اﺳﺘﻘﻼﻝ ﺑﺮﺍﯼ ﭼﻨﺪﻣﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺑُﻬﺖ ﻭ ﺣﯿﺮﺕ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﺍﻥ ﺁﻣﺎﺝ ﺗﯿﺮﻫﺎﯼ ﺯﻫﺮﺍﮔﯿﻦ ﺑﺤﺮﺍﻥ ﺷﺪ ﺁﻥ ﻫﻢ ﺩﺭﺳﺖ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﺪﺭ ﺟﺪﻭﻝ ﺭﺳﯿﺪ. ﺑﺤﺮﺍﻧﯽ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻪ ﺯﯾﺮ ﮐﺸﯿﺪﻥ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﺑﺎ ﻓﺮﺍﺭﯼ ﺩﺍﺩﻥ استراماچونی مربی کاردان و محبوب استقلال. ﺑﺎﺯﯾﮑﻨﺎﻥ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﻏﯿﺮﺗﻤﻨﺪﺍﻧﻪ ﺩﺭ ﺳﻪ ﺑﺎﺯﯼ ﺑﺪﻭﻥ ﻣﺮﺑﯽ ﭼﻮﻧﺎﻥ ﭘﻬﻠﻮﺍﻧﯽ ﺯﺧﻢﺧﻮﺭﺩﻩ ﻭ ﺑﯽﺯﺭﻩ ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻧﻪ ﻭ ﺩﺭﺩﻣﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻧﺎﻡ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﭘﺎﺑﺮﺟﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﺍﻥ ﺑﯽﺩﻓﺎﻉ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺑﺎ ﺁﻩ ﻭ ﺣﺴﺮﺕ ﺩﯾﺪﻧﺪ ﺁﻥ ﭼﺮﺍ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﯽﺩﯾﺪﻧﺪ. آری داستان لیگ نوزدهم فوتبال را می‌توان در یک جمله خلاصه کرد: «استقلال را به زیر کشیدند تا پرسپولیس قهرمان شود.»
ﺳﺎﻝﻫﺎ ﺍﺳﺖ ﺟﺮﯾﺎﻧﯽ ﻣﺨﺮّﺏ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻃﺮﺍﺣﯽ ﺻﺤﻨﻪ ﻭﺭﺯﺵ ﻭ ﻓﻮﺗﺒﺎﻝ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻧﻘﺶ ﺑﺎﺯﯼ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺩﺳﺖﺍﻧﺪﺍﺯﯼ ﺑﻪ ﻓﻮﺗﺒﺎﻝ ﻭ ﻫﺮﻣﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ. ﺳﺎﺧﺘﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻻﯾﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﺁﻥ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﯿﻢ ﭘﺮﺳﭙﻮﻟﯿﺲ ﺑﯽﻣﻨﺎﺯﻉ ﺩﺭ ﺭﺍﺱ ﻫﺮﻡ ﻗﺮﺍﺭﮔﯿﺮﺩ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﯿﻢﻫﺎﯼ ﺑﺮﺗﺮ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯼ ﺑﻠﻮﮎ ﺷﺮﻕ ﺩﺭ ﺩﻫﻪ 80 ﻭ1970 ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺣﺎﮐﻤﯿﺖ ﺁﺷﮑﺎﺭﺍ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻗﺮﯾﺐ ﺑﻪ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮﺍﻥ به هواداران آن سوق داده شوند تا ﺩﺭ ﻋﺮﺻﻪ ﺩﺍﺧﻠﯽ ﺍﺑﺰﺍﺭﯼ ﺩﺭ ﺟﻬﺖ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﺍﻓﮑﺎﺭﻋﻤﻮﻣﯽ ﻭ ﺩﺭ ﻋﺮﺻﺔ ﺑﯿﻦﺍﻟﻤﻠﻠﯽ ﯾﮕﺎﻧﻪ ﻧﻤﺎﺩ ﺍﻗﺘﺪﺍﺭ ﺁﻥ ﮐﺸﻮﺭ ﺑﺎﺷﺪ. ﺩﺭ ﻻﯾﻪ ﺩﻭﻡ ﺗﯿﻢ ﺳﭙﺎﻫﺎﻥ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺗﯿﻢ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻧﯽ ﻭ ﻧﻤﺎﺩ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﻓﻮﺗﺒﺎﻝ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﮐﺸﻮﺭ ﻭ ﺩﺭ ﻻﯾﻪ ﺳﻮﻡ ﺗﯿﻢ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﻧﻘﺶ ﻣﮑﻤﻞ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺗﻔﺎﺭﯾﻖ، ﯾﮑﯽ ﺩﻭ ﺗﯿﻢ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻈﯿﺮ ﺗﺮﺍﮐﺘﻮﺭﺳﺎﺯﯼ، ﺫﻭﺏﺁﻫﻦ، ﻓﻮﻻﺩ، ﺳﺎﭘﯿﺎ ﻭ ... ﺩﺭ ﺭﺩﻩﻫﺎﯼ ﺑﻌﺪﯼ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ. ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭ ﺗﺤﻤﯿﻠﯽ، ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺑﺎ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﺍﻧﺶ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺭﻗﯿﺒﯽ ﺟﺪّﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺮﺳﭙﻮﻟﯿﺲ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺻﺮﻓﺎً ﺑﺎﯾﺪ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺗﯿﻤﯽ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺳﻬﻤﯿﻪ ﺁﺳﯿﺎ ﻣﯽﺟﻨﮕﺪ ﻭ ﺭﻗﺎﺑﺖ ﺩﺭ ﺑﺎﻻﯼ ﺟﺪﻭﻝ ﺭﺍ ﺟﺬﺍﺏ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻭ ﺍﺣﺘﻤﺎﻻً ﺩﺭ ﻫﺮ ﺩﻫﻪ ﯾﮑﯽ ﺩﻭ ﺑﺎﺭ ﻧﯿﺰ ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ ﻣﯽﺷﻮﺩ؛ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪ ﭘﺮﺳﭙﻮﻟﯿﺲ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮏ ﺗﯿﻢ ﺳﻮﻡ ﺧﻮﺏ ﺑﺎﺷﺪ، ﻫﻤﯿﻦ! ﺍﯾﻦ ﺟﺮﯾﺎﻥ ﻣﺴﻤﻮﻡ ﻭ ﻏﯿﺮﻣﺮﺩﻣﯽ ﺑﺎ ﺍﺗﮑﺎ ﺑﻪ ﺳﻠﻄﺔ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺮ ﻭﺭﺯﺵ ﮐﺸﻮﺭ ﺍﺯ ﻫﯿﭻ ﮐﻮﺷﺸﯽ ﺩﺭ ﻓﺮﻭﮐﺎﺳﺘﻦ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺩﺭﯾﻎ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺩﻭﺭﺓ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﺑﯽ ﻣﻬﺎﺭﯼ ﯾﺎﻓﺘﻪ، ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﻧﻘﺸﺔ ﺷﻮﻡ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺟﺮﺍ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺩﻟﯿﻞ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﭼﻬﺎﺭ ﺩﻫﻪ، ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺍﻭﺝ ﻣﯽﮔﯿﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﭼﻬﺮﻩ ﺧﯿﺮﻩﮐﻨﻨﺪﻩﺍﯼ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻣﯽﮔﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﻓﺮﺍﺗﺮ ﺍﺯ ﻣﺮﺯﺑﻨﺪﯼ ﻧﺎﻧﻮﺷﺘﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽﮔﯿﺮﺩ، ﺑﯽﺩﺭﻧﮓ ﺑﻪ ﺯﯾﺮ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﺗﺎ ﻣﺮﺯ ﺍﻧﺤﻼﻝ ﭘﯿﺶ ﻣﯽﺭﻭﺩ. ﻣﺎﻧﻊ ﺍﺻﻠﯽ ﺍﺟﺮﺍ ﺷﺪﻥ ﺗﺎﻡ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﻃﺮﺡ ﻏﯿﺮﻣﺮﺩﻣﯽ ﺗﺎ ﮐﻨﻮﻥ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﺍﻥ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺍﮔﺮﭼﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺯﻋﻢ ﺑﺪﺧﻮﻫﺎﻥ ﺩﺭ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻣﺪﺕ ﺑﺎ ﻋﺪﻡ ﮐﺴﺐ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺍﯾﻦ ﺗﯿﻢ، ﺭﻓﺘﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺯ ﺷﻤﺎﺭ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﺍﻥ ﺁﻥ ﮐﺎﺳﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﺟﺮﺍﯼ ﻧﻬﺎﯾﯽ ﺍﯾﻦ ﻃﺮﺡ ﺷﻮﻡ ﻣﻤﮑﻦ ﮔﺮﺩﺩ.
ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﯾﺎﺩﺩﺍﺷﺖ ﺑﻨﺎ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺍﺯ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺍﺻﻠﯽ ﻭ ﻓﺮﻋﯽ ﺍﯾﻦ ﺟﺮﯾﺎﻥ ﻣﺨﺮّﺏ ﺻﺮﺍﺣﺘﺎً ﻧﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﻣﯿﺎﻥ ﺁﻭﺭﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺷﺎﺭﺗﯽ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﯽﮔﺬﺭﻡ ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﺓ ﮔﺮﺍﻣﯽ ﺧﻮﺩ ﺣﺪﯾﺚ ﺁﻥ ﻧﯿﮏ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﮐﻪ «ﺍَﻟﻌﺎﻗِﻞُ ﯾَﮑﻔﯿﻪِ ﺍﻻِﺷﺎﺭَﻩ» ﻭ ﻋﺎﻗﻞ ﺭﺍ ﺍﺷﺎﺭﺗﯽ ﮐﺎﻓﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺩﺭﮔﺬﺷﺘﻪﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺍﺑﻮﺍﻟﻔﻀﻞ ﺑﯿﻬﻘﯽ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺍﯾﻦ ﻗﺼّﻪ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻗﻮﻡ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺳﺨﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺍﻧﺪ ﭼﻨﺪ ﺗﻦ ﺍﺯ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺯﻧﺪﻩﺍﻧﺪ ﻭ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﯽ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺭﻓﺖ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻥ ﮐﺎﺭ ﻧﯿﺴﺖ.
ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍ، ﻓﻮﺗﺒﺎﻝ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﭼﭙﯽﻫﺎ ﻭ ﺗﻪﻣﺎﻧﺪﻩ ﺗﻮﺩﻩﺍﯼﻫﺎ ﻣﯽﺍﻓﺘﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻥ ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻭ ﺯﻋﺎﺭﺕ ﻭ ﺑﻐﺾ ﻭ ﮐﯿﻨﺔ ﺩﯾﺮﯾﻨﻪﺍﯼ ﮐﻪ ﺍﺯ «ﺗﺎﺝ» ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺷﮕﺎﻩ ﺭﺍ ﻣﻨﺤﻞ ﺍﻋﻼﻡ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺍﻣﺎ، ﺑﺎ ﻫﻮﺷﯿﺎﺭﯼ ﻭ ﺭﺍﯾﺰﻧﯽ ﭼﻨﺪ ﺗﻦ ﺍﺯ ﺗﺎﺟﯽﻫﺎﯼ ﺧﻮﺷﻨﺎﻡ ﻭ ﺩﻟﺴﻮﺯ ﺑﺎ ﻣﺴﺌﻮﻻﻥ ﻭﻗﺖ، ﺍﯾﻦ ﺗﻮﻃﺌﻪ ﻧﺎﮐﺎﻡ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺷﮕﺎﻩ ﺑﺎ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﺎﻡ ﺑﻪ «ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ» ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺣﯿﺎﺕ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﮐﻮﺩﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﻤﯽﺭﺳﺪ. ﺍﯾﻦ ﺩﻭﺭﺓ ﻓﺘﺮﺕ ﻭ ﮔﺬﺍﺭ ﺗﺎ ﺍﻭﺍﯾﻞ ﺩﻫﺔ 60 ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ. ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﻭﺭﻩ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﻭ ﻣﻮﺍﻧﻊ ﺍﺳﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭ ﺭﺥ ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﺪ، ﺍﺳﺎﺳﺎً ﻣﺠﺎﻟﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮﺟﻪ ﺧﺎﺹ ﺑﻪ ﻭﺭﺯﺵ ﻭ ﻓﻮﺗﺒﺎﻝ ﻧﯿﺴﺖ، ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺮﻫﻪ ﻧﯿﺰ ﭘﺮﺳﭙﻮﻟﯿﺲ ﺑﻪ ﻣﺪﺩ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻧﻘﻼﺑﯿﻮﻧﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺤﻤﺪ ﺩﺍﺩﮐﺎﻥ ﻭ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﺎﯾﻠﯽﮐﻬﻦ ﻭ ﺩﻻﯾﻠﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﮐﻪ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻣﺠﺎﻝ ﻃﺮﺡ ﺁﻥ ﻧﯿﺴﺖ، ﺻﺮﻓﺎً ﺑﺎ ﺣﺬﻑ ﯾﮑﯽ ﺩﻭ ﺗﻦ ﻭ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﺮﺑﯽ ﻭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻋﻠﯽ ﭘﺮﻭﯾﻦ ﮐﻪ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺑﺮ ﭼﻬﺮﻩ ﻣﺤﺎﺳﻨﯽ ﻧﯿﺰ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﻧﯿﺎﺯ ﺳﺮﺑﻨﺪﯼ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽﺑﻨﺪﺩ ﺍﺯ ﻣﻬﻠﮑﻪ ﻣﯽﮔﺮﯾﺰﺩ ﻭ ﮐﻢﺗﺮﯾﻦ ﺁﺳﯿﺐ ﺭﺍ ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ ﺍﻣﺎ، ﺷﺮﺍﯾﻂ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﺩﮔﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻮﺍﻧﻌﯽ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﻣﻮﺍﺟﻪ ﺍﺳﺖ. ﺑﺰﺭﮒﺗﺮﯾﻦ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻔﻮﺫﺍﻧﯽ ﺩﺭ ﻗﺪﺭﺕ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﯾﺪﻥ ﺍﯾﻦ ﺗﯿﻢ ﺭﺍ ﺧﻮﺵ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺷﮑﻮﻩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻧﻤﯽﺗﺎﺑﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺗﯿﻢ ﺍﻭﺝ ﻣﯽﮔﯿﺮﺩ، ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﯾﺮ ﻣﯽﮐﺸﻨﺪ؛ ﺩﺭ ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺮﺍﯾﻄﯽ، ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﺧﻮﺷﻨﺎﻡ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺑﻪ ﻣﺪﺩ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﺍﻥ ﻣﻮﻓﻖ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﺑﺎ ﻗﺒﻮﻝ ﻣﺮﺍﺭﺕﻫﺎ ﻭ ﻣﺨﺎﻃﺮﺍﺕ ﯾﮑﯽ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻣﺼﺎﺋﺐ ﻭ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺍﻧﺪﮎ ﺍﻧﺪﮎ ﺑﻪ ﻭﺣﺪﺕ ﺑﺮﺳﻨﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺗﯿﻢ ﺭﺍ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺩﺭ ﻗﺎﻣﺖ ﯾﮏ ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ ﺳﺮ ﻭ ﺷﮑﻞ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻧﻮ ﺑﺴﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﻣﻮﻓﻖ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺩﻭﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝﻫﺎﯼ 1362 ﻭ 1364 ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺷﻮﺩ. ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﯽ ﺧﺸﻢ ﮐﯿﻨﻪﺗﻮﺯﺍﻥ ﺭﺍ ﺷﻌﻠﻪﻭﺭ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ 1365 ﻧﮕﺎﻩ ﺗﺒﻌﯿﺾﺁﻣﯿﺰ ﻣﯿﺎﻥ ﭘﺮﺳﭙﻮﻟﯿﺲ ﻭ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺷﺪﺕ ﻣﯽﮔﯿﺮﺩ. ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺣﮑﻢ ﻣﺴﺌﻮﻻﻥ ﻓﻮﺗﺒﺎﻝ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1365 ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﮐﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﯽ ﻣﺴﺎﺑﻘﺎﺕ ﺳﺎﻝ ﭘﯿﺶ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ، ﻣﺠﺒﻮﺭ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﺯﻣﯿﻦ ﻧﺎﻫﻤﻮﺍﺭ ﻭ ﻓﺮﺳﻮﺩﻩ ﻭﺭﺯﺷﮕﺎﻩ ﺷﯿﺮﻭﺩﯼ (ﺍﻣﺠﺪﯾﻪ) ﺑﻪ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺑﺮﻭﺩ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ، ﺑﺎﺯﯼﻫﺎﯼ ﭘﺮﭘﺴﭙﻮﻟﯿﺲ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﻭﺭﺯﺷﮕﺎﻩ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﻣﯽﺷﻮﺩ؛ ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺩﯾﮕﺮ، ﭘﺮﺳﭙﻮﻟﯿﺲ ﺑﻪ ﺑﻨﯿﺎﺩ ﻣﺴﺘﻀﻌﻔﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﻨﯿﺎﺩﯼ ﻣﺘﻤﻮﻝ ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﻭ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻫﻨﮕﻔﺖ ﻭ ﺑﯽﺣﺴﺎﺏ ﺍﺳﺖ، ﻭﺍﮔﺬﺍﺭ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺑﻪ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺗﺮﺑﯿﺖﺑﺪﻧﯽ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﻣﯽﮔﺮﺩﺩ؛ ﺳﺎﺯﻣﺎﻧﯽ ﻓﻘﯿﺮ ﺑﺎ ﺑﻮﺩﺟﻪﺍﯼ ﻧﺎﭼﯿﺰ ﮐﻪ ﺳﺮﯼ ﺑﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﻮﺩﺍ ﺩﺍﺭﺩ. ﭘﺸﺖ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﺎﺯﯾﮑﻨﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﺎﻫﺮﺥ ﺑﯿﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﻭ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﭘﺮﺳﭙﻮﻟﯿﺲ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺍﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﯽ ﺩﺭ ﺑﺎﺷﮕﺎﻩ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﻭ ﺍﯾﻨﮏ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻨﺪﮔﯽ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﻭ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻫﺎﻓﺒﮏ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺷﺪﻩ، ﻧﺸﺎﻧﻪ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺑﺮﻭﺯ ﻓﺎﺟﻌﻪﺍﯼ ﮐﻪ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﻫﻤﯿﻦ ﻓﻀﺎﯼ ﻧﺎﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﺳﺖ؛ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺑﻪ ﻣﺪﺕ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻝ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﻫﯿﭻ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﯽ ﮐﺴﺐ ﮐﻨﺪ. ﻫﯿﺎﺕ ﻣﺪﯾﺮﻩ ﻭ ﻣﺮﺑﯿﺎﻥ ﺁﻥ ﺩﺍﺋﻤﺎً ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺳﺎﻝ 1365 ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﺮﺑﯿﮕﺮﯼ ﻋﺒﺎﺱ ﺭﺿﻮﯼ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﺎ ﻧﺎﺻﺮ ﺣﺠﺎﺯﯼ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻨﺼﻮﺭ ﭘﻮﺭﺣﯿﺪﺭﯼ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻣﯽﺑﺮﺩ ﻭ ﺳﺎﻝ 1367 ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﺮﺑﯿﮕﺮﯼ ﻣﺤﻤﺪ ﺭﻧﺠﺒﺮ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﺑﺎ ﻏﻼﻣﺤﺴﯿﻦ ﻣﻈﻠﻮﻣﯽ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻨﺼﻮﺭ ﭘﻮﺭﺣﯿﺪﺭﯼ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻣﯽﺭﺳﺎﻧﺪ. ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﻝﻫﺎ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﻫﯿﭻ ﮔﺎﻩ ﺯﻣﯿﻦ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻣﺸﺨﺼﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﺷﻤﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﯾﮑﻨﺎﻥ ﺛﺎﺑﺖ ﺁﻥ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻭ ﮔﺎﻫﯽ ﺷﻤﺎﺭ ﺑﺎﺯﯾﮑﻨﺎﻥ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺯﺣﻤﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﯾﮏ ﺗﯿﻢ ﻣﯽﺭﺳﺪ. ﺍﯾﻨﮏ ﺍﺳﺘﻘﻼﻟﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻝﻫﺎﯼ 1362 ﻭ 1364 ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ ﺷﺪﻩ، ﺑﻪ ﯾﮏ ﺗﯿﻢ ﺟﻨﮓﺯﺩﻩ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﯿﺎر ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻣﯽﺷﻮﺩ (ﻭ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺩﺭ ﺳﺎﻝﻫﺎﯼ ﺍﺧﯿﺮ ﭼﻘﺪﺭ ﺷﺒﯿﻪ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻝﻫﺎ ﺍﺳﺖ). ﺩﺭ ﺍﻭﺳﻂ ﺳﺎﻝ 1365 ﺑﻔﺮﻣﻮﺩﻩ ﻭ ﺣﺴﺐﺍﻻﻣﺮ، ﻧﺎﺻﺮ ﺣﺠﺎﺯﯼ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﻭﯼ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﺳﺎﻝﻫﺎﯼ ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ ﻓﻮﺗﺒﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻨﮕﻼﺩﺵ ﺑﻪ ﻏﺮﺑﺖ ﺍﻣﺎ ﺳﺮﺑﻠﻨﺪ ﺳﭙﺮﯼ ﮐﻨﺪ. ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﺎﻝﻫﺎﯼ ﻋﺴﺮﺕ ﺁﺑﯽ ﺍﻣﺎ، ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﻮﯼ ﮐﺎﺭﺯﺍﺭ، ﺯﻣﯿﻦ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﮐﺎﻡ ﺳﺮﺥﻫﺎﺳﺖ: ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺁﺩﻡﻫﺎ ﺑﺎﻧﻔﻮﺫ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ؛ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺑﺎﺯﯾﮑﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ؛ ﺑﺎ ﺗﯿﻢ ﺩﯾﻨﺎﻣﻮﺩﺭﺳﺪﻥ ﺁﻟﻤﺎﻥ ﺷﺮﻗﯽ ﺑﺎﺯﯼ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ؛ ﺑﻪ ﺑﺎﺷﮕﺎﻩ ﺍﯾﺮﺍﻧﯿﺎﻥ ﺩﺑﯽ ﺩﻋﻮﺕ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﭘﯿﺮﻭﺯﻣﺴﺖ ﺟﺸﻦ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﯽ ﺑﺮﭘﺎ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ.
ﺑﺎ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺟﻨﮓ، ﻓﻀﺎﯼ ﺭﻗﺎﺑﺖ ﮐﻤﯽ ﺑﺎﺯ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺟﺎﻥ ﻣﯽﮔﯿﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻤﺖ ﻋﺒﺎﺱ ﮐﺮﺩﻧﻮﺭﯼ، ﻣﻨﺼﻮﺭ ﭘﻮﺭﺣﯿﺪﺭﯼ و کامبیز جمالی ﺗﯿﻤﯽ ﻣﺴﺘﺤﮑﻢ ﻭ ﺧﻮﺵﺳﺎﺧﺖ ﺑﺎ ﺑﺎﺯﯾﮑﻨﺎﻧﯽ ﻣﻬﺎﺭﺗﯽ، ﺗﺎﮐﺘﯿﮏﭘﺬﯾﺮ ﻭ ﯾﮏﺩﺳﺖ ﺷﮑﻞ ﻣﯽﮔﯿﺮﺩ؛ ﺗﯿﻤﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1990 ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻭﻣﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ ﺁﺳﯿﺎ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1991 ﻧﺎﯾﺐ ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ ﺁﺳﯿﺎ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺩﺳﺖﻫﺎﯼ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ. ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﮐﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﻨﺪ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﺑﺪﻧﯽ ﺍﺳﯿﺮ ﺍﺳﺖ، ﺑﻪ ﯾﮏ ﺑﺎﺭﻩ ﺑﯽﭘﻮﻝ ﻭ ﻣﺘﻼﺷﯽ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﻣﺮﺑﯽ ﺗﯿﻢ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻭ ﺑﯿﺶﺗﺮ ﺑﺎﺯﯾﮑﻨﺎﻥ ﻧﺎﻣﺪﺍﺭ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺗﯿﻢ ﺑﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﺗﯿﻢﻫﺎ ﮐﻮﭺ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺩﯾﮕﺮ ﺳﻮ، ﭘﺮﺳﭙﻮﻟﯿﺲ ﺑﻪ ﻭﺯﺍﺭﺕ ﻣﻌﺎﺩﻥ ﻭ ﻓﻠﺰﺍﺕ ﺑﺎ ﺩﺭﺁﻣﺪﯼ ﻫﻨﮕﻔﺖ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭ ﻣﯽﺷﻮﺩ؛ ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﺎﻝﻫﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻋﯿﻦ ﻧﺎﺑﺎﻭﺭﯼ، ﺍﺣﻤﺪﺭﺿﺎ ﻋﺎﺑﺪﺯﺍﺩﻩ ﻭ ﻣﺠﯿﺪ ﻧﺎﻣﺠﻮ ﻣﻄﻠﻖ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺑﻪ ﭘﺮﺳﭙﻮﻟﯿﺲ ﻣﺘﻤﻮﻝ ﻣﯽﺭﻭﻧﺪ. ﺩﺭ ﺩﻫﻪ 70 ﻧﯿﺰ ﺍﺭﮐﺎﻥ ﻓﻮﺗﺒﺎﻝ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﻗﺒﻀﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﺳﺮﺥﻫﺎﺳﺖ. ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺪﺭﺕ ﭘﺸﺖ ﭘﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﻠﯽ ﭘﺮﻭﯾﻦ ﻫﻤﺰﻣﺎﻥ ﻣﺮﺑﯽ ﭘﺮﺳﭙﻮﻟﯿﺲ ﻭ ﺗﯿﻢ ﻣﻠﯽ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﺒﺴﻮﻁﺍﻟﯿﺪ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ، ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﺗﻤﺎﻡ ﻓﻮﻕﺳﺘﺎﺭﻩﻫﺎﯼ ﻓﻮﺗﺒﺎﻝ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﺣﻤﺪﺭﺿﺎ ﻋﺎﺑﺪﺯﺍﺩﻩ، ﻋﻠﯽ ﺩﺍﯾﯽ، ﮐﺮﯾﻢ ﺑﺎﻗﺮﯼ، ﻣﻬﺪﯼ ﻣﻬﺪﻭﯼﮐﯿﺎ، ﻋﻠﯽ ﮐﺮﯾﻤﯽ ﺑﻪ ﻟﻄﺎﯾﻒﺍﻟﺤﯿﻞ ﺳﺮ ﺍﺯ ﭘﺮﺳﭙﻮﻟﯿﺲ ﺩﺭﻣﯽﺁﻭﺭﻧﺪ ﺍﻣﺎ، ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﻫﻪ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﺑﺎﺯﯾﮑﻦ ﺩﺭ ﺣﺪ ﺍﯾﻦ ﻓﻮﻕﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﺬﺏ ﮐﻨﺪ. ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﭘﺮﺳﭙﻮﻟﯿﺲ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﯼﻫﺎﯼ ﺁﺳﯿﺎﯾﯽ ﯾﮕﺎﻧﻪ ﻧﻤﺎﺩ ﺍﻗﺘﺪﺍﺭ ﻓﻮﺗﺒﺎﻝ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﺎﺷﺪ، ﺧﺪﺍﺩﺍﺩ ﻋﺰﯾﺰﯼ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﺎﺯﯾﮑﻦ ﻗﺮﺿﯽ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺗﯿﻢ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺍﻣﺎ، ﭘﺮﺳﭙﻮﻟﯿﺲ ﺑﻪ ﺿﺮﺏ ﺯﺭ ﻭ ﺯﻭﺭ ﻭ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺗﻤﺎﻡ ﻓﻮﻕﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻧﺶ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ ﺁﺳﯿﺎ ﺷﻮﺩ.
ﻧﮕﺎﻩ ﺗﺒﻌﯿﺾﺁﻣﯿﺰ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﻭ ﭘﺮﺳﭙﻮﻟﯿﺲ ﺑﻪ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺧﺘﻢ ﻧﻤﯽﺷﻮﺩ؛ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﻣﻨﻄﻖ ﺻﺎﺣﺒﺎﻥ ﺍﻣﺮ ﻭ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﻓﻮﺗﺒﺎﻝ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﯾﮏ ﺳﻮ ﻭ ﺑﯽﻟﯿﺎﻗﺘﯽ ﻭ ﺑﯽﺗﺪﺑﯿﺮﯼ ﻣﺪﯾﺮﻋﺎﻣﻞ ﻭﻗﺖ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﻮﺟﺐ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﺑﺮ ﻫﻢ ﺯﺩﻧﯽ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ، ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ ﺁﺳﯿﺎ، ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺭ ﻟﯿﮓ ﺩﺳﺘﻪ ﺳﻮﻡ ﮐﺸﻮﺭ ﺷﻮﺩ. ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺯ ﺻﻔﺮ ﺁﻏﺎﺯ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺪﺩ ﺑﺎﺯﯾﮑﻨﺎﻥ ﻭﻓﺎﺩﺍﺭ ﻭ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﺍﻥ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺷﺶ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1378 ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﻓﯿﻨﺎﻝ ﺟﺎﻡ ﺑﺎﺷﮕﺎﻩﻫﺎﯼ ﺁﺳﯿﺎ ﻣﯽﺭﺳﺪ ﺍﻣﺎ، ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮔﻔﺘﯿﻢ، ﻧﺒﻮﺩ ﺑﺎﺯﯾﮑﻦ ﻓﻮﻕﺳﺘﺎﺭﻩ ﻭ ﺗﺰﻟﺰﻝ ﺩﺭ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﺍﯾﻦ ﺗﯿﻢ ﻣﻮﺟﺐ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺗﯿﻢ ﻧﺎﺻﺮ ﺣﺠﺎﺯﯼ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺳﻮﻣﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ ﺁﺳﯿﺎ ﺷﻮﺩ.
ﺩﺭ ﺩﻫﻪ 80، ﺍﻣﯿﺮ ﻗﻠﻌﻪﻧﻮﯾﯽ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺿﻌﯿﻒ ﺷﺪﻩ، ﯾﮏ ﺗﯿﻢ ﻣﻘﺘﺪﺭ ﻭ ﺻﺎﺣﺐﺳﺒﮏ ﻣﯽﺳﺎﺯﺩ، ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺗﻌﻮﯾﺾ ﭘﯽﺩﺭﭘﯽ ﻣﺪﯾﺮﺍﻥ ﻋﺎﻣﻞ ﻭ ﻋﺪﻡ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻣﺘﻮﻟﯿﺎﻥ ﺑﺎﺷﮕﺎﻩ ﻭ ﻟﺠﺎﺟﺖ ﯾﮏ ﻣﺪﯾﺮﻋﺎﻣﻞ ﺗﺤﻤﯿﻠﯽ ﻭ ﺧﻮﺩﺭﺍﯼ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﮎ ﺳﯿﺎﻩ ﻣﯽﻧﺸﺎﻧﺪ. ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍﯼ ﺩﻫﻪ 90 ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺍﻣﯿﺮ ﻗﻠﻌﻪﻧﻮﯾﯽ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﻫﻤﺰﻣﺎﻥ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺑﺎ ﻇﻬﻮﺭ ﻧﺴﻞ ﻃﻼﯾﯽ ﺑﺎﺯﯾﮑﻨﺎﻥ ﺗﯿﻢﻫﺎﯼ ﭘﺎﯾﻪ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ. ﺑﺎﺯﯾﮑﻨﺎﻧﯽ ﮐﻢﻧﻈﯿﺮ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﻧﺪﻭ ﺗﯿﻤﻮﺭﯾﺎﻥ، ﻣﺠﺘﺒﯽ ﺟﺒﺎﺭﯼ، ﺧﺴﺮﻭ ﺣﯿﺪﺭﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻧﯽ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻣﻬﺪﯼ ﺭﺣﻤﺘﯽ ﻭ ﻓﺮﻫﺎﺩ ﻣﺠﯿﺪﯼ ﻭ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪﻥ ﺟﻮﺍﺩ ﻧﮑﻮﻧﺎﻡ ﺗﯿﻤﯽ ﻗﺪﺭﺗﻤﻨﺪ ﻭ ﺑﺎﻫﻮﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1392 ﻣﯽﺳﺎﺯﻧﺪ؛ ﺗﯿﻤﯽ ﮐﻪ ﻇﺮﻓﯿﺖ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﯽ ﺁﺳﯿﺎ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺗﺎ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻧﻬﺎﯾﯽ ﺑﺎﺯﯼﻫﺎﯼ ﺁﺳﯿﺎﯾﯽ ﻧﯿﺰ ﺻﻌﻮﺩ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺍﻣﺎ، ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﻧﯿﺰ ﻣﺘﻮﻟﯿﺎﻥ ﺍﻣﻮﺭ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﯿﻢ ﻫﯿﭻ ﺣﻤﺎﯾﺘﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ ﺑﻠﮑﻪ، ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺗﯿﻢ ﺭﺍ ﻧﯿﺰ ﺑﺮ ﻫﻢ ﻣﯽﺯﻧﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺴﺎﺱﺗﺮﯾﻦ ﺷﺮﺍﯾﻂ، ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺗﻘﻮﯾﺖ ﺗﯿﻢ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﻣﺠﺘﺒﯽ ﺟﺒﺎﺭﯼ ﺑﻪ ﻃﺮﺯﯼ ﻣﺸﮑﻮﮎ ﺍﺯ ﺗﯿﻢ ﺟﺪﺍ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺩﺭ ﮐﻮﺭﺍﻥ ﻣﺴﺎﺑﻘﺎﺕ ﺁﺳﯿﺎﯾﯽ ﺑﺎﺯﯾﮑﻦ ﻃﺮﺍﺡ ﺧﻮﯾﺶ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺒﻊ ﺁﻥ ﺟﺎﻡ ﺁﺳﯿﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﮐﻪ ﺷﺶ ﺳﺎﻝ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﯾﺎﻡ ﻣﯽﮔﺬﺭﺩ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺟﺰ ﯾﮏ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﯽ ﺩﺭ ﺟﺎﻡ ﺣﺬﻓﯽ ﻫﯿﭻ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭﯼ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻧﻤﯽﺁﻭﺭﺩ؛ ﺍﺯ ﺩﯾﮕﺮ ﺳﻮ، ﺩﺭ ﺳﺎﻝﻫﺎﯼ ﺁﻏﺎﺯﯾﻦ ﺩﻫﻪ 90 ﻭ ﺣﺘﯽ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺍﻭﺍﺧﺮ ﺩﻫﻪ 80 ﺑﺎ ﺳﺮﺍﺯﯾﺮ ﺷﺪﻥ ﭘﻮﻝﻫﺎﯼ ﮐﺜﯿﻒ ﻭ ﺑﯽﺣﺴﺎﺏ ﺑﻪ ﭘﺮﺳﭙﻮﻟﯿﺲ، ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺑﺎﺯﯾﮑﻨﺎﻥ ﻣﻠﯽ ﺟﺬﺏ ﺍﯾﻦ ﺗﯿﻢ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﭘﺮﺳﭙﻮﻟﯿﺲ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﯾﮑﻦ ﻏﻨﯽ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺳﺎﻝﻫﺎ ﻧﯿﺎﺯ ﺑﻪ ﺟﺬﺏ ﺑﺎﺯﯾﮑﻦ ﺟﺪﯾﺪ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻥ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻧﻘﻞﻭﺍﻧﺘﻘﺎﻻﺕ ﻧﯿﺰ ﮐﻮﭼﮏﺗﺮﯾﻦ ﺍﺛﺮﯼ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻧﻤﯽﮔﺬﺍﺭﺩ. ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﯽﻫﺎﯼ ﭘﯿﺎﭘﯽ ﺍﯾﻦ ﺗﯿﻢ ﺩﺭ ﺳﺎﻝﻫﺎﯼ ﺍﺧﯿﺮ ﺑﯿﺶﺗﺮ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﻫﻤﯿﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﺎﺹ ﺑﻪ ﭘﺮﺳﭙﻮﻟﯿﺲ ﻭ ﻭﯾﮋﻩﺧﻮﺍﺭﯼ ﺍﯾﻦ ﺗﯿﻢ ﺍﺳﺖ؛ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺑﯽﺍﻧﺼﺎﻓﯽ ﺍﺳﺖ ﺍﮔﺮ ﺗﻼﺵ ﺑﺎﺯﯾﮑﻨﺎﻥ ﻭ ﻣﺮﺑﯽ ﻭﻗﺖ ﺍﯾﻦ ﺗﯿﻢ ﻭ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﺑﯽﺩﺭﯾﻎ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﻧﺎﺩﯾﺪﻩ ﺍﻧﮕﺎﺭﯾﻢ.
ﺩﺭ ﺍﻭﺍﺳﻂ ﺳﺎﻝ 1396 ﻭﯾﻨﻔﺮﺩ ﺷﻔﺮ، ﻣﺮﺑﯽ ﻧﺎﻣﺪﺍﺭ ﺁﻟﻤﺎﻧﯽ، ﺳﮑﺎﻧﺪﺍﺭ ﮐﺸﺘﯽ ﺑﻪ ﮔﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺁﺑﯽﭘﻮﺷﺎﻥ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻩ ﺍﯾﻦ ﺗﯿﻢ ﺭﺍ ﺍﺣﯿﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﯾﮏ ﻣﺪﻋﯽ ﺗﻤﺎﻡﻋﯿﺎﺭ ﺩﺭ ﺁﺳﯿﺎ ﻣﯽﺳﺎﺯﺩ، ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﺗﻌﻠﻞ ﻭ ﺗﺼﻤﯿﻤﺎﺕ ﻣﺸﮑﻮﮎ ﺯﻣﺎﻣﺪﺍﺭﺍﻥ ﻭﻗﺖ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﻭ ﻧﻔﻮﺫ ﻭ ﮐﺎﺭﺷﮑﻨﯽ ﺩﻻﻻﻥ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﯽﺭﻭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺭﻏﻢ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﻭ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﭼﻨﺪﺑﺎﺭﻩ ﻣﺮﺑﯽ، ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﭼﻬﺎﺭ ﺑﺎﺯﯾﮑﻦ ﺗﺎﺛﯿﺮﮔﺬﺍﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺳﺘﻮﻥ ﻓﻘﺮﺍﺕ ﺗﯿﻢﺍﻧﺪ، ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻼﺵ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﺁﻟﻤﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺍﺷﺎﺭﺕ ﺩﺳﺘﯽ ﻧﺎﭘﺎﮎ ﺑﺮ ﺑﺎﺩ ﻣﯽﺭﻭﺩ. ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﺟﺎﻥﺳﺨﺖ ﺍﺯ ﭘﺎ ﻧﻤﯽﻧﺸﯿﻨﺪ ﻭ ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺗﯿﻢ ﻧﯿﻢﺑﻨﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﺳﺎﺯﯼ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺩﺭﻫﻔﺘﻪﻫﺎﯼ ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ ﻟﯿﮓ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺗﯿﻢ ﺩﺭ ﺭﻗﺎﺑﺖ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﺩ، ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻗﺘﻞ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺻﺎﺩﺭ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺑُﻬﺖ ﻭ ﺣﯿﺮﺕ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﺍﻥ، ﻣﺮﺑﯽ ﺳﺨﺖﮐﻮﺵ ﻭ ﺑﺎﺷﺨﺼﯿﺖ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺑﻪ ﺷﯿﻮﻩﺍﯼ ﻏﯿﺮﻣﻌﻤﻮﻝ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺍﺩﺏ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﻓﺼﻞ ﻧﯿﺰ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ 15 ﺑﺎﺯﯾﮑﻦ ﺍﯾﻦ ﺗﯿﻢ ﮐﻨﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ، ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦﻫﺎﯼ ﻟﯿﮓ ﻫﺴﺘﻨﺪ.
ﺩﺭ ﻓﺼﻞ ﺟﺎﺭﯼ ﻟﯿﮓ ﺑﺮﺗﺮ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺭﻏﻢ ﭘﯿﺶﺑﯿﻨﯽﻫﺎﯼ ﺍﻭﻟﯿﻪ ﺁﻧﺪﺭﻩﺁ ﺍﺳﺘﺮﺍﻣﺎﭼﻮﻧﯽ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺗﯿﻢ ﺩﮔﺮﮔﻮﻥ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻧﻮﺑﺴﺘﻪ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺭﺍ ﺧﯿﻠﯽ ﺯﻭﺩ ﺍﺯ ﺑﺤﺮﺍﻥ ﺧﺎﺭﺝ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺳﺮ ﻭ ﺷﮑﻞ ﺩﻫﺪ ﺑﻠﮑﻪ، ﺍﺯ ﺁﻥ ﯾﮏ ﺗﯿﻢ ﻣﺪﻋﯽ ﻣﯽﺳﺎﺯﺩ ﮐﻪ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺏ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﯽﮔﯿﺮﺩ ﻭ ﻫﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﺭﻓﯿﻖ ﻭ ﺭﻗﯿﺐ ﻓﻮﺗﺒﺎﻟﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﻭ ﺟﺬﺍﺏ ﻭ ﺩﯾﺪﻧﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻣﯽﮔﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺭﻭﻧﺪﯼ ﺻﻌﻮﺩﯼ ﻭ ﺧﯿﺮﻩﮐﻨﻨﺪﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﻌﺮ ﺟﺪﻭﻝ ﺑﻪ ﺻﺪﺭ ﻣﯽﺭﺳﺎﻧﺪ ﺍﻣﺎ، ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺑﺮ ﺻﺪﺭ ﺟﺪﻭﻝ ﺧﻼﻑ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﯿﻞ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﻬﺘﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ. ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺳﺮ ﻭ ﮐﻠﻪ ﺑﺤﺮﺍﻥﺳﺎﺯﺍﻥ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺣﻘﻮﻕ ﻣﺮﺑﯽ ﺑﺎ ﺳﻬﻞﺍﻧﮕﺎﺭﯼ ﻭ ﺗﻐﺎﻓﻞ ﻣﺪﯾﺮﺍﻥ ﮐﺎﺭﻧﺎﺑﻠﺪ ﻭ ﮔﻤﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﭘﺪﺭﺧﻮﺍﻧﺪﻩﻫﺎ، ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﻧﻤﯽﺷﻮﺩ. ﻣﺮﺑﯽ ﭘﺲ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺍﺧﻄﺎﺭ ﻭ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﺍﺯ ﺗﯿﻢ ﻣﯽﺭﻭﺩ ﻭ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺳﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﯾﺘﯿﻢ ﻭ ﺑﯽﻣﺮﺑﯽ ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻧﻪ ﭘﺎ ﺑﻪ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﻣﯽﮔﺬﺍﺭﺩ. ﺗﺎﻭﺍﻥ ﺑﺎﺯﯼ ﺑﯽ ﻣﺮﺑﯽ، ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻭ ﻋﺪﻡ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﺑﺎﺯﯾﮑﻨﺎﻥ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺒﻊ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﭘﻨﺞ ﺍﻣﺘﯿﺎﺯ ﺩﺭ ﮐﻮﺭﺍﻥ ﺭﻗﺎﺑﺖ ﺩﺭ ﺻﺪﺭ ﺟﺪﻭﻝ ﺍﺳﺖ. ﺍﯾﻨﮏ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺑُﻬﺖ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎﺭﻩ ﻫﻮﺍﺭﺩﺍﻥ ﺁﺑﯽ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻫﻤﺎﻥ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﺳﺖ ﮐه ﭘﺪﺭﺧﻮﺍﻧﺪﻩﻫﺎ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ: ﭘﺮﺳﭙﻮﻟﯿﺲ ﻭ ﺳﭙﺎﻫﺎﻥ ﺍﻭﻝ ﻭ ﺩﻭﻡ ﻭ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ در کشمکش برای کسب رتبه سوم.
ﺁﺭﯼ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﭼﻬﺎﺭﺩﻫﻪ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﻣﻨﺤﻞ ﻧﺸﺪ ﺍﻣﺎ، ﺑﻘﺎﯼ ﺁﻥ ﺑﺎ ﺧﻮﻥ ﺩﻝ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﺑﺎﺯﯾﮑﻨﺎﻥ ﻭ ﭘﯿﺸﮑﺴﻮﺗﺎﻥ ﺑﺪﺳﺖ ﺁﻣﺪ. ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﻣﻨﺤﻞ ﻧﺸﺪ، ﺍﻣﺎ ﺯﺟﺮ ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﻣﺎﻧﺪ. ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﻣﻨﺤﻞ ﻧﺸﺪ ﺍﻣﺎ، ﺗﻠﺦﮐﺎﻣﯽﻫﺎ ﺩﯾﺪ ﺗﺎ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩ. ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﻣﻨﺤﻞ ﻧﺸﺪ ﺍﻣﺎ، ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺗﯿﺮﺑﺎﺭﺍﻥ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺗﯿﺮ ﻗﻬﺮ ﻭ ﮐﯿﻨﻪ ﺑﺪﺧﻮﺍﻫﺎﻥ. ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﺍﻥ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺍﮔﺮ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺯﯼ ﻧﺎﺟﻮﺍﻧﻤﺮﺩﺍﻧﻪ ﻭ ﺗﮑﺮﺍﺭﯼ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺑﺪﻫﻨﺪ، ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺭﺍﻩ ﭘﯿﺶ ﺭﻭ ﺩﺍﺭﻧﺪ: ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﺍﻥ و ﺑﺎﺯﯾﮑﻨﺎﻥ باید ﺻﺒﻮﺭ ﻭ ﻣﺘﺤﺪ و آگاه باشند ﻭ ﺑﯿﺶﺗﺮ ﺍﺯ ﭘﯿﺶ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺭﺍ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﮐﻨﻨﺪ. ﺁﻧﺎﻥ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺴﺐ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﯽ ﭼﺎﺭﻩﺍﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﮕﺮ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻧﺎﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽﻫﺎ ﻭ ﻧﺎﺟﻮﺍﻧﻤﺮﺩﯼﻫﺎ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﻭ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺯﻣﯿﻦ ﻓﻮﺗﺒﺎﻝ ﺟﻮﺍﻧﻤﺮﺩﺍﻧﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﮐﻨﻨﺪ. ﺍﮐﻨﻮﻥ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻧﺎﻡ ﻣﻬﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﺍﻥ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﻪ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﻋﻘﯿﺪﻩﻫﺎ ﻭ ﺳﻠﯿﻘﻪﻫﺎ ﺭﺍ ﮐﻨﺎﺭ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﻭ ﻣﻄﺎﻟﺒﻪﮔﺮﺍﻧﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻧﺎﺑﺮﺍﺑﺮ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﭘﯿﺸﮑﺴﻮﺗﺎﻧﯽ ﺩﻟﺴﻮﺯ ﻭ ﮐﺎﺭﺩﺍﻥ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻋﻠﯽ ﺟﺒﺎﺭﯼ، ﺟﻮﺍﺩ ﻗﺮﺍﺏ، نصرالله عبدالهی، ﺣﺴﻦ ﺭﻭﺷﻦ، ﺳﻌﯿﺪ ﻣﺮﺍﻏﻪﭼﯿﺎﻥ، ﺑﻬﺘﺎﺵ ﻓﺮﯾﺒﺎ، ﻋﺒﺪﺍﻟﻌﻠﯽ ﭼﻨﮕﯿﺰ ﻭ ... ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺗﯿﻢ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﻟﺤﻈﻪﺍﯼ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮕﺬﺍﺭﻧﺪ. ﺍﯾﻦ ﯾﮕﺎﻧﻪ ﺭﺍﻩ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﯽ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺍﺳﺖ.ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ لیگ نوزدهم ﺑﻪ ﻭﻗﻮﻉ ﭘﯿﻮﺳﺖ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺳﻨﮓﺍﻧﺪﺍﺯﯼ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﻧﯿﺴﺖ ﻭ این تیم ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﺎ ﺗﻮﻃﺌﻪﻫﺎﯼ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﺧﻮﺍﻫد ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ، ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﺍﻧﺶ ﺯﻧﺪﻩﺍﻧﺪ. ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺑﻪ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﺍﻧﺶ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ. پس همراه شو عزیز.
