طرفداری - در یادداشتی که سایت اسکای منتشر کرده، نگاهی به کش و قوس های سیاسی و اقتصادی شهر لیورپول در روزگاری که فوتبال انگلیس درحال تحول بوده انداخته و اینکه چگونه دوباره تیمی از دل آن مشکلات متولد شد. در قسمت اعظمی از این یادداشت، اسکای نقل قول هایی از افراد مشهور لیورپولی منتشر کرده که آن اتفاقات را به چشم دیدند.
کنی دالگلیش در 1 می 1990:
مهم ترین جام، جامی است که اخیرا به دست می آورید. چنین چیزی را می توان از واکنش همه از بردن جام متوجه شد.
این عنوان هجدهمین قهرمانی لیورپول در لیگ بود. فصل 1989/90 موفق ترین دهه باشگاه را به پایان رساند اما همان دوران، تاریک ترین دوران اقتصادی برای شهر بود. در طول سه دهه بعد با فاصله گرفتن باشگاه از جایگاه خود، بازسازی های اقتصادی و فیزیکی ای شکل گرفت. حالا آن ها دوباره به صدر جدول رسیدند.
سالمون نمایشنامه ای از دو هفته پیش از فاجعه هیلزبورو در سال 1989 نوشته و تصویری از سال 1990 به عنوان زمانی برای نوآوری ترسیم کرده است:
شما آن پسران دهه هشتادی از آن فاجعه را داشتید و به عنوان یک شهر با وجود اینکه کم بودیم ولی فرمان بردار نبودیم. حتی اگر بی پول بودیم هم زمان عالی ای را سپر ی می کردیم چرا که آن ها بهترین بازیکنان بودند و شما هر هفته یک فوتبال خارق العاده را تماشا می کردید.
در سال 1981 و پس از شورش توکست، نزدیک بود که دولت محافظه کار شهر را ترک کند. صدر اعظم اکچسچکوئر، سر جفری هوو، به نخست وزیر تاچر درباره شهر گفته بود که:
این شهر سخت ترین مهره ممکن برای ترک کردن است.
هاو طی یادداشتی محرمانه در پی فتنه ها که در سال 2011 منتشر شد، اعلام کرد باید برنامه تزریق هزینه های عمومی رد شود. او در این باره گفت:
آیا این پمپاژ آب، دشوار نیست؟ آیا باید بیشتر به دنبال کاهش مدیریت باشیم؟ این ها یک صطلاح برای استفاده نیستند. وقتی باید دلالت بر تلاش مداوم برای جذب نیروی انسانی لیورپول در جای دیگر وجود داشته باشد، حتی به صورت خصوصی هم چنین چیزهایی خیلی منفی است.
از آنجا که بیکاری لیورپول در اواسط دهه 1980 بیش از 20 درصد بود ، صحنه موسیقی با اکو و بانیمن و فرانکی گوس در هالیوود رونق گرفت. کمی بعد کم کم شرایط برای پیدایش دو باشگاه بزرگ شهر پدید آمد. پل گالاگر، معاون مدیر موزه لیورپول درباره آن دوران می گوید:
یک مشکل اقتصادی و بیکاری گسترده وجود داشت اما لیورپول مکانی بسیار خلاقانه بود. با افراد درگیر در این زمینه صحبت کنید و آنها با اشتیاق فراوان به خروجی خلاق شهر نگاه می کنند که تیم های فوتبال بخشی از آن بودند.
پیتر هووتون ، خواننده اصلی سریال مزرعه اضافه می کند:
از دهه 80 میلادی، لیورپول مشکلات خود را به همراه داشت، اما وقتی مردم در مورد روزهای تاریک دهه 80 صحبت می کنند ، موسیقی و صحنه واقعی موسیقی زنده شد. بسیاری از مردم به بیرون حرکت کردند، در این مورد شکی نیست. آن ها به سرتاسر جهان رفتند و تعداد زیادی از مردم به لندن رفتند.
جان گیبون عضور آنفیلد رپ می گوید:
این شهر بسیار سیاسی بود، حتی به عنوان یک کودک هشت ساله در سال 1990 من از آن آگاه بودم. ما قبلا با آهنگی که در مورد مگی تاچر بود اما محتوای آن خیلی ستایش آمیز نبود، بازی می کردیم و همه درمورد مالیات نظرسنجی می دانستیم. وقتی فکر می کنی این دیوانه کننده است. فکر نمی کنم الان پسر هشت ساله ای باشد که در مورد بوریس جانسون آواز بخواند.
سالمون درباره آن دوران اضافه می کند:
با رفتن به دهه 90 ، تاچر هنوز در قدرت است ، اما شما انقلاب اسید خانه را بدست آورده اید. لیورپول از لندن و منچستر از نظر صحنه رقص پیروی می کند. دانش آموزان مورد توجه موسیقی قرار گرفتند و به یک شهر با زندگی شبانه تبدیل می شوند. شما باشگاه هایی مانند The State و Quadrant Park داشتید، مردم برای صحنه رقص می آیند. لیورپول به مکانی بسیار تازه تر تبدیل شده و طلوع تازه ای آغاز می شود.
سالمون ادامه می دهد:
تیم فوتبال و شهر برای 10 سال آینده در جهات مختلفی سفر می کنند. شما به ایتالیا دهه 90 می رسید و شروع به رسیدن به بهترین نتایج در فوتبال را می بینید زیرا ناگهان رسانه ها متوجه می شدند که فوتبال برای تماشاگران چه معنی ای دارد. فوتبال تبدیل به کالایی می شود که می توان آن را فروخت. منچستریونایتد روی آن سرمایه گذاری می کند و ما این کار را نمی کنیم. حتی اگر یک جام حذفی و یک جام لیگ هم وجود داشته باشد، ما هنوز برای بقیه دهه ایستاده ایم.
هووتون با سلومن در این باره موافقت است:
با آمدن لیگ برتر و ثروت هایی که وارد آن شد، لیورپول نمی داند چگونه باید در آن بجنگد. لیورپول در اواسط دهه 90 بازی های بسیار خوبی را انجام می داد اما آنها در آن زمان از ذهنیت و چیزهایی که منچستریونایتد دارد، برخوردار نبودند که فکر می کنم اریک کانتونا برای آنها به ارمغان آورد.
هووتون ادامه می دهد:
مردم از سراسر کشور به عنوان توریست های بی نظیری شروع به کار کردند. این زمانی است که لیورپول شهرت خود را نه به عنوان یک شهر افسرده اقتصادی بلکه به عنوان یک شهر پر از مهمانی بدست آورد. شما باید دستان خود را برای پسرانی که آغازگر این راه بودند بالا نگه دارید چرا که بینش و نگرش درخشانی پشت آن بود.
سالمون می گوید:
با تغییر دهه 90، لیورپول هم متفاوت شده و هویت جدیدی پیدا می کند. حتی تعدادی از گروه هایی که در دهه 80 بسیار زیاد بودند، از بین می روند بنابراین آن ها به عنوان یکی از اولین سوپر باشگاه ها معرفی می شوند.
هوتون می افزاید:
در اواخر دهه 90 مردم دیدگاه متفاوتی نسبت به لیورپول پیدا کردند و از آن به عنوان شهری که می توانستید با خیال راحت از آن بازدید کنید، یاد می کردند. صنعت توریسم شروع به توسعه کرد.
مبارزات سیاسی ادامه دار بود. داکرها که درمورد حق و حقوق کارگران که از اواخر سال 1995 شروع شد و تا ژانویه 1998 ادامه داشت، حضور داشتند، حمایت ستاره های لیورپول مثل رابی فاولر و استیو مکمنان را جلب کردند. هردو بازیکن برای حمایت از کارگران در زیر پیراهن خود در جریان، نوشته ای را پوشیدند و این اتفاق در جریان بازی برابر بران در رقابت های اروپایی در سال 1997 به رخ داد. فاولر پس از گلزنی به دلیل نشان دادن آن نوشته، جریمه شد.
سالمون می گوید:
دیدن دو پسر محلی که با پول بیشتری نسبت به گذشته و فوتبال از حمایت از مردم شهر جدا نیستند. آن لحظه خارق العاده بود.
سال 1998 هولیر برای ساختن تیمی مناسب برای قرن بیست و یکم، برنامه 5 ساله خود را آغاز کرد. در تابستان سال 1999 مک منمن، جیسون مک آتیر، راب جونز، دیوید جیمز، پل اینس و استیو هارکنس با سامی هیپیا، دیدی هامان، ساندر وسترولد، ترائوره، ولادیمیر اسمیسر و تیتی کامارا جایگزین شدند. این مهمترین اتفاقاتی بود که در جهت بازسازی اساسی تیم در یک تابستان رقم خورد که تاحالا در باشگاه بی سابقه بوده است. با پایان عصر هولیر در سال 2004، به جز یک تورنمنت مشهور در سال 2001، لیورپول حتی به کسب جام دیگری نزدیک هم نشد.
پایان بخش اول
