مطلب ارسالی کاربران
چگونه بازی مقابل دورتموند آسیب پذیری بایرن مونیخ را نشان داد؟
به قلم Raphael Honigstein
این بازی می‌تواند فراتر از یک دیدار معمولی باشد؛ خیلی فراتر. هانسی فلیک سرمربی جنگجوی بایرن مونیخ گفت که پیروزی ۳-۲ مقابل دورتموند، برای “برتری تیمش در آلمان” پیروزی مهمی بود. ولی به شکل عجیبی اینطور نبود. قهرمان فصول قبل بوندس‌لیگا توانست در یکی از نزدیکترین تقابل های چند سال اخیر، سه امتیاز را کسب کند؛ درست مثل پیروزی ۱-۰ در ماه می که قهرمانی آلمان را برای‌شان تضمین کرد. هر چند آن بازی (در ماه می)، درماندگی تیم‌ها برابر غول جنوبی را نشان می‌داد ولی این بازی خاص، نشانه ای بود از ضعف و آسیب پذیری باواریایی ها و اینکه آنها شکست ناپذیر نیستند.
مت هوملس، بازیکن سابق بایرن به طور خلاصه این موضوع را بیان کرد. مدافع فعلی دورتموند راجع به تیم سابقش گفت: ”بایرن تیم بسیار خوبی در حمله است ولی دفاعش نفوذپذیر است”. او افسوس بدشانسی تیمش را خورد و اشاره داشت که هر سه گل بایرن با برخورد به بازیکنان و کمانه کردن توپ وارد دروازه آنها شده است. ولی او همچنین دورتموند را هم مقصر دانست که موقعیت‌های خوبی را از دست داد و در مقابل دروازه حریف “بی رحم” نبود.
البته که میزبان موقعیت‌های بیشتری نسبت به حریف ایجاد کرد ( گل های مورد انتظار دورتموند ۲ گل بود در حالی که گل‌های مورد انتظار بایرن ۱.۱ بود)؛ در عین حال باید توجه داشت که دو گل رابرت لواندوفسکی نیز به خاطر آفساید مردود شد و این دو گل از آمار بازی خارج می‌شود و طبیعتا آمار نسبت به روند واقعی کمی خطا دارد. در آن سمت هم ارلینگ هالند یک توپ را به گوشه زمین فرستاد زیرا اگر حرکت ادامه پیدا می‌کرد و توپ به گل تبدیل می‌شد، داور گل را آفساید اعلام می‌کرد.
بایرن موقعیت های کمتری نسبت به دورتموند ایجاد کرد اما دو گل این تیم به دلیل آفساید پذیرفته نشد
با این وجود، تفاوت نه چندان زیاد بین دو تیم، قابل توجه است: این دومین بار در دوران فلیک بود که رقیبی از بوندس لیگا موقعیت‌های بیشتری نسبت به بایرن ساخته بود. دفعه پیشین، دیدار مقابل هوفنهایم و شکست ۴-۱ بایرن در اواخر سپتامبر بود ( گل‌های مورد انتظار بایرن ۱.۶ و هوفنهایم ۴).
مشکل بایرن با بازی دقیق و بی نقص حریف شدیدتر شده بود. دورتموند بالاتر بازی می‌کرد تا بازی‌سازی حریف را بهم بزند و توماس دِلِینی، جاشوا کیمیچ را مهار کرده بود. بایرن مجبور شده بود سراغ پاس‌های بلند برود و از همین رو به ندرت توانستند در زمین حریف حضور پیدا کنند و بازی منطقه ای‌شان را به اجرا بگذارند. هربار که مهاجم توانست توپ را مهار کرده و بچرخد که روی گل اول لواندوفسکی دقیقا همین اتفاق افتاد، برتری انفرادی بازیکنان بایرن، دورتموند را گیج کرده بود. به خصوص تقابل توماس مونیه و سرژ گنابری هیچگونه همخوانی نداشت.
ولی بازی کش و قوس های فراوانی داشت و بیشتر در اختیار دورتموند بود: وقتی هالند روی پاس های دقیق در عمق جیدن سانچو، جیووانی رینا و رافائل گِرِیروی آماده- بهترین بازیکن دورتموند در آن بازی- به چهار مدافع حریف فشار می‌آورد، زردپوشان در بهترین فرم‌شان بودند.
فلیک مثل همیشه به خط میانی تیمش اشاره کرد. در حالیکه لئون گورتسکا، هافبک سابق شالکه اشاره داشت که خط دفاع تیمش کاملا بهم ریخته بود، فلیک او را سرزنش کرد و گفت:”خوب در چنین شرایطی باید تلاش بیشتری کرد که پرس بهتری انجام داد.” گورتسکا چند هفته پیش هم این سوال را مطرح کرده بود که آیا بازی پرفشار تیمش در این فصلِ دیوانه وار جواب خواهد داد یا نه. هنوز به این سوال پاسخی داده نشده ولی پس از پیروزی ۶-۲ مقابل سالزبورگ در اواسط هفته گذشته، باز هم حفره‌ای مقابل خط دفاع تیم ایجاد شده بود.
کیمیش در تلاش برای متوقف کردن ارلینگ هالند مصدوم شد
کیمیش با این مصدومیت برای مدتی غایب خواهد بود و فیلیک بازیکنی با کیفیت او برای حضور در ترکیب بایرن ندارد
این مشکل با غیبت کیمیچ تشدید شده است. هافبک ۲۵ ساله در جریان تلاشش برای خطا کردن روی هالند پس از لو رفتن مالکیت توپ، از ناحیه زانو آسیب دید و روز شنبه به خاطر پاره شدن مینیسک زیر تیغ جراحی رفت. او تا سال نو میلادی از میادین به دور است. بازیکنی مثل او در ترکیب تیم حضور ندارد، بازیکنی که تکنیک بالایی داشته باشد، قدرت اراده اش بالا باشد و با سخت‌کوشی، بازی حریف را خراب کند.
جانشین‌اش، کورنتین تولیسو، در سطح او نیست. در سمت راست خط دفاعی، بونا سار در طول بازی چندان مطمئن نشان نداد. هر دو بازیکن روی حرکت سانچو که به گل مارکو رویس ختم شد، بسیار کند عمل کردند. نیمه دوم، خاوی مارتینز که به عنوان یار جانشین به میدان رفته بود، همچنان با حضور مقابل خط دفاعی عملکرد خوبی داشت؛ یک پیتبول ترسناک که آرزویش جویدن استخوان حریف است ولی جا به جایی او در زمین بسیار محدود است. خریدهای جدید تیم یعنی مارک روکا و تانگوی نیانزو کیفیت های نامشخصی دارند و از همین رو، فلیک گزینه زیادی برای استفاده از سیستم چرخشی در تیمش تا کریسمس نخواهد داشت.
آیا دورتموند می‌تواند در بازی های بعدی هم عملکرد خوبی مقابل بایرن داشته باشد؟ آنها هم مشکلات خودشان را دارند ولی مطیع حریف بودن، در ویژگی های آنها دیده نمی‌شد. اگر آنها با همان حس نیاز به کسب پیروزی و با تمرکز بیشتر روی حریف به میدان بروند، باید تمام بازی ها را با پیروزی پشت سر بگذارند. برنامه بازی‌ها هم با آنها مهربان بوده است. آنها دو بازی دشوار فصل را انجام داده اند و توانسته اند گلادباخ را با نتیجه ۳-۰ شکست دهند و مقابل بایرن هم شکست خوردند. بازی بعدی دشوار، دیدار خارج از خانه مقابل لایپزیش خواهد بود که در ۹ ژانویه برگزار می‌شود. اگر آنها و همچنین لایپزیش به ثبات برساند، نهمین قهرمانی پیاپی بایرن مونیخ دیگر مسجل نخواهد بود.
تقابل جذاب و با کیفیت دورتموند و بایرن، سطح بالای رقابت ها را به نمایش گذاشت و نشان داد که این بازی فراتر از سیگنال ایدونا پارک خواهد بود. هنوز در این لیگ، حیات جریان دارد. بایر لورکوزن اگر در دفاع مستحکم تر باشد، در حمله تیم قدرتمندی نشان داده و توانست بروسیا مونشن گلادباخ را ۴-۳ شکست دهد، دیداری که با ضربه عقربی والنتینو لازارو همراه بود. پیتر بوش، سرمربی لورکوزن، اعتراف کرد که پس از دیداری که ” هر عاشق فوتبالی باید آن را ببیند”، گفت که تنها به یک جام شراب قرمز و سیگار نیز دارد تا آرامش بیشتری کسب کند.
در دیگر سو، شالکه دو بار نتیجه را جبران کرد تا دیداری که شبکه اسکای آلمان آن را “تِرَشیکو” (زباله) خواند، مقابل ماینتس به تساوی ۲-۲ دست پیدا کند ولی این بازی نشان داد که تیم مانوئل باوم در مسیر درستی قرار دارد؛ هر چند که کند حرکت می‌کند و در ۲۳ بازی قبلی هنوز بردی کسب نکرده است. دیگر اتفاق عجیب، حضور یونین برلین در بالای جدول بوندس لیگاست. دو پاس گل توسط مهاجم با سابقه، مکس کروسه و پنالتی که او به گل تبدیل کرد، یونین را مقابل آرمینیا بیله فیلد به برتری ۵-۰ رساند و تیم اهل کوپنیک توانست تا رده چهارم جدول بالا برود. دیدارهای چمپیونزلیگی فصل بعد در آلته فورستری؟ باید روی این ایده کار کرد
