اَلجَزایر (به عربی: الجزائر)(به فرانسوی: Algérie) با نام رسمی جمهوری دموکراتیک خلق الجزایر (به عربی: الجمهوریة الجزائریة الدیمقراطیة الشعبیة) کشوری است در شمال قاره آفریقا، میان مراکش و تونس. پایتختش الجزیره نام دارد. مردم الجزایر عرب و بربر هستند، و دین رسمی‌شان اسلام و مذهبشان سنی است. جمعیت آن حدود ۴۳،۸۵۱،۰۰۰ نفر است. زبان رسمی الجزایر عربی است ولی به زبان بربری و فرانسوی نیز صحبت می‌کنند.
در ژوئیه سال ۱۹۶۲ الجزایر پس از ۱۳۲ سال، استقلال خود را اعلام کرد و از استعمار فرانسه رها شد. پیش‌درآمد این رهایی هشت سال جنگ بود با صدها هزار کشته. سایه این گذشته بر مناسبات فرانسه و الجزایر همچنان سنگینی می‌کند. الجزایر تحت تأثیر ناآرامی‌های سیاسی موسوم به بهار عربی که بخش‌هایی از خاورمیانه و شمال آفریقا را فرا گرفت، واقع نشد و عمدتاً از آن مصون ماند. ناظران معتقدند علت عدم سرایت بهار عربی به الجزایر، تجربه تلخی بود که مردم این کشور از کشتارهای خونین دهه ۱۹۹۰ داشتند. در پی اعتراضات و تظاهرات خیابانی گسترده علیه حکومت و رئیس‌جمهور در سال ۲۰۱۹ که هفته‌ها ادامه داشت و به درگیری با نیروهای ضد شورش و مجروح و کشته شدن تعدای از تظاهر کنندگان منجر شد، سرانجام عبدالعزیز بوتفلیقه رئیس‌جمهور وقت الجزایر که بیمار بود، مجبور به کناره‌گیری از قدرت شد.
الجزایر کشوری در شمال قاره آفریقا است، که از سمت شرق به تونس و لیبی از سمت غرب به مراکش و صحرا، از جنوب غربی موریتانی، از سمت شمال به دریای مدیترانه و از سمت جنوب به نیجر و مالی محدود است. مساحت آن حدود ۲/۳۸۱/۷۴۱ کیلومتر مربع یعنی تقریباً سه برابر فرانسه و در حدود یک برابر و نیم ایران است.
از شهرهای بزرگ الجزایر، الجزیره پایتخت کشور، و وهران و قسنطینه و عنابه و باتنه را باید نام برد. الجزایر بزرگترین کشور در آفریقا به لحاظ مساحت می‌باشد، قسمت اعظم مناطق ساحلی الجزایر کوهستانی است و بنادر طبیعی اندکی دارد. منطقه‌ای که از ساحل شروع میشود و تا تل اطلس امتداد می‌یابد، حاصل‌خیز می‌باشد. در جنوب تل اطلس استپ‌هایی وجود دارند که تا اطلس صحرایی امتداد پیدا می‌کنند، صحرا در مناطق جنوبی‌تر قرار دارد. جبال هقار منطقه‌ای مرتفع در مرکز صحرا و در جنوب الجزایر است. شهرهای مهم الجزایر، الجزیره، آوران، قسنطینه و عنابه می‌باشند. شمال الجزایر آب و هوای معتدل مدیترانه‌ای دارد. در تل اطلس، دمای هوا در تابستان بین ۲۱ تا ۲۴ درجه سانتی‌گراد و در زمستان بین ۱۰ تا ۱۲ درجه سانتی‌گراد می‌باشد و رطوبت هوا زیاد است. در شرق الجزایر هوا اندکی سردتر است. از مشخصه‌های آب و هوایی الجزایر، بروز طوفان‌های شن می‌باشد. در الجزایر تنها بخشی از صحرا که در مدار رأس‌السرطان قرار می‌گیرد بسیار گرم است. میزان بارندگی در طول سواحل زیاد بوده و سالانه بین ۴۰۰ تا ۶۷۰ میلی‌متر برآورد میشود. بیشترین بارندگی در بخش مالی شرق الجزایر وجود دارد که به ۱۰۰۰ میلی‌متر در سال می‌رسد.
بربرها نخستین کسانی بودند که از روزگار خیلی دور در این سرزمین سکونت داشتند. اولین بار فنیقی‌ها در سدهٔ دوازدهم پیش از میلاد به ان کشور هجوم آوردند و مهاجر نشین‌هایی در کرانه‌های شمالی آن پدیدآوردند. سپس کارتاژی‌ها به آن جا وارد شدند و نواحی شرقی آن را به تصرف درآوردند. رومی‌ها، پس از برانداختن دولت کارتاژ، به این سرزمین دست یافتند و چندی بر سواحل شمالی آفریقا و سرزمین‌های ساحلی الجزایر حکومت کردند. واندال‌ها در ۴۳۰ بعد از میلاد، دست رومی‌ها را از الجزایر کوتاه کردند.
مردم الجزایر در آغاز قرن هشتم میلادی با آمدن اعراب به این سرزمین به اسلام گرویدند. از سال ۶۴۴ تا ۶۵۶، اولین قبیله بربر الجزایری که به اسلام گروید، مَغراوی‌ها بودند. به نوشته ابن خلدون، مورخ قرون وسطی، «اوزمار بن سکلب» رهبر مغراوی‌ها به درخواست عثمان بن عفان، خلیفه سوم، اسلام آورد. مغراوی‌ها نیز با بازگشت رهبر خود، دسته جمعی، به اسلام گرویدند. به سال ۶۶۵، حکومت بنی امیه اولین حمله خود به مغرب را آغاز کرد. سال ۶۸۳، فتوحات عقبة ابن نافع آغاز گردید. اگر چه مقاومت‌های بیزانسی‌ها اندکی مانع آنها شد، اما بربرها کوتاه نیامدند. از سوی دیگر، این مغراوی‌ها بودند که از ابتدای جنگ به بنی امیه پیوستند.
سال ۷۰۸، بنی امیه همچنان الجزایر را در دست داشتند و دوره پیشا-اسلام در این کشور پایان یافت. همچنان که زبانهای لاتین و فینیقی از یادها می‌رفتند، الجزایر رفته رفته به اسلام پیوست. پس از فتح الجزایر توسط مسلمانان، اندک اندک زبان عربی در میان شهرنشینان جایگاه خود را به دست آورد. ابوالمهاجر دینار از سوی امویان حکومت را در سال ۷۴۷ میلادی در این منطقه دست گرفت. با روی کار آمدن فاطمیان در مصر، الجزایر در زمره خراجگزاران آنان درآمد، اما دودمانی (زیریان) که به نیابت از آنان در الجزایر و تونس حکومت می‌کرد بر ضد آنان شورید و مذهب تسنن اختیار کرد. فاطمیان نیز برای مقابله با آن سلسله قبیله بنوهلال را که بسیار پرجمعیت بود، به منطقه فرستادند تا موجبات تضعیف آن سلسله را فراهم کنند و این آغاز عربی کردن منطقه بود. پس از آن، با روی کار آمدن دو سلسله بربر مرابطان و موحدان که از غرب برخاسته بودند، منطقه مدتی روی آرامش دید، اما با سقوط موحدان، الجزایر به صحنه نبرد سه دولت جانشین زیانیان الجزایر، حفصی‌های تونس و مرینی‌های مراکش تبدیل شد. در قرون پانزدهم و شانزدهم، اسپانیا به تاخت و تازهایی در الجزایر پرداخت و در سواحل آن چند آبادی ایجاد کرد.
در سال ۱۵۱۷، الجزایر توسط خیرالدین و برادرش تحت سلطه امپراتوری عثمانی درآمد. پیش از چیرگی فرانسه، کشوری مستقل بشمار می‌رفت و اداره کشور به دست یک شخص که با لقب (داعی) نامیده می‌شد اداره می‌گردید. الجزایر به سه استان بزرگ تقسیم شده بود و اداره هر استان به دست یک نفر که به‌عنوان (بای) خوانده می‌شد قرار داشت. پس از آن افکار استقلال‌طلبانه در آنجا رواج یافت و مردم الجزایر حکومتی آزاد تشکیل داده با دولت فرانسه جنگیدند. پیکار آنان به استقلال الجزایر انجامید (۱۹۶۲ م) در تاریخ الجزایر زبانهای بربری، فینیقی، لاتین، فرانسه، اسپانیایی و ترکی نوعی آمیختگی زبانشناختی را به وجود آورده که نتیجه آن یک زبان عربی الجزایری بسیار نامتجانس می‌باشد؛ زبانی که در مناطق مختلف الجزایر شکل‌های متفاوتی را به خود گرفته و تا امروز نیز به همین شکل ادامه داشته‌است.
نخستین رئیس‌جمهور الجزایر نوین، احمد بن بلا بود. بن بلا پس از استقلال الجزایر از قید استعمار، از سال ۱۹۶۲ تا ۱۹۶۵ در رأس دولت جدید قرار داشت. وی از سال ۱۹۵۴ از سازمان‌دهندگان قیام مردم الجزایر علیه استعمارگران فرانسوی و از بنیان‌گذاران «جبهه آزادیبخش ملی» الجزایر بود. احمد بن بلا پس از استقلال الجزایر، ریاست دولت و حزب حاکم را برعهده گرفت. وی به‌عنوان رئیس‌جمهور الجزایر در چارچوب «کشورهای غیرمتعهد» نماینده یک سیاست «ضدامپریالیستی و سوسیالیستی» بود. در سال ۱۹۶۵ بن‌بلا با کودتای وزیر دفاع خود، هواری بومدین، سرنگون شد و تا اوایل دههٔ ۱۹۸۰ در حصر خانگی به سر برد. الجزایر بهار سیاسی خود را در سالهای آخر دهه ۱۹۸۰ تجربه کرد. این بهار و گشایش‌های سیاسی ناشی از آن به قدرت‌گیری چشمگیر حزب اسلامی «جبهه نجات» در انتخابات سال ۱۹۹۰ منجر شد. در آن سال پس از پیروزی «جبهه نجات اسلامی» در نخستین انتخابات پارلمانی آزاد الجزایر، ارتش وارد عمل شد. ارتش رئیس‌جمهور وقت، شاذلی بن جدید را وادار کرد انتخابات را متوقف کند و از قدرت کناره بگیرد. ارتش نتیجه انتخابات را باطل و گروه‌های اسلام‌گرا را غیرقانونی اعلام کرده و با انجام کودتایی آرام، سران جبهه نجات را هم به زندان انداخت. از آن پس بخش مهمی از اسلام‌گرایانی که می‌خواستند از طریق به‌دست گرفتن قدرت الجزایر را به یک جامعه اسلامی تمام‌عیار تبدیل کنند، مخفی شدند، دست به اسلحه بردند و حدود ده سال ترور و وحشت بر الجزایر حاکم شد. مقابله مسلحانه جبهه نجات با این اقدامات ارتش به جنگی داخلی منجر شد ۲۰۰ هزار کشته برجای گذاشت. جنگ داخلی یادشده عملاً سلطه ارتش و نیروهای امنیتی را بر ساختار سیاسی الجزایر تحکیم و تقویت کرد و جامعه را اینک در زیر فشار گذاشتن حاکمان برای رفع انسدادها و گسترش فضای باز سیاسی به نوعی از احتیاط‌کاری سوق داده‌است.
عبدالعزیز بوتفلیقه کسی است که سرانجام توانست در اوایل قرن بیست و یکم طرح آشتی ملی را برقرار کند و از آن پس برای چهار دوره بر کرسی ریاست‌جمهوری وسیع‌ترین کشور آفریقایی تکیه زده‌است. بوتفلیقه قانون اساسی الجزایر را تغییر داد و خود توانست در سال ۲۰۰۹ برای سومین بار به ریاست جمهوری برسد و پس از آن در سال ۲۰۱۴ برای چهارمین دوره بر مسند ریاست جمهوری تکیه زد. بوتفلیقه برای جلوگیری از روی دادن اتفاقاتی مشابه «بهار عربی» در کشور خود اجازه تأسیس ۲۳ حزب سیاسی جدید را صادر کرد و تعداد نمایندگان مجلس جدید را به ۴۶۲ نفر افزایش داد. اما او در چشم مخالفان خود تنها خدمتگزار ارتش بود که منابع اقتصادی الجزایر را در کنترل خود دارد. این کشور هنوز از آسیب‌های ناشی از جنگ داخلی دهه نود میلادی بهبود نیافته‌است. تلاش برای ایجاد تغییرات سیاسی در آن سال‌ها به دلیل دخالت نظامیان ناکام ماند و به سرخوردگی مردم انجامید.
جبهه آزادیبخش ملی و حزب تجمع برای دموکراسی، دو حزب تشکیل‌دهنده دولت ائتلافی هستند. ائتلاف اسلامگراها که ائتلاف سبز نام گرفته، شامل جنبش نهضت، جنبش جامعه‌ای برای صلح و جنبش ملی اصلاح است. دولت الجزایر با درس‌گیری از انتخابات پرپیامد سال ۱۹۹۰ کوشیده‌است برخی گرایش‌های اسلامی را در ساختار قدرت ادغام کند تا هم قدرت مانور و عمل اسلام‌گرایان تندرو محدود شود و هم بخش‌های مذهبی‌تر جامعه خود را با حکومت «بیگانه» نبینند. از همین رو، به رغم حضور همچنان سنگین «جبهه آزادیبخش ملی» و شاخه کوچک انشعابی از آن (حزب تجمع برای دموکراسی) در قدرت، از سال ۱۹۹۷حزب اسلامی «جنبش جامع صلح» به دبیرکلی ابوجره سلطانی نیز تا ژانویه امسال در دولت شریک بود. از جمله با پافشاری همین حزب بود که بحث قانون ورود ممنوعیت مشروبات الکلی به جریان افتاد و مخالفت آن، تلاش برای برخی اصلاحات و گشایش‌ها در قانون خانواده را ناکام گذاشت. ساختار سیاسی الجزایر به گونه‌ای است که اگر اپوزیسیون، اعم از اسلامی و غیراسلامی در مجلس صاحب فراکسیون‌هایی قوی هم بشود، باز هم در شاکله و سلسه مراتب این ساختار تغییر اساسی به وجود نخواهد آمد، زیرا مجلس از اختیارات چندانی برخوردار نیست و رئیس‌جمهور به علاوه ارتش همچنان آشکار و نهان ارکان اصلی و اساسی حکومت را در دست خواهند داشت.
در سال ۲۰۱۹ میلادی عبدالعزیز بوتفلیقه در سن ۸۲ سالگی برای پنجمین بار برای شرکت در انتخابات نام‌نویسی کرد و به دنبال آن اعتراضات گسترده مردمی علیه او شکل گرفت بیش از پانصد قاضی الجزایری نیز اعلام کردند در صورت شرکت آقای بوتفلیقه برای پنجمین بار در انتخابات نمایشی نظارت نخواهند کرد، فشارهای بین‌المللی به خصوص از اتحادیه اروپا نیز خواستار برکناری آقای بوتفلیقه شدند، سرانجام عبدالعزیز بوتفلیقه پس از بیست سال اعلام کرد در انتخابات شرکت نمی‌کند و از قدرت کنار خواهد رفت. وی در ۲ آوریل سال ۲۰۱۹ رسماً از قدرت کناره‌گیری کرد. عبدالعزیز بوتفلیقه طی پیامی که ۳ آوریل ۲۰۱۹ خطاب به مردم الجزایر فرستاد و در آن کارهایی که در دوران ریاست جمهوریش انجام داده را خاطرنشان ساخت. وی از همه مردم اعم از زنان و مردان الجزایری خواستار گذشت و عفو و بخشش بخاطر قصورش در حق مردم الجزایر شد.
اما روز جمعه ۵ آوریل ۲۰۱۹ هزاران جزایری با تجمع در شهر الجزیره پایتخت این کشور، اعلام کردند تا سرنگونی کامل همه چهره‌های سیاسی وابسته به حکومت عبدالعزیز بوتفلیقه و منع آنها از تصدی هرگونه مسئولیت یا سمتی در کابیته دولت موقت انتقالی به تظاهرات خود ادامه خواهند داد. این سه شخصیت سیاسی قدیمی که معترضان با تعیین آنان مخالفند، عبارتند از عبدالقادر بن صالح، الطیب بلعیز و نورالدین بدوی.
بیشتر مردم الجزایر از دیرباز به کشاورزی می‌پرداختند. در بخش شمالی گندم و جو کاشته میشود. غرس میوه و مرکبات در الجزایر روزبه‌روز رونق می‌گیرد. در این کشور صنایع دستی مانند سوزن‌دوزی عربی، فرش الجزایری، چرم‌سازی، منبت‌کاری، کاشی‌سازی و غیره رواج دارد. در این کشور سالیانه ۳۰٬۰۰۰٬۰۰۰ تن آهن ۷۰۵٬۰۰۰ تن فسفات ۲۸۰٬۰۰۰ تن زغال بدست می‌آید و ذخایر گسترده نفت نیز در جنوب و جنوب شرقی آن وجود دارد. با وجود آنکه الجزایر دارای معادن بسیار و درآمد بالای حاصل از فروش گاز طبیعی است، اما فاصله میان قشرهای غنی و فقیر در این کشور زیاد است. وضع صنعت و کشاورزی در الجزایر کساد است و ظرفیت چندانی برای اشتغال ایجاد نمی‌کنند. گردشگری هم بر خلاف تونس و مصر، به دلیل محافظه‌کاری و انزوای سیاسی و فرهنگی رژیم هواری بومدین در سالهای پس از انقلاب ۱۹۶۲، به حاشیه رانده شده و نقشی در اقتصاد این کشور بازی نمی‌کند. بیکاری به ویژه در میان جوانان گسترده‌است و مشکل گرانی و کمبود مسکن هم از قشر متوسط تا قشرها ضعیف‌تر را تحت فشار قرار داده‌است.
جمعیت الجزایر حدود ۴۳/۷ میلیون نفر (۲۰۲۰) است که ۸۵۰۰۰۰ نفر فرانسوی و اسپانیایی و ایتالیایی مالتی و بقیه الجزایری هستند ۹۹/۸٪ جمعیت آن عرب-بربر بوده و کمتر از ۱٪ اروپایی هستند. زبان رسمی کشور عربی است و زبانهای فرانسوی و بربری نیز کاربرد دارند. ۹۹/۱٪ جمعیت مسلمانان سنی مذهب و۰/۶اباضیه هستند و بقیه عمدتاً مسیحی و کلیمی. که دین اسلام (مذهب اهل سنت مالکی) دارند و عرب زبانند و به زبان محلی آمازیغی و فرانسه نیز صحبت می‌کنند، هر سال نزدیک به ۳۰۰٬۰۰۰ نفر بر آنها اضافه میشود.
اکثر الجزایری‌ها بربر یا عرب هستند، البته عرب بودن یا بربر بودن براساس ملاحظات زبانی یا هویتی مشخص میشود. اما منشأ و ریشه کلیه الجزایری‌ها اقوام بربر می‌باشند. مسئله عرب ـ بربر بیشتر جنبه هویتی دارد و نوعی تمایز نژادی، یا قومی به حساب نمی‌آید. اقوام بربر به چندین گروه قومی تقسیم می‌شوند: قبائلی در مناطق کوهستانی شمالی ـ مرکزی، شاویه در کوهستان‌های اطلس شرقی، مزابیه در دره مزاب و طوارق در جنوب. تعداد اندکی آفریقایی سیاهپوست نیز در الجزایر زندگی می‌کنند. الجزایری‌های ترک تبار حدود ۵٪ جمعیت این کشور را تشکیل می‌دهند که عمدتاً در شهرهای بزرگ زندگی می‌کنند.
اکثر الجزایری‌ها به عربی الجزایری تکلم می‌کنند. حدود ۸۳٪ جمعیت به زبان عربی با گویش «درجه» صحبت می‌کنند. با این حال، در رسانه‌ها و در مناسبت‌های رسمی به زبان عربی استاندارد تکلم میشود. بربرها که تقریباً ۴۵٪ جمعیت را تشکیل می‌دهند عمدتاً به یکی از گویش‌های تامازیغت صحبت می‌کنند. اما اکثریت آنان عربی الجزایری نیز می‌دانند. عربی تنها زبان رسمی کشور است، اما اخیراً تامازیغت نیز به عنوان یک زبان ملی به رسمیت شناخته شده‌است. مسئله زبان به لحاظ سیاسی به ویژه برای اقلیت بربر حائز اهمیت و حساسیت می‌باشد. سیاست زبانی دولت مبنی بر عربی‌سازی عمدتاً در واکنش به ۱۳۰ سال استعمار فرانسه و نیز رواج ناسونالیسم عربی بوده‌است. فرانسه همچنان به عنوان زبان خارجی آموخته میشود و در مدارس به کودکان آموزش داده میشود. همچنین، در رسانه‌ها و بخش‌های بازرگانی از زبان فرانسه استفاده میشود.
دراینجا میخواهیم درمورد جاذبه های گردشگری الجزایر بیشتر آشنا شویم .کشوری که دربخش توریسم وگردشگری تلاش فراوان نموده و پیشرفت بسیاری درامر گردشگری داشته است.
آتاور : پلاته آتاکور در پارک ملی آهگگار واقع شده و با قله های خالص و کوه ها پوشیده شده است. کل منطقه با چشم انداز شن و ماسه و قهوه ای و خشک پوشیده شده است. هیچ سیستم حمل و نقل برای رفتن به فلات وجود ندارد. قله های بسیار بالایی در فلات وجود دارد و این مکان در شرایط خود بسیار زیبا است.
اورن : با معماری زیبا در شهر اورن، این یکی از پر جنب و جوش ترین شهرهای الجزایر است که هزاران نفر از مردم هر ساله بازدید می کنند. فرهنگ و تمدن اورن بزرگ است و توسط موسیقی هایی که دارای اصالت در شهر است، درهم آمیخته است. مغازه ها ، تئاتر و شمار زیادی از مساجد در اورن حضور دارند.
انبه : Annaba مشهور است برای حضور غارهای بسیاری از روستاها و معابد که در قرون وسطی حضور داشتند. پورت های مختلف در آنابا در دسترس هستند و به عنوان یک بندر طبیعی محسوب می شوند. Hippo Regius و سایر فرهنگ ها، حوزه اصلی شهر هستند.
غدایی : هنگامی که شما در مورد سنت ها، مذهب و غذاها صحبت می کنید، غدایی نامی است که به ذهن می رسد. لباس مردم در این شهر بسیار روشن است و آنها سعی می کنند که بهترین باشند. غذا و اقامت بهترین قسمت این شهر است. غردایا در وسط صحرای صحرا قرار دارد و از همه طرف با شن و ماسه پوشیده شده است.
کنستانتین : این شهر از لحاظ سیاسی و فرهنگی تا اقتصادی، درجایگاه ویژه ای قرار دارد. کنستانتین محل معنویت مدرن است و زیبایی در راه های خاص خودش است. زیبایی منظره کل منطقه به شدت در یک فضای بزرگ پخش می شود. مردمی که در اینجا زندگی می کنند احساس فانتزی و لذت در این شهر شگفت انگیزرا تجربه می کنند.
ژانت Djanet : یک شهر ساحلی در قلب الجزایر است. این شهر در ارتفاع در کوه هایی قرار دارد که از شهر چشم پوشی می کند. این یک شهر کوچک است که دارای همه امکانات اصلی مانند مغازه ها، بانک ها و غیره در این شهر کوچکی که در یک پارک ملی واقع شده است وجود دارد، مجموعه ای از سنگ های زیبای زیبا وجود دارد و مردم می خواهند آن مجموعه های سنگ را ببینند و گذشته را یادآور شوند.
بتنا: بتنا مرکز تجاری واقع در الجزایر است و به عنوان مرکز کشاورزی کل منطقه تعریف شده است. زیبایی این مکان منحصر به فرد است و از مراکز فرهنگی و سینمای پیچیده پر شده است. فرقی نمی کند بتنا افتخار رژیم نظامی فرانسه است. این کوه بین کوه های اطراف و صحرا واقع شده است.
ستیف Setif : شهر Setif در الجزایر برای خرابه های رومی شناخته شده است که شهر در داخل خود نگه داشته است. برخی از فرهنگ های موجود در شهر وجود دارد. Setif واقعی الجریاک است . این شهر در ارتفاع از سطح دریا واقع شده است. اما برخی از معایب وجود دارد که در شهر وجود دارد.
توجه داشته باشید که از لحاظ آب و هوایی این کشور دارای آب و هوایی خشک تا نیمه خشک است که تابستان ها گرم و خشک و زمستان های معتدل و بارندگی کافی دارد. بهتر است بدانید که در امتداد ساحل آب و هوای مدیترانه ای و در صحرای بزرگ آب و هوا گرم و بارندگی بسیار کم می باشد.
در طول مبارزات مردمی الجزایر برای کسب استقلال از دولت استعمارگر فرانسه در سال ۱۹۲۸ میلادی پرچم فعلی الجزایر ، پرچم مورد استفاده مبارزان الجزایری بود که پس از پیروزی در این مبارزات به عنوان پرچم رسمی این کشور شناخته شد. بهتر است بدانید که پرچم الجزایر دارای رنگ های سفید و سبز است که هر یک از رنگ ها نیمی از پرچم را به خود اختصاص داده اند و بین آن ها دو رنگ هلال ماه و ستاره قرمز رنگ به نماد اعتقاد مردم به دین الجزایر وجود دارد.
توجه داشته باشید که در فرهنگ الجزایر صحبت کردن بی مورد چندان درست نیست و توصیه می شود که سوال و جواب های بی مورد را به حداقل برسانید. توجه داشته باشید که رویکرد های اقتصادی در این کشور بخشی از فرهنگ مردم به شمار می آیند و به طوری که مردم صرفه جویی در هزینه ها را در اولویت زندگی خود قرار می دهند. در مورد نوع صحبت کردن مردم این کشور بایستی گفت که آن ها حرف زدن به زبان محاوره ای را بیشتر می پسندند. همچنین مردم الجزایر به کودکان اهمیت فراوانی می دهند و برای آن ها ارزش قائل می شوند.
کوسکوس غذای ملی و محبوب این کشور است و همچنین غذایی محبوب در بسیاری از کشورهای عربی و شمال آفریقا و بربر است. در جنوب ایتالیا و به ویژه سیسیل نیز جزو غذاهای پرکاربرد و محبوب است. در تهیه این غذا از سمولینا و آرد استفاده میشود. ازحبوبات نیز بعضاً در این غذا استفاده میشود. کوسکوس یا سیکسوی سنتی برای آماده‌سازی نیاز به زمان زیادی دارد و معمولاً بخارپز میشود. نامش به زبان کهنه آمازیغی باز میگردد، “بن درید” در کتاب “جمهره اللغه” خود در قرن دهم میلادی به آن اشاره کرده است. کوسکوس از آرد گندم ویا ذرت به صورت دانه های ریز درست میشود و با استفاده دست ویا قاشق خورده میشود. هنگام بخار پز کردن به آن گوشت یا سبزیجات، باقالی و یا شیر، شکر و کره بر حسب ذائقه و مناسبت ها اضافه میشود. کلمه کوسکوس از کلمه آمازیغی “سیکسو” گرفته شده که به معنای طرز تهیه دانه های گندم است.
فکت های الجزایر
1- الجزایر کشور گیلاس و خرما نامیده می شود که به علت اختلاف آب و هوای مناطق مختلف کشور اطلاق شده است. در شمال این کشور آب و هوا معتدل و مرطوب و در جنوب این کشور آب و هوا گرم و خشک می باشد.
2- حیوان ملی الجزایر Fennec Fox نام دارد که کوچکترین روباه جهان می باشد که کویری است و گوش های نامتناسب و بزرگی دارد. لقب تیم ملی این کشور نیز از این حیوان الهام گرفته شده و Les Fennecs نامیده شده است.
3- مردم الجزایر بسیار مهمان نوازند و به احوالپرسی و سلام کردن بسیار اهمیت می دهند.
4- مردم الجزایر در گفتار با یکدیگر بسیار رک و پوست کنده می باشند و از ویژگی های اصلی ای که همگی رعایت می کنند می توان ادب و رعایت آداب و رسوم را نام برد.
5- نفت و گاز طبیعی 98 درصد صادرات این کشور را تشکیل می دهد.
6- فقط 3.5 درصد اراضی این کشور زیر کشت قرار دارند
7- برندگان نوبل الجزایر آلبرکامو (نوبل ادبیات) و کلود کوهن (نوبل فیزیک) نام دارند که کامو هنگام درس خواندن در دانشگاه الجزایر گلر فوتبال بود. خانواده وی فرانسوی بودند و در سالهای استعمار در الجزایر زندگی می کردند.
8- 70 درصد از وکلای الجزایر و 60 درصد قاضی های این کشور را زنان تشکیل می دهند.
9- . در الجزایر هفت میراث جهانی یونسکو وجود دارد که عبارتند از : 1Al Qal’a of Beni Hammad (1980), 2. Djémila (1982), 3. Kasbah of Algiers (1992), 4. M’Zab Valley (1982), 5. Timgad (1982), 6. Tipasa (1982); Mixed: 7. Tassili n’Ajjer (1982).
10- غذای ملی الجزایر couscous نام دارد که بسیار خوشمزه و مفید است.
.................................................
آشنایی با کشورها (158) : ساموآ
آشنایی با کشورها (158) : سنت لوسیا
آرشیو مطالب
