پنسیلوانیا (به انگلیسی: Pennsylvania)، یا به طور رسمی مشترک‌المنافع پنسیلوانیا، ایالتی است در شمال شرق آمریکا، در حوضه‌ی دریاچه‌های بزرگ قرار دارد و یکی از ایالت‌های ساحلی اقیانوس اطلس آمریکا. پایتخت آن هریسبورگ و شهرهای مهم آن پیتسبورگ و فیلادلفیا است. این ایالت از جنوب شرقی با دلاور، از جنوب با مریلند، از جنوب غربی با ویرجینیای غربی، از غرب با اوهایو، از شمال شرقی با دریاچه ایری و استان انتاریو در کانادا، از شمال با نیویورک و از شرق با نیوجرسی همسایه است.
پنسیلوانیا سی و سومین ایالت بزرگ ایالات متحده و پنجمین ایالت پرجمعیت کشور است. فیلادلفیا (۱,۵۸۰,۸۶۳) و پیتسبرگ (۳۰۲,۴۰۷) دو شهر بزرگ ایالت هستند. هریسبورگ که پایتخت ایالت است، سومین شهر پرجمعیت کشور می‌باشد. ۱۴۰ مایل (۲۲۵ کیلومتر) از ایالت را دیاچه ایری و رود دلاور در برگرفته‌اند. این ایالت یکی از مستعمرات سیزده‌گانه می‌باشد. شهر فیلادلفیا در دهه آخر قرن هجدهم به مدت ده سال پایتخت ایالات متحده بود. تالار استقلال در این شهر قرار دارد.
پنسیلوانیا از شمال به جنبوب ۱۷۰ مایل (۲۷۴ کیلومتر) طول دارد و از شرق به غرب ۲۸۳ مایل (۴۵۵ کیلومتر). از تمام ۴۶,۰۵۵ مایل مربع (۱۱۹,۲۸۲ کیلومتر مربع) مساحت ایالت، ۴۴,۸۱۷ مایل مربع (۱۱۶,۰۷۵ کیلومتر مربع) آن خشکی است و ۴۹۰ مایل مربع (۱,۲۶۹ کیلومتر مربع) آن را آب‌های محصور درخشکی و ۷۴۹ مایل مربع (۱,۹۴۰ کیلومتر مربع) آن را آب‌های دریاچه ایری در برگرفته است. این ایالت سی و سومین ایالت بزرگ کشور است. پنسیلوانیا ۵۱ مایل (۸۲ کیلومتر) خط ساحل در کنار دریاچه ایری و ۵۷ مایل (۹۲ کیلومتر) خط ساحلی در کنار رود دلاور دارد. از میان مستعمرات سیزده‌گانه، پنسیلوانیا تنها ایالتی است که هیچ مرزی با اقیانوس اطلس ندارد. سرحدات شمالی ایالت به خط میسون-دیکسون (39°43' N) می‌رسد و از جنوب شرق نیز از ایالت دلاور با کمان دوازده مایلی جدا می‌شود. مرز شرقی ایالت را نیز رود دلاور تشکیل می‌دهد. 80°31' در غرب و 42° در شمال، به جز یک بخش مثلثی‌شکل در غرب که در شمال دریاچه‌ی ایری امتداد می‌یابد، سرحدات ایالت را تشکیل می‌دهند.
شهرهایی همچون فیلادلفیا، ردینگ، لبنان و لنکستر در جنوب شرقی، پیتسبرگ در جنوب غربی، شهرهای سه‌گانه‌ی آلن‌تاون، بتلهم و ایستون در شرق (که به لی‌های ولی شهرت دارد) قرار دارند. در شمال شرقی ایالت شهرهایی که برای استخراج معدن‌های زغال‌سنگ در گذشته شکل گرفته بودند، همچون اسکرانتون، ویلکس-بار، نانتیکوک و هیزلتون وجود دارند. ایری در شمال غربی ایالت قرار دارد. استیت کالج به عنوان مرکز بخش مرکزی خدمت می‌کند، در حالی‌که بخش شمال-مرکزی مشترک‌المنافع تحت مرکزیت ویلیام‌اسپورت می‌باشد و بخش جنوبی-مرکزی در اختیار چمزبربرگ قرار دارد و به همراه یورک، کارلیزل و پایتخت ایالتی هریسبورگ بر کرانه‌ی رود ساسکوهنا در بخش شمال-شرق مشترک‌المنافع و آلتونا و جانزتاون در بخش مرکزی-غربی قرار دارد. ایالت پنج منطقه‌ی جغرافیایی دارد که به نام‌های فلات الگینی، ریج اند ولی، جلگه‌ی کناره‌ی اقیانوس اطلس، پیدمونت و جلگه‌ی دریاچه‌ی ایری شهرت دارند.
اگرچه پنسیلوانیا در زمستان سرد و در تابستان شرجی است، اما آب و هواهای گوناگونی دارد. بخش بزرگی از ایالت، به جز گوشه‌ای از جنوب شرقی آن، در سامانه طبقه‌بندی اقلیمی کوپن در دسته‌ی اقلیم قاره‌ای مرطوب قرار می‌گیرند. بخش جنوبی ایالت، جز دسته‌ی اقلیم نیمه‌گرمسیری مرطوب دسته‌بندی می‌شود که بیشتر دلاور و مریلند را می‌پوشاند.
تابستان‌ها اصولاً گرم و شرجی است. هر چه به سمت ارتفاعات پیش برویم، آب و هوای زمستان‌ها سردتر شده و تعداد روزهای ابری و مقدار بارش برف بیشتر می‌گردد. بخش‌های غربی ایالت، به ویژه مکانهای نزدیک دریاچه ایری، می‌تواند سالانه بیشتر از ۱۰۰ اینچ (۲۵۰ سانتیمتر) بارش برف را ببیند. ایالت نیز بارش سالانه‌ی خوبی را دریافت می‌نماید. همچنین عبور از بهار و تابستان به پاییز می‌تواند تغییرات آب و هوایی شدیدی را به وجود آورد. طوفانهایی که در طول سال رخ می‌دهد گاهی‌اوقات می‌تواند تعدادشان زیاد باشد، از جمله ۳۰ طوفان در سال ۲۰۱۱. البته این طوفان‌های عموماً باعث خصارات سنگینی نمی‌شوند.
در قرن هفدهم، قبیله‌های بومیان آمریکایی همچون آلگونوکیان لینیپ (یا دلاور)، ایروکی سوسکهانوک و پتون در پنسیلوانیا زندگی می‌کردند. از دیگر قبایلی که در زمان استعمار وارد منطقه شدند می‌توان از تروکوا، توتلو، ساپونی، شاونی، ناتیکوک، کونوی پیسکاتاوی، ایروکوا نام برد.
دیگر قبایل، مانند ایری، شاید زمانی در بخشی از سرزمین‌های پنسیلوانیا ساکن بودند، اما در قرن هفدهم دیگر در آنجا سکنی نداشتند. هلندیان و انگلیسی‌ها دو طرف رود دلاور را به عنوان مستعمره‌ی خود تصرف کردند. البته هلندی‌ها پیش از انگلیسی‌ها این منطقه را اشغال نمودند. در ۳ ژوئن ۱۶۳۱، هلندی‌ها با تأسیس مستعمره‌ی زوانندیل، شبه‌جزیره دیلماروا را تحت فرمان خود درآوردند. جایی که امروزه لوز، دلاور قرار دارد. در ۱۶۳۸، سوئدی‌ها مستعمره‌ی سوئد نو را در قلعه‌ی کریستینا -که در مکان ویلمینگتون امروزی قرار می‌گیرد- تأسیس کردند. سوئدی‌ها توانستند مناطق پایین‌دست رود دلاور- که امروزه جزئی از ایالات دلاور، نیوجرسی و پنسیلوانیاست- را تحت کنترل در آوردند اما مستعمره‌های کم و کوچکی را ترتیب دادند. در ۱۲ مارچ ۱۶۶۴، چارلز دوم، پادشاه انگلستان تمام زمین‌های این منطقه را به جیمز دوم، دوک یورک اعطا کرد. این بخشش موجب شد تا کشمکش‌هایی با مستعمره‌ی هلند نو، که بخش‌هایی از پنسیلوانیای امروزی در اختیارش بود، پیش بیاید.
۲۴ ژوئن ۱۶۶۴، دوک یورک بخش بزرگی از زمین‌های اعطا شده را که نیوجرسی امروزی را تشکیل می‌دهد، به جان برکلی و جرج کارترت فروخت. این زمین‌های هنوز تحت مالکیت انگلستان نبود و هلندنو بر بخش غربی رود دلاور حکمرانی می‌کرد. ۲۹ آگوست همان سال انگلستان تسخیر هلندنو را، با تصرف آمستردام نو با توپ‌های جنگی و کشتی‌هایش، آغاز کرد. این نبردها تا اکتبر ۱۶۶۴ به طول انجامید و سرانجام بریتانیا با تسخیر فورت کاسیمیر در نیوکاسل، دلاویر امروزی هلندی‌ها را از سرزمین‌های نو بیرون راند. در ۲۱ جولای ۱۶۶۷ پیمان صلح بردا میان انگلیس و هلند منعقد شد. هر چند که این پیمان پایدار نماند.
۱۲ سپتامبر ۱۶۷۲، در خلال جنگ سوم آنگلو-هلندی، هلندیان توانستند دوباره نیویورک را با نام نیوآمستردام تصرف نمایند. ۹ فوریه ۱۶۷۴ با انعقاد پیمان صلح وست‌مینستر جنگ سوم آنگلو-هلندی پایان یافت و تمام سرزمین‌های تصرف شده بازگردانده شد. بریتانیا نام‌هایی که هلندیان بر شهرستان‌های مستعمرات گذاشته بودند را حفظ کردند. ۱۱ ژوئن ۱۶۷۴، سرزمین‌های موسوم به آپلند به نیویورک واگذار شد که امروزه مرز میان دلاور و پنسیلوانیا را تشکیل می‌دهد. در ۲۸ فوریه‌ی ۱۶۸۱، چارلز دوم برای پرداخت قرض ۱۶۰۰۰ پوندی (معادل ۲۱۰۰۰۰۰ پوند در سال ۲۰۰۸)پدر ویلیام پن امتیاز زمین‌ها را به ویلیام پن پسر اعطا نمود. این یکی از بزرگترین بخشش زمین به یک شخص در تاریخ است. پادشاه نام آن را به افتخار ویلیام پن پدر، این زمین‌ها را پنسیلوانیا (به معنای جنگل پن) گذاشت. پن پسر، ابتدا می‌خواست نام آنجا را نیوولز و سپس سیلوانیا (به معنای جنگل در زبان لاتین) بگذارد، از تغییر نام پیشنهادی پادشاه سرباز زد. پن در قوانین دولتی سرزمین‌هایش دو نوآوری داشت که هنوز هم در دنیای امروزی استفاده می‌شود: شورای شهر و آزادی ادیان.
زمانی که آپلند به پنسیلوانیا تبدیل شد، با تشکیل دولت استعماری در تاریخ ۴ مارچ ۱۶۸۱، ناحیه‌ی مرزی پنسیلوانیا-دلاور به شهرستان چستر تغییر نام داد. رهبر کوئیکرها، ویلیام پن، با قبیله‌ی بومیان تامانی پیمان صلحی امضا کرد که موجب یک دوره‌ی طولانی از صلح و آرامش میان مهاجران و بومیان شد. پن معاهده‌های دیگری نیز با قبیله‌های دیگر بست. این معاهده‌ها هیچ‌گاه نقض نشدند.
از ۱۷۳۰، مستعمره‌ی پنسیلوانیا پول کاغذی خودش را منتشر می‌کرد تا کمبود طلا و نقره در خزانه‌اش را جبران کند، تا اینکه در سال ۱۷۶۴ پارلمان این کار را ممنوع کرد. این پول ارز مستعمره (به انگلیسی: Colonial Scrip)نامیده‌می‌شد. مستعمره ارزبرگ‌هایی منتشر می‌کرد که به اندازه‌ی سکه‌های نقره و طلا ارزش داشت، زیرا به طور قانونی اجازه‌ی شرکت در مناقصه‌ها را داشتند. از آنجایی که این ارزبرگ‌ها توسط دولت منتشر می‌شد نه یک مؤسسه‌ی مالی، بدون بهره بود و می‌توانست بخش بزرگی از مخارج دولت را تأمین نماید. همچنین توانست میزان اشتغال را بالا ببرد. البته دولت اعتدال را رعایت می‌کرد و نمی‌گذاشت انتشار بیش از حد این ارزبرگ‌ها باعث ایجاد تورم شود. بنجامین فرانکلین یکی از کسانی بود که در انتشار این پول‌ها دست داشت. در سال ۱۷۶۳، جیمز اسمیت می‌نویسد: «سرخپوستان باعث شروع تنش شدند و در چند نقطه اهالی سرحدات پنسیلوانیا را کشته و پوست سرشان را کندند.» به علاوه «این ایالت که در آن زمان دولت کوئیکری بر سر کار داشت، هیچ کمکی به مردم مرزنشین نکرد.» این تنش‌ها در آخر بدل به جنگ‌های پونتیاک شدند. پس از کنگره‌ی قانون تمبر در ۱۷۶۵، جان دیکنسون، نماینده‌ی فیلادلفیا، اعلامیه‌ی حقوق و شکایات را نوشت. این کنگره نخستین جلسه‌ی مستعمرات سیزده‌گانه بود که ب درخواست مجمع ماساچوست برگزار شد اما تنها نه مستعمره نمایندگانشان را فرستادند. دیکنسون «نامه‌هایی از دهقانی پنسیلوانیایی، به ساکنان مستعمرات بریتانیا» را نوشت که در پنسیلوانیا کرونیکلز بین ۲ دسامبر ۱۷۶۷ و ۱۵ فوریه‌ی ۱۷۶۸ منتشر شد.
هنگامی که در سال ۱۷۷۴ پدران بنیانگذار ایالات متحده آمریکا در فیلادلفیا تشکیل جلسه دادند، دوازده مستعمره نمایندگان خود را به نخستین کنگره قاره‌ای گسیل داشتند. می ۱۷۷۵، دومین کنگره قاره‌ای باز هم در فیلادلفیا برگزار شد که اعلامیه استقلال ایالات متحده آمریکا را نوشته و امضا کردند اما وقتی که شهر توسط نیروهای بریتانیا تسخیر شد، اعضای کنگره‌ی قاره‌ای به سمت غرب متواری شدند و ابتدا در روز شنبه، ۲۷ سپتامبر ۱۷۷۷ در لنکستر و بعدها در یورک با یکدیگر را ملاقات کردند. در آنجا نویسنده‌ی اصلی آنها، جان دیکنسون، اصول کنفدراسیون را برای استقلال سیزده ایالت در یک اتحادیه‌ی جدید، نوشت. بعدها، برای نوشتن قانون اساسی، فیلادلفیا بار دیگر مهد اتحادیه‌ی جدید ایالات بود. پیش‌نویس قانون اساسی در فیلادلفیا تهیه شد و در ساختمان ایالتی پنسیلوانیا، که امروزه به تالار استقلال شهرت دارد، امضا شد؛ همان ساختمانی که اعلامیه‌ی استقلال در آن به امضا رسیده بود.
پنسیلوانیا نخستین ایالت بزرگ، و دومین ایالتی بود که قانون اساسی ایالات متحده را در تاریخ ۱۲ دسامبر ۱۷۸۷ تصویب کرد؛ پنج روز بعد از تصویب قانون اساسی در دلاور. در آن زمان این ایالت در میان سیزده ایالت دارای بیشترین تنوع قومی و مذهبی بود. چون یک سوم مردم به زبان آلمانی صحبت می‌کردند، قانون اساسی به این زبان ترجمه شد تا این شهروندان نیز در بحث‌های آن شرکت کنند. کشیش فردریک موهلنبرگ ریاست مجمع تصویب را برعهده داشت. کالج دیکنسون در چارلیزل اولین کالجی بود که پس از اتحاد ایالات شکل گرفت. درست پنج روز بعد از معاهده‌ی پاریس در ۹ سپتامبر ۱۷۸۳. این مدرسه توسط بنجامین راش ساخته شد و پس از مرگ جان دیکنسون به افتخار او نام‌گذاری شد.
برای نیم قرن مجمع عمومی مشترک‌المنافع (بازوی قانونگذاری) جلساتش را در مکانهای مختلفی در فیلادلفیا برگزار می‌کرد تا اینکه برای ۶۳ سال جلسات خود را در تالار استقلال برگزار کردند. با اینحال حس می‌شد که باید مقر حکومت را به شهری مرکزی‌تر منتقل نمایند. در ۱۷۹۹ مجمع عمومی به کاخ دادگستری لنکستر و بالاخره در سال ۱۸۲۱، به هریسبورگ منقل شد. مجمع عمومی تا دسامبر ۱۸۲۱ در کاخ دادگستری شهرستان دافین برگزار می‌شد. وقتی که عمارت پارلمانی هیلز (برگرفته از نام معمارش، استفان هیلز) در زمینی به مساحت ۴ هکتار ساخته شد، دولت آن را به عنوان مقر حکومت ایالتی برگزید. این ساختمان در ۲ فوریه ۱۸۹۷، طی یک طوفان سنگین، احتمالاً به دلیل مشکل در دودکش، در آتش سوخت.
مجمع عمومی تا ساخت ساختمان جدید به اجبار در کلیسای متدیست گریس (که هنوز پابرجاست) برگزار شد. برای ساخت این ساختمان مسابقه‌ای برگزار شد که در آن معمار اهل شیکاگو، هنری ایوس کاب، برای طراح و ساخت بنای جایگزین برگزیده شد؛ اگرچه مجلس ایالتی بودجه‌ی نازلی برای اختصاص به این پروژه در اختیار داشت و به همین دلیل یک ساختمان تقریباً ساخته شده و صنعتی را (عمارت ایالتی کاب) برای استفاده‌ی دولتی تکمیل کردند. مجمع عمومی این ساختمان را نپذیرفت. خشم سیاسی و عمومی باعث شد تا یک مسابقه‌ی معماری دیگر، منحصراً میان معماران پنسیلوانیایی در سال ۱۹۰۱ برگزار شود و در آخر معمار فیلادلفیایی، جوزف میلر هوستون، به عنوان طراح ساختمان ایالتی پنسیلوانیا برگزیده شد. هوستون با ترکیب ساختمانش با ساختمان کاب، توانست یک عمارت باشکوه عمومی را به وجود آورد. کار ساخت این ساختمان در ۱۹۰۷ پایان یافت.
ساختمان ایالتی جدید، بازخوردهایی جنجالی را جذب کرد. گنبد این ساختمان از گنبدهای کلیسای سن پیترو و کاخ سفید تقلید شده بود. رئیس جمهور تئودور روزولت آن را «زیباترین ساختمان ایالتی ایالات متحده» خواند و گفت «این زیباترین ساختمانی است که به عمرم دیده‌ام». در ۱۹۸۹ نیویورک تایمز در وصف این ساختمان نوشت: «عالی، حتی در این زمان، همچنین در دسترس برای مردم... یک ساختمان که واقعیت را با زندگی روزمره ارتباط می‌دهد.» جیمز بیوکنن، از شهرستان فرانکلین، تنها رئیس جمهور مجرد تاریخ ایالات متحده (۱۸۵۷-۱۸۶۱)، تنها رئیس جمهوریست که در پنسیلوانیا زاده شده است. نبرد گیتزبرگ - نقطه‌ی عطف مهمی از جنگ داخلی - نزدیکی شهر گیتزبرگ رخ داد. تخمین زده می‌شود که ۳۵۰,۰۰۰ پنسیلوانیایی از جمله ۸,۶۰۰ آفریقای-آمریکایی در ارتش اتحادیه به عنوان داوطلب خدمت می‌کردند. نخستین چاه نفت در پنسیلوانیا کشف شد. سال ۱۸۵۹ در نزدیکی تیتوسویل ادوین دریک توانست یک حفاری موفق انجام دهد که موجب نخستین قدم‌های بزرگ توسعه‌ی صنعت نفت در تاریخ ایالات متحده شد.
در آغاز قرن بیستم، اقتصاد پنسیلوانیا بر تولیدات فولاد، درخت‌بری، استخراج زغال‌سنگ، تولید منسوجات، و دیگر اشکال صنایع تولیدی استوار بود. افزایش مهاجرت به ایالت در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم موجب شد تا کارگران ارزان‌قیمت در دسترش باشند که معمولاً شامل استخدام کودکان و مردمی می‌شد که نمی‌توانستند انگلیسی صحبت کنند. در ۱۹۲۳، رئیس جمهور کالوین کولیج تحت قانون ویکز ۱۹۱۱، جنگل الگینی را ملی اعلام کرد. این جنگل در بخش شمال غربی ایالت و شهرستان‌های اِلک، فارست، مک‌کین و وارن قرار دارد و مردم برای تولید چوب و محافظت از آب رود الگینی در حوضه‌ی رودخانه استفاده می‌کردند. بزرگترین رخداد هسته‌ای ایالات متحده، حادثه تری مایل آیلند بود که در یک نیروگاه هسته‌ای تجاری در پنسیلوانیا رخ داد. پرواز شماره ۹۳ خطوط هوایی یونایتد، از سری حملات ۱۱ سپتامبر در نزدیکی شنکسویل سقوط کرد و ۴۴ نفر کشته برجای گذاشت. در نیمه‌ی نخست سال ۲۰۰۳، جشنواره‌ی انیمه‌ی سالانه‌ی تکو در پیتزبورگ برگزار شد. در اکتبر ۲۰۱۸، حادثه‌ی تیراندازی کنیسه پیتسبورگ در کنیسه‌ی درخت زندگی در شهر پیتسبورگ از ایالت پنسیلوانیا رخ داد. در این تیراندازی دست کم ۱۱ نفر کشته و تعدادی مجروح شدند.
در سال ۲۰۱۹، تخمین زده می‌شود که جمعیت پنسیلوانیا معادل ۱۲,۸۰۱,۹۸۹ نفر بوده که نسبت به سال قبلش ۵,۷۰۱ نفر کاهش و نسبت به سال ۲۰۱۰، ۹۹,۶۱۰ نفر افزایش داشته است. مهاجرت مردم به دیگر ایالات باعث کاهش ۲۷,۷۱۸ نفر از جمعیت، و مهاجرت افراد خارجی به پنسیلوانیا باعث افزایش ۱۲۷,۰۰۷ نفری جمعیت شده است. از سال ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۲، ۵.۸٪ جمعیت ایالت در کشور دیگری متولد شده بودند.
۷۴.۵٪ مردم ایالت در پنسیلوانیا به دنیا آمده‌اند. ۱۸.۴٪ مردم متولد دیگر ایالات و ۱.۵٪ متولد پورتوریکو هستند. ۵.۶٪ مردم نیز در کشوری دیگری متولد شده‌اند. مهاجران خارجی پنسیلوانیا اکثراً اهل آسیا (۳۶٪)، اروپا (۳۵.۹٪)، و آمریکای لاتین (۳۰.۶٪) می‌باشند. تعداد کمتری از آنها از آفریقا (۵٪)، آمریکای شمالی (۳.۱٪) و اقیانوسیه (۰.۴) آمده‌اند. از مشاهیر این ایالت اقلیت مسیحی ضد فناوری به نام آمیش‌ها می‌باشد. همچنین بندر مشهور «پنز لندینگ»، جایی که اولین بار ویلیام پن به آن قدم نهاد در این ایالت می‌باشد. به همین سبب شهر فیلادلفیا را شهر «عشق برادرانه» گویند. لقب ایالت کویکرها (Quaker State) که برای این ایالت به‌کار می‌رود به فرقه مسیحی کویکرها (انجمن دینی دوستان) اشاره دارد. جنگل ملی الگینی در این ایالت قرار دارد. در سال ۲۰۱۲، این ایالت تولید ناخالص داخلی ای برابر با ۶۴۷٬۴۴۳ میلیارد دلار داشت، که بیش از تولید ناخالص داخلی کشور سوییس (۶۳۱٬۱۷۳ میلیارد دلار) بود. از افراد مشهور این سرزمین می‌توان فرد راجرز، تامی دورسی، ارول گارنر، احمد جمال، جیمی اسمیت، مک‌کوی تاینر، آرت بلیکی، تینا فی، والاس استیونز، استن گتز، مری مکدانل وتیلور سویفت را نام برد.
پنسیلوانیا که اغلب زادگاه دموکراسی ایالات متحده نامیده می شود، جایی است که در آن اعلامیه استقلال به امضا رسید، زنگ آزادی نواخته شد، و پرزیدنت آبراهام لینکلن سخنرانی گتیسبورگ خود را در سال ۱۸۶۳ ایراد کرد. این ایالت همچنین موطن آمیش های پنسیلوانیا در شهرستان لنکستر است که قدیمی ترین محل استقرار آمیش های آمریکا محسوب می شود. اما پنسیلوانیا تنها بر گذشته بسیار دور تمرکز نکرده است. این ایالت جاذبه های قرن بیست و یکمی بسیار زیادی هم دارد. بزرگترین شهرهای آن، یعنی فیلادلفیا و پیتسبورگ، مراکز پیشرفته نوآوری فرهنگی و بازرگانی هستند و شما می توانید در آنها از موزه هایی در سطح جهانی بازدید کنید، از خرید و غذاهای خوب لذت ببرید، و برنامه شامگاهی خود را بر اساس مجموعه گسترده ای از اجراهای نمایشی، رقص، و موسیقی تنظیم کنید.
پارک ملی تاریخی ولی فورج (Valley Forge) محل بازآفرینی نبردهای جنگ استقلال آمریکا است و تورها و فعالیت های دیگری را نیز ارایه می دهد. و با توجه به داشتن ۴۱٫۸ کیلومتر مسیر پیاده روی، فضای زیادی برای کوهپیمایی و یا دوچرخه سواری دارد. حدود ١٦٠ کیلومتری غرب این محل شما می توانید پارک نظامی ملی گتیسبورگ را بیابید که نبرد گتیسبورگ در سال ۱۸۶۳ در جریان جنگ داخلی آمریکا در آن به وقوع پیوست وپرزیدنت آبراهام لینکلن نیز یکی از مهمترین سخنرانی های خود را در آن ایراد کرد. از میدان نبرد بازدید کنید، به تماشای بازآفرینی صحنه های نبرد بنشینید، و صنایع دستی دوران جنگ داخلی آمریکا را در موزه و مرکز بازدیدکنندگان بررسی کنید.
آمیش های شهرستان لنکستر (که گاه به نام هلندی های پنسیلوانیا نامیده می شوند و در واقع اشاره به زبان آلمانی دارد – چون در آلمانی نام این زبان دویچ است) بازماندگان مهاجرانی هستند که بیشترشان آلمانی بودند و طی سال های دهه ۱٧۰۰ میلادی در این منطقه سکنی گزیدند. آمیش های امروزی همچنان به سبک زندگی “ساده” پایبند هستند و از استفاده از برق، خودرو، و تلفن چشم پوشی می کنند. در این جا شما کشتزارها و آسیاب های بادی را در چشم انداز منطقه می بینید و زندگی روندی قطعا آرامتر و با آرامش بیشتر دارد. از این منطقه به سبک آمیش ها، یعنی سوار بر یک اسب و درشکه، بازدید کنید و در فروشگاه های صنایع دستی محلی لحاف های دست دوز آمیش ها را خریداری کنید. شما همچنین می توانید از خوراکی های اصیل آمیش در رستوران های محلی لذت ببرید.
اگر شما از فیلادلفیا بازدید می کنید، در آن صورت رفتن به تالار استقلال، جایی که اعلامیه استقلال ایالات متحده و قانون اساسی این کشور در آن جا مورد مناظره و بحث قرار گرفته و به تصویب رسیدند، امری ضروری است. اما این شهر به جز تاریخ چیزهای زیاد دیگری هم دارد. موزه هنرهای فیلادلفیا، که یکی از بزرگترین موزه های کشور است، مجموعه های بزرگی از نقاشی ها، آثار چاپی، طراحی ها، و هنرهای تزئینی اروپایی و آمریکایی را در خود جای داده است.
در فاصله ای نه چندان دور نیز می توانید موزه رودن را بیابید که در آن بزرگترین مجموعه تندیس های ساخته شده توسط آگوست رودن در خارج از پاریس نگهداری می شوند. فراموش نکنید که غذاهای رستوران های سنتی پرشمار فیلادلیفا را امتحان کنید. این شهر همچنین دارای آمیخته متنوعی از مراکز خرید، از مراکز بزرگ خرده فروشی گرفته تا فروشگاه های گران قیمت است.
موزه های معروف کارنگی و موزه اندی وارهول در پیتسبورگ نیز بسیار تاثیرگذار هستند. در میدان مارکت (Market Square)، که یک بازارچه به سبک اروپایی با گلچینی از فروشگاه ها، رستوران ها، و میکده ها است، گشتی بزنید. و از مرکز فرهنگی واقع در مرکز شهر پیتسبورگ نیز بازدید کنید. این جا منطقه ای است که تئاترها، گالری های هنری، و همچنین تالار معروف هاینس، محل ارکستر سمفونی پیتسبرگ را در خود جای داده است.
استیک با پنیر در اصل از بزرگترین شهر پنسیلوانیا، یعنی فیلادلفیا (معروف به فیلی) می آید. این ساندویچ ها از برش های نازک گوشت گاو یا مرغ که روی آن فلفل و پیاز سرخ شده و همین طور پنیر می گذارند و آن را درون یک نان ساندویچی (یا هوگی) قرار می دهند، درست می شود. این یکی از غذاهای محبوب منطقه است که در دیگر شهرهای ایالات متحده نیز محبوبیت پیدا کرده است. اما اهالی شهر فیلادلفیا به شما خواهند گفت که بهترین نوع این ساندویچ ها هنوز هم در شهر آنها درست می شود.
آیا در برابر شکلات ضعف دارید؟ پس یادتان نرود که به شهرهرشی (Hershey)، واقع در پنسیلوانیا که ساختمان مرکزی شرکت شکلات سازی هرشی با شهرت جهانی در آن قرار دارد، بروید. هرشی – شهری که با استفاده از درآمد شکلات سازی درست شده است – پارک هرشی را نیز در خود جای داده است. این پارک تفریحی که جوایزی را نیز به دست آورده دارای ٧۰ وسیله سواری و جاذبه های دیگر است. درست در کنار آن دنیای شکلات هرشیز (Hershey’s Chocolate World) قرار دارد که در آن شما می توانید خودتان آب نباتتان را درست کنید، سوار بر یک واگن قدیمی شده و در شهر گردش کنید، و چشیدن شکلات را در یک کلاس ویژه و همراه با یک راهنما تجربه کنید.
باغ وحش و آکواریوم پی پی جی پیتزبرگ بیش از هر مکان دیگری در پنسیلوانیا در اینستاگرام مطرح شده است. این محل هزاران حیوان شامل ۴۰۰ گونه جانوری، از جمله ٢٢ گونه تهدید شده یا در معرض خطر قرار گرفته، را در خود جای داده است. کارشناسان در این باغ وحش و آکواریوم با شرکای خود در سازمان های بین المللی جهت محافظت از حیوانات و احیای گونه های جانوری در سراسر جهان همکاری می کنند.
فکت های پنسیلوانیا
1- بنیانگذار پنسلیوانیا یعنی ویلیام پن ابتدا می خواست این ایالت به نام "سیسیلوانیا" انتخاب شود. (سیسیلوانیا کلمه ای لاتین به معنای "سرزمین های جنگلی" است.)
2- لیبرتی بل یا زنگ آزادی ، سمبلی نمادین از استقلال آمریکا ، در پنسیلوانیا قرار دارد. این زنگ در اولین قرائت عمومی اعلامیه استقلال ایالات متحده آمریکا به صدا در آمد.
3- اولین پیانو در آمریکا توسط یوهان بهرنت Johann Behrent در فیلادلفیا در سال 1775 ساخته شد.
4- قبل از تأسیس واشنگتن D.C بعنوان پایتخت دائمی ایالات متحده آمریکا؛ فیلادلفیا در پنسیلوانیا پایتخت آمریکا بین دهه های 1790 و 1800 بود.
5- اولین باغ وحش در ایالات متحده در 1 ژوئیه 1874 در فیلادلفیا ، پنسیلوانیا افتتاح شد.
6- فیلادلفیا همچنین جایی است که اولین پرچم آمریکا در سال 1777 توسط بتسی راس Betsy Ross دوخته شد.
7- پنسیلوانیا همچنین یکی از بزرگترین تولید کننده شکلات های جهان با نام Hershey است.
8- پلاک خودروهای ثبت شده در پنسیلوانیا آدرس وب سایت رسمی این ایالت (www.pa.gov) را در خود دارد.
9- این ایالت همچنین دارای قدیمی ترین پمپ بنزین در آمریکا است.
10- پیتسبورگ این ایالت به دلیل تولید فولاد مشهور است و در لیگ فوتبال آمریکایی یا NFL تیمی با نام Pittsburg Steelers دارد.
11- تقریباً دو سوم قارچ های دکمه ای سفید كه در ایالات متحده مصرف می شوند از پنسیلوانیا است.
.....................
آرشیو
