برای یک فصل فوق العاده در بولتون، سم آلاردایس و فرناندو هیرو از یک رابطه پرثمر لذت بردند. سرنوشت آن ها نیز پس از انتقال فرناندو گویی در هم تنیده شد.
برای یک مربی که نسبتا در هر جایی که بوده چالش خود را با موفقیت به اتمام برده، سم آلاردایس شهرت افتضاحی دارد. که این به تاکتیک های ظاهرا کسل کنندهٔ او مربوط می شود و یا به انتقاد ناپذیر بودن او بر می گردد؛ یا شاید ترکیبی از این دو چیز و حتی بیشتر. به هر حال سرمربی سابق انگلیس با سابقه یک بازی هدایت سه شیر ها اصلا محبوب نیست.
برای هواداران تیم هایی که آلاردایس را روی نیمکت تیم محبوب‌شان دیده اند، داستان خیلی سختی برای گفتن است. اما داستان هواداران بولتون متفاوت است.
حتی آن هایی که هوادار "یورتمه سواران" یا شخص آلاردایس نبودند، می توانند اعتراف کنند که برای چند سال در اوایل قرن بیست و یک، ترکیب این دو یکی از مهیج ترین تیم ها در فوتبال انگلیس را خلق کرد. تیمی که بازیکنان جنگنده انگلیسی را در کنار ستاره های بین المللیِ پا به سن گذاشته (اما به طور مضحکی با استعداد) جمع کرده بود.
این کار عجیب، اما به زیبایی تاثیرگذار بود.
ستارگانی همچون یوری ژورکائف و جی-جی اوکوچا در پیراهن سفید بولتون واندرز حضور داشتند و حالا؛ نوبت به فرناندو هیرو، کاپیتان سابق اسپانیا و رئال مادرید رسیده بود که در تابستان ۲۰۰۴ به جمع شاگردان آلاردایس پیوست.
هیرو با فتح ۵ لالیگا و ۳ لیگ قهرمانان با مادرید یکی از پر افتخار ترین بازیکنان مستطیل سبز بود.
او حتی آمار گلزنی بهتری از برخی از مهاجمان بولتون داشت: میانگین تقریبا یک گل در هر ۴ بازی هیرو برای رئال مادرید از آمار کسی مانند کوین دیویس (یک گل در هر ۵ بازی) بیشتر بود.
بر خلاف استعداد بیگ سم در جذب فوق ستاره ها، جذب کردن هیرو توسط بولتون تعجب آور بود. بعد از سپری کردن یک سال در خاورمیانه [الریان قطر]، هیرو چند قدم با بازنشستگی فاصله داشت.
به هر روی، هیرو تصمیم گرفت که انتقال به منچستر و امضای قرارداد با بولتون - و معاوضه زیدان با نولان و رائول با واز ته - به سود او خواهد بود.
او در آن زمان ۳۶ ساله بود.
خرید بزرگ
با توجه به سال های پایانی فوتبال مدافع اسپانیایی، بسیاری خرید او را برای بولتون یک خرید موفق می دانستند.
آلاردایس با اینکه تنها ۱۳ سال از خرید جدیدش بزرگتر بود، هیرو را "پسری با تجربه بسیار" خواند و این که او می تواند "یک خرید عظیم" برای ترکیب او باشد. او حتی پیش بینی کرد که مدافع سابق مادرید، ولو با تاخیر به "یک ستاره در فوتبال انگلیس" تبدیل شود.
برای هر کسی که بازی مدافع کهنه کار را دیده بود، بدیهی بود که او چه روندی را پیش خواهد گرفت.
از طرفی، تعریف و تمجید های هیرو از آلاردایس از آنهایی که از سمت سرمربی انگلیسی به سمت هیرو روانه می شد، بیشتر بود.
او به گاردین گفت: "یکی از دلایلی که من به انگلیس آمدم تجربه کردن زندگی تحت نظر سرمربی ای بود که یک باشگاه را از بالا تا پایین مدیریت می کند."
"من نمی دانم چگونه سم این کار را انجام می دهد. او قدرت این را دارد تا با سرمربیگری و بازیکنان تیم کنار بیاید؛ و همین طور که این کار را با خرید و فروش بازیکنان در خارج از زمین انجام می دهد. اگر در رختکن چای نداشته باشیم، این سم است که این موضوع را هم حل می کند."
"یک باشگاه کوچک، یک باشگاه خانوادگی، یک باشگاه شگفت انگیز."
"ما تیم کوچکی بودیم اما با یک نسل از بازیکنان با تجربه ما توانستیم این باشگاه فروتن را به رقابت های اروپایی برسانیم."
هیچ کس انتظار نداشت که هیرو همه دقایق را برای بولتون در زمین باشد، اما یک احساس خوشبینی نسبت به جذب او وجود داشت.
به هر حال خرید هیرو، یک مدافع تراز اول، یک خرید لاکچری برای بولتون؛ کمی ریسک به دنبال خود داشت.
خرید هیرو اما به مذاق هواداران بسیار خوش آمد، هیرو برای بولتون یک موفقیت بزرگ بود. اگرچه او همه بازی ها را فیکس شروع نکرد؛ اما هیرو ۱۵ بازی را در لیگ از ابتدا آغاز کرد و بسیاری دیگر از بازی ها را در فصل ۲۰۰۴/۰۵ به عنوان یار تعویضی وارد زمین شد.
ساق های هیرو هیچ گاه لرزان نبود؛ در حقیقت، حضور او آرامش را به سراسر تیم تزریق می کرد.
در ضربه های آزاد او پشت توپ می ایستاد، به آلاردایس در مواقعی مشاوره تاکتیکی می داد. بیگ سم او را "بهترین پاسور تاریخ باشگاه" نامید. لقبی که هیچ گاه به تال بن هایم، دیگر خرید دفاعی بزرگ بولتون در آن فصل داده نشد.
بولتون فصل را در رتبه ششم تمام کرد، بهترین فصل تاریخ باشگاه در لیگ برتر. در همان زمان، بسیاری نا امید شدند که بولتون نتوانست جلو تر برود و به لیگ قهرمانان راه پیدا کند، در حالی که تنها ۳ امتیاز با اورتون در رتبه چهارم فاصله داشت.
با وجود فتح چندین باره رقابت اروپایی، هیرو به اندازه بقیه از این امر دلسرد شد.
آخرین بازی فصل در مقابل اورتون، که با برد ۲-۳ بولتون خاتمه یافت، آخرین بازی فرناندو هیرو در فوتبال حرفه ای نام گرفت.
او بعد از بازی گفت: "من در مورد تصمیمم شفاف هستم: من می خواستم بازی کردن را کنار بگذارم در حالی که در بالاترین سطح هستم."
وقتی که در دقیقه ۶۷ بازی تعویض شد و از میان بازیکنانی همچون اوکوچا، گری اسپید، استلیوس جیاناکوپولوس و الحاجی دیوف گذشت، هواداران به صورت ایستاده او را تشویق کردند.
آلاردایس نتوانست هیرو را متقاعد به ماندن کند و توانست تنها یک سال از حضور مدافع کهنه کار اسپانیایی بهره ببرد.
اما همان یک سال کافی بود تا هیرو در ریباک استادیوم محبوب شود. حضور او در جمع 'کهکشانی' های بولتون در محبوبیتش تاثیر گذار بود و اما نمایش های زیبا و با کلاس او در جمع شاگردان آلاردایس، بسیار مهم تر بود.
بعد از رابطه مفید و احترام دو طرفه بین هیرو و آلاردایس، یک دهه بعد، آنها سرنوشتی مشابه را در مربیگری تجربه کردند.
هر دو بر خلاف استعداد های شان، دوران مزخرفی را در سرمربیگری تیم های ملی کشورشان گذراندند: آلاردایس تنها دو ماه را به عنوان رئیس سه شیر ها سپری کرد و هیرو هم در جام جهانی روسیه و بعد از تنها ۲۴ روز از نیمکت لاروخا خارج شد.
خوشبختانه هیچ کدام از آن نا امیدی ها تاثیری بر محبوبیت آلاردایس و هیرو در بولتون نگذاشته است.
مدافع اسبق رئال مادرید، رئال وایادولید و تیم ملی اسپانیا، کیفیتی را برای باشگاه انگلیسی فراهم کرد که تا آن لحظه از آن بی بهره بود. از تلاش آلاردایس برای جذب هیرو و متقاعد کردن او نیز نباید به راحتی گذشت.
حالا این روز ها، فکر حضور یک سوپراستار بین المللی و تسلط او در همه قسمت های مسابقه گویی یک دنیا از ما دور است...
به قلم بندیکت اونیل برای فوتبال پلنت
ترجمه با اندکی تغییر از خودم
