عکسواره و یادبودی برای پائولو روسی، افسانه‌ای که هرگز نخواهد مرد.
قرارداد بستن با یوونتوس در 16 سالگی
شروعی متواضعانه با بیانکونری در فصل 1974/75 به عنوان وینگر راست و هم تیمی شدن با دینو زوف، کلودیو جنتیله و فرانکو کاسیو
انتقال قرضی به Como (سری آ) در تابستان 75
رفتن به تیم ویچنزا (Vicenza) بعد از حضوری کوتاه در Como
تغییر پست از وینگر به مهاجم نوک تحت نظر Fabbri مربی تیم
آغاز درخشش روسی در سری بی با کسب قهرمانی و آقای گلی (21 گل)
صعود به سری آ و ادامه عملکرد فوق‌العاده
زدن 24 گل در 30 بازی و آقای گل سری‌آ (8 گل بیشتر از نفر دوم جوزپ ساولدی بازیکن ناپولی)
نایب قهرمانی کالچو بالاتر از تورینو ناپولی و دو غول شهر میلان (یووه آن فصل قهرمان شد.)
.jpg)
اعتماد Enzo Bearzot به روسی و حضور فیکس او در جام جهانی 1978 با سابقه تنها انجام دو بازی قبلی برای آتزوری
زدن سه گل مقابل فرانسه، مجارستان، و اتریش و قرار گرفتن در لیست های مختلف به عنوان یکی از بهترین بازیکن های جام
حذف در نیمه نهایی با باخت به هلند
پایین تلخ کمپین ایتالیا در جام جهانی با وجود شکست دادن آرژانتین در مرحله گروهی
ادامه بدشانسی برای پابلیتو: سقوط وینچنزا به سری ب با وجود عملکرد خوب پائولو و زدن 15 گل
رد پیشنهادهای مصرانه ناپولی و پیوستن به پروجا با قراردادی دو ساله
ادامه درخشش در تیم ملی و در برابر تیمهای مانند اسپانیا، آرژانتین، هلند، یوگوسلاوی و... در راه آمادگی برای میزبانی یورو 80
بازگشت به موفقیت در کالچو: دوم شدن (بدون شکست) پشت سر میلان اینبار با پروجا در فصل 1978/79 با بازیهای عالی روسی
فصل 79/80: در عین ادامه بازیهای چشم نواز روسی، پروجا موفق به تکرار عملکرد پیشین خود نشد و بر رتبه نهم بسنده کرد.
فاجعه‌ای به نام Totorento: ساده لوحی و حماقت پائولو منجر به محرومیتش شد.
محرومیت و نپذیرفتن بی‌گناهی‌اش منجر به خشم شدید پابلیتو شد و او حتی به خداحافظی از فوتبال و ترک ایتالیا فکر کرد
این رسوایی دو سال عمر روسی را گرفت و پروجا با کسر پنج امتیاز و از دست دادن ستاره‌اش، به دسته پایین سقوط کرد.
کاهش محرومیت از سه به دو سال، مانند نور فانوسی در دریایی تاریک و طوفانی بود. با حمایت مربی آتزوری Bearzort شرکت در جام جهانی 82 برای وی ممکن شد.
اینتر برای جذب او تلاش کرد و به موفقیت هایی هم رسید، ولی مانند ناپولی در نهایت موفق به جذب روسی نشد.
در عوض، یوونتوس برای کمک به او بازگشت و پناهگاهی برای او ساخت؛ مکانی برای تمرین، محلی برای کسب دوباره آمادگی بدنی و خانه‌ای برای غرق شدن دوباره در فوتبال.
محرومیت روسی در آپریل 82 به پایان رسید و او بازگشتش به فوتبال و بیانکونری را با گلش به اودینزه جشن گرفت.
یوونتوس در پایان آن فصل جنجالی در Catanzaro در آخرین روز قهرمان شد، روزی که آغاز نفرت شدید فیورنتینا به سیاه و سفیدها بود.
و البته این شروعی برای سالهای شگفت انگیز در پیش رو بود؛ عملکردی استثنائی در جام جهانی و ایستادن بر قله فوتبال جهان، بازگشتی که او را صاحب توپ طلای 82 کرد، حضور در پرستاره ترین یوونتوس تاریخ و یکی از بهترین تیمهای جهان، کسب جامهای داخلی و حضور در سه فینال پیاپی باشگاه های اروپایی از 1983 تا 1985.
جام جهانی در سال 82 به اروپا برگشت؛ اسپانیای آفتابی، سرزمین دون کیشوت و سالوادر دالی، میزبان بزرگترین ستارگان جهان بود. اسپانیا کشوری در حال تغییر بود، سرزمینی که پس از مرگ ژنرال فرانکو آرام آرام از دیکتاتوری به سوی لیبرال دموکراسی حرکت می‌کرد. جام جهانی هم مانند کشوری که آن را برگزار می‌کرد در حال تغییر بود، جام جهانی برای اولین بار در سال 1982 با 24 تیم اجرا شد.
با اینکه ج.ج. در خاک اروپا بود، این آمریکایی‌ها بودند که بیشترین احتمال قهرمانی را داشتند: برزیل با زیکو، سوکراتس، فالکائو و دیگر سوپراستار هایش حتی از تیم افسانه‌ای دهه هفتاد هم بهتر خوانده میشد و آرژانتین، مدافع عنوان قهرمانی، در اولین حضور مارادونا به دنبال ستاره دوم بود.
با تمام این پیش بینی ها هر دو نیمه نهایی تمام اروپایی بود و آمریکای جنوبی‌ها جام را با سرخوردگی به پایان رساندند.
روسی که در 4 بازی اول گلی نزده بود، در مقابل آن برزیل رویایی منفجر شد. در بازی‌ای که بسیاری بهترین مسابقه تاریخ فوتبال می‌دانند، پائولو روسی افسانه‌ای هت تریک کرد.
در دقیقه 5 و روی ارسال آنتونیو کابرینی، پابلیتو با یک ضربه سر قفل دروازه والدیر پرس سنگربان برزیلی ها را گشود.
در دقیقه بیست و پنجم بازی، روسی پس از گذشتن از جونیور توپ ارسالی کرزو را قطع کرد و پس از گل کردن توپ، آتزوری را دو بر یک جلو انداخت.
و در نهایت در دقیقه 74، ققنوس جاویدان لاجوردی پوشان با یک ضربه سر ایتالیا را راهی نیمه نهایی کرد.
طوفان روسی در نیمه نهایی نیز ادامه داشت، بریس او مقابل لهستان برای صعود به فینال کافی بود.
آلمان غربی و ایتالیا. دو دشمن دیرینه. 11 جولای در شبی گرم در مادرید، تداعی کننده نبرد کلاسیک این دو تیم در نیمه نهایی سال 1970. نیمه اولی پر از خطا، خسته کننده و پنالتی از دست رفته کابرینی ایتالیایی ها را ناامید نکرد. دقیقه 57، زحمات آتزوری نتیجه داد و ققنوس ایتالیایی ششمین گل خود و اولین گل بازی را به ثمر رساند. کلودیو جنتیله با سانتری دقیق فرصت را برای روسی فراهم کرد تا به زیبایی توپ را به دروازه ژرمن‌ها بدوزد.
دوازده دقیقه بعد بازی دو-صفر بود. همکاری شیره‌آ و روسی. حرکت به سمت راست؛ یک پاس خوب به مرکز و شوت برق‌آسا و قدرتی مارکو تاردلی. انفجار ورزشگاه. باز هم آلمان‌ها مقابل ایتالیا حرفی برای گفتن ندارند.
کار آلمان غربی تمام شده بود ولی در دقیقه 81 اختلاف باز هم بیشتر شد. کونتی دفاع آلمان را به هم ریخت و با ارسالی بی‌نقص، الساندرو آلتوبلی را نیز در این پیروزی سهیم کرد.
دو دقیقه بعد، پل برایتنر دروازه دینو زوف بزرگ را گشود ولی دیگر فایده‌ای نداشت؛ ایتالیا صاحب دنیا شده بود.
ایتالیا بعد از 44 سال قهرمان دنیا شده بود؛ اتفاقی که بعد از نتایج ضعیف گروهی هیچ کس حتی در خواب هم نمی‌دید. پائولو روسی از مردی رسوا و مغضوب به قهرمانی اساطیری و فرابشری تبدیل شد. آقای گل، بهترین بازیکن، قهرمان جام، برنده توپ طلا، او همه چیز را با هم برده بود.
بازی در بیانکونری، حضور در آث میلان، چندین جام داخلی و قهرمانی اروپا در فصل 1984/85. دیگر هیچ کدام مهم نبود؛ ققنوس اساطیری ایتالیا به افسانه‌ها پیوسته بود.
تقدیم به پائولو افسانه‌ای، یکی از خدایان فوتبال که از امروز در کنار مارادونا از آسمانها به فوتبال دوستان و فوتبالیست ها لبخند خواهد زد.
sarò sempre al tuo fianco
پایان
