تایوان با نام رسمی جمهوری چین (همچنین با نام‌های چین تایپه، چین ملی و فُرمُز نیز شناخته می‌شود) کشوری در شرق آسیا است که از جزایر تایوان، پنگهو، کینمن، ماتسو و شماری جزیرهٔ کوچک دیگر تشکیل می‌شود که همگی در سواحل خاور چین هستند. این کشور از راه دریا از غرب با جمهوری خلق چین، از شمال شرق با ژاپن و از جنوب با فیلیپین همسایه است.
دولت جمهوری چین در ۱۰ اکتبر ۱۹۱۱ در پی قیام ووچانگ تشکیل شد و در ۱ ژانویه ۱۹۱۲ رسمیت یافت. این دولت در گذشته بخشی از سرزمین اصلی چین و جمهوری مغولستان را در بر می‌گرفت. این کشور پس از پایان جنگ جهانی دوم مجمع‌الجزایر تایوان و پنگو را از ژاپن باز پس گرفت و قانون اساسی جدیدی را در سال ۱۹۴۷ به تصویب رسانید. اما در پی جنگ داخلی چین در سال ۱۹۴۹، کومینتانگ (حزب ناسیونالیست چین) حزب حاکم کشور تمامی سرزمین اصلی این کشور را به حزب کمونیست چین واگذار کرد. در نتیجه دولت جمهوری چین به ریاست چیانگ کای‌شک در جزیره تایوان مستقر شده و شهر تایپه را به عنوان پایتخت موقت دولت در تبعید این کشور برگزید و خود را همچنان دولت مشروع سرزمین اصلی چین و مغولستان می‌دانست. این در حالی است که از آن هنگام تاکنون دولت جمهوری خلق چین بر سرزمین اصلی حکومت می‌کند.دولت تایوان در اوایل دوران جنگ سرد از سوی بسیاری از کشورهای غربی و سازمان ملل متحد تنها دولت مشروع چین شناخته می‌شد. این دولت از اعضای مؤسس سازمان ملل بود و تا سال ۱۹۷۱ عضو دائم شورای امنیت سازمان ملل متحد بود اما در این سال از این سازمان اخراج شده و کرسی این کشور به دولت جمهوری خلق چین واگذار شد. جمهوری خلق چین این حکومت را غیرقانونی خوانده، خواهان بازگشت این سرزمین به خاک اصلی چین است و آمادگی خود را برای استفاده از زور در صورت لزوم اعلام داشته‌است. اختلافات این دو دولت بر وضعیت سیاسی تایوان سایه افکنده و هر گونه تلاشی برای اعلام استقلال تایوان با تهدید جمهوری خلق چین مواجه می‌شود. جمهوری خلق چین از برقراری روابط دیپلماتیک با کشورهایی که تایوان را به رسمیت بشناسند خودداری می‌کند نتیجه آنکه تایوان فقط با ۲۱ کشور عضو سازمان ملل روابط رسمی دارد. تایوان که در ابتدا کشوری تک‌حزبی بود در دههٔ ۱۹۸۰ بدون مشکل چندانی به دولتی دمکراتیک و چندحزبی تغییر ماهیت داد. نظام حکومتی این کشور نظام نیمه‌ریاستی و با حق رأی همگانی است. رئیس‌جمهور رئیس کشور و فرمانده نیروهای مسلح است. یوآن نام مجلس قانون‌گذاری کشور است. جمهوری چین عضو سازمان تجارت جهانی و سازمان همکاری‌های اقتصادی آسیا–اقیانوسیه است و از اقتصاد صنعتی پیشرفته‌ای برخوردار است. تایوان با در اختیار داشتن نوزدهمین اقتصاد بزرگ دنیا و فناوری صنعتی پیشرفته، نقش مهمی را در اقتصاد جهانی بازی می‌کند. این کشور از نظر شاخص‌های آزادی بیان، مراقبت سلامتی، آموزش همگانی و آزادی اقتصادی در رده‌های بالای دنیا قرار دارد.
پرتغالی‌ها در سال ۱۵۹۰ این جزیره را کشف کردند و نام آن را «فورموزا» (Formosa) به معنی «زیبا» گذاشتند. در سال ۱۶۲۴ هلندی‌ها در جنوب و اسپانیایی‌ها در شمال جزیره قلعه‌هایی بنا کردند. هلندی‌ها در سال ۱۶۴۱ اسپانیایی‌ها را از این جزیره بیرون رانده و تا سال ۱۶۶۱ کنترل تایوان را در دست داشتند. در سال ۱۶۶۱ ژنرال کوژینگا (General Koxinga) به صورت یک پادشاهی مستقل حکومت تایوان را در دست گرفت. در سال ۱۶۸۳ دودمان چینگ با اشغال تایوان بر این جزیره تسلط یافت. با آغاز جنگ بین چین و ژاپن در سال ۱۸۹۵ چینی‌ها شکست خوردند و تایوان به دست ژاپنی‌ها افتاد. ژاپنی‌ها در مدت حاکمیت خود بر تایوان نقش زیادی در توسعه و گسترش این جزیره داشتند. پس از پایان جنگ جهانی دوم این جزیره از ژاپن بازپس گرفته شد و بخشی از جمهوری چین شد. در سال ۱۹۴۹ چیانگ کای‌شک رئیس‌جمهور چین در پی شکست در جنگ داخلی چین و با آغاز انقلاب کمونیستی چین به این جزیره گریخت و دولت جمهوری چین از آن هنگام تاکنون اداره این سرزمین را برعهده دارد. با شروع جنگ جهانی دوم و به علت اینکه تایوان تحت تسلط ژاپن بود، بمب‌افکن‌های آمریکایی در طول جنگ به کرات تایوان را هدف بمباران‌های سنگین قرار دادند. پس از پایان جنگ جهانی دوم، تایوان به چین باز پس داده شد. در سال ۱۹۴۹ نیروهای چیانگ کای‌شک پس از شکست با درایت ژنرال چیانگ کای‌شک ادارهٔ تایوان را به دست گرفتند. او ۶۰۰ هزار تن از نیروهایش را در جزیره مستقر ساخت. جمهوری خلق چین این اقدام چیانگ کای‌شک را به دیدهٔ ظن و خشم نگریست و اعلام کرد تایوان جزء لاینفکی از خاک چین است.
وضعیت سیاسی تایوان بسیار مبهم و پیچیده‌است. این حکومت به‌طور رسمی خود را حکومت مشروع کل سرزمین چین دانسته و جمهوری خلق چین را که از سال ۱۹۴۹ قدرت را در سرزمین اصلی چین در اختیار گرفته غیرقانونی می‌داند. در سال ۱۹۴۹ چیانگ کای‌شک، رئیس‌جمهور چین در پی شکست در جنگ داخلی چین و با درگرفتن انقلاب کمونیستی در این کشور به تایوان گریخت و دولت جمهوری چین از آن هنگام تا ۱۹۷۵ اداره این سرزمین را برعهده داشت. در ۵ آوریل ۱۹۷۵ چیانگ کای شک رهبر جنبش استقلال طلبانهٔ مردم تایوان بر اثر حملهٔ قلبی در سن ۸۷ سالگی درگذشت. پس از او پسرش «چیانگ چینگ کو» (Chiang Ching-Kou) به عنوان نخست‌وزیر راه پدر را ادامه داد. در دسامبر ۱۹۹۱ انتخاباتی در تایوان برگزار شد که طی آن «لی تنگ هوی» (Lee Tengu-Hui) رئیس‌جمهور تایوان شد. در سال ۱۹۹۸ قطعنامهٔ استقلال تایوان بار دیگر به شورای امنیت سازمان ملل رفت ولی برای بار ششم این قطعنامه توسط حکومت پکن وتو شد. در مارس ۲۰۰۰ و در انتخابات ریاست جمهوری تایوان، «چن شویی بیان» (Chen Shui-Bian) از حزب دموکراتیک مترقی با کسب ۷۱ ٪ آرا، رئیس‌جمهور تایوان شد و به ۵۰ سال حکومت ناسیونالیست‌ها بر تایوان خاتمه داد. تایوان در ژانویهٔ ۲۰۰۲ به عضویت سازمان تجارت جهانی (WTO) درآمد. در اوت ۲۰۰۲، چن شویی بیان، رئیس‌جمهور تایوان طی یک سخنرانی به شدت به چین تاخت و اعلام کرد چین و تایوان دو کشور جدا هستند، او همچنین گفت به زودی همه‌پرسی‌ای برای به منظور استقلال تایوان برگزار می‌کند و از آن به عنوان «حقوق بشر بنیادی» یاد کرد. یک روز پیش از همه‌پرسی ۲۰ مارس ۲۰۰۴، معاون رئیس‌جمهور «آنته لو» (Annette Lu) از یک ترور نافرجام که گمان می‌رود دولت چین در آن دست داشته باشد جان سالم به در برد. سرانجام همه‌پرسی شکست خورد زیرا شمار آراء به ۵۰٪ نرسید. تنش‌ها بین چین و تایوان در مارس ۲۰۰۵ و با تصویب قانون ضد تجزیه طلبی در پارلمان چین به اوج خود رسید. در آوریل ۲۰۰۵ رهبر مخالفان دولت تایوان «حزب ناسیونالیست» که «لین چان» (Lien Chan) نام داشت با سفر به چین با هو جینتائو، رئیس‌جمهور چین ملاقات کرد. در ژوئن ۲۰۰۶ فساد رئیس‌جمهور، «چن شویی بیان» آشکار شد. در همین زمان مجلس تایوان به دلیل فساد مالی برای رئیس‌جمهور و خانواده‌اش قرار تعقیب قضایی صادر کرد. در نوامبر ۲۰۰۶ فاش شد «وو شو چن» (Wu Shu-Chen) همسر رئیس‌جمهور ۴۵۰ هزار دلار از اموال عمومی را به منظور مصارف شخصی و خوش‌گذرانی خرج کرده‌است. رئیس‌جمهور تایوان با استفاده از اختیارات رئیس‌جمهوری برای همسرش منع تعقیب صادر کرد. در می۲۰۰۷ «سو تسنگ شانگ» (Su Tseng-Chang) نخست‌وزیر تایوان استعفاء داد. رئیس‌جمهور «چانگ چون هسیونگ» (Chang Chun-Hsiung) را جایگزین او کرد. در انتخابات پارلمانی در ژانویهٔ ۲۰۰۸ حزب مخالف دولت، کومینتانگ (Kuomintang) «حزب دموکراتیک مترقی» وابسته به دولت را با کسب ۸۱ جایگاه از ۱۱۳ جایگاه پارلمان شکست داد. پس از این انتخابات رئیس‌جمهور، چن شویی بیان از ریاست حزب خود استعفا داد ولی کماکان رئیس‌جمهور تایوان باقی ماند. نتایج این انتخابات سیاست تقابل و خصومت با چین را بر سر استقلال تایوان تا حدودی تعدیل کرد. روابط چین و تایوان از زمان به قدرت رسیدن مااینگ جیو در سال ۲۰۰۸ بهبود یافته‌است. در سال ۲۰۰۹ مااینگ جیو و رهبر چین پس از ۶۰ سال مستقیماً پیام‌هایی (در قالب وظایف حزبی و نه در نقش رهبر) مبادله کردند. یک سال بعد دو کشور یک پیمان تجاری تاریخی امضا کردند. در پی این بهبود روابط، رؤسای این کشورها در نوامبر ۲۰۱۵ پس از ۶۶ سال در سنگاپور با یکدیگر ملاقات حضوری داشتند. اما نگرانی فزاینده نسبت به نفوذ چین باعث نارضایتی گسترده در تایوان از گسترش روابط شده‌است. در ادامه این نارضایتی حزب کی‌ام‌تی در انتخابات محلی متحمل شکست سنگینی شد. در مورد آینده سیاسی تایوان سه نظر اصلی وجود دارد: ۱) حکومت تایوان با نام جمهوری چین و دولت قانونی این کشور شناخته شود. ۲) تایوان مجدداً به سرزمین اصلی چین بپیوندد و بخشی از جمهوری خلق چین شود و ۳) به عنوان یک کشور مستقل اعلام موجودیت کند.
از لحاظ جغرافیایی، در گذشته، تایوان با خاک اصلی چین مرتبط بود؛ ولی با توجه به حرکت پوسته‌های زمین، بخشی از خاک‌های ارتباط دهنده دو طرف زیر آب رفته و منطقه به تنگه و تایوان سپس به یک جزیره مبدل شده‌است. بسیاری آثار باستانی مانند لوازم سنگی، سفالینه‌های سیاه و ضدزنگ که در مناطق مختلف تایوان از خاک بیرون آورده شد نشان می‌دهد که فرهنگ دوره پیشاتاریخ تایوان با خاک اصلی چین یکسان است. هم‌اکنون پایتخت تایوان، شهر تایپه با ۳ میلیون و ۱۰۰ هزار نفر جمعیت است. مساحت تایوان ۳۶٬۱۹۷ کیلومتر مربع و جمعیت آن ۲۳ میلیون و ۱۷۵ هزار نفر است. از مهم‌ترین شهرهای تایوان می‌توان به کائوهسیونگ ۱ میلیون و ۵۱۴ هزار نفر، تایچونگ ۱ میلیون و ۰۷۰ هزار نفر، تاینان ۷۵۶ هزار نفر و کیلونگ ۴۱۱ هزار نفر اشاره کرد.
واحد پول تایوان، دلار جدید تایوان با واحد جزء (سِنت) نام دارد. صادرات تایوان را عمدتاً کامپیوتر و قطعات آن، لوازم الکترونیکی، فلزات، منسوجات و پلاستیک تشکیل می‌دهند. نیروگاه تایچونگ با ظرفیت تولید ۵۸۲۴ مگاوات، بزرگترین نیروگاه زغال‌سوز دنیا در این کشور قرار دارد. بیش از چهار پنجم مردم تایوان از قوم هان هستند که بین قرن هفتم تا نهم میلادی به این جزیره مهاجرت کردند. پس از آن از قرن دوازدهم میلادی مالایایی‌ها و اقوام فوکیئن و کوانگ تونگ در این جزیره ساکن شدند. نژاد ۸۴ ٪ تایوانی‌ها را تایوانی و ۱۴ ٪ را نیز چینی تشکیل می‌دهند، همچنین دین ۹۳ ٪ مردم تایوان، مخلوطی از بودایی، آیین کنفیسیوسی و تائوئیست و ۵ ٪ نیز مسیحی هستند. زبان رسمی تایوانی‌ها، زبان ماندارین است. زبان‌های تایوانی و زبان هاکا نیز رایج است.
مردمِ زو (جینی سنتی=鄒|پین‌یین=Tsou) مردمانِ بومیِ جنوبِ مرکزیِ تایوان هستند. آنها در سراسرِ سه نهادِ اداریِ جمهوریِ چین (تایوان) یعنی بخشِ نانتو، بخشِ چیایی و شهر کاوهسیونگ پراکنده‌اند. بومیان تایوان، مردمان بومی تایوان اند که به ۵۳۰٬۰۰۰ تن می‌رسند و نزدیک ۲٫۳٪ از جمعیت این جزیره را تشکیل می‌دهند. پژوهش‌های اخیر پیشنهاد می‌کنند که نیاکان این مردمان در تایوان شاید تا ۸۰۰۰ سال پیش زندگی می‌کرده‌اند تا اینکه مهاجرت کثیری از اقوام چینی‌های هان در سدهٔ ۱۷ میلادی آغاز گشت.[۷] بومیان تایوان مردمانی استرونزین اند که با دیگر مردم این نژاد گره‌های زبانی و زبانی دارند. استرونزین همچنین در فیلیپین مالزی اندونزی ماداگاسکار و اقیانوسیه ساکن هاست. مسئلهٔ هویت نژادی که با سرزمین اصلی آسیایی وابستگی ندارد به گرهٔ پیچیده‌ای در مبادلات مرتبط با وضعیت سیاسی تایوان، تبدیل شده‌است. تا قرن‌ها بومیان ساکن تایوان متحمل رقابت اقتصادی و درگیری‌های نظامی با یک زنجیره از تازه واردان استعمارگر بودند. سیاست‌های دولت مرکزی که برای ترویج تغییر زبانی و همگون سازی فرهنگی، همچنین تماس متداوم با استعمارگران، از طریق تجارت، ازدواج میان نژادی و دیگر فرایندهای میان فرهنگی بی غرض، به درجاتی از مرگ زبانی ازمیان رفتن هویت فرهنگی انجامیده‌اند.
زبان‌های فورموسایی زبان‌های مردم بومی تایوان هستند. بومیان تایوان (آنهایی که حکومت به رسمیت می‌شناسد) در حال حاضر حدود ٪۲ از جمعیت این جزیره را تشکیل می‌دهند. با این حال، پس از سده‌ها تغییر زبانی، شمار به مراتب کمتری هنوز می‌توانند به زبان اجدادی خود صحبت کنند. از حدود ۲۶ زبان بومیان تایوان، حداقل ده زبان منقرض شده‌اند، و چهار تای دیگر (شاید پنج تا) روبه‌مرگ هستند، چند تای دیگر تا حدی در معرض خطر هستند. زبان‌های بومی تایوان در زبان‌شناسی تاریخی اهمیت دارند، از آنجایی که به احتمال زیاد تایوان خاستگاه کل خانواده زبانی آسترونزیایی است. به گفته زبان‌شناس رابرت بلاست زبان‌های فورموسایی نه شاخه از ده شاخه‌های اصلی زبان‌های آسترونزیایی را تشکیل می‌دهند،[۱۰] در حالی که یک شاخه اصلی باقی‌مانده حدود ۱۲۰۰ زبان مالایو-پلی‌نزیایی که در خارج از تایوان یافت می‌شوند را شامل می‌شود. اگرچه زبان‌شناسان با برخی جزئیات تحلیل بلاست موافق نیستند، یک اجماع گسترده حاصل شده که زبان‌های آسترونزیایی از تایوان نشأت گرفته‌اند. این نظریه توسط مطالعات اخیر در مورد ژنتیک جمعیت انسانی تقویت شده‌است که به اثبات ماهیت مادرتبار مهاجرت نیز کمک می‌کند.
جزیره خوش منظره و جذاب تایوان، یکی از بهترین مکان های مطلوب آسیا، با وجود اسرار کاملا محفوظ گردشگری خود، به در هم شکستن تصورات و ذهنیات پیشین بازدیدکنندگان، عادت کرده است. خارجی ها این کشور را همیشه فقط به دلیل مهارت های چشمگیر فناوری اش-که تصویر آن با نفوذ و برتری جهانی برچسب های ساخت تایوان تقویت شده است، می شناسند. اما در حقیقت این مقصد گردشگری دربرگیرنده چشم اندازهای بسیار زیبای الهام بخش، رنگین کمانی از فرهنگ های مختلف و تاریخ بسیار غنی و شگفت انگیزی است. آسمان خراش های درخشان، کوه های سربه فلک کشیده و دریاچه های پرتلالو آن، در کنار بازارهای شبانه، مسیرهای دوچرخه سواری و چشمه های آب گرم، خودنمایی می کنند. وقتی به اندازه قابل کنترل این کشور، که از نصف اسکاتلند هم کوچکتر است، توجه کنید، جذبه این منطقه حتی بیشتر و بااهمیت تر می شود. تایوان یکی از معدود نقاط روی زمین است که هنوز مذهب باستانی و فرهنگ هایش در کنار چشم انداز بسیار مدرن این کشور پررونق است. این همجواری، بیش از همه خود را در شهر تایپه – محل شگفتی های آخرین فناوری های روز مانند برج تایپه۱۰۱ (Taipei 101) ،بزرگترین برج دنیا- نشان می دهد. جایی که این ساختمان بلندمرتبه، کنار معابد فرورفته در مه غلیظ و جوامع بومی این شهر قرار گرفته است.
معجون تفاوت های فرهنگی، به طور شگفت انگیزی در آشپزی این جزیره- که ترکیبی از غذاهای خوشمزه چینی، ژاپنی و خوراکی های بومی تایوان است_ نمود پیدا کرده است. وقتی به تاریخچه این جزیره نگاهی بیندازید، وجود تنوع در آشپزی تایوان مانند بسیاری دیگر از جنبه های زندگی در این کشور، مفهوم پیدا می کند. تایوان پس از گذشت ۵ دهه حکمرانی ژاپن، در سال ۱۹۴۹ مستقل و به مقر حزب ملی چین و حامیانش، که از جنگ داخلی چین گریخته بودند، تبدیل شد. تایوان تا امروز محصول چنین دوره ای است. کشوری مستقل که دستخوش ناآرامی هایی از سوی پکن شده است.
چه تاریخچه این کشور را به خوبی بدانید و چه ندانید، در تایوان موضوعات بسیار زیادی برای لذت بردن وجود دارد. دره ها، دریاچه ها و گلوگاه های روستاهای تایوان، علاوه بر برج های نورانی شهرها، همیشه بیشترین تاثیر را گذاشته است. واقعیت این است که اگر تعداد نسبتا کمی از گردشگران به اینجا می آیند، بیشتر به دلیل عدم آگاهی آنها از امکانات تفریحی اینجاست، نه اینکه کار زیادی برای تفریح کردن وجود نداشته باشد. علاقه مندان به پیاده روی، دوچرخه سوارها، غواصان، اسکی بازان روی آب، زائران و خوش خوراک ها، تایوان را بخش کوچکی از بهشت در این گوشه از آسیا خواهند یافت.
حدود ۴۰۰۰ سال است که قبایل بومی در این منطقه ساکن شده اند و در قرن ۱۶ ام، نشانه هایی از سکونت چینی ها پدیدار شد. پس از آن، این کشور، استعمارگران اروپایی را به خود جذب کرد و هلندی ها و اسپانیایی ها در این منطقه ریشه دواندند. سال ۱۶۸۴، تایوان پیش از اینکه کنترلش کاملا به دست سلسله چینگ (Qing Dynasty) بیفتد و تبدیل به یکی از ایالت های این سلسله شود، زیر سلطه سلسله مینگ (Ming Dynasty) خلع شده قرار داشت. دهه ۱۸۹۰، با شکست چینی ها در نخستین جنگ چین و ژاپن (۱۸۹۴-۱۸۹۵) که موجب اولین اشغال سرزمین چین به وسیله ژاپنی ها شد و به دنبال تنظیم معاهده شیمونوسکی (Shimonoseki)، تایوان برای همیشه به ژاپن واگذار شد و این کشور با وجود نارضایتی شدید مردم، از سال ۱۸۹۵ تا پایان جنگ جهانی دوم، زیر سلطه ژاپن باقی ماند. سرانجام سال ۱۹۴۸، جنگ داخلی چین (۱۹۲۷تا ۱۹۵۰)، که چند سال به طول انجامید، زمانی که کمونیست های مائو (Mao) توانستند شیانگ کای-شک (Chiang Kai-Shek) و نیروهای ملی گرای او را شکست دهند، به پایان رسید. رهبر حزب ملی گرا به همراه هزاران طرفدار خود، برای پیش بردن اهداف سیاسی شان به تایوان گریختند و خیلی زود در آنجا کو مین تانگ (Kuo Min-Tang KMT) قدرت را به دست گرفت. کومین تانگ برای اطمینان از بقای حکومت خود، شروع به شکوفایی اقتصاد تایوان کرد که با موفقیت چشمگیری همراه شد و به مردم این جزیره کوچک کمک کرد تا به سرعت در مسیر پیشرفت قرار گرفته و تایوان تبدیل به یکی از “اقتصادهای ببر” در حاشیه اقیانوس آرام شود. تایوان از نظر سیاسی، از وقتی که روابط حسنه ای بین واشنگتن و پکن ایجاد شد، تا مدت بسیار طولانی و تا اوائل دهه ۱۹۷۰، تحت حمایت آمریکا قرار داشت. اما سال ۱۹۷۰، ایالات متحده آمریکا همبستگی خود با تایوان را به چین تغییر داد. چینی ها هنوز هم تایوان را بخشی از سرزمین ملی خود می دانند و یکی از اهداف بلند مدت دولت چین، اتحاد مجدد این کشور با سرزمین اصلی چین است. به رسمیت شناختن بین المللی تایوان به وسیله سازمان ملل متحد، هم توسط چین پذیرفته نشده است، اما علی رغم عدم توافق های سیاسی آنها، از اوائل دهه ۱۹۷۰، بین چین و تایوان، تجارت گسترده، سفر و مسیرهای ارتباطی برقرار شده است. تایوان همچنان خود را جمهوری چین می نامد، نامی که برای جمهوری خلق چین، پذیرفته تر از نام رسمی تایوان مستقل است.
“مذهب عامیانه” تایوان –که ملغمه ای از باورهای سنتی جان گرایی با سنت های تائوئیسم، بودایی و کنفوسیوسی است- باورهای اصلی بیشتر تایوانی ها را تشکیل می دهد. همچنین اشکال خالص تر بودایی در کنار مسیحیت در حال پدیدار شدن هستند. به دلیل قرن ها فعالیت مبلغان غربی، امروزه بسیاری از تایوانی های بومی مسیحی شده اند.
علی رغم ترکیب فرهنگی و قومی پیچیده تایوان، روش زندگی مردم تایوان تحت نفوذ چینی ها و غرق شده در سنت ها و خرافات است. آنها با شور و هیجان رسوم باستانی و جشنواره های شان را جشن می گیرند و به تعطیلات سنتی شان توجه بسیاری دارند. مردم تایوان به طور کلی رفتاری بسیار دوستانه دارند و استانداردهای مهمان نوازی در این کشور بسیار بالاست. برنامه های سرگرم کننده، بیشتر در رستوران ها ارائه می شود، نه در خانه های شخصی مردم و گردشگران معمولا انتظار سرگرم شدن در خانه ها را ندارند. “دست دادن” مرسوم است و پوشیدن لباس غیررسمی از نظر بسیاری از افراد پذیرفتنی است.
زبان رسمی مردم تایوان، همانند سرزمین اصلی چین، چینی ماندارین (Mandarin) است که معمولا با نام گویو- guoyu – ( زبان ملی) خوانده می شود. اما زبان بومی تایوان که تایو (Taiyu) یا مینان هوا (minnanhua) نامیده می شود، هنوز به عنوان زبان اول گروه قومیتی غالب جزیره است که از استان فوجیان در جنوب چین وارد این سرزمین شدند. هنوز افراد بسیاری به هاکای چینی (Hakka) و گویش های مختلف بومی صحبت می کنند.
همراه داشتن لباس با وزنی سبک تا متوسط، به همراه بارانی، توصیه می شود. بهتر است وقتی برای بازدید از معابد بودایی می روید، لباس های پوشیده تری به تن داشته باشید. شلوار روشن و تی شرت برای مردان و زنان کاملا پذیرفتنی است. برداشتن لباس شنا برای رفتن به چشمه های داغ آب معدنی، فکر عاقلانه ای است. البته در برخی از این چشمه ها که مختلط نیستند، نیاز به پوشیدن لباس خاصی نیست. همچنین اگر حتی علاقه ای به کوهپیمایی ندارید، اما مسیرهای پیاده روی لذت بخشی کوتاهی در جاذبه های طبیعی، مانند پارک تاروکو گورج (Taroko Gorge)، وجود دارد که بهتر است خود را برای آن نیز آماده کنید. اگرچه سرزمین تایوان از ده ها جزیره کوچک در تنگه تایوان و اقیانوس آرام تشکیل شده است، جزیره اصلی به نام تایوان دربرگیرنده بیشتر وسعت ناحیه خشکی تحت کنترل دولت تایوانی است. تقریبا دو سوم تایوان، با وجود ۲۵۸ قله با ارتفاع بیش از ۳۰۰۰ متر، پوشیده از کوه است و تقریبا بیشتر آنها پوشیده از جنگل های انبوه هستند. مرتفع ترین این قله ها، یوشان( کوه یشم)- Yushan (Jade Mountain)_ بلندترین کوه در شمال شرق آسیا با ارتفاع ۳۹۵۲ متر – محسوب می شود. این ناحیه کوهستانی به دلیل مکان این جزیره به این شکل درآمده است چراکه روی خط گسل دو صفحه تکتونیک قرار داشته و به دنبال تحولات چشمگیر زمین شناسی بین ۴ تا ۵ میلیون سال گذشته شکل گرفته است. آن همچنین در مدار راس السرطان و در همان خط از عرض جغرافیایی هاوایی در اقیانوس آرام شمالی قرار دارد. اما اگرچه کوهستان، مرکز تایوان را تحت سلطه خود دارد و کل ساحل شرقی این جزیره را ناهموار کرده، اما قسمت سوم از تایوان، یعنی بخش غربی، بیشتر دربرگیرنده دشت های آبرفتی و میزبان اکثر جمعیت این کشور است. دو جزیره لیودائو- Lyudao -(جزیره سبز) و لانیو-Lanyu -( جزیره ارکید) واقع در اقیانوس آرام، محبوب ترین مقاصد گردشگری در تعطیلات هستند، درحالی که مجمع الجزایر پنگو(Penghu ) و ماتسو (Matzu) تنگه تایوان، از نظر تاریخی و فرهنگی پرجذبه هستند. و جزایر کوچک کینمن (Kinmen) و لی یو (Lieyu)، که فقط چند کیلومتر دورتر از ساحل فوجیان (Fujian) واقع در سرزمین اصلی چین هستند، تحت کنترل تایوان باقی مانده اند. ترکیب آب و هوا، سرزمین و مکان نگاری (توپوگرافی)، تایوان، به ویژه جنگل های متنوع کوهستانی، تایوان را به مکانی مناسب برای رشد گیاهان و حیوانات بومی تبدیل کرده است. درخت نراد و خرس سیاه فورموسان (Formosan) دو نمونه مهم از آنها هستند. پرندگان بسیاری در این منطقه و همچنین انواع گردشگری های حرفه ای وجود دارد که لحظات لذت بخشی برایتان فراهم می کنند. تایوان با برخورداری از رشد چشمگیر از دهه ۱۹۵۰ به بعد، به یکی از ” اقتصادهای ببر”-tiger economies_ و اولین آن در حوزه اقیانوس آرام تبدیل شد. موفقیت آن بر مبنای سیاست صنعتی شدن سریع به همراه هزینه های کلی و همچنین هزینه کم نیروی کار بود. از آنجایی که مواد خام دراین کشور دچار کمبود است، این کشور به مواد خام متکی نیست. ورود حجم بسیار بالای ارز خارجی به این کشور در طول سال ها، به تایوان در به حداقل رساندن اثرات آشفتگی موجود در اقتصاد دنیا روی خود، کمک بسیاری کرد.
پس از یک دوره رکود کوتاه در سال های ۰۱/۲۰۰۰، اقتصاد این کشور با نرخ مناسبی در حال رشد است. (تولید ناخالص ملی تا سال ۲۰۱۰، ۵/۱۰ درصد افزایش داشت). عملکرد اقتصاد تایوان به طور چشمگیری تحت نفوذ شرایط اقتصادی و سیاسی خارجی، به ویژه چین (جمهوری چین) است. ژانویه ۲۰۰۲، تایوان در سازمان تجارت جهانی پذیرفته شد و همچنین عضو سازمان همکاری‌های اقتصادی آسیا–پاسفیک (APEC) و بانک توسعه آسیا به شمار می رود. سال ۲۰۱۰، صندوق بین المللی پول، این کشور را در رتبه ۱۹ در فهرست اقتصاد های بزرگ جهان قرار داد.
فکت های تایوان
1- تایوان بزرگترین مجموعه ی آثار هنری چینی جهان را خود جای داده است.
2- قبل از اینکه پرتغالی ها، تایوان را در سال ۱۵۹۰ کشف کنند، چینی ها از این جزیره به عنوان یک توده ی گل در دریا یاد می کردند که برای چین ارزشی نداشت.
3- تایوان در منطقه ی حلقه ی آتش واقع شده است؛ بطوریکه این جزیره را به یکی از پر مستعدترین مناطق زلزله خیز جهان تبدیل کرده است. تایوان هر ساله بیش از ۱۰۰۰ زمین لرزه قابل مشاهده و حدود ۱۷۰۰۰ زمین لرزه غیر قابل مشاهده را تجربه می کند.
4- در تایوان مردم خودشان زباله هایشان را بیرون میبرند و آن ها را داخل کامیون زباله می اندازند. کامیون های حمل زباله دارای آژیر هستند تا مردم از وجودشان با خبر شوند.
5- قدیمی ترین شهر تایوان بنام T’ai-nan در سال ۱۵۹۰ ساخته شده است.
6- یکی از محبوب ترین فعالیت ها در تایوان، کارائوکه یا تلویزیون کارائوکه (KTV) نام دارد. کلوپ های کارائوکه، اتاق های خصوصی و موزیک ویدئو ارائه می دهند و بسیاری از خانواده ها سیستم کارائوکه خود را در خانه هایشان دارند.
7- تایوان، پایتخت ماسک صورت در آسیا لقب گرفته است چرا که تایوانی ها اغلب، ماسک جراحی بر روی چهره دارند. آن ها این ماسک ها را می پوشند تا بیمار نشوند و یا بیماری خود را اعلام کنند، صورتشان را از نور خورشید در امان نگه دارند یا آلاینده های موجود در هوا را بدین ریق فیلتر کنند. حتی خبرنگاران نیز هنگام گزارش اخبار، ماسک جراحی می پوشند.
8- در تایوان، عدد ۴ (مانند عدد ۱۳ در آمریکا) نحس محسوب می شود. ساختمان هایی مانند بیمارستان ها و هتل ها طبقه ۴ ندارند.
9- تایوان، در ماه آگوست (یا هفتمین ماه تقویم قمری تایوانی)، جشنواره ارواح گرسنه را جشن می گیرد. طبق سنت، در این ماه، دروازه های جهنم باز می شود و انبوهی از ارواح گرسنه آزاد شده و شروع به تغذیه از پول، غذا و غیره می کنند. در کل این ماه، ازدواج کردن، شروع یک کسب و کار و سفر رفتن، نحس محسوب می شود.
10- دور زدن کل جزیره ی تایوان بوسیله ی خودرو، تنها ٨ ساعت طول می کشد.
11- دانشمندان حدس می زنند که طی آخرین دوره یخبندان در ۱۰،۰۰۰ سال پیش، تایوان از طریق یک پل زمینی به سرزمین اصلی چین متصل شده است.
12- خرس سیاه فورموسان، بزرگترین حیوان زمینی در تایوان است و نماد این کشور محسوب می شود. این نوع خرس همچنین تنها نوع خرس در تایوان است.
13- در تایوان، سفید نمادی از مرگ است و در مراسم خاکسپاری استفاده می شود. در عروسی ها، رنگ قرمز از محبوبیت زیادی برخوردار است زیرا نماد شانس است.
14- در تایوان، رسم است که یک ستاره شناس مناسب بودن یک زوج برای ازدواج را بررسی کند. ستاره شناس همچنین تاریخ و زمان مناسب عروسی را انتخاب می کند.
15- نودل فوری و چای حباب در تایوان اختراع شده اند.
.....................................
آشنایی با کشورها (114) : ماداگاسکار
آشنایی با کشورها (113) : آفریقای مرکزی
آرشیو مطالب
