Massoud Dبرای نسلی که لوطی گری رو در چاقوکشی و قمار و دعوا میدید، کیارستمی یک معجزه بود. جدای از فیلم که خیلی دوستش دارم، عاشق سکانس پایانی فیلم هستم که کیارستمی سینما رو به زندگی واقعی به طور موازی پیوند میده. همه منتظر سرنوشت آقای بدیعی هستن که فیلم کات میخوره به پشت صحنه. حالا انگار عوامل سازنده ی فیلم هم خودشون داخل فیلم هستن. کیارستمی تووی اکثر فیلم هاش این سوال ساده رو میپرسه که سینما چیه و مرز بین واقعیت و سینما کجاست؟
