در حالی که این روزها تمام نتایج پرسپولیس به ضعف مهاجمان ربط داده می شود، باید توجه داشت فصل قبل هم پرسپولیس از نظر گلزنی دچار مشکل بود.
به گزارش طرفداری، پرسپولیس با ۴۸ گل زده بهترین خط حمله لیگ هفدهم را در اختیار داشت. در این بین علی علیپور هم از فرصت استفاده کرد و ۱۹ گل برای تیمش زد. سهم علیپور از گل‌های پرسپولیس حدود ۴۰ درصد بود و او به لطف این خط حمله آتشین توانست تنها عنوان آقای گلی اش را به دست آورد.
در لیگ هجدهم برانکو به جای استفاده از سیستم ۲-۴-۴ لوزی با سیستم ۲-۴-۴ خطی به میدان رفت و دلیلش هم این بود که برانکو تصمیم گرفت با یک هافبک دفاعی بیشتر به میدان برود. حاصل این سبک بازی گل‌های زده کمتر بود. علیپور در این فصل ۱۴ گل از ۳۶ گل پرسپولیس را به ثمر رساند و سهم ۳۹ درصدی در گل‌های زده تیمش داشت. بهترین گلزن پرسپولیس حدود یک‌درصد افت داشت اما تیمش حدود ۲۵ درصد کمتر نسبت به لیگ هفدهم گلزنی کرد و این یعنی اگر پرسپولیس میل تهاجمی بیشتری داشت، باز هم شاهد آقای گلی علی علیپور بودیم اما برانکو به درستی عنوان آقای گلی و بهترین خط حمله لیگ برتر را فدای هت تریک در قهرمانی تیم کرد.
در لیگ نوزدهم اما اوضاع بدتر شد. علیپور که در لیگ‌های هفدهم و هجدهم حرف اول را در خط حمله تیمش می‌زد، در لیگ نوزدهم نتوانست مثل سابق بدرخشد و حتی در چند نوبت با اعتراض شدید هواداران بر روی سکوها مواجه شد. جالب این که مهدی ترابی در اکثر هفته ها بهترین گلزن سرخپوشان در لیگ برتر بود. دلیل این موضوع نیز تغییر سبک بازی پرسپولیس و میل بیشتر تیم یحیی به مالکیت توپ و انجام بازی عرضی بود.
این یک واقعیت است که در 7 هفته گذشته دلیل هر نتیجه ای به جواب "کمبود مهاجم" برمی گردد، در حالی که به جز این موضوع میل پرسپولیس به موقعیت سازی نیز کاهش یافته و این روند از فصل گذشته تا امروز ادامه داشته است. پرسپولیس روز قبل در یکی از حساس ترین بازی هایش که می توانست با کسب امتیاز کامل هم به جایگاهش در جدول سروسامانی دهد و هم با روحیه ای بالا در دربی حاضر شود، بدون مهاجم پا به میدان گذاشت. یکی از عجیب ترین ترکیب ها برای بازی که ال کلاسیکوی وطنی نام گرفته است. پرسپولیس بدون هیچ مهاجم تخصصی پا به میدان گذاشت تا گل محمدی چشم به گلزنی هافبک های پرتعدادش داشته باشد. درنهایت هم بازی با نتیجه صفر صفر و با کمترین موقعیت ممکن به پایان رسید.
پس از جدایی علی علیپور و کریستین اوساگوآنا در انتهای فصل و البته آنتونی استوکس که کمی قبل‌تر جدا شده بود، با نظر مستقیم یحیی اقدام پرسپولیس برای فصل جاری و رقابت های لیگ قهرمانان آسیا اقدام به جذب 9 بازیکن کرد که تنها نام دو مهاجم در این لیست دیده می شد. آل کثیر و رمضانی. حضور عیسی آل کثیر که او هم در چند بازی اول آسیایی موفق به گلزنی نشد، هر چند در ادامه با موفقیت همراه بود اما او نیز خیلی زود پرسپولیس را تنها گذاشت تا امروز در پرسپولیس مهدی خانی، مهدی عبدی، آرمان رمضانی و آریا بزرگر را بعنوان مهاجم تخصصی در در لیست خود در اختیار داشته باشد. نفراتی که همگی با نظر مستقیم یحیی در تیم حضور دارند اما در فصل جاری پرسپولیس همان روند بازی های فصل قبل را ادامه داد با این تفاوت که دیگر ترابی و علیپوری در زمین حضور نداشتند تا با همین تاکتیک موفق به گلزنی شوند. مالکیت توپ و ایجاد حداقلی موقعیت گل روی دروازه حریفان.
ضمن این که وحید امیری هم که در چند فصل اخیر در چند نوبت به عنوان مهاجم در تیم های کالدرون و برانکو به میدان رفته بود، به خاطر دوندگی فراوان، به گزینه اول یحیی در خط حمله تبدیل شد تا یکی از بازیسازان قهار پرسپولیس از پست هافبک خارج شود و در ادامه هم همان مسیر مهاجمان را طی کند؛ بدون گل زده. به هرحال این یک واقعیت است که جدا کردن امیری از پست هافبک تا چه اندازه می تواند میزان خلاقیت و موقعیت سازی را در خط میانی پرسپولیس کاهش دهد.
حال تمام اتفاقات دست به دست هم داده تا در فاصله زمانی چند روز مانده به دربی حیثیتی پایتخت، فاز تهاجمی پرسپولیس به بزرگ‌ترین نگرانی هواداران پرسپولیس تبدیل شود. آن هم در حالی که گویا این واقعیت فراموش شده که فصل قبل هم بیشتر بار تهاجمی و گلزنی تیم برعهده مهدی ترابی بود و علیپور بارها از سوی سکوها به ناکارآمدی متهم شد اما به هیچ عنوان این ضعف برطرف نشد تا امروز تبدیل به یک معضل جدی برای قهرمان چهار دوره اخیر فوتبال ایران تبدیل شود.
شاید اگر در تمام ماه های گذشته و از فصل قبل تا امروز، تصمیم گیران و تصمیم سازان فنی پرسپولیس به جای این که به دنبال متهم بگردند، به فکر تقویت خط حمله و تنوع بیشتری در تاکتیک های هجومی پرسپولیس بودند، مشکل گلزنی این تیم از یک سال قبل تا امروز برطرف می شد و پرسپولیس همچون دوران برانکو که خط حمله آتشین اش حتی با جدایی نفراتی چون مهدی طارمی هم از کار نمی افتاد، از بن بست گلزنی خارج می شد.
