خبر هفته گذشته این بود:
« باشگاه پرسپولیس حتی به محرومیت فرشاد احمدزاده اعتراض هم نمی‌کند! »
احمدزاده در دیدار با شاهین بوشهر چند دقیقه بازی کرد و از زمین اخراج شد.
او یک جلسه باقی‌مانده محرومیت انضباطی را پشت سر گذاشت، حالا اما کمیته انضباطی تصمیم گرفت فرشاد را به خاطر لفظی که بعد از اخراج در قبال داور به کار برده، یک جلسه دیگر هم محروم کند!
این حکم عجیب است، مثل محرومیت سه جلسه‌ای به خاطر درگیری‌های داربی که آن هم نامتعارف و سختگیرانه بود، " اما نکته اینجاست که کلا نبودن احمدزاده هیچکس را در پرسپولیس ناراحت نمی‌کند."
.
به این ترتیب فرشاد تا پایان هفته یازدهم، پنج بازی را از دست داده و در بقیه مسابقات هم حضور بسیار کمرنگی داشته است!
فعلا یک ثلث لیگ گذشته و اگر قرارداد فرشاد را فقط یک‌ونیم میلیارد تومان فرض کنیم، باشگاه فعلا حداقل پانصد میلیون تومان از بودجه‌اش را در سطل زباله ریخته است.
پانصد میلیون؛ یعنی دویست میلیون بیشتر از قیمت محمد محبی که اول فصل به عرب پیشنهاد شد و او نپذیرفت!!!
مدیریت شگفت‌انگیز ایرج عرب در پرسپولیس با کلیدواژه «برانکو» در حافظه افکار عمومی ماندگار خواهد شد، اما عملکرد درخشان او کلمات کلیدی بیشتری هم دارد؛
از جونیور تا همین فرشاد احمدزاده، بازیکنی که بنا به اذعان کریم باقری مطلقا بدون نظر کالدرون جذب شد. بدتر از همه اینکه شایعه شده فرشاد علاوه بر ناتوانی فنی و حواشی فراوان، در حال مسموم کردن فضای رختکن علیه مربی آرژانتینی هم هست!
بالاخره در ملکی که خیانتکار را پاداش می‌دهند، بدتر از اینها باید اتفاق بیفتد.
برگردیم به ایرج عرب؛ کسی که از حراست وزارت ورزش به اتاق مدیرعاملی پرسپولیس آمد، بعدش ظاهرا قرار بود اداره کل ورزش البرز را به او بدهند که جور نشد و در نتیجه سرپرستی فدراسیون دوومیدانی را به او بخشیدند. یعنی با این کلمات حتی نمی‌شود در جُنگ‌های جفنگ تلویزیونی جمله‌سازی کرد و ساعت دیواری جایزه برد، آقایان اما به طور رفاقتی پست‌ها را بین دوستان‌شان تقسیم می‌کنند و حالا چه باک اگر یکی از این مناصب، با عواطف و احساسات میلیون‌ها ایرانی گره خورده باشد؟ مهم این است که رفیق‌مان سر کار باشد. پرسپولیس هنوز دارد تاوان آن چند ماه کذایی را می‌دهد؛ شما اما از جناب عرب غفلت نکنید.
حیف است این همه پتانسیل تباه شود. روی او حتی می‌شود برای انتخابات ریاست‌جمهوری هزاروچهارصد هم کار کرد
