بایرن مونیخ در بهترین لحظات از 50 سال گذشته ثروتمندترین باشگاه آلمان بوده است ولی تا قبل از ورود به دهه جدید، بوندسلیگا به حدی رقابتی بود که باواریایی ها را به قهرمانی های جسته و گریخته در بوندسلیگا محدود کند.
یکی از مقصران این عملکرد خود آن ها بودند که در بازار نقل و انتقالات اسیر هوا و هوس می شدند. به لطف پول و اعتباری که داشتند، خریدن نام های بزرگ لیگ همچون میشائیل بالاک، مهمت شول، اشتفان افنبرگ یا ماریو باسلر برای آن ها آسان بود اما تلاش ها برای تقویت عمق تیم دائما با ناکامی مواجه می شد چرا که آن ها سراغ روش های به دور از خلاقیت و ذکاوت می رفتند.
هواداران بایرن قبلا به شوخی می گفتند اولی هوینس (عضو دائمی هیئت مدیره باشگاه از سال 1979) هر کسی که مقابل رکورددار قهرمانی در فوتبال آلمان چند گل بزند را خریداری می کند. ادعای جالبی بود چون در واقعیت همین اتفاق می افتاد: ترکیب بایرن در دهه 80، 90 و دهه ابتدایی قرن جدید عصاره ای از کریاک اسفورزا، آلین سوتر، علی دایی، اندی هرزوگ و روی ماکای بود که همگی شکست های دردناکی را برای آن ها رقم زده بودند.
جدای از ناکارآمدی های روش «اگر نمی توانی حریفی را شکست بدهی، او را به خودت ملحق کن»، این روش حداقل یک فایده داشت و آن ضعیف کردن رقبا بود. اما غالبا این طور بود که آن بازیکنان عذاب دهنده پس از عوض کردن پیراهن خود، در پیراهن قرمز درخشش چندانی نداشتند.
وقتی پای خریدهای خارجی به میان می آمد، بایرن از این هم بدتر بود. به استثنای بیسنته لیزارازو، سورن لربی و ماکای، تقریبا تمامی خارجی هایی که از بیرون از بوندسلیگا آمدند نتوانستند اثر مثبتی داشته باشند؛ این شامل ماسیمو اودو، روجریو ریتزیتلی، امیل کوستادینوف، رامیلو میهایلوویچ و مارک هیوز می شود.
با توجه به این که آن ها نمی توانستند همچون ایتالیایی ها و اسپانیایی ها به فوق ستاره ها دستمزد بدهند، سراغ یکسری از بازیکنان آمریکای جنوبی رفتند که هرگز جواب ندادند. روکه سانتا کروز، خولیو دوس سانتوس، خوزه سوسا، برناردو و آدولفو والنسیا آمدند و هیچ یک نتوانستند اثر مطلوبی بر جا بگذارند و این در حالی است که بایرن نمونه هایی مثل کارلوس توز را نادیده گرفت.
روکه سانتا کروز
البته بدترین آن ها برزیلی های سال 1991 بودند. برناردو که یک هافبک بود، فقط در پنج بازی به معنای واقعی افتضاح بازی کرد و سپس سه ماه بعد به خانه فرستاده شد. مازینیو نیز به عنوان یک مهاجم، در طول 4 سال فقط 11 بار در لیگ گلزنی کرد و همیشه یک حرف و حدیث پیرامونش وجود داشت: آیا بایرن او را با همنامش که قهرمان جام جهانی شده بود، یعنی پدر تیاگو آلکانتارا اشتباه گرفته بود؟
تلفیق ستاره ها با جوانان خوش آتیه هم در ابتدای هزاره جدید چندان موثر نبود. امثال توبیاس رائو و مارسل یانسن خیلی زودتر از حد تصور تیم را ترک کردند.
افزایش درآمدها از ورزشگاه جدید آلیانز آرنا پس از سال 2005 آن ها را قادر ساخت تا سراغ چهره های برجسته تری همچون آرین روبن، فرانک ریبری و لوکا تونی بروند تا پایه های یک تیم عظیم در سطح اروپا بنا شود ولی مونیخی ها برای دستیابی به هنر فعالیت در بازار نقل و انتقالات باید تا جدایی لوئیس فن خال صبر می کردند.
پس از شکست در فینال لیگ قهرمانان سال 2012 برابر چلسی، بایرن ابتدا ماتیاس زامر را به عنوان مدیر ورزشی روی کار آورد و سپس سراغ استعدادیاب پیشین بایرلورکوزن یعنی میشائیل رشکه رفت. هیچ یک از این دو نفر دیگر در باشگاه حضور ندارند ولی عملکرد شایسته تحسین آن ها باعث شده است تا برترین باشگاه های حال حاضر اروپا به بازیکنان بایرن مونیخ غبطه بخورند.
بایرن هنوز هم اشتباهاتی مرتکب می شود اما پس از روی کار آمدن حسن صالح حمیدزیچ و مارکو نپ به ترتیب به عنوان مدیر ورزشی و مدیر استعدادیابی (هر دو در سال 2017) به ندرت پیش می آید که خرید نادرستی صورت بگیرد؛ هر چند که همه ورودی های جدید از ابتدا مثل روبرت لواندوفسکی یا لروی سانه آماده پرواز نیستند.
حالا باشگاه به قابلیت جدیدی در زمینه جذب بازیکنان ارزان قیمت رسیده است که آن ها را قادر می سازد تصمیم های راهبردی درستی اتخاذ کنند. این ترکیب اصلی بایرن مونیخ نسخه 2020 در لیگ قهرمانان اروپا است:
هزینه بایرن مونیخ روی بازیکنان ترکیب اصلی
- دروازه بان: مانوئل نویر (30 میلیون یورو از شالکه در سال 2011):
پس از بازنشستگی اولیور کان در سال 2008، بایرن تا مدت ها به دنبال یک دروازه بان مطمئن بود. آن ها یک دروازه بان بلوند جدید می خواستند و آن را در شالکه پیدا کردند. بایرن مونیخ ابتدا قبل از شروع جام جهانی 2010 سراغ مانوئل نویر رفت؛ کمتر از یکسال بعد، او به مسئولان شالکه اطلاع داد که قراردادش را پس از سال 2012 تمدید نخواهد کرد. آن ها انتخابی جز فروختن دروازه بان خود نداشتند اما با در نظر گرفتن بندهای موجود در قرارداد، بالغ بر 30 میلیون یورو درآمد کسب کردند.
- مدافع راست: یاشوا کیمیش (8 میلیون یورو از لایپزیش در سال 2015):
این هافبک آلمانی از مدت ها قبل به عنوان یک پدیده در آکادمی اشتوتگارت تحت نظر قرار داشت. او به لایپزیشی رفت که آن زمان در دسته دوم قرار داشت ولی اشتوتگارت یک بند بازخرید داشت که آن را فعال کرد تا آن ها فروشنده این بازیکن به بایرن مونیخ در ژانویه 2015 باشند. پپ گواردیولا و ماتیاس زامر شخصا بازیکن تیم ملی زیر 19 سال آلمان را متقاعد کردند که چنین انتقالی باعث پیشرفتش خواهد شد. حق با آن ها بود.
- مدافع میانی: ژروم بواتنگ (13.5 میلیون یورو از منچستر سیتی در سال 2011):
مدافع پیشین هرتابرلین از دوران حضورش در سیتی لذت نبرد. زمانی که بایرن یک سال پس از راهیابی بواتنگ به ترکیب آلمان در جام جهانی 2010 سراغ این بازیکن رفت، مشکلات ناشی از مصدومیت باعث کاهش قیمت او شده بود. نه سال بعد، او هنوز هم به منتقدانش ثابت می کند که تصور اشتباهی در مورد او داشتند.
- مدافع میانی: داوید آلابا (150 هزار یورو از آستریا وین در سال 2008):
آلابا در 16 سالگی به بایرن مونیخ ملحق شد. او در فصل 10-2009 تحت نظر فن خال به یک مهره ثبات در ترکیب تیم تبدیل شد و دو سال بعد به مدت یک فصل به هوفنهایم قرض داده شد. آلابا یکشنبه این هفته همراه بایرن مونیخ چهارمین حضور در فینال لیگ قهرمانان اروپا را تجربه خواهد کرد. هواداران بایرن مونیخ این بازیکن محبوب را یکی از خودشان می دانند. اما این بازیکن 28 ساله هنوز قرارداد خود را فراتر از سال 2021 تمدید نکرده است.
- مدافع چپ: آلفونسو دیویس (19 میلیون یورو از ونکوور وایتکپس در سال 2019):
در تابستان 2018 همه اعضای هیئت مدیره مجاب نشده بودند پرداخت 11 + 8 میلیون یورو برای این نوجوان کانادایی ایده خوبی است اما صالح حمیدزیچ اصرار کرد و حرف خود را به کرسی نشاند. دیویس حالا یک عنصر فوق العاده در تیمش محسوب می شود.
هافبک مرکزی: لئون گورتسکا (انتقال آزاد از شالکه در سال 2018):
گورتسکا یک هافبک باکس تو باکس محسوب می شود که در نبردهای هوایی قدرتمند است و در 23 سالگی پس از اتمام قراردادش به مونیخ آمد. او پیشنهادهای خارجی هم داشت ولی این قرارداد قدرت بایرن در متقاعد کردن بازیکنان آلمانی را نشان داد. آن ها نوید دستمزدی بالا، پاداشی بزرگ و حق کمیسیون قابل توجهی را برای مدیر برنامه های او می دادند. جام های تضمین شده، رقابت در اروپا و شانس بهتر رسیدن به ترکیب تیم ملی چیزهایی هستند که بازیکنان بایرن از آن ها بهره مند می شوند. روسای باشگاه های رقیب می گویند چنین قراردادهایی یک مشکل بزرگ برای بوندسلیگا خواهد بود: بایرن آنقدر برای بازیکنان جذابیت دارد که می تواند به جای پرداخت مبلغ بالا برای ترنسفر، منتظر به پایان رسیدن قراردادشان باشد. منتقدان می گویند اگر این پول مستقیما به باشگاه قبلی بازیکنان پرداخت شود، گردش مالی درون لیگ صورت می گیرد و کمکی به اقتصاد باشگاه های کم بضاعت تر محسوب می شود.
- هافبک مرکزی: تیاگو (22 میلیون یورو از بارسلونا در سال 2013):
مدتی طول کشید تا این ملی پوش اسپانیایی همان ستاره ای در ترکیب بایرن مونیخ شود که پپ گواردیولا انتظار داشت اما در فصل جاری او به معنای واقعی یک ستاره و همچنین طراح بازیِ مبتنی بر پاسکاری تیمش بوده است. بایرن به کمک بند آزادسازی موجود در قراردادش، توانست این بازیکن را در ازای مبلغ نسبتا پایینی به خدمت بگیرد. آن زمان برادر گواردیولا یعنی پره، مدیر برنامه تیاگو بود.
- مهاجم: سرژ گنابری (8 میلیون یورو از وردربرمن در سال 2017):
هم تیمی سابق کیمیش در آکادمی اشتوتگارت، در سال 2016 پس از مسابقات المپیک از آرسنال به وردربرمن پیوست و در تیم جدیدش شکوفا شد. ویلی لمک (از اعضای هیئت مدیره وردربرمن) بعدها فاش کرد که بایرن مونیخ برای انتقال او در فصل بعد با برمن به توافق رسیده بود. آن ها 8 میلیون یورو برایش هزینه کردند، به مدت یکسال او را به مدرسه فوتبال یولیان ناگلزمن در هوفنهایم فرستادند و حالا بازیکنی در اختیار دارند که به شایستگی می تواند جانشین «روبری» باشد.
- مهاجم: توماس مولر (محصول آکادمی):
تمام چیزی که از ورزشگاه بدون تماشاگر لیسبون به گوش می رسد، فریادهای بلند و بی وقفه این بازیکن 30 ساله برای راهنمایی و هدایت هم تیمی هایش است. او که در دهکده باواریایی پال بزرگ شده است، در 10 سالگی به آکادمی بایرن مونیخ ملحق شد. در سال 2008 یورگن کلینزمن فاصله ای با فروختن او به هوفنهایم نداشت اما هرمان گرلاند (مربی تیم های پایه) مداخله کرد و جلوی این انتقال را گرفت. مولر چند سال بعد فن خال را مجاب کرد تا از او به طور مستمر در ترکیب اصلی استفاده کند و بدین ترتیب در جام جهانی 2010 به یک ستاره تبدیل شد. انتظار می رود او پس از بازنشستگی، به عنوان یکی از مسئولان اجرایی باشگاه مشغول به کار شود.
- مهاجم: ایوان پریشیچ (پرداخت 5 میلیون یورو به اینتر در ازای انتقال قرضی در سال 2019):
این بازیکن کروات تابستان گذشته به عنوان یک مُسکن برای مشکلات بایرن مونیخ در کناره های زمین به ویژه جناح چپ جذب شد؛ جایی که کینگزلی کومان دائما مصدوم می شد و انتقال لروی سانه هم هنوز صورت نگرفته بود. بایرن در ابتدا از فعال کردن بند خرید 20 میلیون یورویی این بازیکن امتناع می ورزید ولی شاید برای مبلغی پایین تر با طرف ایتالیایی وارد مذاکره شود.
- مهاجم: روبرت لواندوفسکی (انتقال آزاد از بروسیا دورتموند در سال 2014):
به احتمال زیاد، گران قیمت ترین انتقال «آزاد» جهان؛ لواندوفسکی در سال 2013 قبول کرد با دریافت دستمزدی بالا و پاداشی به مراتب زیادتر از آن به بایرن ملحق شود اما برای انتقال به جنوب باید یکسال دیگر صبر می کرد تا قراردادش به اتمام برسد. دورتموند از آن زمان قویا تکذیب می کند که بایرن تابستان قبل از آن پیشنهادی جدی برای خریدن لواندوفسکی ارائه کرده بود. این مهاجم لهستانی مدتی به فکر انتقال به اسپانیا بود ولی دو بار قراردادش را تمدید کرد. ظاهرا هم اکنون هفته ای 350 هزار پوند دستمزد می گیرد.
- بازیکنان خریداری شده از تیم های بوندسلیگایی: 2
- بازیکنان خریداری شده از تیم های بوندسلیگای دو: 1
- بازیکنانی که در انتقالی آزاد جذب شدند: 2
- بازیکنان جذب شده از خارج: 4
- بازیکن قرضی: 1
- بازیکن پرورش یافته در آکادمی: 1
- مجموع هزینه صورت گرفته برای جذب بازیکنان: 105.6 میلیون یورو
- مجموع دستمزد پرداختی سالیانه: 336 میلیون یورو (کلیه بازیکنان و اعضای اجرایی باشگاه-2019)
