اختصاصی طرفداری - مشکل آن بود که عادل فردوسی پور را تنها یک مجری دیدند که پشت میزش این و آن را به جان هم میاندازد و در این بین هم گه گاهی از فرط تعجب سرش را میخواهد به میز معروفش بکوبد. ظاهراً که پیدا کردن جانشین برای او سخت نبود. آدمهای این فوتبال که همان قبلیها هستند، میز همان میز است، دوشنبه همان دوشنبه است، اما غافل که مخاطب آن مخاطب قدیمی نیست. غافل که محمد حسین میثاقی مرد سر زدن به میز نبود. غافل از آن دعواهایی که ما را یاد دوئلهای غرب وحشی میانداخت جای خودش را به چند سناریوی از پیش نوشته شده داد. مشکل دقیقاً در همینجاست. در همین پارادوکس. همه چیز دوشنبههای فوتبالی مثل گذشتهاش است و هیچ چیز مثل گذشته اش نیست.
و اما مرد دوم قصهی ما که روزگاری بازیگر نقش مکمل بود و حالا کارگردان و نقش اصلی. از صدا و سیمای کرمانشاه و گزارش بازیهای شیرین فراز تا دست راست عادل فردوسی پور مسیری نبود. استاد زنگ زد و راه تنگ و شلوغ صد ساله را برایش اتوبان کرد. شاگرد تاخت و تاخت اما کوتاه نیامد. محمد حسین میثاقی که از قضا حالا مرد اول قصه ماست سیراب نشد و وقتی دست های بسته و دهان چسب گرفته استاد را دید، اتوبان خودش را طلب کرد.
چند پرده بی روح برای فوتبال بی روح تر ما؛ این شاید خلاصهترین و گیراترین توصیف ممکن از برنامه فوتبال برتر میثاقی باشد. متولیان جدید دوشنبه شبهای فوتبالی و جدیداً بیشتر از دوشنبه ها، خیلی کارها کردند. از در و دیوار دکورهایی که طرحهای گرافیکی از سر و رویشان میبارد تا آنالیزهای پرزرق و برق و سرگرمیهای به ظاهر خندهدار با مهمانان. اما بازهم نیمه تاریک قضیه به تمام این دست و پا زدنها میچربید. میثاقی برای هر صحنه داوری سه کارشناس آورد و مثل اخبار بیروح نظراتشان را قرائت کرد. اما مردم کارشناسی داور عادل فردوسی پور را در کنار آن مانیتور زمخت و درشت را بیشتر میپسندیدند. جایی که مرد سابق دوشنبهها حتی نظر کارشناس داوری را هم به چالش میکشید و با " آقا" گفتنهای کش دارش مخاطب را مال خود میکرد.
نظرسنجی مرکز تحقیقات رسانه ملی از مخاطبان صدا و سیما
اینها را نگفتهایم که با انگشت اتهام چشمهای فوتبال برتر را در بیاوریم و نود سابق را نوازش کنیم. خود عادل فردوسی پور نیز کم اشتباه و ایراد نداشت. اما با این حال، هر چه قدر هم که مطهر از اشتباهات نبود قریب به 20 سال برای مخاطبش اول ماند و فوتبال کشور را همچنان بر قلهی صدا و سیمای نگه داشته بود. دروکننده جوایز بهترین مجری و برنامه تلویزیونی جشنواره جام جم بارها از دید بینندگان صدا و سیما هم صدرنشین بود.
بر اساس نظرسنجی ملی مرکز افکارسنجی دانشجویان ایران (ایسپا)، ۵۱ درصد افراد بالای ۱۸ سال کشور در چند سال گذشته برنامه نود را تماشا میکردند و در مجموع هم ۵۱ درصد مردم ایران در چند سال گذشته این برنامه را دنبال میکردند. برای آن که موفقیتهای نود را تافته جدا بافته از عادل ندانیم بهتر است نگاهی به آمار بینندگان آخرین ساخته وی یعنی برنامه اینترنتی کلاسیکو بیاندازیم. جایی که عادل فردوسی پور با رقمی بیشتر از یک میلیون و 820 هزار بازدید، رکورد نمایش شبکههای اینترنتی را شکست.
تمام تلاشهای محمد حسین میثاقی در راه پربیننده شدن برنامه اش، دست و پا زدن وسط یک اقیانوس بی انتهاست. جایی که خیلی آن طرفتر عادل فردوسی پور در ساحلش مشغول آفتاب گرفتن است. این را نه من که آمار می گوید. در ردهبندی 10 برنامه تلویزیونی پر بیننده اردیبهشت ماه بر اساس نظرسنجی مرکز تحقیقات رسانه ملی از مخاطبان صدا و سیما، محمد حسین میثاقی و فوتبال برتر به زحمت توانستند جایگاه هشتم را به خود اختصاص بدهند که آمار دقیق آن را در زیر میبینید:
۱- دورهمی شبکه نسیم: ۵۶.۵ درصد
۲- کودک شو شبکه نسیم: ۳۶.۴ درصد
۳- مستندحیات وحش شبکه مستند: ۳۵.۲ درصد
۴- ایرانگرد شبکه مستند: ۲۵.۸ درصد
۵- به خانه برمیگردیم شبکه پنج: ۲۵.۳ درصد
۶-و یتامین خ شبکه نسیم: ۲۰ درصد
۷- سیمای خانواده شبکه یک: ۱۹.۹ درصد
۸- فوتبال برتر شبکه سه: ۱۸.۲ درصد
۹- بچه محل عموپورنگ شبکه دو: ۱۷.۴ درصد
۱۰- مدرسه تلویزیونی ایران شبکه آموزش: ۱۶.۴ درصد
همانطور که آمار میگویند، محمد حسین میثاقی در یک رقابت تنگانگ و نفسگیر با برنامه بچه محل عمو پورنگ در جایگاه هشتم قرار دارد و میدان را به مستندهای ایرانگردی و حیات وحش باخته است. همهی این ها در حالی است که روزگاری جایگاهی به جز رده اول را برای عادل فردوسی پور شکست بزرگ او و شبکه سه قلمداد میکردیم.
شاید سکوت عادل فردوسی پور به همین خاطر بود. که آیندگان خودشان ببینند، قضاوت کنند و درک کنند که آن برنامهی پرزرق و برق با دریای گرافیکها و ایدهها، نمیتواند جای آن میز که همیشه منتظر ضربه سر عادل بود را بگیرد. حقیقت این است مردم هنوز هم آن دکور خاک گرفته با پروژکتور همیشه رو به انفجارش را ترجیح می دهند.