کانون هواداران منچستر یونایتد:
به قلم:محمدرضا رضایی
پشت هر نبرد فوتبالی یک داستان تاریخی وجود دارد که باعث شده هواداران دو تیم با یکدیگر مشکل داشته باشند یا حتی این مشکلات به تنفر برسد. هواداران لیورپول و منچستریونایتد هم بیش از یک قرن است که از یکدیگر تنفر دارند و می‌خواهند هر طور شده تیم‌شان در مسابقه با رقیب پیروز باشد، اما بعضاً ریشه مشکلات بین رقبای بزرگ اصلاً ربطی به فوتبال نداشته و مردم شهر‌ها به دلایلی از یکدیگر کینه به دل گرفته‌اند. داستان شهر‌های لیورپول و منچستر هم به قرن نوزدهم و زمان انقلاب صنعتی برمی‌گردد.
کانال منچستر و کشتی جنجالی:
در قرن نوزدهم با رشد صنعت در انگلیس هر شهری به دلیلی اهمیت داشت. منچستر در صنعت نساجی زبانزد بود و لیورپول هم که شهری بندری بود تبدیل به یکی از مهم‌ترین بنادر جهان شد. بندر لیورپول در اقتصاد جهان جایگاه مهمی داشت و کشتی‌های زیادی از این بندر به آمریکای‌شمالی تردد می‌کردند. لیورپول و منچستر که در فاصله نزدیک با یکدیگر قرار گرفته بودند برای ارتباط اقتصادی کانال بریج‌واتر و راه‌آهن احداث کردند، اما لیورپولی‌ها با احداث کانال کشتی منچستر مخالفت کرده بودند. همین مخالفت لیورپولی‌ها باعث درگیری و نفرت مردم دو شهر از یکدیگر شد، چراکه برای احداث این کانال مسئولان شهر لیورپول درخواست پول بیشتری از منچستری‌ها کرده بودند. اگرچه سرانجام این کانال در یکم ژانویه ۱۸۹۴ تأسیس شد، اما از مشکلاتی که بین مردم دو شهر ایجاد کرد، کاسته نشد. بعد از احداث کانال منچستر، فوتبال این دو شهر هم کم‌کم جان گرفت و در مصاف‌های لیورپول و منچستر یونایتد هم می‌شد نفرت مردم دو شهر از یکدیگر را به وضوح دید. در لوگوی باشگاه‌های منچستریونایتد و منچسترسیتی هم نماد کشتی به چشم می‌خورد که نشان می‌دهد احداث این کانال چقدر برای مردم شهر منچستر اهمیت داشته است.
سال های سلطه بر لیگ برتر:
اما از جایی به بعد این نبرد بین مردم دو شهر تبدیل به یک جنگ فوتبالی بین لیورپول و منچستریونایتد شد. منچستریونایتد باشگاه بزرگ و موفقی شده بود، اما سال ۱۹۵۸ در فاجعه مونیخ ستاره‌های شیاطین سرخ کشته شدند و این باشگاه به‌سختی خودش را دوباره به سطح اول فوتبال انگلیس رساند. در همین سال‌ها و در دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ لیورپول جام‌ها را یکی پس از دیگری گرفت و بر فوتبال انگلیس سلطنت می‌کرد.
در اینجا بهتر است مروری بر حادثه مونیخ داشته باشیم:
سانحهٔ هوایی مونیخ روز ۶ فوریه سال ۱۹۵۸ (۱۷ بهمن ۱۳۳۶) اتفاق افتاد. پرواز شماره ۶۰۹ هواپیمای شرکت بریتیش یوروپین ایرویز در سومین تلاش خود برای پرواز از فرودگاه پوشیده از برف و گل و لای شهر مونیخ آلمان غربی سقوط کرد. این هواپیما حامل بازیکنان و مربیان باشگاه فوتبال منچستر یونایتد، هواداران این تیم و تعدای خبرنگار بود. ۲۰ نفر از ۴۴ سرنشین هواپیما، موقع سقوط جان باختند. بقیه سرنشینان که به شدت آسیب دیده و بیهوش شده بودند، به یکی از بیمارستان‌های شهر مونیخ منتقل شدند. سه نفر نیز در بیمارستان جان باختند که در نتیجه مجموع جان باختگان این حادثه ۲۳ رسید و ۲۱ نفر نیز جان سالم به در بردند.تیم فوتبال منچستر یونایتد، بعد از بازی با تیم ستاره سرخ بلگراد در چارچوب لیگ قهرمانان از شهر بلگراد به خانه برمی‌گشت.
در این حادثه هفت بازیکن و پانزده همراه منچستر یونایتد در جا کشته شدند و «دانکن ادواردز» دیگر بازیکن این تیم پس از ۱۵ روز نبرد با مرگ در روز ۲۱ فوریه جان خود را از دست داد. برخی از کارشناسان فوتبال بریتانیا، از ادواردز که به هنگام مرگ ۲۱ سال سن داشت به عنوان مستعدترین بازیکن تاریخ فوتبال انگلیس یاد می‌کنند.
کشته شدگان این حادثه از بین بازیکنان تیم عبارت بودند از:
جئوف بنت : ۲۵ ساله دفاع چپ ذخیره تیم
راجر بایرن :دفاع وسط ۲۸ ساله، ملی پوش و کاپیتان تیم
ادی کلمن :هافبک راست ۲۱ ساله جوانترین عضو تیم
مارک جونز : ۲۴ ساله دفاع میانی
دیوید پگ: ۲۲ ساله، هافبک دفاعی راست که تازه به تیم ملی انگلیس دعوت شده بود
تامی تیلور :مهاجم ملی پوش ۲۶ ساله
لیام ویلام : هافبک وسط ۲۲ ساله ملی پوش تیم ملی ایرلند جنوبی
دانکن ادوارز: مهاجم ملی پوش ۲۱ ساله (۱۵ روز بعد در بیمارستان بر اثر شدت جراحات وارده درگذشت)
دیگر کشته شدگان این حادثه مرگبار، شامل یک دبیر باشگاه، یک کمک مربی تیم، یک تمرین دهنده، یک کمک خلبان (سه هفته بعد بر اثر شدت جراحات درگذشت)، یک میهماندار و یک نماینده شرکت مسافرتی، یک هوادار و دوست صمیمی سرمربی و هفت روزنامه نگار از نشریات و روزنامه‌های منچستر ایوینینگ کرونیکل، منچستر گاردین، دیلی هرالد، منچستر ایوینینگ نیوز، دیلی میرر، دیلی اکسپرس، دیلی میل، نیوز آو د ورلد بودند. بازیکنان تیمی که دچار این سانحه هوایی شد به دلیل محبوبیت عمومی و دوست داشتنی بودنشان در بین مردم و رسانه‌ها و به نام مت باسبی سرمربی موفق منچستر یونایتد در آن سال‌ها، به نام دردانه‌های باسبی در تاریخ مشهور شدند.
غیر از کشته شدگان، چندین نفر نیز بر اثر این سانحه به شدت زخمی شدند که از میان آنان مت باسبی سرمربی تیم مدت به مدت دو ماه در بیمارستان بستری شد و چند بار نیز مورد عمل جراحی قرار گرفت. دو بازیکن تیم به نام‌های جانی بری و جکی بلنچفلاور آن چنان مصدوم شدند که هرگز نتوانستند به صحنه فوتبال حرفه‌ای بازگردند. در این حادثه ۹ بازیکن و ۱۰ همراه از جمله مت باسبی و جیمز تاین خلبان هواپیما با وجود جراحات فراوان زنده ماندند. بازیکنان زنده مانده منچستر یونایتد در حادثه مونیخ عبارت بودند از: جانی بری، جکی بلنچفلاور، دنیس وایولت، ری وود، بابی چارلتون، بیل فوکس، هری گرگ، کنی مورگانز و آلبرت اسکانلون.
اما بعد اینکه به نظر می‌رسید منچستریونایتد از لحاظ فوتبالی دیگر رقیب مهمی برای لیورپول محسوب نمی‌شود، اما به یکباره در دوران لیگ برتر ورق برگشت. با ظهور فرگوسن و ساختن منچستریونایتدِ رؤیایی، شیاطین سرخ نه‌تن‌ها به لیورپول رسیدند بلکه در افتخارات لیگ برتر بی‌رقیب شدند. جام‌های قهرمانی‌شان در لیگ به عدد ۲۰ رسید، درست در سال‌هایی که لیورپول در چالش قهرمان شدن در لیگ برتر بود.
شوخی با کشته شدگان:
.در این بین ۲ دلیل دیگر برای بیشتر شدن کینه هواداران دو تیم نسبت به هم برشمرده می‌شود. ابتدا لیورپولی‌ها در سال‌هایی که موفق بودند با کشته شدن بازیکنان منچستریونایتد در فاجعه مونیخ (ک بالاتر اشاره شد بهش)شوخی می‌کردند و سپس بعد از فاجعه هیلزبورو و کشته شدن ۹۶ هوادار لیورپول، منچستری‌ها این رفتار را تلافی کردند. اگرچه این سال‌ها بی‌احترامی‌هایی از این دست کمرنگ‌تر شده، اما چیزی از کینه هواداران لیورپول و منچستریونایتد نسبت به هم کم نمی‌کند.
در اینجا نیز لازم دانستم مروری هم بر حادثه هیلزبورو داشته باشیم:
در انگلیس در وزشگاه هیلزبروی شفیلد این اتفاق افتاد. دو تیم لیورپول و ناتینگهام فارست در نیمه نهایی FA کاپ ۱۹۸۹ در این استادیوم به مصاف هم رفتند. این بازی به صورت زنده از تلویزیون پخش می‌شد. هواداران زیادی از لیورپول برای تشویق تیم‌شان به ورزشگاه رفته بودند. بیشتر آن‌ها به خاطر ترافیک زیاد، چند دقیقه پیش از آغاز بازی رسیدند. محل حضور آن‌ها در بخش غربی هیسل بود که لپینگ‌لن نام داشت. در این محل قبلا به خاطر فشار جمعیت، اتفاقاتی رخ داده بود که در یکی از آن ها ۳۸ نفر از هواداران تاتنهام مجروح شدند اما این بار به یک فاجعه تبدیل شد.
حضور فراوان تماشاگران در یک ساعت مشخص به علت ترافیک موجود باعث شد ازدحام زیادی در ورودی‌ها به وجود بیاید. به همین خاطر رییس پلیس به هواداران اجازه داد رایگان و بدون نوبت از در پشتی وارد ورزشگاه شوند، تصمیمی که برای همه گران تمام شد. بازی آغاز شد. ورودی که به بخش غربی منتهی می‌شد، به پنج پخش تقسیم می‌شد که با فنس جدا شده بودند. در حالی که هنوز چهار بخش پر نشده بود، قسمت مرکزی پر از تماشاگر بود. در مقابل این بخش، جمعیت زیادی بودند که قصد داشتند به قسمت‌های کناری بروند.
تعداد زیاد هواداران باعث شد به افرادی که داخل هستند فشار بیاید. افرادی که در ردیف های جلویی حضور داشتند، به فنس‌ها چسبیده بودند و تنها کاری که می‌توانستند انجام بدهند این بود که فریاد بکشند و کمک بخواهند. در این لحظات، گروبلار (دروازه‌بان لیورپول) متوجه این موضوع شد و پلیس را در جریان گذاشت اما آن‌ها اعلام کردند در این بی‌نظمی نمی‌توانند فنس‌ها را باز کنند. به همین خاطر او به سمت داور دوید تا بازی را متوقف کند. زمانی که آن محل از جمعیت خالی شد، عمق فاجعه مشخص شد. ۹۶ نفر جان خود را از دست دادند و ۷۶۶ نفر مجروح شدند. همه آن‌ها هواداران لیورپول بودند که به خاطر فشار جمعیت آسیب دیدند یا کشته شدند.
نظر شما در این باره چیه؟؟لطفا نظرات خود را با ما در میان بگذارید
