روبرت لواندوفسکی در دورتموند با 113 گل زده در مجموع 174 بازی (75 گل در 115 بازی از رقابت های بوندسلیگا) آمار خیره کننده ای از خود بر جای گذاشته است، که البته به آن می بایست زدن 12 گل در یک فصل از رقابت های لیگ قهرمانان را نیز به آن اضافه نمود، چنین آماری برای یک مهاجم فوق العاده به نظر می رسد، اما شاید در بایرن مونیخ چنین نباشد، چون مهاجمی نظیر ماریو گومز در بایرن مونیخ نیز آماری مشابه با لواندوفسکی داشته است، اما بعد از فتح سه گانه این مهاجم به آسانی به فیورنتینا منتقل شد.
ماریو ماندژوکیچ نیز در زمان حضور خود در مونیخ عملکرد قابل دفاعی داشته است، در مجموع 88 بازی برای این تیم، این مهاجم کروات موفق به ثمر رساندن 48 گل و ارسال 14 پاس گل شده است. اما او نیز در پایان فصل گذشته مجبور به جدا شدن از بایرن مونیخ شد. ماریو ماندژوکیچ مجبور شد بعد از اختلافاتی کوچک با پپ گواردیولا سرمربی تیم و به خدمت گرفته شدن روبرت لواندوفسکی به دنبال باشگاهی جدید برای خود باشد.
حال مهاجمی نظیر لواندوفسکی چه کاری می بایست انجام دهد وقتی که در بایرن مونیخ عملکرد یک مهاجم به تعداد گل های زده او سنجیده نمی شود؟ ماندژوکیچ می تواند الگویی خوب در این خصوص باشد، چون این مهاجم کروات علاوه بر گل زنی، با حرکت رو به عقب خود در پرسینگ حریف نیز شرکت می نمود و علاوه بر آن با حرکت به کناره ها و در جریان بازی باقی ماندن، فضای مناسبی را برای سایر بازیکنان تهاجمی تیم نظیر توماس مولر فراهم می نمود.
البته پرسینگ از زمین حریف نمی تواند مشکلی برای لواندوفسکی باشد، چون این مهاجم لهستانی با چنین شیوه ای از زمان حضورش در دورتموند آشنایی دارد، با توجه به سرعت و پویایی بیشتری لواندوفسکی، وی حتی می تواند در این زمینه بیش از ماندژوکیچ به حمایت از هم تیمی های خود بپردازد. اما چنین نقطه قوتی شاید کمتر در سیستم مورد نظر پپ گواردیولا در فاز دفاعی، مورد نیاز باشد. با این وجود قابلیت های تکنیکی لواندوفسکی می تواند باعث برتری بیشتر او در این زمینه نسبت به سایر مهاجمین قبلی بایرن مونیخ باشد.
در حالی که پاس کاری و انجام کارهای ترکیبی از تقاط ضعف ماریو گومز به حساب می آمد، لواندوفسکی در این زمینه و به ویژه در محوطه جریمه حریف بسیار خطرناک تر می باشد، چون او قابلیت زیادی در انجام بازی های ترکیبی سریع با هافبک های تیم خودی برخوردار است. او همواره با پاس کاری سریع و با دقت با هم تیمی های خود فضاهای خالی مناسبی در دیواره دفاعی حریف ایجاد می نماید و خود یا سایر هم تیمی های خود را در موقعیت گل قرار می دهد.
با توجه به این که حریفان بایرن مونیخ اغلب در مقابل این تیم دفاعی بازی کرده و با قرار دادن شش یا هفت مدافع در جلوی محوطه جریمه خودی، این منظقه را بلوکه می کنند، انجام کارهای ترکیبی سریع برای مونیخی ها بسیار با ارزش تر از سایر تیم ها به نظر می رسد و لواندوفسکی می تواند کمکی بزرگ برای پپ گواردیولا در این زمینه باشد. در اواخر فصل گذشته نیز قابل احساس بود که یکی از نقاط ضعف بایرن مونیخ، عدم وجود خلاقیت در کارهای ترکیبی و رسیدن به گل از این روش می باشد.
علاوه بر این لواندوفسکی با توجه به قدرت بالای بازی پا به توپ، قدرت بدنی مناسب و سرعت خود می تواند به تنهایی بر روی دروازه حریف خطر ساز باشد، وی حتی توانایی باز کردن دروازه حریفان از فواصل دور را نیز دارا است و در بازی های Telekom Cup، نیز وی با گشودن دروازه وولفسبورگ از فاصله 18 متری توانایی خود در این زمینه را به اثبات رساند.
البته گشودن دروازه حریفان از فواصل بیش از 10 متری از انتخاب های اول پپ گواردیولا و بازیکنان بایرن مونیخ نمی باشد، اما در برخی از بازی های حساس و مهم می تواند کمکی بزرگ و گره گشا برای مونیخی ها باشد، موضوعی که در دیدار نیمه نهایی از رقابت های لیگ قهرمانان اروپا مقابل رئال مادرید اصلا دیده نشد.
لواندوفسکی می تواند بدون آماری درخشان در امر گل زنی نیز در بایرن مونیخ موفق باشد، با وجود اینکه بی تردید می تواند توانایی خود در این زمینه را، در مونیخ نیز همانند دورتموند تکرار و به اثبات رساند. این مهاجم 25 ساله با توانایی های تکنیکی و تاکتیکی خود، می تواند قابلیت های تیم پپ گواردیولا در فاز تهاجمی افزایش دهد به طوری که بازیکنانی نظیر آرین روبن، ماریو گوتزه و توماس مولر نیز از آن بهره مند شوند.
بی تردید گل زنی به تنهایی در سرنوشت باقی ماندن مهاجمین در بایرن مونیخ نمی تواند تعیین کننده باشد، اما لواندوفسکی با مشخصه هایی که دارد می تواند علاوه بر افزایش قابلیت های تیم از شانس های خوبی برای حضور طولانی مدت در مونیخ برخوردار باشد.
