بندر دَیّر مرکز شهرستان دیر در استان بوشهر ایران است. این شهر بین ۲۷ درجه و ۵۱ دقیقه عرض شمالی و ۶۱ درجه و ۵۸ دقیقه طول شرقی از نصف النهار گرینویچ قرار گرفته‌است. فاصله آن تا شهر تهران حدود ۱۳۰۰ کیلومتر وتا شهر شیراز حدود ٣۶٩کیلومتر می باشد. بندر دیر در قدیم حاکم‌نشین دشتی بوده‌است. لنگرگاه آن در ژرفای ۷ متری و مسافت یک کیلومتری از خشکی قرار دارد و پناه خوبی نسبت به باد شمال دارد.
بندر دیر در جنوب استان بوشهر واقع شده‌است و با مرکز استان ۲۰۸ کیلومتر فاصله دارد، ساحل بندر دَیّر یکی از زیباترین مکان‌های ساحل و دریا می‌باشد. سه اسکله اصلی معروف آن، صادرکننده و تأمین‌کننده ماهی و میگو به داخل و خارج کشور است. دیر به عنوان بزرگترین بندر صیادی ایران شهرت دارد.
رضا طاهری محقق تاریخ جغرافیایی خلیج فارس در کتاب از از مروارید تا نفت (تاریخ خلیج فارس) با بررسی زندگی در هزاره تاریکی تاریخ قوم ایرانی در کنار جلگه‌های خلیج فارس و نخجیرگاه (جغرافیای طبیعی شکار حیوانات) این شهرستان را از قدیمی‌ترین آبادی جغرافیای تاریخی اقوام ایرانی می‌داند و بخش بیشتر جغرافیایی اجتماعی - سیاسی دیر را در قرن‌های ساسانی و اسلامی زیر مجموعه سیراف (تابع ایالت فارس) می‌داند و بعدها در ماندستان و سپس دشتی بررسی می‌کند. بنای بندر دیر جدید را بر خرابه‌های بنادر کهن دوران سلوکی و اشکانی تصویر می‌کند و وجه تسمیه بندر دیر را در مهاجرات بحرینی‌های از محله دیر در بحرین (در دو قرن پیش) می‌داند.
رضا طاهری با استناد به گفته حمدالله مستوفی در کتاب نزهه‌القلوب (هشتم هجری): ماندستان بیابانی است سی فرسنگ بر ساحل دریا و در آن‌جا دیرهاست و هیچ آب روان و کاریز ندارد و حاصلش جز غله و پنبه دیمی ندارد. همچنین با استناد به نوشته‌های گریشمن و آرتورکریسنسن و ایجاد شهرک‌های سلوکی‌نشین در خلیج فارس و گمانه‌های احمد اقتداری دربارهٔ نام بتانه در کتاب شهرهای باستانی خلیج فارس، در ذکر بلوک ماندستان، کلمه ماندستان را در کلمه «مند» را اسم قسمت سفلای رود سکان (ثکان) و ماندستان قدیم و سیف مظفر را در بلوک دشتی بررسی می‌کند؛ و می‌گوید: اما آنچه از پیشینه این منطقه و آثار باستانی موجود در منطقه برمی آید از آبادی‌های کهن‌تر از سیراف اسلامی یا دوران پس از سیراف هخامنشی است.
بعضی از مورخین معتقدند که بندر دیر در اصل یهودی‌نشین بوده‌است که احتمالاً به علت تفوق آن‌ها بر دیگر نحله‌های مذهبی و نیز احداث کنیسه‌هایی به نام دیر، این منطقه را دیر نامیده‌اند که با گذشت زمان در تلفظ کتابت به دیر مبدل گردیده‌است. از آثار و ابنیه بر جای مانده مثل قلعه‌ها، سدها و قناتهایی که از قدمت تاریخی برخوردارند، نشان از گذشته‌ای پر رونق و عصری طلایی و نیز ارتباطات بازرگانی و تجارتی با سرزمین‌های دوردستی همچون هند و چین و بین‌النهرین و حتی بخش‌هایی از آفریقا را دارد.
بندر دیر، بتانه و بی خاتی (بی‌بی خاتون) و بردستان از بنادر قدیمی سواحل خلیج فارس محسوب می‌شوند. بنابر عقیده بسیاری از مورخین، قدمت آن به دوران ساسانیان می‌رسد. دیر آباد زمان ساسانیان در دامنه تپه‌ها و پیرامون تلی به نام «تل‌سوز» بوده که اکنون آثار و بقایای آن برجاست. «... در عصر ساسانیان محمودآباد بوده‌است و آثار برجای مانده در دیر آباد زمان ساسانیان در منطقه، تپه‌ها و اطراف تلی به نام تل سوز (تل سبز) اکنون به عنوان یکی از آثار تاریخی منطقه محسوب می‌گردد.» همچنین «... آثار و بقایای شهرها و آبادی‌های کهن بسیاری وجود دارد که بردستان، دیر، بتانه (بتخانه) و بی خاتی (بی‌بی خاتون) از آن جمله هستند.»
مؤلف فارسنامه ناصری، قصبه این ناحیه را بردستان می‌نامد و سپس از دیر به عنوان قصبه منطقه نام می‌برد. مؤلف فارسنامه ابن بلخی نام‌های قدیمی بندر دیر را «نجیرم» و «نجیرام» ذکر می‌کند. در نقشه‌های قدیمی به ویژه در نقشه‌ای که در کتاب جغرافیای تاریخی سیراف درج گردیده، محل کنونی بندر دیر بنام نجیرم ثبت شده‌است. نام‌های «دیّر» و «دایر» در السنه سالخوردگان بگوش می‌خورد.
وجود ناحیه بردستان و بندر بتانه در اطراف دیر و آثار تاریخی باقی‌مانده حکایت از سوابق تاریخی این شهر دارد. در عصر عیلامی‌ها نیز بتانه را بتنه می‌خوانده‌اند که هر سال در این شهر بازار بزرگی بر پا می‌شده‌است. همچنین کاربرد واژه بتخانه و اینکه بقول مستوفی، دیرهای فراوانی در این منطقه قرار داشته، این نقطه را تأیید می‌نماید که معابد و پرستشگاه‌های ادیان مختلف در بطانه فراوان بوده‌است. بنادر دیّر، بتونه و بردستان در عصر ساسانیان معمور و آباد بوده‌اند. در کتاب تاریخ بنادر و جزایر خلیج فارس تألیف محمد ابراهیم کازرونی آمده‌است که: «دیر» چهار برجیست در کنار دریا و بقدر پنجاه، شصت خانه چوب نخل و آن قلعه من‌جمله بلوک بردستان است. رضا طاهری مؤلف از مروارید تا نفت/ تاریخ خلیج فارس پیشینهٔ دوران قرن‌های اولیه اسلامی دیر را در بندر نجیرم جستجو می‌کند و نجیرم را با بردستان کنونی یکی می‌داند.
در ۲۹ اسفند ۱۳۹۵ (۸:۲۰ صبح) پدیده طغیان آب دریا که بر اثر جریان‌های وزش باد و هواشناسی ایجاد شده و آن را (سیش) می‌نامند، به‌طور بی‌سابقه در نوار ساحلی بندر دیر رخ داد و آب دریا تا ارتفاع ۳ متری به ساحل هجوم آورد و بیش ار یک کیلومتر در شهر پیشروی کرد. موجب خسارت زیاد به موتورهای شناور و اماکن مسکونی و خودروها و پارک ساحلی شد. در این حادثه ۵ نفر کشته یا ناپدید شده و ۱۷ نفر مصدوم شدند. پدیده سیش سونامی نیست و در توده‌های آبی بسته و نیمه بسته رخ می‌دهد. در این رابطه امواج ایستاده در اثر عوامل مختلف از جمله وزش باد و عوامل هواشناسی ایجاد می‌شوند که وزش شدید و ناگهانی باد عمود بر ساحل سبب ایجاد شیب در سطح آب دریا شده و با قطع ناگهانی باد نوسانات عمودی سطح آب و امواج سهمگین ایجاد می‌شوند. این پدیده در برخی از دریاهای جهان از جمله دریای بالتیک و آدریاتیک نیز رخ می‌دهد و سبب افزایش تراز سطح آب تا ۳ متر می‌شود. در سال ۱۹۷۹ این پدیده در بندر ناکازاکی ژاپن اتفاق افتاده‌است در این حادثه موجی به طول تقریبی چهار متر ایجاد کرد و در این پدیده بعد از وقوع موج بزرگ نوسانات تراز ادامه یافته، تا اینکه به حالت اولیه برسد. پدیده سیش بندر دیر پس از وزش شدید باد از خشکی به سمت دریا و توقف ناگهانی باد صورت گرفته‌است.
زمین لرزه ای کم‌نظیر با ۴٫۹ ریشتر در عمق ۱۹ کیلومتری زمین ساعت ۱۰:۵۶ روز ۱۴ آذر ۱۳۹۶ بندر دیر را بشدت لرزاند و خسارات مالی بر جای گذاشت. کانون آن در ۱ کیلومتری بندر دیر (مختصات: ۲۷٫۸۵۱شمالی ۵۱٫۹۳۲شرقی) بود. بدنبال آن در روز بعد زمین لرزه ای با قدرت ۴٫۲ ریشتر در همان حوالی رخ داد.
شهرستان دیر از شمال به شهرستان دشتی و از طرف مشرق به شهرستان‌های گنگان و جم و از ناحیه جنوب به و غرب به آب‌های خلیج فارس منتهی می‌گردد. طول نوار مرزی-دریایی شهرستان دیر ۹۵ کیلومتر است که از خور بردستان (حد فاصل آن با شهرستان کنگان) شروع می‌شود و تا خور زیارت (حد فاصل آن با شهرستان دشتی) ادامه دارد.
این شهرستان از سه بخش: مرکزی، بخش آبدان و بخش بردخون تشکیل شده‌است. دارای ۵ شهر شامل بندر دیر، بردستان، آبدان، دوراهک و بردخون و همچنین تعداد ۵ دهستان است که دهستان حومه در بخش مرکزی، آبدان و سرمستان در بخش آبدان؛ و بردخون و آبکش در بخش بردخون قرار دارند. تعداد ۷ دهیاری نیز در روستاهای: اُلی شمالی، اُلی جنوبی، لمبدان پایینی، لمبدان بالایی، لمبدان حاجی‌آباد، دوراهک و سرمستان در بخش مرکزی و در روستاهای: آبکش، شهنیا، بردخون کهنه، سجادیه و مغدان در بخش بردخون دایر و فعالند.
راه‌های ارتباطی:
جاده ارتباطی کشوری بوشهر - بندر عباس که در شمال شرق شهرستان از تنها شهر آبدان میگذرد.
جاده ارتباطی مرکز شهرستان دیّر به جاده ارتباطی بوشهر _ بندرعباس که آسفالته می‌باشد ۱۵ کیلومتر.
جاده ارتباطی مرزی ساحلی که از مرکز شهرستان تا بوشهر ادامه دارد و از شهر بردخون میگذرد به طول ۲۰۰ کیلومتر.
جاده ارتباطی بخش بردخون که از روستای شهنیاء جاده مرزی را به جاده اصلی بوشهر _ بندرعباس که آسفالته می‌باشد متصل می‌کند ۲۰ کیلومتر.
جاده ارتباطی روستاهای میانی که از شهر بردستان تا آبدان امتداد دارد و آسفالته می‌باشد این جاده ۳۶ کیلومتر طول دارد.
گسلها، شکستگیهای دامنه کوه‌ها و وجود صدف‌های دریایی در شیارها حکایت از پایین رفتن سطح آب دریا، حرکات زمین و مدفون شدن مواد آلی با گل‌های آهکی در ته دریا می‌باشد.جنس خاک منطقه قلیایی است و به همین علت گیاهان نمی‌توانند مواد مورد نیاز خود را جذب نمایند. کمی رطوبت زمین، حرارت زیاد هوا و کمبود مواد آلی نیز مزید بر علت شده‌است. وجود توده‌های نمکی سبب شور شدن آب‌های روان گردیده‌است. ناهمواریهای این منطقه جزء نواحی پست زاگرس جنوبی‌اند که ارتفاع آن‌ها نسبت به زاگرس بلند، کمتر و قوس و چین‌ها نیز بسیار ملایم و به تدریج به طاقدیس و ناودیس‌ها ختم می‌شود.
تنها رودخانه دایمی که از شهرستان عبور می‌کند رودخانه مند است که در مرز شمالی شهرستان دیر با دشتی جریان دارد. دیگر رودخانه‌ها فصلی بوده و در هنگام بارندگی جریان دارند. رود مند که از انار واقع در ۲۸ کیلومتری شمال شرقی کازرون سرچشمه می‌گیرد در منطقه «زیررود» بخش بردخون به دریا می‌ریزد. در منطقه آّبدان و لمبدان سفره‌های آب‌های زیرزمینی وجود دارد که بارندگی فصل زمستان نیز بستگی دارد و با کم و زیاد آمدن باران نوسان پیدا می‌کند. چشمه آب گرم در کوه‌های «گنوی» و چشمه‌های دیگر نیز «لوحک»، «تنگ دوراهک»، «تنگ هیخ» و «گرگم» وجود دارد.
ارتفاعات مهم:
کوه درنگ یا امیردیوان، به ارتفاع ۱۲۲۳ متر (در میانه شهرستان)
قله بردافتاده در منطقه بردخون به ارتفاع حدود ۸۰۰ متر
کوه احمد سلیمان مشرف به روستای دوراهک به ارتفاع حدود ۱۰۰۰ متر
آب و هوای منطقه در بیشتر ایام سال گرم و مرطوب در کنار ساحل گرم و خشک در فواصل دور تر از ساحل می‌باشد. زمستان این شهرستان مشابه هوای بهاری استان‌های سردسیر کشور می‌باشد. در فصل تابستان بادی معروف به باد یکصد و بیست روزه که خشک و سوزان است در منطقه می‌وزد و به اصطلاح محلی به «تش باد» یا «باد گرم» معروف است. میزان بارندگی کم و بارندگی‌ها متو سط سالانه ۲۱۵ میلی‌متر در ماه‌های آذر تا اسفند می‌باشد. درجه حرارت در شهرستان دیّر حداکثر میانگین دما ۴۷ درجه سانتی گراد و کمترین معدل حداقل دمای سالانه ۲۲ درجه است. در فصل تابستان و در زمان وزش بادهای گرم «تش باد» دما به پنجاه درجه سانتی گراد نیز می‌رسد. سردترین هوا در اواخر دی و اوایل بهمن و گرمترین زمان در تیر و مرداد ماه است.
رطوبت: در این منطقه به لحاظ نزدیکی به دریا رطوبت زیاد که حداکثر مطلق ۱۰۰٪ و متوسط میزان رطوبت به ۵۶ نیز می‌رسد.
جزایر واقع در شهرستان:
بیشتر جزایر شهرستان در حوزه بخش بردخون قرار دارند.
جزیره جزیره ام سیله با خان به طول ۳ کیلومتر و عرض ۵۰۰ در بخش بردخون واقع شده‌است؛ و در هنگام مد دریا به زیر آب می‌رود و قابل استفاده نمی‌باشد.
جزیره تهمادون به طول ۱۲ کیلومتر و عرض ۱۰۰۰ متر در بخش بردخون واقع شده و دارای یک سری تپه‌های شنی می‌باشد که برای اسکان موقت و امور نظامی مناسب می‌باشد.
جزیره نخیلو دارای پوشش گیاهی است. قسمت جنو ب شرقی آن به صورت اسکله طبیعی است که موتور لنج‌های صیادی و باری و همچنین قایقهای صیادی می‌توانند پهلو بگیرند و برای حمل و نقل مناست است. این محل نزدیک‌ترین محل به رأس التنوره عربستان و امیرنشینان قطر و بحرین می‌باشد.
جزیره گرم: در نزدیکی جزیره نخیلو واقع شده و پناهگاه خوبی برای شناورهای کوچک به ویژه قایقهای صیادی است.
راس المطاف (جزیره زیر آب): حساسترین منطقه در مسیر شناورهای بزرگ و کوچک است که در ۲۰ مایلی شهر بندری دیّر و با فاصله ۲۰۰ متری روستای چاه پهن واقع شده‌است. طول این منطقه ۴ کیلومتر و عرض آن ۲۰ متر است. در این محدوده آب دریا حالت گردشی و به صورت گرداب بوده و سالانه تعداد زیادی از شناورها به جهت ناآگاهی با آن برخورد کرده و به گل می‌نشینند و غرق می‌شوند. در همین راستا افرادی زیاد و ملوانهای شناورها تلف شده و از بین می‌روند.
.jpg)
مردم شهرستان دیر از نژادهای مختلفی از قبیل آریایی، عرب، هندی، آفریقایی، سومری و لر ممزوج شده و به تدریج دارای نوعی نژاد خاص گردیده‌است که اصطلاحاً به بوشهری مشهور شده‌اند. زبان مردم دیر، فارسی باستان (اچمی) با گویش‌های محلی بردستانی، عمرونی (جمرکی) دشتی یا دشتیاتی و آبدانی است که از گویش‌های منشعب شده از زبان پارسی باستان می‌باشد و اغلب جملات و اصطلاحات آن جنبه استعاره داشته که در سایر گویش‌های محلی فارسی بی‌سابقه‌است. مهاجرت گروهی از اعراب به این منطقه و نیز ارتباطات تجاری و بازرگانی با شیخ نشین‌های جنوبی خلیج فارس باعث شده که تعدادی از مردم به زبان عربی تکلم کنند. همچنین لغات هندی، زنگباری، حبشی و حتی آفریقایی و انگلیسی نیز در لهجه‌های مردم شهرستان شنیده می‌شود.
جاذبه های بندر دیر
ساحل بندر دَیّر: ساحل بندر دَیّر یکی از زیباترین مکان‌های ساحل و دریا است. سه اسکله اصلی معروف آن، صادر کننده و تامین کننده ماهی و میگو به داخل و خارج کشور است. ماهی‌ها و دیگر آبزیان موجود به‌ویژه میگوی صادراتی آن از استثنایی‌ترین ویژگی این بندر به شمار می‌رود كه جزو مرغوب‌ترین ماهی‌های خوراكی كشور توسط ماهی‌گیران در حاشیه این بندر صید می‌شود.
مزارع سرسبزگوجه فرنگی: مزارع زیبای محصول گوجه‌فرنگی بوته‌ای و درختی كه در مسیر بزرگ‌راه سیراف در شهر آبدان، دوراهك و روستای لمبدان و در مسیر جاده ساحلی در منطقه بردخون قرار دارد از دیگر جاذبه‌های دیدنی این شهرستان است.
جزیره نخیلو: جزیره نخیلو بهشت پرندگان در استان بوشهر از نادرترین جزایر جهان و بی‌نظیرترین جزیره خاورمیانه در زمینه زادآوری پرندگان مهاجری دریایی است.این جزیره از جاذبه های بردخون، تحت حفاظت محیط زیست استان بوشهر قرار دارد و به دلیل پوشش مناسب گیاهی، بستر ماسه‌های صدفی و خالی از سکنه بودن، محل ایده‌آلی برای تخمگذاری پرندگان تابستان گذر است.
شهر تاریخی توز: شهر تاریخی تَوَّز یا توج یکی از شهرهای مهم دشتستان قدیم بوده و از اهمیت بسیاری برخوردار بوده است. این شهر تاریخی در نزدیکی روستای زیرراه کنونی قرار داشته که در محلى بین روستاهاى زیرراه، اردشیرآباد و سعدآباد از توابع دهستان هاى دشتستان در حاشیه رودخانه شاپور دالکى قرار دارد. توز شهرى تجارتى بوده که پارچه‌هاى کتانى ملون و گلابتون دوزى آن شهرت زیادی داشته است. رودخانه شاپور که از نزدیکی آن میگذرد غالباً رودخانهٔ توز (توج) نامیده مىشده است. این شهر بزرگ و پرآوازه، بزرگ ترین مرکز پارچه بافی ایران آن روزگار بوده و نخلستان‌های بی شماری داشته و در اکثر کتب تاریخی و جغرافیایی از این شهر نام برده شده است. همه مورخان و جغرافی نویسان توز را شهری بزرگ دانسته و از پارچه بافی آن یاد کرده و نوشته‌اند که در این شهر بیش از 1000 باب مغازه پارچه فروشی وجود داشته است.این شهر عظیم که وسعت آن را تا روستاهای اطراف سعدآباد هم نوشته اند یکی از شهرهای مهم جنوب کشور بوده و انبار غله کشور در کنار این شهر قرار داشته و تا قرن پنجم آباد بوده و پس از آن رو به ویرانی نهاده است. آثار این شهر در اطراف روستای زیرراه تا نزدیکی های شهر سعدآباد کنونی فراوان دیده می شود. از آسیاب بادی تا چشمه و کوپال و … که همه بیانگر این حقیقت است که زمانی این مکان جایگاه شهری بزرگ بوده است.
پارچه و لباس های ساخت شهر توز آن قدر مرغوبیت داشته که برای ساخت لباس پادشاهان از آن استفاده میکرده‌اند. عضدالدوله دیلمى طایفه‌اى از اعراب را از شام کوچاند و در آن جا اسکان داد. توز در آغاز قرن ششم ویران شد و تاکنون محل دقیق آن روشن نشده است. آثار توز قدیم به صورت ویرانه هایى در جلگه آبادى هاى سعدآباد، زیرراه و اردشیرآباد قرار دارد. مردم توز با مدد از اساطیر باستانی خود معتقدند که یکی از پسران جمشید پادشاه کیانی، شهر توز را بساخت و نام خود بر آن نهاد. قدمت تاریخی منطقه سعدآباد به دوران تمدن ایلام برمی گردد. ایلامی ها اقوامی بودند که قبل از شروع تاریخ در دشت های جنوب غربی ایران از احوالی شوش تا نزدیکی بوشهر سکونت داشتند. بعد از ایلامی ها، مادها، هخامنشیان، سلوکیان، اشکانیان و ساسانیان بر این سرزمین حکومت راندند. شهر توزا در دوره ساسانی به اوج شکوفایی رسید. شهر باستانی توز در سال هیجدهم یا نوزدهم هجری قمری در نبرد میان ساکنان آن با سپاه اسلام به فرماندهی عثمان بن ابی العاص به تصرف مسلمانان درآمد. بقایای این شهر باستانی اکنون در شمال شرقی شهر سعدآباد کنار جاده سعدآباد به وحدتیه نزدیک روستای زیرراه است. از آثار و تمدن باز مانده باستانی و دیدنی توز و سبا می توان به مجموعه غارهای چهل خانه اشاره کرد که در شمال شهر سعدآباد، نزدیکی ویرانه های شهر باستانی توز قرار دارد. چهل خانه در دیواره سنگی رودخانه شاهپور ساخته شده است، گرچه تاریخ دقیقی از زمان ساخت آن در دست نیست ولی اکنون 23 خانه آن باقی مانده است. توز بسیار گسترده بوده و از وحدتیه تا شبانکاره و سعدآباد و در جنوب تا روستای دهقائد ادامه داشته است و شاید هم شهر توز حد فاصل بین روستای آباد و سمل قرار داشته، که در اثر مسطح کردن زمین های ناهموار آن منطقه باروی قلعه ای کشف شد که باستان شناسان، سبک معماری و ملات به کار رفته در آن قلعه را مربوط به دوره ساسانیان دانستند.توز دانشمندان بسیاری را در خود پرورش داده است که می توان تاج‌الدین فارسی و عبدالله بن هارون التوزی را نام برد. آثار متعددی از جمله: سفال، کوزه، لوله آبی، اشیاء قیمتی و … در این منطقه به دست آمده و آثار متعددی هم در زیر زمین مدفون است و نیاز به حفاری دارد.
منطقهٔ حفاظت شدهٔ مند و نخیلو: منطقه مند با مساحت ۴۶۴۰۰ هکتار، منطقه‌ای جلگه‌ای و کویری است که در بخش بردخون از توابع شهرستان دیر در ۱۳۰ کیلومتری جنوب بوشهر واقع گردیده و یکی از زیستگاه‌های مهم آهو در استان بوشهر به‌شمار می‌رود. این منطقه در سال ۱۳۵۵ به عنوان منطقه حفاظت شده تحت پوشش اداره کل حفاظت محیط زیست بوشهر قرارگرفت. رودخانه مند که از کوه‌های استان فارس سرچشمه گرفته و در خور زیارت به خلیج فارس می‌ریزد، مرز شمالی منطقهٔ مند را تشکیل می‌دهد. آب این رودخانه به دلیل عبور از کوه نمک واقع در جنوب خورموج شور و تلخ‌مزه گردیده، در فصل تابستان و پاییز به دلیل پایین آمدن سطح آب و تبخیر شورتر، و در فصل زمستان و بهار اندکی شیرین می‌شود و روی‌هم‌رفته مهم‌ترین آبشخور منطقه را تشکیل می‌دهد. در مرز غربی منطقه و در حاشیه سواحل خلیج فارس جزایر کوچک ام سیله (خان)، جزیره تهمادو، نخیلو و گرم واقع گردیده‌اند. این جزایر و آب‌های اطراف آن‌ها که بخش قابل توجهی از منطقه حفاظت شده مندرا شامل می‌گردد، زیستگاه مهمی جهت زمستان گذرانی پرندگان مهاجر آبزی و تخمگذاری پرندگان و لاک‌پشتان دریایی محسوب می‌شوند. مرز جنوبی منطقه از پوزه گرم (پوزه ماشه) در ساحل خلیج فارس تا روستای مل گنزه واقع درحاشیه جاده ساحلی و مرز شرقی منطقه را جاده ساحلی تشکیل می‌دهد که پس از عبور از روستای مل گنزه، درواحمد (درومل.Dorvamal)، نرکوه، گزخون، زیدون، شیبرم، بردخون کهنه، بردخون نو و مخدان به رودخانه مند می‌پیوندد.
منطقه مند از نظر پوشش گیاهی به سه قسمت متمایز تقسیم می‌گردد: بخش شمالی آن شامل گزدان‌های حاشیه رودخانه مند و نوار باریکی به طول تقریبی۱۴ کیلومتر و عرض۵ کیلومتر با وسعتی در حدود ۷۰ کیلومتر مربع در حاشیه جنوبی رودخانه مند دارای پوشش گیاهی مناسب از انواع گرامینه و درختان گز و اشک و کهور بوده و به دلیل وجود مراتع خوب و پناهگاه و آبشخور مناسب مهم‌ترین زیستگاه آهوان در منطقه محسوب می‌گردد. ناحیه غربی و جنوب غربی که بر روی هم بیش ازکل مساحت منطقه را شامل می‌گردد، به دلیل مجاورت با دریا به صورت لجن زار و پوشیده از گل‌ولای می‌باشد. اجتماعاتی از درختچه‌های گز و بوته‌های شور به صورت پراکنده در این ناحیه دیده می‌شوند که پناهگاه وحوش منطقه می‌باشند. درحاشیه شرقی جزیره‌ام الگرم و حاشیه غربی پوزه ماشه (در منتهی الیه جنوب غربی منطقه) اجتماعات کوچکی از درختان ماندابی (حرا) گونه Avicennia Marina دیده می‌شود.
پستانداران: مهم‌ترین پستاندار منطقه آهو است. منطقه مند از زمان‌های گذشته یکی از زیستگاه‌های مهم آهو در استان بوشهر بوده‌است. در سال ۱۳۶۵ طغیان رودخانه مند و نفوذ آب به داخل منطقه امن باعث از بین رفتن بخش اعظم جمعیت آهوی این منطقه گردید به‌طوری‌که پس از فرو نشستن آب رودخانه لاشه ۲۰۰ راس آهو توسط محیط بانان درسواحل دریا و جزایر منطقه شمارش شده‌است. بر اساس سرشماری به عمل آمده در سال ۱۳۷۷ جمعیت آهوی منطقه مند ۳۰۵ راس است. از سایر پستانداران منطقه می‌توان به گرگ، روباه، سیاه گوش و کفتار اشاره کرد. پرندگان بومی منطقه شامل قار ساحلی، حواصیل خاکستری، باکلان، انواع کاکایی، چکاوک، کاکلی، قمری، فلامینگو، درنا، هوبره و انواع بازهای شکاری می‌باشد.
درآب‌های ساحلی غرب منطقه مند چهار جزیره بانام‌های جزیره ام سیله (خان)، تهمادو، نخیلو و ام الگرم وجود دارد که به علت نداشتن سکنه، محیط امنی جهت لانه‌سازی و تخمگذاری پرستوها و لاک‌پشت‌های دریایی و دیگر پرندگان ازجمله قارهای ساحلی و سلیم خرچنگ خوار می‌باشند. این جزایر به فاصله متفاوتی از ساحل و در امتداد یکدیگر قرار دارند، بزرگترین آن‌ها ام سیله با مساحت ۸۰۰ تا ۱۰۰۰ هکتار و کوچکترین آن‌ها جزیره نخیلو با مساحت تقریبی ۷۵ هکتار است.
جزیره ام سیله (خان): جزیره ام سیله در نزدیکی مصب رودخانه مند در امتداد شمال غرب به جنوب شرق کشیده شده و وسعت آن حدود ۱۰۰ هکتار است. این جزیره کاملاً مسطح است به‌طوری‌که تحت تأثیر جزر و مد نیمه ماه بخش اعظم آن را آب دریا فرا می‌گیرد. سواحل ماسه‌ای این جزیره محل تخمگذاری لاک‌پشتان دریایی است و قسمت‌های مرکزی آن که پوشیده از گیاهان شور دوست با حداکثر ارتفاع ۸۰ سانتیمتر است پناهگاه مناسبی جهت لانه‌سازی و زادآوری تعدادی از انواع پرستوها است. این جزیره غیرمسکونی است و فاقد هرگونه درخت و درختچه می‌باشد. پرندگانی که در جزیره خان تخمگذاری و جوجه‌آوری می‌نمایند عبارتند از: پرستوهای دریایی، گلرابی، کاکلی کوچک، پرستوی دریایی پشت دودی، و سلیم.
جزیره ام‌الگرم و تهمادو: جزیره‌های ام‌الگرم و تهمادو به مساحت تقریبی ۵۰۰ هکتار و ۱۰۰ هکتار، روبروی روستای درواحمد، از دیگر جزایر منطقه هستند، جزیره‌ام الگرم دارای بافت ماسه‌ای صدفی شبیه به جزیره نخیلو است، اما جزیره تهمادو از نظر بافت رسوبات با دو جزیره ذکر شده متفاوت است. پرستوهای دریایی پشت دودی، کاکلی و کاکلی کوچک و هم چنین سلیم خرچنگ خوار و لاک‌پشت‌های دریایی عقابی از جمله گونه‌هایی هستند که در این جزایر تخمگذاری می‌نمایند.
مسجد بردستان: مسجد بردستان بر روی تپه‌ای در کنار شهر بردستان از توابع شهرستان دیر واقع شده‌است. این مسجد از یک عمارت مربع مستطیل با یک مدخل کوچک و شبستان وسیع تشکیل شده‌است. شبستان برای روشنایی و هواگیری، فضاهای درگاه مانندی دارد که از داخل و خارج با گچ‌بری‌های زیبایی تزیین شده‌اند. بر فراز شبستان، بادگیری به سبک معمول جنوب ایران ساخته شده‌است که خنکی و مطلوبیت هوای درون شبستان را تأمین می‌کند. این مسجد در سال ۱۲۷۳ ه.ق توسط حیدرخان دشتی تعمیر شده‌است. کتیبه‌ای در درون یکی از اتاق‌های مسجد وجود دارد که تاریخ تعمیر آن را در سال ۸۵۲ هجری نشان می‌دهد و گمان می‌رود از بناهای قرون اولیه اسلامی باشد. در گورستان پیرامون مسجد بر روی قبور اسلامی سنگ‌های آهکی که با خط کوفی و عربی قدیم و جدید می‌باشد که دارای ارزش تاریخی است. با توجه به بقایای خورده شده و تکه سنگ‌های باقی‌مانده قدمت این قبرستان را می‌توان حدود سده چهارم و پنجم هجری، قمری دانست.
ویرانه‌های بطانه: در قسمتی از پهنه به طول ۱۰ الی ۱۲ کیلومتر و به عرض ۶ تا ۸ کیلومتر به نام بی خاتی قلعه‌ای به نام بتون و پهنه به نام بتانه وجود دارد. در این محل آثار ویرانه‌های شهری عظیم و حومه آن که در کنار در یا قرار داشته و جود داشته. بین بتانه و بی خاتی بر دامنه ارتفاعات سنگی آثار دیوار، آب انبار، پلکانی سنگی که به طرفین یک صخره وسیع از سنگ تراشیده‌اند نمایان است؛ و ارتفاع این تپه تا سطح زمین حدود ۳۰ تا ۴۰ متر است. در پایین تپه و به فاصله ۵۰۰ متری آن سنگ مدور بزرگی به صورت میدان وسیعی وجود دارد. احتمال می‌رود این محل یک استادیوم بوده که سبک معماری آن مربو ط به دوران سلوکی یا آمد و رفت فینیقیان باشد.
گنبد نمکی جاشک: گنبد نمکی جاشک به‌عنوان یک اثر طبیعی ملی یکی از بزرگترین، فعال‌ترین و زیباترین گنبدهای نمکی ایران است که از مهم‌ترین خصوصیت بارز و متفاوت کوه نمکی جاشک می‌توان به نوع نمک‌های این کوه نمکی، گنبدها و غارهای منحصربه‌فرد، آبشارها و بلورها اشاره کرد. این گنبد نمکی در نزدیکی روستاهای جاشک و گنخک و در فاصله‌ی ۵۵ کیلومتری شهرستان دیر قرار دارد. برای رسیدن به این منطقه از فاصله‌ی سه کیلومتری بعد از روستای گنخک جاده خاکی را به سمت گنبد پیش بروید تا به گنبد جاشک برسید.
قلعه بردستان: از دیرباز قلعه‌ها و دژها مکانی برای حفظ امنیت و دفاع در برابر تهاجمات بوده است که به همراه برج‌های دیده‌بانی، دیوارهای دفاعی و خندق‌ها، آرامش را برای ساکنان خود ایجاد می‌کردند. قلعه‌ی دوران اسلامی بردستان نیز که نمونه‌ی پاسخ‌گویی به نیاز انسان برای امنیت و دفاع است، در بردستان، در پنج کیلومتری شرق بندر دیر قرار دارد. در ساخت این قلعه‌ی سنگی شیوه‌ی معماری دوران ساسانی در تاق‌سازی، گوشواره‌ها و برج‌سازی به‌کارگرفته شده است. این بنا شامل یک برج سه طبقه با تعدادی اتاق‌های تودرتو است که در گذشته شامل برج‌ها، شاه‌نشین، دیوارها و حیاط‌ها بوده است. قدمت این بنا به‌طور دقیق مشخص نیست؛ اما بر اساس شواهد، این بنا در دوران قاجار کاربری داشته و مرمت شده است. این بنا اخیرا نیز مورد مرمت قرار گرفته است.
............................
آرشیو
