم و خشک بیابانی می‌باشد. آب و هوای شهر در مقیاس عمومی، ویژگی‌های اقلیمی مناطق کویری درون فلاتی ایران را داراست و از مشخصات آن، کمیِ بارندگی، دامنه نوسان حرارتی کم و بیش زیاد و خشکی می‌باشد. بیشترین درجه حرارت متوسط مربوط به ماه‌های خرداد، تیر، مرداد و شهریور بوده و به صورت نسبی این ۴ ماه از سال از نظر دما متمایز از سایر ماه‌های سال هستند. همچنین ماه‌های آذر، دی، بهمن، به‌طور نسبی خنک‌ترین ماه‌های سال هستند. بیشترین درجه حرارت، ۱/۳۹ درجه مربوط به مردادماه و حداقل آن مربوط به بهمن و اسفندماه با ۴/۰ درجه سانتیگراد ثبت گردیده‌است. بیشترین میزان بارندگی ماهیانه مربوط به ماه‌های بهمن و فروردین و بین ۵/۱۵ – ۱۲ میلی‌متر می‌باشد. جهت وزش باد غالب در استان، شمال غربی ـ جنوب شرقی می‌باشد. بیشترین سرعت وزش باد در این شهر از اواسط ماه اسفند تا اواسط ماه مهر بین ۸ تا ۱۰ نات می‌باشد.
شهرستان ابرکوه از نظر مطالعات زمین‌شناسی جزء مجموعه ایران مرکزی مورد بررسی قرار می‌گیرد. در حاشیه جنوبی دشت ابرکوه یک سلسله ارتفاعات با امتداد شمالی غربی- جنوب شرقی که دارای رسوبات پرمین و تریاس می‌باشد، گسترش یافته‌است. در ارتفاعات «کولی کش» و جنوب هنشک، رخنمونی از تشکیلات متامرفیک دیده می‌شود که سن آن نا مشخص و احتمالاً پی سنگ قدیمی پرکامبرین می‌باشد.
این سری دگرگونی‌ها شامل شیست، فلدسپات لایه‌های نازک دولومیتی و آهک‌های مرمریزه می‌باشد. در اطراف هنشک آهک‌های تریاس بالایی تحت تأثیر این دگرگونی بشدت مرمریزه شده و دارای کنتاکت تکتو نیکی با سری فوق است. این سنگ‌های دگرگون در اینفرا کامبرین بالا آمده و تا اواخر تریاس خارج از آب بوده‌است و همین دلیل رسوب‌گذاری دوران اول و تریاس بر روی آن‌ها می‌باشد. اما در ژوراسیک به زیر آب رفته و ماسه سنگ و شیل در قسمت‌های زیرین، آهک و ماسه، سنگ‌های آهکی و بالاخره مارن در قسمت‌های فوقانی بر روی آن‌ها نهشته شده‌است. سنگ‌های آتشفشانی شامل آنذریت، ریولیت و توف درون تشکیلات تریاس بالایی جای گرفته‌است.
از سنگ‌های آذرین درونی تعدادی رگه‌های دیاباز به صورت دایک و شیل در امتداد گسل‌های عمیق ایجاد شده‌است. از مواد معدنی مقدار کمی باریت از معدن کوچکی در نزدیکی خانه خوره استخراج می‌شود و نیز سنگ مرمریت جهت مصارف ساختمانی در حوالی کوه اعلا قابل استخراج است. قدیمی‌ترین سنگ‌های رسوبی منطقه آهک‌های پرمین و فسیل نوزولینا می‌باشند که در سطح تجزیه شده و با چرت‌های سیاه رنگ همراه است. بر روی این فسیل‌های آهکی سری‌های آهک و مارن و شیل که به نام تشکیلات آباده نامگذاری شده، قرار دارد.
از دوره تریاس سنگ‌های آهک و مارن و دولومیت و ماسه سنگ را باید نام برد. قسمت اعظم رسوبات تریاس را لایه‌های آهکی که در قسمت فوقانی ماسیو و در بخش‌های تحتانی لایه است تشکیل می‌دهد. سنگ‌های کرتاسه زیرین با فسیل آهکی در جنوب شرقی دشت و در مجاورت شهر ابرکوه بیرون زدگی دارد. آهک‌های الیگوسن نیز در مجاورت شهر به چشم می‌خورد. این سری رسوبی در شمال غربی دشت با فسیل آهک و مارن‌های کمی دگرگونی شده مشخص است.
آخرین پدیده رسوب‌گذاری دریایی تحت عنوان کنگلومرای بختیاری در اطراف شهر ابرکوه به صورت لایه‌های تقریباً افقی تظاهر می‌نماید. اولین حرکات کوه‌زایی منطقه مربوط به اواخر تریاس است که احتمالاً از مراحل اولیه کوه‌زایی است، ولی فرم تکتونیکی موجود منطقه را حرکات بعد از پلیوسن ایجاد کرده‌است. کویر نمک که حوضه تبخیری را ایجاد نموده به‌صورت یک پایین افتادگی «گرابن» در امتداد کویر هرات و مروست از یک طرف و کفه طاقستان اسفنداران و باتلاق گاو خونی از سمت دیگر امتداد یافته‌است.
دربارهٔ به وجود آمدن و قدمت ابرکوه افسانه‌ها و داستان‌هایی نقل می‌شود که اغلب سند و مرجع علمی مقبولی ندارند ولی با توجه به آثار و ابنیه باقی‌مانده می‌توان پی به قدمت زیاد ابرکوه پی برد؛ ولی تاریخ دقیق آنرامی بایست در نوشته‌های پراکنده جستجو کرد. در کتاب «شناخت ابرکوه و قدمت آن» از قول احمدبن حسین بن علی کاتب مؤلف کتاب تاریخ جدید یزد آمده زمانی که اسکندر کثه (یزد کنونی) به عنوان زندان قرار داد (یعنی زمانی که تازه یزد را بنیان نهاد) نایبی برای خود در «ری» تعیین نمود که از ایالات ابرقو-اصفهان-اصطخر-قم خراج به نزد وی می‌فرستاد. در صورت صحت این گفته قدمت ابرکوه نه تنها از یزد بیشتر است بلکه در آن زمان هم سنگ و هم رده ایالت اصفهان و اصطخر قلمداد می‌شده.
دربارهٔ ابرکوه در نگاشته‌های قدیم سخن فراوان رفته از آنجمله: «مسالک الممالک» اصطخری، «حدود العالم من المشرق الی المغرب»، «فارسنامه» ابن بلخی، «معجم البلدان» یاقوت حموی، «المسالک و الممالک» ابن خرداذ به، «اقلیم پارس» ایرج افشار، «نزهه القلوب» حمدالله مستوفی، «سیاحت نامه جنوب ایران»، «فارس نامه ناصری» حاج میرزا حسن فسایی، «کتاب آثار ایران» آندره گدار، «اقلیم پارس» محمد نقی مصطفوی، «تاریخ و جغرافیای شهرستان آباده» عبدالرحیم شریف، «لغت‌نامه دهخدا»، «فرهنگ فارسی معین»
در کتاب آثار ایران دربارهٔ موقعیت جغرافیایی ابرکوه آمده: ابرقو تقریباً در وسط راه استخر به یزد واقع است. بنابر روایت حمدالله مستوفی در ابتدا در پایان کوهی ساخته بوده‌اند و برکوه می‌گفتندش و بعد از آن بر صحرایی که اکنون هست این شهر کرده‌اند. شهری کوچک است. کسی که از راه سورمق یا دهبید بیاید هنوز هم در دامن کوهی سنگی، که در صحرا جا مانده‌است آثار شهر قدیم، و در کنار خرابه‌های عتیق، شهر جدید را که مستوفی اشاره می‌کند می‌بیند.
ابرقویی که در دشت واقع است از حیث آبادی شباهتی به ابرقوی عهد مغول ندارد بلکه در حقیقت میان آبادی کنونی او و ویرانه‌های اطرافش تفاوتی نیست، بنابر بعضی اقوال که بسیار متحمل هم است این شهر در حمله افغان‌ها خراب شده‌است(۱۱۳۵ هجری) ولی علت حقیقی ویرانیش سابق بر هجوم افغان‌هاست. این شهر هم مثل بلاد بسیاری که پیش از این آباد و سرسبز بوده‌اند، درگذشته یا بحال نزع افتاده‌است زیرا که تنها علت عمران این بلاد وقوع در سر راه تجارتی بوده و با انحراف تجارت رشته حیات آن‌ها منقطع شده‌است، راه معروف کاروانی عهد مغول که از خلیج فارس تا دریای سیاه کشیده بود از هرز شروع و پس از عبور کرمان و یزد و سلطانیه و تبریز به سواحل دریای سیاه می‌رسید و ادویه چین و هند و نیل سوده و مشک و صمغ و اجناس ابریشمی و بنه کرمان و یزد و شیراز و سنگ‌های قیمتی را که شیراز و هرمز و سلطانیه بازار عمده آن به‌شمار می‌آمد به اروپا می‌رسانید.
شهر ابرکوه و روستاهای همجوار آن از جمله اسفند آباد در گذشته بر سرراه ابریشم قرار داشته‌اند. ابرکوه در قرون قبل و بعد از اسلام اگر گاه و بیگاه ذکری از آن به میان آمده به خاطر قرار گرفتن آن بر سر راهی بوده که این راه از مشرق می‌آمد و به شمال غرب می‌رفت و راهی که از جنوب می‌آمد و به آن می‌پیوست یا راهی که به طرف ماوراءالنهر یا در اصطلاح خراسان و ترکستان می‌رفت، سلاطین و حکام در لشکرکشی‌ها از این شهر عبور می‌کردند یا چند روزی در آن توقف می‌کردند و این راه جه قبل از اسلام و چه بعد از اسلام مورد استفاده آنان واقع می‌شد، از جمله شاه عباس صفوی که در امتداد این راه کاروانسراهای متعددی برای استراحت کاروانیان در این منطقه ساخته‌است.
باید اضافه نمود که شاخه اصلی جاده ابریشم به روستای اسفند آباد نزدیکتر است و این جاده از بین کوه‌های سفید و غلات کوه در ۱۲ کیلومتری جنوب اسفندآباد می‌گذشته که به قول برخی افراد سالمند تا چند دهه پیش هنوز آثاری از این راه پابرجا بوده‌است و در افواه عموم به راه شتر معروف بوده‌است که در قدیم موجب اعتبار و رونق این منطقه بوده‌است ولی با از بین رفتن این راه و به فراموشی سپردن آن منطقه ابر کوه اسفند آباد هم از ارزش و اعتبار افتاده‌است.
ابرکوه تا اواخر دوره قاجار تابع اصفهان بود. به گفته سید حسن مدرس، چون ابرکوه در کویرى متصل به فارس واقع است، دزد‌هاى فارس از این کویر عبور مى‌کردند و براى دزدى به اصفهان مى‌رفتند اما در اواخر دوره قاجار این راه را عوض کردند و به جای اصفهان، از راه ابرکوه به یزد می رفتند. بنابراین صلاح دیده شد که ابرکوه تابع یزد شود. در سال ۱۳۰۱ خورشیدی سید ابوالحسن حائری‌زاده نماینده یزد به مجلس پیشنهاد داد که ابرکوه از اصفهان جدا و جزو یزد شود. وزارت داخله هم با این پیشنهاد موافق بود. مجلس پیشنهاد حائری زاده را قابل توجه دانست و برای تدوین طرح به کمیسیون سپرد.
ابرکوه تا سال ۱۳۶۶ جزء استان فارس بود و بخشی از شهرستان آباده بود که بعد از آن از استان فارس جدا و به استان یزد ملحق و به عنوان بخشی از شهرستان تفت قرار گرفت[۵] و از سال ۱۳۷۴ به شهرستان ابرکوه تبدیل شد .
قرائی که در آن زمان به وجود آمده به‌طوری‌که از آثار و نام‌های موجودشان برمی آید تعدادشان دوازده قریه بوده‌است و ظاهراً باید چندین قرن از پیدایش راه یاد شده (راه ابریشم) گذشته باشد که آن‌ها احداث شده باشند زیرا مردمی که به اینجا مهاجرت و زندگی را آغاز کرده‌اند دارای تجربیاتی در زمینه کشاورزی و عمران بوده‌اند که این معنا از نحوه نظم و فسق و آبیاری و مرزبندی قراء و شناخت استعدادهای دیگر آنجا روشن می‌شود در صورتی که مقارن ایجاد راه ابریشم با آن کیفیت بالا مردم تازه اسکان یافته تجربه این چنینی که تحصیلش محتاج به گذشت زمان بوده‌است نداشته‌اند. نام قراء دواز دهگانه عبارت بوده‌است از: آبان، آذر، دی، بهمن، اسفند، فروردین، اردیبهشت، خرداد، مرداد، تیر، مهر و شهریور.
خوشبختانه اغلب این قراء با نام و نشان اولیه وجود دارند و حوادث روزگار و گردش لیل و نهار نتوانسته‌است تغییر کلی در نام و موقعیتشان بدهد، البته چند تا از آن‌ها نامشان به مرور زمان تغییر یافته لیکن موقعیت و محدوده‌ای که دارند می‌توان آن‌ها را شناخت) همگی این قراء دواز دهگانه در حول و حوش راه بزرگ کاروان رو ابریشم احداث شده بود که فاصله آن قریه‌ها تا راه از دویست متر تا هشتصد متر بیشتر نبوده‌است. اکنون مکان این قریه‌ها ممکن است تغییرات جزئی کرده باشد ولی مکان این قریه‌ها در زمان پیدایش طبق مطالب کتاب شناخت ابر کوه و قدمت آن به شرح زیر می‌باشد:
قریه آبان: در شمال قریه دی و جنوب قریه اسفندار قرار داشته و از نهری موسوم به آبان مشروب می‌گشته‌است.
قریه دی: (مه دی) این قریه که در اصل دی بوده و کلمه (مه) به مناسب همنامی آن با ماه دی فارسی مخففاً به آن اضافه گردیده و به معنای یکی از ماه‌های سال بوده‌است.
قریه بهمن: در فاصله هزار متری شمال غربی اسفندار قرار داشته و آب شربی ان از مزرعه بهمن تاُمین می‌گشته‌است.
قریه شهریور: در ۵۰۰ متری جنوب شرقی اسفندار قرار داشته و از آب نهر شهریور استفاده می‌کرده‌است و در حال حاضر این قریه با نام شهر آباد معروف است.
قریه اردیبهشت: در ۱۳۰۰ متری جنوب شرقی اسفندار قرار داشته و آب شربی آنجا نهر اردیبهشت بوده‌است و هم‌اکنون این روستا اردی نام دارد.
قریه مهر: در ۱۴۰۰۰ متری جنوب شرقی اسفندار قرار دارد و آب شربی آنجا نهر مهر بوده‌است که اکنون این روستا به نام مهر آباد موسوم است.
قریه تیر: ۶۰۰۰ متری شمال قریه اسفندار قرار داشته و آب آن از نهر تیر تأمین می‌گشته‌است که نام روستای تیزک کنونی بر گرفته از این ماه می‌باشد.
قریه خرداد: در ۵۰۰۰ متری شمال اسفندار قرار داشته که فعلاً در تلفظ به نام هوروک خوانده می‌شود که به مرور ایام در لسان مردم این چنین شکلی یافته‌است و در اصل خوروک بوده که مخفف و در عین حال مصغر کلمه خرداد است.
قریه آذر: (شهر آذر) در جنوب شرقی اسفندار به فاصله ۱۰۰۰ متری قریه است که مردم آن را (شارز) یا (شهرز) می‌خوانند و به همین نام هم شهرت دارد.
قریه فروردین: در ۷۰۰۰۰۰ متری شمال غربی اسفندار قرار داشته که از نهر فروردین مشروب می‌گشته‌است و در حال حاضر این قریه به نام فراغه موسوم می‌باشد.
قریه مرداد: در ۱۰۰۰ متری جنوب غربی اسفندار قرار داشته که از نهری به نام مرداد مشروب می‌گشته‌است و این قریه هم‌اکنون با اندکی تغییر در زبان مردم به مدوئیه مرسوم است.
یکی از درختان سرو کهنسالی که در ایران همچنان استوار است، در شهر ابرکوه‌است که کهنسال‌ترین سرو جهان به‌شمار می‌رود. مارکوپولو در خاطرات سفرش به ایران می‌نویسد: «یکی از چند سروی که در ایران دیده‌ام سرو خوش بالای ابرکوه است که همچون آبشاری سبز از آسمان بر روی زمین تنیده ابرکوه فرو می‌آید و از هر طرف که وارد ابرکوه شوی سرو کهنسال و پرطراوت مانند چراغ دریایی سبزی ما را به بندر دریای کویر و خورشید تابان فرا می‌خواند»... حمدالله مستوفی هم می‌نویسد:” آنجا سروی است که در جهان شهرتی عظیم دارد. چنانچه سرو کشمیر و بلخ شهرتی داشته و اکنون این از آن‌ها بلندتر و بزرگتر است. “.... دانشمند روس الکساندروف، عمر این سرو را بیش از ۴٬۵۰۰ سال می‌داند. برخی از افسانه‌ها، کاشتن آن را به زرتشت نسبت می‌دهند و برخی نیز به یافث (پسر نوح). سرو کهنسال شهرستان ابرکوه با ۲۵ متر ارتفاع ۱۸ متر محیط و ۵٫۱۱ متر اندازه دور تنه در قلب ایران زنده و سبز است و آرام آرام زندگی می‌کند.
این شهر دارای صنایع فعال شامل فولاد سرمد، کاشی کوثر، کاشی آرين سرام، کاشي سيمين، كاشي آبنوس، پليمر ايساتيس شهيد قندي، لبنيات شيكا و اعلا و ... می باشد. کل سطح زیر کشت محصولات کشاورزی ۱۵۰۰۰ هکتار است كه ۷۵۰۰ هكتار آن باغ و ۷۵۰۰ هكتار زراعت می باشد. شهرستان ابرکوه دارای ۶۴۸حلقه چاه عمیق و نیمه عمیق مي باشد که ۶۱۴ حلقه آن فعال مي باشد، در گذشته بيش از ۱۰۰ رشته قنات داشته و در حال حاضر ۱۳ رشته قنات فعال دارد.
جاذبه های ابرکوه
خانه تاریخی آقازاده : خانه آقازاده، عمارتی مربوط به دوره قاجار بوده و در شهر ابرکوه استان یزد و در محله دروازه، میدان ابرقو واقع شده است.این اثر در تاریخ ۲۴ بهمن ۱۳۷۵ با شماره ثبت ۱۸۳۸ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده و عنوان یکی از زیباترین معماری های کشور را به خود اختصاص داده است.بی شک یکی از نکات قابل توجه و شاخص این بنا، بادگیر دو طبقه و کلاه فرنگی آن بوده که در نوع خود بی نظیر است؛ ارتفاع بادگیر این عمارت ۱۸ متر و مساحت آن نیز ۱۸ متر مربع است و در دهانه بادگیر ۱۹ دریچه تنظیم هوا وجود دارد که با بادگیر دومی ارتباط دارد.در کنار بادگیر، یک کلاه فرنگی با تزئینات مقرنس کاری بسیار زیبا وجود دارد و هر کدام به ترتیب نقش خنک کنندگی و نوردهی فضای زیرین و تالار خانه را بر عهده دارند.
مسجد جامع ابرکوه: قدمت این بنا به دوره سلجوقی می رسد و از نظر سبک ساختمانی، جزو بناهای چهار ایوانی است که دارای دهلیز، شبستان و محراب است. بیشتر قسمت های مسجد از آثار دوره مغولی است و برخی بخش های آن از جمله شبستان گنبددار مسجد که متعلّق به پایان سلطنت ابوسعید (ایلخانی) است، سابقه کهن تری دارد. از ویژگی های شاخص مسجد جامع ابرکوه، وجود دو محراب در آن است.
گنبد عالی: گنبد عالی ابرکوه به دست عمید الدین شمس الدوله دیلمی از طایفه هزار اسبیان اشکور یکی از آثار منحصر به فرد ابرکوه می باشد . گنبد عالی ابرکوه یکی از بنا های سنگی دوره دیلمیان و یکی از نفایس هنر معماری ایران می باشد که بر فراز صخره های طبیعی جاده یزد – ابرقو ، به بخش بهمن واقع و از سنگ های طبیعی کوهستان ” ساروج ” ساخته شده است و یکی از سالم ترین بنا های دوره سلجوقی است . گنبد عالی ابرکوه ، مقبره و مدفن عمیدالدین شمس الدوله نوه نصربن حسن بن فیروزان دیلمی است که در دوره حکومت سلجوقیان به حکومت ابرکوه منصوب شده بود .
بقعه سیدون علی نقیا ابرکوه: بقعه سیدون علی نقیا ابرکوه مربوط به سدهٔ ۶ تا ۸ ه.ق می باشد و به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. بنای قاجاری بقعه سیدون به عنوان یکی از بفاع مذهبی و آثار تاریخی استان یزد به شمار می رود که با نقوش اسلمی و هندسی تزئین شده است. قدمت بقعه سیدون علی نقیا به دوران سلجوقی بازمی‌گردد.سیدون بنایی است چهارضلعی از خشت با گنبدی بلند و آجری، که هر ضلع هشت و نیم مترطول و ضخامت یک متر و ۲۵ سانتی متر دارد.
مسجد بیرون: این مسجد شامل دو ایوان، گنبدخانه، شبستان با حیاط مرکزی است که در جنوب شهر واقع گردیده و چون در گذشته، بیرون از حصار شهر ساخته شده به «مسجد بیرون» شهرت یافته است.کتیبه‌ی کاشی معرّق در سه رشته خط به عرض تقریبی ۶۵ سانتیمتر به رنگ‌های سفید و آبی بر پیشانی سردر ورودی مسجد نصب شده که از آن، اطّلاعات تاریخی به دست می‌آید. خط نسخ آن از انواع خطوط کتیبه‌های مورد توجّه دوران تیموری در قرن نهم هجری یا پانزدهم میلادی است. معروف است این بنای مذهبی، محل استراحت حضرت علی بن موسی‌الرّضا (ع) در سفر از مدینه تا مرو بوده است.
یخچال خشتی آقازاده: یخچال خشتی ابرکوه که با نام یخچال آقازاده ابرکوه نیز شناخته می‌شود، از یادگارهای دوران قاجار در ابرکوه است و در ورودی شهر قرار دارد. ارتفاع و عمق یخچال خشتی ابرکوه ۱۲ متر است. این بنا در گذشته برای ذخیره‌سازی یخ و استفاده از آن در تابستان مورد استفاده قرار می‌گرفت. در طراحی ساختار بنا و استفاده از مصالح مختلف، به پایین بودن دمای فضای داخلی برای جلوگیری از ذوب یخ‌ها توجه ویژه‌ای شده است. این بنا از بخش‌های مختلفی همچون دیوارهای سایه‌دار، حوض، انبار یخ و گنبد پله پله تشکیل می‌شود و در ساخت آن از مصالحی همچون گل، خشت خام، سنگ، چوب و آهک استفاده شده است. این اثر در تاریخ ۱۷ اسفند ۱۳۸۱، با شماره ثبت ۷۷۵۲ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسید.
خانه صولت (موزه مردم شناسی ابرکوه): خانه ای است در محله دروازه میدان که قدمت آن قاجاری است و صاحب آن صولت یکی ازخوانین آن روزگار در ابرکوه بوده است. معماری این خانه همانند اغلب خانه های ابرکوه و خانه های فلات مرکزی ایران، از کلیت درونگرا پیروی می کند، برای رسیدن به حیاط آن باید پس از گذشتن از پیش ورودی و هشتی، راهروی طولانی را طی کرد. سردری بلند و باشکوه، گچ بری ها و مقرنس کاری های زیبا، برج بلند مراقبت و 4 صفه در چهار سوی حیاط مرکزی از خصوصیات این بنا است. حدود هزار متر مربع مساحت دارد که 150 متر مربع آن شامل حیاط مرکزی است و پیرامون آن عمارتی در دو طبقه و گاه سه طبقه (با احتساب زیرزمین) قرار گرفته است.خانه صولت که قدمت آن به اواخر دوره زندیه و اوایل دوره قاجاریه می رسد، هم اکنون، موزه مردم شناسی ابرکوه است.
مناره های سر در نظامیه: مناره های نظامیه ابرکوه که در تاریخ 09/05/1312 با شماره 196 در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید متعلق به قرن 8 هجری می باشد. این مناره های مرتفع در اصل «نظام الملک» نام دارند و در تصوّر برخی، ساخته نظام الملک ابرقویی وزیر سلجوقی است که این تصوّر اشتباه استاین مناره ها که آن را « سر در نظامیه » نیز می خوانند و می گویند در این محل مسجد، بازار و مدرسه وجود داشته است. سراسر بدنه مناره ها از کاشی فیروزه ای رنگ است، که به خط کوفی بنایی با کلمات (الله اکبر) به نحو زیبایی تزیین شده است.
قلعه روستای شهرسب: این قلعه، قلعه ای عظیم با سردری رفیع است و آثاری از مجتمع مسکونی که هسته اولیه این مجتمع مسکونی عظیم را می توان به دوره صفویه نسبت داد و قلعه ای است با برج و بارو و سردری جداگانه، هشت برج و نیم در چهار زاویه که در میان قلعه بیرونی واقع شده است.ارگ شهرسب نیز ۱۷ هزار مترمربع مساحت دارد و مصالح به کار رفته در آن خشت خام، گل، سنگ، چوب و آجر پخته است و ویژگی های بارز این مجتمع مسکونی بسیار زیبا، خانه های قدیمی برتر با تزئینات گچبری و نقوش اسلیمی گل و بوته و مقرنس کاری آنهاست.
روستای شهرسب: شهرسب که نام قبلی‌اش شهر‌آذر بوده روستایی تاریخی در ابرکوه است. در گذشته اهالی این روستا به نگهداری اسب مشغول بودند به همین دلیل نام شهرسب را برای آن انتخاب کردند. قدمت این روستا به دوران صفویه برمی‌گردد. قلعه‌ای نیز با همین نام در این مکان وجود دارد که از مهم‌ترین جاذبه‌های روستای شهرسب است. این قلعه محل زندگی بسیاری از مردم بوده است و بنابر تحقیق‌های انجام شده و با توجه به اینکه قبرهای داخل گورستان رو به قبله نیستند مشخص شده که این قلعه در دوران پیش از اسلام ساخته شده است.
............................
آرشیو
