شکست پرسپولیس در فینال برایم تلخ بود و سخت . اما بعدتر که افسردگی ناشی از شکست فرو نشست به این نکته توجه کردم که پیروزیِ پرسپولیس در بازی دیشب ( غیر از حس هواداری و افتخار آوردن برای ورزش کشور ... با این توضیح که چرا نوشتم ورزش کشور و نه فقط باشگاه پرسپولیس به این دلیل که هر باشگاه یا هر تیم ورزشی جزء مجموعه کشور محسوب می‌شوند و هر افتخاری بعد از مجموعه تیم و باشگاه و هوادار متعلق به ورزش کشور است چه تیم قهرمان را دوست داشته باشیم یا نه ... ) چیزهایی را فراموش‌مان می‌کرد.
زیرساخت‌های یک تیم ، حضور دانش روز فوتبال جهان ، حضور و تبادل مربی و بازیکن و دانش بین باشگاه‌های ایرانی و خارجی و مسابقاتی در سطح ملی و جهانی و نه فقط برای لیگ داخلی برای باشگاه‌های زیان‌ده ایرانی و بسیاری چیزهای دیگر . باشگاه‌های ما همه غیراقتصادی و با مدیریتی ضعیف هستند. پرسپولیس و استقلال که بسیاری از بودجه‌ی پخشش را نمی‌توانند بگیرند . بخش اقتصادی‌ش همیشه توسط نهادی دولتی کنترل می‌شود . جایی ریخت و پاش می کند جایی آنقدر مفلسند که پول یک پرواز چارتر یا اقامت یک شبه‌ای در هتل را نمی‌توانند پرداخت کنند و به مربی و بازیکن و پزشک و تدارکاتچی و هتل و هواپیمایی و زمین و زمان بدهکارند . کسی در این دو باشگاه جوابگو نیست و همه هم متوقعند . اگر فردا روزی وزارت ورزش این دو تیم را به بورس و بخش خصوصی سپرد وای به حال این دو باشگاه.
خصوصی سازی زیرساخت‌هایی می‌خواهد که کدام باشگاه ایرانی صددرصدش را دارد ؟ باشگاه‌های خصوصی ما پولش را شاید دارند اما این پول از جایی تزریق می‌شود . باشگاه بازده خاصی ندارد ، تراکتور که مرد متمولی پشت تیم ایستاده . اما خود باشگاه چقدر درآمد دارد ؟ از خودِ فوتبال ؟ بلیت فروشی مگر چقدر از هزینه‌های یک باشگاه را می‌تواند جبران کند ؟ باشگاه به منابع درآمدی بیشتری نیازمند است . حق پخشِ بازی‌های تراکتور پرداخت می‌شود ؟ حق تبلیغات چه ؟ در فدراسیون و فوتبال ایران چقدر نفوذِ فوتبالی دارد ؟ دیگر تیم‌های خصوصی چه ؟ سپاهان که ارتزاقش را از مجموعه‌ی معظم فولادسازی در می‌آورد . اگر روزی مجموعه‌ی فولاد به هر دلیلی تصمیم نداشت فوتبال داشته باشد یا نخواهد برای مجموعه‌ی ورزشیِ مورد حمایتش یا زیرمجموعه‌اش ، پولی خرج کند یا باشگاه را هبه به جایی کرد یا به امان خدا رهایش کرد سپاهان چقدر برای سیستم اقتصادی خود برنامه ریخته ؟ ذوب‌آهن ؟ فولاد ؟ صنعت نفت ؟ چند زمین ورزشی استاندارد در کشور ما هست ؟ به ده باشگاه می‌رسد ؟
حالا کره جنوبی . ملیتی که همیشه برخورد فوتبالشان با ما جذاب بوده . چه ملی یا باشگاهی . کره از قطب‌های فوتبال آسیا بوده و خواهد بود . همین اولسانِ فینال . قهرمان امسال ِ جام . زیرساخت‌هاش چگونه است ؟ تعیین مربی و بازیکن بر عهده‌ی کیست ؟ چقدر هزینه می‌کند ؟ چگونه هزینه می‌کند ؟ چارت حمایت و عملکرد و راندمان تیم چگونه تهیه می‌شود ؟ آکادمی‌های پرورش استعداد فوتبالی و ورزشی‌اش چگونه مدیریت می‌شود ؟ و بسیاری چیزهای دیگر که در این مقال نمی‌گنجد .
ناراحت شدم که تیم مطبوعم قهرمان نشد . ناراحت شدم که شکست پرسپولیس شکستی دیگر برای یک سال ورزش کشور بود . اما به این مسئله فکر کردم . که قهرمانی می‌خواهیم ؟ خب یالا ، بسم‌الله . باشگاه‌ها را رها کنید تا خود ساختار خود را بسازند . فوتبال را به دست اهلش بسپارید ، مدیریتش را به مدیرش ، قوانین دست و پاگیر را بردارید . داوران را حمایت کنید هم مادی هم معنوی هم دانشی . چه عیبی دارد داوران ما ( همه‌ی داوران نه عده‌ای خاص ) به پای کلاس درس بزرگان داوری جهان بنشینند . پول‌های فوتبالی را آزاد کنید . در فیفا و ای‌اف‌سی کرسی به دست بیاورید . کرسی تصمیم‌گیری نه کرسی فرمایشی . حق پخش فوتبال را بپردازید . حق تبلیغاتش را هم . از کنار فوتبال ، بسیاری خورده‌اند اما چه سودی برای این ورزشِ پرطرفدار داشته‌اند ؟ با همه‌ی تیم‌ها یکسان برخورد کنید . مهر و خشم‌تان ، به دلیل ، یکسان همه‌ی باشگاه‌ها را در برگیرد . همه‌ی ایرانی‌ها لایق لذت بردن از فوتبال هستند . این لذت را فرو نریزیم .
