طرفداری- عملکرد روبرتو مانچینی به عنوان سرمربی تیم ملی ایتالیا در رقابت های مقدماتی جام ملت های اروپا، هواداران ایتالیا را امیدوار به بازگشت به روزهای خوبشان کرده است.
24 ژوئن 2010 حوالی ساعت 18 در هوای شرجی ژوهانسبورگ، بهت و حیرت در اردوی لاجوردی پوشان غالب شده بود. مدعی عنوان قهرمانی در یکی از ساده ترین گروه های جام جهانی 2010 به عنوان تیم آخر از رقابت ها حذف شده بود. فابیو کاناوارو با بازوبندی که در آن جام روی دستانش سنگینی می کرد قدم می زد و شاید در آن لحظات صحنه های به یاد ماندنی ای که در آلمان خلق کرده بودند از جلوی چشمانش می گذشت. اما در آن روز حقیقت برای هواداران ایتالیا تلخ تر از همیشه بود.
آن روز آن چیزی که همه از آن هراس داشتند به واقعیت تبدیل شده بود. ایتالیا دیگر آن ایتالیای پرانگیزه و پرشور سابق نبود. بازیکنان مسن و سالخورده و کمبود استعداد مخصوصا در پست های هجومی تر، بزرگترین چالش ایتالیا برای آن روزها بود، چالشی که قرار نبود تا سالها حل شود.
در آن روزها واژه "پوست اندازی" در فوتبال ایتالیا پررنگ تر از همیشه شد. ایتالیا باید نسل عوض می کرد، آن ها دیگر شاهد یک دیوار فرو نریختنی به اسم فابیو کاناوارو نبودند، دیگر شاهد مهره های پرتعداد زهردار هجومی مانند الساندرو دلپیرو، فرانچسکو توتی و فیلیپو اینزاگی نبودند.
فوتبال ایتالیا پس از آن روزها تا سال ها نتوانست به موفقیت های با دوام و یا روزهای اوجش برسد شاید آنها در یورو 2012 به فینال رسیدند اما 2 سال بعد باز در مرحله گروهی جام جهانی حذف شدند. شاید آنها در یورو 2016 نمایش قابل قبولی داشتند اما 2 سال بعد، حتی در جام جهانی هم حضور نداشتند.
صعود نکردن به جام جهانی 2018 مانند یک صاعقه بر سر ایتالیایی ها فرود آمد. شاید یک شوک بزرگ می توانست ایتالیا را به خود بیاورد و حالا تغییراتی را که این شوک بزرگ در فوتبال ایتالیا به وجود آورده را بررسی می کنیم.
پس از ناکامی دی بیاجو، سرمربی موقت تیم ملی ایتالیا در چند بازی دوستانه، 14 می 2018 بالاخره سرمربی جدید لاجوردی پوشان معرفی شد. روبرتو مانچینی سرمربیگری زنیت را رها کرد و از تمام پاداش ها چشم بست و با دستمزد 2 میلیون یورویی به کمک ایتالیا آمد.
مانند هر مربی دیگری مانچینی برای پیاده کردن تفکراتش نیاز به زمان داشت، زمانی که مستلزم صبر هواداران ایتالیا بود، هوادارانی که در این سال ها صبر کردن را بهتر از هرچیز دیگری آموخته بودند.
بیایید ابتدا به اولین صحبت های مانچینی در قامت سرمربی ایتالیا توجه کنیم:
احساساتی شده ام زیرا سرمربیگری در تیم ملی ایتالیا چیز بی اهمیتی نیست. سرمربیگری در تیم ملی یکی از زیباترین چیزهایی است که برایم رخ داده است. می خواهم برای ایتالیا سرمربی خوبی باشم و ایتالیا را به اوج اروپا و دنیا برسانم. میدوارم بتوانم تیم ملی را به سطوح بالایی برسانم و با سخت کار کردن می توان این کار را انجام داد.
وی در اولین صحبت هایش به عنوان سرمربی ایتالیا از رویاهایش برای به اوج رساندن ایتالیا گفت، زمانی که لیست تیم ملی ایتالیا منتشر شد نام هایی همچون ماریو بالوتلی، کلودیو مارکیزیو و ... هواداران ایتالیا را امیدوار کرد که این بار نیمکت تیمشان فرد مورد نظر خود را پیدا کرده است.
اما قرار نبود که مانچینی مانند مربیان گذشته از بازیکنان سالخورده زیادی استفاده کند زیرا که او شهامت بازی دادن به جوانانی که بعضی از آنها گمنام بودند را داشت آن هم زمانی که متئو سالوینی نخست وزیر سابق ایتالیا تیم های سری آ را به دلیل استفاده نکردن از بازیکنان ایتالیایی را زیر تازیانه های نقد خود گرفت.
ایده ها در خدمت بازیکنان یا بازیکنان در خدمت ایده ها؟
اگر ما بیاییم و لیست های تیم ملی ایتالیا را در اردو هایی که از زمان ورود مانچینی تا پایان بازی های دور مقدماتی یورو بررسی کنیم متوجه می شویم که وی تقریبا از هیچ استعدادی چشم پوشی نکرده و هر بازیکنی که مستعد پوشیدن پیراهن لاجوردی ایتالیا بوده را حداقل برای یک بار هم که شده به اردو ها دعوت کرده تا مشخص کند که آیا او در ایده هایش جایی دارد یا نه....
برای مثال وی در پست مهاجم نوک ماریو بالوتلی، فابیو کوالیارلا، لازانیا، گریفو، بلوتی، ایموبیله، سیمونه زاتزا و ... را طی چندین اردو ارزشیابی کرد و در آخر هم شاید به این نتیجه رسید که فعلا ایموبیله و بلوتی مناسب ترین انتخاب ها برای این پست هستند.
پس می توانیم اولین ترفند مرد اول نیمکت ایتالیا را استفاده و امتحان تمام مهره های مستعد سرزمین چکمه دانست که همین اقدام باعث شد که نتایج اولیه تیم در لیگ ملت ها و بازی های دوستانه آنچنان درخشان نباشد.
شاید بتوانیم شروع اوج گیری تیم مانچو را از پیروزی دقایق آخری مقابل لهستان در لیگ ملت های اروپا بدانیم بعد از آن بازی آنها تنها یک مساوی مقابل پرتغال داشتند و سپس تمام بازی های خود را پیروز شدند پیروزی هایی که فوتبالدوستان از آن به عنوان بازگشت ایتالیایِ فاشیستی یاد می کردند. مقصود آن ها از این عبارت، ایتالیایی بود که به همراه ویتوریو پوتزو زیر سایه بنیتو موسولینی توانست 2 جام جهانی پیاپی را فتح کند.
34 گل زده و تنها 4 گل خورد در 10 بازی
این آماری است که ایتالیای مانچو در رقابت های مقدماتی جام ملت های اروپا ثبت کرده است. ایتالیا که روزگاری به این معروف بود که بازی های نه چندان سخت خود را هم سعی می کند با کمترین تلفات و اختلاف ببرد، حالا به یک تیم سراسر هجومی تبدیل شده است اما آنها در عین هجومی بودن آمار خوبی هم در خط دفاعی به جا گذاشتند آن هم در حالیکه بیشتر بازی های خود را بدون حضور جورجیو کیلینی ستاره با تجربه خط دفاعی خود پشت سر گذاشتند.
اما شاید نزد خود بگوییم این آمار مقابل تیم های درجه دو اروپا مثل فنلاند و بوسنی و ارمنستان رقم خورده است ولی یکی از مشکلات بزرگ ایتالیای قبل از مانچو ناتوانی در گرفتن امتیاز کامل مقابل تیم های متوسط بود که مانچو نشان داده که این مشکل را به خوبی حل کرده است.
حالا به بررسی استعداد های جوان تیم مانچو که احتمال قهرمانی ایتالیا در یورو به درخشش آنها در یورو وابسته است می پردازیم:
جانلوییجی دوناروما
حدود چند فصلی است که وقتی صحبت از جانشین بوفون افسانه ای در محافل فوتبالی می شود، ناگهان نام دوناروما مطرح می شود، وقتی برچسب جانشینی بوفون برای چندفصل روی یک دروازه‌بان بماند بدان معنا است که وی شایستگی بالایی برای محافظت از قفس توری ایتالیا دارد. این جوان 20 ساله در نیمی از بازی های مقدماتی یورو درون دروازه تیمش قرار گرفته است و میانگین گل خورده 0.4 در هر بازی را که عملکرد قابل دفاعی محسوب می شود را برجای گذاشته است و اما شاید یکی از شاخصه هایی که وی برای اثبات خود نیاز دارد درخشش در یک تورنومنت بین المللی است و یورو 2020 می تواند اولین و بهترین فرصت برای این دروازه‌بان جوان باشد.
استفانو سنسی
شاید اگر فوتبال سری آ را دنبال کرده باشید متوجه تحول عظیم اینتر به همراه آنتونیو کونته شده باشید تحولی که یکی از مهره های اصلی اش هافبک هولدینگی به نام استفانو سنسی است. 7 بازی، 3 گل و 2 پاس گل آمار درخشان این هافبک 24 ساله در رقابت های این فصل سری آ بوده است و شاید اگر مصدومیت به او اجازه دهد بتواند از اصلی ترین مهره های ایتالیا در یورو 2020 باشد. خلاقیت بالا، قدرت شوت زنی فوق العاده و دوندگی بالا وی را به یک هافبک تمام عیار تبدیل کرده است.
ساندرو تونالی
پیرلوی آینده، لقبی است که این روزها به این هافبک 19 ساله برشا داده می شود و اگر وی را فصل بعد در پیراهن راه راه اینتر، میلان و یا یوونتوس دیدیم نباید تعجب کنیم و اما آینده او به صورت عجیبی وابسته به عملکرد وی در یورو 2020 است. این هافبک دفاعی جوان در این فصل 13 بازی را در سری آ انجام داده است که شاید ماندگار ترین صحنه این سه بازی گل او از روی ضربه ایستگاهی از زاویه ای بسته به تیم تیاگو موتا، جنوا بوده است.
نیکولو زانیولو
شاید از نظر خیلی از طرفداران ایتالیا زانیولو درخشان ترین استعداد این روزهای ایتالیا است که با روحیه جنگندگی و تکنیک بالا، او را شبیه ترین بازیکن به فرانچسکو توتی می دانند. الماس تراش نخورده و 20 ساله آاس رم می تواند زود تر از آن چیزی که فکرش را می کند با درخشش در یورو خود را در بازار ترنسفر محبوب کند و آن موقع هست که شاید بتواند مانند توتی راه اسطوره شدن در رم را پیش بگیرد و یا به تیم های متمول و پرافتخار کوچ کند و تا سال ها در سطح اول فوتبال اروپا بدرخشد. 5 بازی، 2 گل و 1 پاس گل عملکرد قابل دفاع او در رقابت های مقدماتی بوده است که ایتالیایی ها را بیش از همیشه امیدوار کرده تا پس از مدت ها صاحب یک بازیکن شود که به محوطه حریف بتازد و همه را کنار بزند و با یک ضربه چیپ دروازه را فتح کند.
مویزه کین، ریکاردو اورسولینی، برایان کریستانته و ..... ستاره های جوان دیگر ایتالیا هستند که می توانند این تیم را بعد از مدت ها به آرزویشان برسانند.
