شکسپیر در جایی از نمایشنامه ریچارد سوم میگه:
" هیچ حیوان درنده خویی نیست که بویی از شفقت نبرده باشد! و من بویی از شفقت نبرده ام، پس حیوان نیستم! "
به همین سادگی متمایز بودن ما انسان ها از باقی حیوانات رو میشه متوجه شد. فقط انسانه که میتونه تا این حد پست بشه. اما این نکته رو فراموش نکنیم که فقط و فقط انسانه که میتونه با از بین بردن این درنده خویی، به مقامی برسه که نه تنها عاری از هر گونه خطاست، بلکه نهایت کمال و زیبایی هاست.
شیخ اجل، سعدی بزرگ در غزل معروف خودش با مطلع "تن آدمی شریف است به جان آدمیت نه همین لباس زیباست نشان آدمیت " به زیبایی هر چه تمام تر این موضوع رو به زبان نظم بیان میکنه:
" اگر این درنده‌خویی ز طبیعتت بمیرد
همه عمر زنده باشی به روان آدمیت
رسد آدمی به جایی که به جز خدا نبیند
بنگر که تا چه حد است مکان آدمیت "
امیدوارم که بتونیم جان این درنده خویی رو در طبیعتمون بگیریم و به جایی که تعلق داریم برسیم وگرنه به قول شکسپیر چنان پست و ظالم میشیم که هر حیوان درنده خویی از ما شفقت بیشتری داره.
