اختصاصی طرفداری - در دومین قسمت از فوتبال پایه به ادامه بحث با برخی از مربیان و مدیران فعال در این بخش رفته ایم. میثم فلاحت پیشه، پیمان رجب زاده و یاشار شوقی که رو به روی دوربین طرفداری قرار گرفتند، این بار دربارع معضل بسیار بزرگی به نام شرط بندی در رده های پایه صحبت هایی را انجام داده و از تجارب خود در این باره می گویند.
آقای فلاحت پیشه، همانطور که در صحبت هایتان اشاره کردید برخی تیم ها مثل استقلال، سایپا و پرسپولیس، مالکیت ثابت دارند ولی باقی تیم ها خرید و فروش می شوند. ما در سطوح بالاتر شاهد آن هستیم که چند تیم، یک مالک داشته باشند. در فوتبال پایه چنین مسائلی پیش نمی آید؟
متاسفانه همچین اتفاقی رخ می دهد و تبعات آن خیلی گریبان تیم ها را می گیرد و برای حرف هم علت دارم. یک شخص به عنوان یک مدیر یا مربی در سطح یک فوتبال تهران، فعالیت می کند. به اسمی دیگر و با استفاده از یک اساسنامه شرکت دیگر، تیم X2 را در همان راه می اندازد. تیم X3 را در همان رده یا یک رده پایین تر راه می اندازد. مالکیت تمام آن ها برای یک نفر است. بعد تیم ها را بالا می آورد یا برای فروش می گذارد. او کسی است که قیمت را تعیین می کند. بعد از آن چه اتفاقی رخ می دهد؟ اصلا نظارت در بحث قیمت ها نداریم. چرا باید تیم لیگ برتری در رده جوانان، فلان قدر ارزش داشته باشد. قیمت نمی گویم چون شاید همین قیمت گفتن من باعث شود قیمت ها را بالا و پایین کند یا ممکن است دوستان اعتراض کنند و بگویند ما 50 تومان بالاتر یا پایین تر فروختیم. چرا باید به یکباره در این یکی دو سال قیمت ها به این اندازه افزایش پیدا کند؟ همه فوتبالی ها این را می دانند، چرا در رده امید قیمت ها از فلان قدر باید به فلان قدر برسد؟ وحشتناکه ولی دلیل دارد. یک مربی یا یک مالک چند تیم دارد و خود او قیمت گذاری می کند. اگر تیم مرا می خواهید، فلان قدر می فروشم. سه تیم هم دارد و هرکس زنگ می زند، آن قیمت را می گوید. بعد در فوتبال تهران جا می افتد که می گوید در رده جوانان یا امید، انقدر ارزش دارد. رده امید که در این یکی دو سال بحثش خیلی فراتر رفته و باید خیلی نظارت شود.
آقای شوقی نظری در این باره دارید؟
به شخصه موافق گران شدن تیم ها هستم چون دیگر هرکسی نمی تواند تیم بخرد. قبلا شاید با 50 یا 100 میلیون هرکسی به راحتی تیم می خرید. با خودش حساب می کرد که کل تیم را بازیکن هزینه ای می گیرم که پول پرونده تیمم در بیاید. سقوط کردن تیم دیگر اصلا برایش مهم نیست. الان ولی به این شکل نیست چون نمی توانند. وقتی کسی فلان قدر، شش برابر بیشتر پول تیم می دهد، مجبور است تیم خوبی ببندد.
آقای فلاحت پیشه نظر شما در این باره چیست؟
آقای شوقی هزینه آن چطور؟ وقتی مثلا من یک میلیارد تومان هزینه کنم، یک میلیارد پول قرار دادم و من می گویم باید برگشتی وجود داشته باشد. آن پول خوابیده مرا چه کسی در می آورد؟ سراغ بازیکن رفته و جای آنکه فقط هزینه لباس یا زمین را از او بگیرد، ده برابر بیشتر می گیرد. می گوید خوابیدن پول من هم جبران شود.
آقای شوقی پاسخ شما به این سوال چیست؟
این بر می گردد به بحثی که در خصوص این انجام دادیم که هیئت فوتبال یا وزارتخانه ای با وام یا به شکلی دیگر، کمک کند. به نظرم وقتی چیزی ارزان باشد، هرسال آدم های جدیدی وارد فوتبال می شوند با خودش می گوید 50 یا 100 میلیون هزینه تیم است پس آن را بخریم. برای او ماندن یا سقوط هم مهم نیست چون درآمد زایی خود را کرده است ولی شخصی که در رده امید و جوانان پرونده دارد، از ترس سقوط تیمش، مجبور به گرفتن بازیکن با کیفیت است. پرونده ای که مثلا 200 یا 300 میلیون خریده، اول و آخر این پرونده در جیب او قرار دارد. مجبور می شود بازیکن با کیفیت تر بگیرد تا این پرونده را در لیگ نگه دارد. ما پارسال برای رده امیدها چنین اتفاقی رخ داد.
میثم فلاحت پیشه در این باره اضافه کرد:
یا تیم را قهرمان کند. اگر قهرمان کند، چه چیزی به او می دهند؟ امتیازش بیشتر می ارزد؟ کس دیگری تعیین قیمت می کند.
یاشار شوقی در ادامه گفت:
مثلا نیروی زمینی با استقلال قهرمان شد، یک پرونده دسته یک کشور به آن ها دادند که شاید یک سوم هزینه ای که در فصل کردند، باشد. با اینکه باید به لیگ کشوری بروند ولی پرونده ها را می فروشند و شرکت نمی کنند.
آقای فلاحت پیشه درخصوص صحبت های یاشار شوقی نظری دارید؟
معمولا به این شکل است که باید به لیگ کشوری بروند. مثلا در استقلال ندیدم که شرکت کنند وقتی قهرمان یا نائب قهرمان شدند. هزینه های لیگ کشوری سرسام آور است. شما هزینه اردو و رفت و آمد دارید. خیلی داستان دارد اینکه مثلا ما هزینه امتیاز تیم ها را بالاتر ببریم. من کاملا مخالف صحبت های آقای شوقی هستیم چون فشار آن روی بازیکن می آید. هیچ ارگانی کمک نمی کند. حتی ما الان در استقلال و پرسپولیس هم مشکل داریم. ما در رده لیگ برتر هم مشکل داریم. تیم های صنعتی درحال کسب درآمد خوبی هستند. ماشین N تومانی را به توان دو می رسانند و به راحتی خرج تیمشان می کنند. اشکالی ندارد ولی بقیه تیم ها چی؟ آیا می توانند چیزی که از من بازیکن می گیرند را به جای N تومان، به توان دو برسانند یا آن استعداد حذف شده و سوخت می شود؟ بعد می بینیم که کیفیت بازی ها پایین آمده، بازیکن در سطح بالا و ملی نداریم، قدرت اول آسیا بودیم ولی حالا باید بگوییم با بحرین باختیم و کار را به اما و اگر کشاندیم. ما به این شکل بودیم؟ زمانی که تیم ها خیلی قوی بودند، تیم ما قوی بود. به پایه ها اهمیت داده می شد و بازی ها کیفیت داشت.
یاشار شوقی اضافه کرد:
ارزان بودن تیم باعث می شود که کیفیت تیم ها هم کاهش یابد.
پیمان رجب زاده در ادامه بحث گفت:
یکی از دلایلی که با آقای شوقی مخالف هستم. الان شما که می گویید قیمت تیم بالا برود، بر فرض مثال یک نفر که تخصص دارد، در ورزش بوده، کار کرده و علم آن را هم دارد، این فرد به چه شکلی می تواند پول جور کند تا بتواند یک سهمیه امید با آن قیمت بخرد؟
میثم فلاحت پیشه اضافه کرد:
همین موضوع می دانید باعث چه اتفاقی می شود؟ باعث می شود که به سمت شرط بندی سوق پیدا کنند.
بسیار فیلم و مستند درمورد شرط بندی در فوتبال پایه وجود دارد. دلیل آن هم مسلما همان چیزهایی است که شما در مورد نبود درآمد گفتید. سه نفر در اینجا هستند که سال ها در فوتبال پایه حضور داشتند و احتمال زیاد مواردی را به چشم دیده اند. می خواهیم که تجارب خود در این زمینه را با بینندگان به اشتراک بگذارید.
در مقوله شرط بندی اگر بگوییم همه آن را انجام می دهند، تهمت است و اگر بگوییم کسی آن را انجام نمی دهد، دروغ است. دامنه اتفاقاتی که در این فصل دیدیم، خیلی زیاده بوده و صحنه هایی دیدیم که واقعا برایمان عجیب بوده است. چندین مورد تهدید و افرادی که آمدند را دیدیم. اگر بخواهم اشاره کنم خیلی زیاد است ولی درمورد چند موردی که خودم دیدم، در یک زمینی بودیم که زمین در دل پارک بود. قشنگ این صحنه را دیدم که آن هایی که شرط بندی کرده بودند، چاقو روی فنس می کشیدند که کمک داور پنالتی بگیرد که این اتفاق رخ داد.
یاشار شوقی اضافه می کند:
داور سوت نزده بود ولی کمک داور دقیقه 96 پنالتی گرفت.
یعنی چاقو می کشیدند تا پنالتی بگیرد؟
وقتی آن ها به این سایت های شرط بندی می روند، مالکانی می شناسم که اصلا ایران نیستند و می آید تیم خریداری کرده، شرط بندی را انجام داده، پولی که می خواهد را بر می دارد و پول سهمیه اش در می آید. علت گرانی رده امید الان این است. چرا سهمیه امید انقدر گران است؟ کی به این شکل بوده است؟ چون واقعا افراد پول نظر را در می آورند و کار را بلد هستند.
یعنی وقتی تیمی را می خرند، به چشم سرمایه گذاری برای شرط بندی به آن نگاه می کنند؟
در رده امید نمی گویم همه ولی اکثر تیم ها چنین کاری می کنند. غلام پیروانی حرف خوبی می زد که می گفت گر حکم کنند که مست گیرند، در آن شهر هر آنچه هست گیرند. اگر بخواهیم به این موضوع بپردازیم، خیلی وسیع و گسترده است. خیلی افراد درگیر آن هستند. به نظرم باید این بحث فرهنگسازی شود. در همه کشورها این موضوع هست. چرا در ایران به یکباره یک تیم ده گل می خورد؟ چون به اصطلاح ضریب آن بالا رود تا پول بیشتری ببرند. علت آن عدم فرهنگسازی است. من این صحنه را دیدم که مثلا مدیر به بازیکن می گوید شل بگیر تا دو گل بخوریم. این اتفاقات را به چشم دیده ام. یک بازی بود که ما یک بر صفر از تیم حریف عقب بودیم. نزدیکای دقیقه 90 بود که حمله کردیم و توپی که انتظار نداشتیم تبدیل به گل شود، گل شد. دوباره در دقیقه 93 و روی یک شوت، گویی توپ از بغل دروازه بان رد شده و به شکلی عجیب گل شد. بازی را دو بر یک بردیم بعد ها فهمیدیم داستان از چه قرار بوده که شرط روی آن بسته شده و از قبل تعیین شده است. پشت زمین کشوری یک عده با تبلت و لب تاب می نشینند و روی بازی ها شرط می بندند. یک فردی هم هست که اکثر آن هایی که در رده امید کار کردند، می دانند که شرط می بندد و بازیکن را تهدید می کند. وقتی بازیکن می خواهد کرنر بزند، به او چیزی می گویند. بازیکن شهرستانی که نمی داند شرط بندی چیست، می گوید به من فلان چیز را گفتند. همه می دانند این آدم چه کسی است. چرا این آدم بیرون نمی شود؟
شکایتی که مثلا باعث شود پلیس او را از ورزشگاه بیرون کند چطور؟
تازه آدم ها دور خود جمع کرده و به مرور زمان دسته ای می نشستند.
آقای شوقی شما چنین تجاربی داشتید؟
پارسال این اتفاقات رخ می داد. اصلا نیازی به دیدن نداشت. شما جدول بازی ها را نگاه کنید، خیلی مشخص است. هفتگی بازی ها را دنبال کنید، مشخص است. ولی چه راهکارهایی برای جلوگیری وجود دارد؟ اصلا چرا باید تیمدارها وارد شوند؟ خیلی از تیمدارها پارسال وارد نشدند ولی برخی تیم ها وارد شدند ولی این موضوع صرف این نمی شود که در آن رده همه فاسد باشند یا هرکسی که در آن رده کار می کند مشکل داشته باشد. ولی متاسفانه پارسال برخی از خبرگزاری ها در تهران، انقدر سر و صدا کردند که حتی آن آدم هایی که نمی دانستند هم فهمیدند. به نظرم ضرر اینکار بیشتر از کمک آن بود. خبرگزاری ها ناخواسته اینکار را کردند چون فکر پشت آن نبود. انقدر سر و صدا کردند که در هفته های اول ده نفر سر بازی هایمان می آمدند ولی هفته های آخر به 60 نفر، 100 نفر یا حتی 150 نفر رسیده بود.
پیمان رجب زاده اضافه کرد:
شما وقتی وارد ورزشگاه می شوید، می بینید که همه موبایل به دست هستند و اصلا کسی بازی را نمی بیند بعد به یکباره یک سر بالا می آورند تا ببینند چه اتفاقی افتاده و بعد دوباره به سراغ گوشی می روند.
یاشار در پایان گفت:
باید ببازید. از بالا انقدر به بازیکن و داوری که 100 یا 150 هزار تومان می گیرد، فشار می آورند که اگر بیرون بیایی، مورد ضرب و شتم قرار خواهی گرفت. داور با خودش می گوید چرا به خاطر 150 هزار تومان، جانم را به خطر بیندازم؟ زمین هم که باز است و حتی یک مامور هم نگذاشته اند. اصلا یک مامور می تواند 50 نفر را بگیرد؟ وقتی 50 نفر به زمین بریزند، کی می خواهد جلوی این فاجعه را بگیرد؟ باید روی این موضوع نظارت وجود داشته باشد. 5 یا 6 هفته آخر این نظارت به وجود آمد که خیلی خوب بود ولی چرا وقتی همه می دانستند این اتفاق درحال رخ دادن است، از اول فصل چنین چیزی نبود؟ این بازهم به مربی ها و تیمدارها باز می گردد.
در همین راستا بخوانید:
