طرفداری - دو مقطع بزرگ در تاریخ اینتر وجود دارد. کسب دو قهرمانی اروپا در دهه 1960 و سه گانه 2010. نراتزوری بازیکنان بزرگی را به خود دیده و انتخاب 11 بازیکن از بین آنها سخت است.
والتر زنگا (دروازه بان)
قبل از آنکه فیلم مرد عنکبوتی به روی صحنه ها برود، والتر زنگا با لقب مرد عنکبوتی می درخشید. ایتالیا همیشه دروازه بان های بزرگی داشته و زنگا هم یکی از آنها بود. وی یکی از بهترین دروازه بان های نسل خودش در جهان بود. زنگا در میلان متولد شد و از کودکی هوادار اینتر بود. وی 23 سال با پیراهن نراتزوری به میدان رفت و یک قهرمانی سری آ، دو جام یوفا و سوپرجام ایتالیا را کسب کرد. او مانند یک شومن، استایل خاصی در دروازه داشت. جهش های باورنکردنی او باعث می شد بزرگترین مهاجمان جهان در آن زمان ناکام باشند و جمعیت را در مه آتزا به شور و شوق می رساند.
خاویر زانتی (مدافع راست)
"ال کاپیتانو". خاویر زانتی "آقای اینتر" است. او یادآور حرفه ای گری گرانده اینتر در سال های دور بود و نشان می داد که هر بازیکن چگونه باید خادم باشگاه باشد. در زمین فوتبال هیچکس استقامت "تراکتور" را نداشت و او را همیشه به عنوان کاپیتان اینتر در سه گانه 2010 به یاد خواهیم آورد. خاویر زانتی با 615 بازی در سری آ، رکورددار تعداد بازی یک بازیکن خارجی در ایتالیا است. او همچنین با 858 بازی برای اینتر، رکورددار تعداد بازی در تاریخ نراتزوری است. زانتی 16 جام بزرگ با اینتر کسب کرد. وی بازیکنی چند پسته بود که علاوه بر دفاع راست، در دفاع چپ و هافبک هم به میدان می رفت. اینتر پیراهن شماره 4 او را بازنشسته کرد و پیشنهاد پست نائب رئیس به او داد.
جوزپه برگومی (مدافع میانی)
اگر تاکنون با "عمو" صحبت کرده باشید، می فهمید که چرا او یک رهبر تمام عیار بود؛ یک جنتلمن آرام و کاریزماتیک. برگومی مرد تک باشگاهی است و بیش از 500 بازی در سری آ برای اینتر انجام داد. وی در جوانی، در زمان قهرمانی با ایتالیا در جام جهانی 1982، سبیل جذابی داشت و به همین دلیل در ایتالیا به او "Lo Zio" یا "عمو" می گفتند. او با اینتر 3 جام یوفا، یک اسکودتو، یک کوپا ایتالیا و یک سوپرکاپ ایتالیا کسب کرد.
آرماندو پیکی (مدافع میانی)
کاپیتان تیم "گرانده اینتر" با هلنیو هررا. همین جمله کافی است تا آرماندو پیکی اسطوره اینتر باشد. وی مدافعی چند پستی بود اما به عنوان یکی از چهره های بزرگ لیبرو شناخته می شود که پست سوییپر را در دهه 1960 پیشرفت داد. او به عنوان یکی از بزرگترین مدافعان تاریخ ایتالیا شناخته می شود و با اینتر 3 اسکودتو، 2 لیگ قهرمانان و 2 جام بین قاره ای کسب کرد. متاسفانه آرماندو پیکی در 36 سالگی به طوری تراژیک به دلیل یک تومور فوت شد.
جاچینتو فاکتی (مدافع چپ)
هیچکس مانند جاچینتو فاکتی، "بازیکن اینتر بودن" را تعریف نکرد. مدافع چپ ایتالیایی هم در "گرانده اینتر" با هلنیو هررا کار کرد و 4 اسکودتو، 2 لیگ قهرمانان، یک کوپا ایتالیا و دو جام بین قاره ای کسب کرد. او 634 بار پیراهن آبی و مشکی بر تن کرد و به عنوان یک مدافع چپ، 75 گل به ثمر رساند. فاکتی هم یک مرد تک باشگاهی بود. در سال 2006 اینتر تصمیم گرفت پیراهن شماره 3 او را بازنشسته کند. او در سال 2006 پس از مدت ها مبارزه با سرطان پانکراس، در 64 سالگی درگذشت.
لوئیز سوارز (هافبک راست)
لوئیز سوارز اگر بهترین نباشد، یکی از بهترین بازیکنان تاریخ اسپانیا است. اولین و تنها بازیکن تاریخ اسپانیا که توپ طلا گرفت. او مانند هلنیو هررا از بارسلونا به اینتر رفت و در آن زمان رکورد تاریخ نقل و انتقالات را شکست. طی 9 سال، سوارز 328 بازی برای نراتزوری انجام داد و 55 گل به ثمر رساند. یک وینگر ظریف با لقب "آرچیتکت" که می توانست در پست هافبک بازیساز هم بازی کند. او هم کاملا بازیکنی چند پستی بود. سوارز 7 جام بزرگ در میلانو به دست آورد.
لوتار ماتئوس (هافبک میانی)
یک بازیکن همه کاره؛ خشونت و استحکام همراه با تکنیک، رهبری و کاریزما؛ شما باید امیدوار باشید 11 لوتار ماتئوس برای 11 پست خود در فوتبال داشته باشید. ماتئوس در حالی که بازیکن اینتر بود، پس از قهرمانی با آلمان در جام جهانی 1990، توپ طلا کسب کرد. دیگو مارادونا گفته بود ماتئوس سخت ترین حریفی بوده که با او مواجه شده است. اسطوره آلمانی 115 بازی در سری آ انجام داد، 40 گل به ثمر رساند و آن زمانی بود که نراتزوری با جووانی تراپاتونی در حال تولد دوباره بود. لوتار ماتئوس در سال 1989 اسکودتو کسب کرد و در سال 1991 نیز جام یوفا را با اینتر بالای سر برد. وی همچنین در سال 1989 سوپرکاپ ایتالیا را کسب کرد. واقعا تاسف آور بود که دوران حضور او در ایتالیا بیشتر از این نبود.
ساندرو ماتزولا (هافبک میانی)
پسر والنتینو ماتزولای افسانه ای که به طوری تراژیک در فاجعه سوپرگا همراه با تیم "گرانده تورینو" درگذشت. ساندرو هم راه پدرش را در پیش گرفت و یکی از بزرگان ایتالیا شد. ماتزولا هم دیگر مرد تک باشگاهی تاریخ اینتر است و 17 سال در این باشگاه حضور داشت و در 417 بازی، 117 گل به ثمر رساند. هافبک هجومی آن زمان ایتالیا دقیقا همان افتخارات فاکتی را که در بالا ذکر کردیم، کسب کرد و بخش مهمی از "گرانده اینتر" بود. در آن زمان رقابت او با پسر طلایی میلان، جیانی ریورا در ایتالیا دیدنی بود.
ماریو کورسو (هافبک چپ)
وقتی بدانید لقب ماریو کورسو "پای چپ خدا" بود، آسان است بفهمید او چقدر باکلاس بازی می کرد و یکی از بهترین هایی است که تاکنون در این پست بازی کرده است. یکی دیگر از اعضای "گرانده اینتر" که تکنیکش روی ضربات آزاد و سانترهای از کناره ها کلید موفقیت های تیم بود. او اولین بازی اش را در 16 سالگی برای اینتر انجام داد؛ 413 بار برای نراتزوری به میدان رفت و همان افتخارات فاکتی و ساندرو ماتزولا را کسب کرد. گاهی از او انتقاد می شد که زیاد نمی دود اما واقعیت این بود که کورسو بسیار باهوش بود و ترجیح می داد بیشتر توپ در زمین بدود.
رونالدو (مهاجم)
ال فنومنو در زمان پیوستنش از بارسلونا به اینتر، رکورد تاریخ نقل و انتقالات را شکست. دوران حضور او در اینتر تحت تاثیر مصدومیت ها بود اما باز هم در 98 بازی، 62 گل به ثمر رساند و مدافعان سری آ از دست او عاجز بودند. یکی از بهترین مهاجمان تاریخ فوتبال که عجیب است فقط یک جام یوفا در سال 1998 با اینتر کسب کرد. با این حال او یکی از بهترین بازی های عمرش را در فینال آن تورنمنت به نمایش گذاشت.
جوزپه مه آتزا (مهاجم)
وقتی اینتر و میلان در استادیومی به نام شما بازی می کنند، مطمئن می شوید که کاری جاودانه انجام داده اید. جوزپه مه آتزا بین 1927 تا 1940 و دوباره در فصل 1946-1947 برای اینتر بازی کرد و خیلی ها او را به عنوان بهترین گلزن تاریخ ایتالیا به حساب می آورند. مه آتزا در 365 بازی در لیگ، 242 گل به ثمر رساند و سه اسکودتو و یک کوپا ایتالیا کسب کرد. اتفاقات خارج از زمین مه آتزا هم مانند اتفاقات داخل زمین او پر سر و صدا بود و همواره توسط ایتالیایی ها دنبال می شد اما این باعث نمی شود که نگوییم او یکی از بهترین بازیکنان تاریخ است.
