طرفداری- به درستی که این جمله حقیقت دارد: «فوتبال قدرت این را دارد که زندگی را تغییر دهد.» فوتبال انسان ها را زیر یک پرچم می آورد و 90 دقیقه آن ها را به اتحاد و وحدت سوق می دهد. سپس هم یک لبخند بزرگ بر روی صورتشان نقش می بندد و راهی خانه می شوند.
کشمیر منطقه‌ای است که به خاطر خشونت، بدنام شده است و در طول سالیان سال سرنوشت و اقبال این منطقه دچار تحولاتی شده اما هیچ چیز باعث نشده این منطقه ذره‌ای از زیبایی خود را از دست دهد. آنجا یکی از زیباترین مناطق دنیاست. هر سال هزاران گردشکر از سراسر جهان به کشمیر می رود اما خشونت های با انگیزه سیاسی، باعث شده روند طبیعی زندگی با مشکلاتی مواجه شود. هند و پاکستان برای کنترل کشمیر تلاش می کنند. در هردو طرف این امید وجود دارد که یک روز بالاخره این آتش جنگ خاموش شود و منطقه به صلح و آرامش برسد اما از آنجا که سیاسیون دو کشور از این منطقه برای به دست آوردن قدرت و محبوبیت استفاده می کنند، این احساس امیدواری روز به روز کمرنگ تر می شود. با این حال فقط یک چیز باعث شده در میان مردم کشمیر، اتحاد به وجود آید: فوتبال.
سه روز پیش از شروع سال نو، قبل از تساوی 1-1 مقابل بنگال شرقی، رئال کشمیر به صدر جدول صعود کرد و طعم سلطه را چشید. قطعا در منطقه ای که بالاترین میزان تنش در یک دهه اخیر را در سال 2018 تجربه کرده بود، بهترین شروع به سال جدید، می توانست همین باشد. در آن بحبوحه، حداقل 495 نفر در درگیری های مرزی میان دو کشور کشته شدند تا بشریت روی وحشی خود را بار دیگر نشان دهد. کشمیر وقتی به صدر جدول رسید که تاریخ سازی کرده بود. آن ها اولین تیم از این منطقه نام گرفتند تا در تاریخ فوتبال هند، به صدر جدول می رسند. این رویداد ارزش جشن گرفتن را داشت. لحظه ای از غرور در دنیای فریبنده.
بودن در صدر جدول، برای کشمیر کوتاه مدت نبود. آن ها تقریبا دو سال می شد به صدر راه یافته بودند و از این بابت رضایت داشتند. همه چیز داشت رنگ خوشبختی به خود می گرفت و همه اهالی این منطقه، خوشحال بودند. در واقع این خوشبختی از اواخر قرن 19 وارد کشمیر شد. تیندیل بوسکو، مبلغ مذهبی با تحصیلات عالی از دانشگاه های بریتانیا، مردی بود که فوتبال را به این ناحیه آورد. گفتنی است او با دستان خود توپ فوتبال را از دشت های گرم بمبئی رد کرده و وارد کشمیر کرده است تا در دبیرستان ها مورد استفاده قرار گیرد. او که متولد آکسفورد بود، هدف والای خود برای تبلیغ دین را در دبیرستان سرینگار پیدا کرد. در کشمیر، بوسکو را به عنوان سمبل مردانگی می دیدند.
فلسفه بوسکو در دبیرستان های کشمیر، ساده بود. او بیشتر از اینکه به عقل و خرد بپردازد، بیشتر با قدرت و شخصیت به حرف هایش عمل می کرد. با وجود محبوب بودن کریکت در کشمیر، در دسترس بودن فوتبال، آن را عامه پسند کرده بود. کریکت ورزشی است که به تجهیزات نیاز دارد اما فوتبال فقط یک توپ می خواست کمی تار و پودهای خاص کشمیر و این با وضع مالی اکثر مردم آن نواحی سازگاری داشت. یک بار توپ چرمی فوتبال به دهان یکی از پسران افراد بلد مرتبه کشمیر برخورد کرد که باعث جنجال زیادی شد. بوسکو برای خواباندن آن جو، تصمیم گرفت تمام بچه ها را وادار کرد در رودخانه جیلوم خودشان را به نشانه رها کردن از تمام پلیدی ها و بدی ها، بشورند. این برخلاف خواسته بوسکو بود اما در کشمیر، اتفاقات عجیب، رایج ترین اتفاقات بودند.
هری سینگ، حاکم منطقه هم موافق این ورزش بود. او خود تورنمنت هایی چون «مهاراجه گلد کاپ» را ترتیب داد تا تیم ها با هم بازی کنند و برترین در نهایت مشخص شود. برتون اشتاین در کتاب خود به نام «تاریخ هند» اشاره کرده که در این مقطع زمانی، 77 درصد مردم کشمیر مسلمان بودند و 20 درصد مذهب هندو داشتند. او همچنین اشاره کرده است که کشمیر در حال پیوستن به کشور پاکستان بود و هری سینگ نزدیکی بیشتری با دولت پاکستان داشت. متاسفانه خشونت همچنان در این منطقه ادامه داشت و مانع پیشرفتشان می شد.
تا سال 1966 و پس از دو دهه خشونت، فوتبال سازمان جداگانه‌ای برای خود تاسیس کرد. اتحادیه فوتبال جامو و کشمیر هم وجود داشت اما این دو تا پایان دهه 80 به فعالیت با یکدیگر ادامه دادند که واقعا بازه زمانی مفیدی بود و هردو طرف توانستند به موفقیت هایی دست یابند. 19 بازیکن تیم ملی، از منطقه کشمیر رشد و پیشرفت کرده بود. حتی فینال های بزرگسالان و جوانان، در کشمیر برگزار می شد. آنجا به قطبی در فوتبال منطقه تبدیل شده بود. برخی بازیکنان به خاطر دریافت پیام های تهدید به مرگ، مجبور شدند از فوتبال خداحافظی کنند و این اتفاقات در حالی رخ دادند که فقط 24 یا 25 سال داشتند. کاکرو، یکی از بازیکنانی بود که بیشترین مهارت برای درخشش را داشت اما پیام های تهدید گروهک های نظامی، او را از پیشرفت بیشتر بازداشت.
در سال 1987 فوتبال در کشمیر تعطیل شد. به دلایل خشونت و جنگ، فضا، فضایی نبود که بتوان فوتبال بازی کرد. با گذشت سال ها، فضا مناسب تر شد و نور امید برای داشتن فضایی بهتر، پدیدار شد. فوتبال دیگر یک ورزش نبود، بلکه سمبل مقاومت در نزد مردم کشمیر بود. بخت و اقبال مردم کشمیر، هیچوقت روی خوشی به آن ها نشان نداد. در جریان سیل های شدید سال 2014، صدها نفر کشته شدند و بخش اعظمی از شهر سرنگار، کاملا در آب فرو رفت. پس از این اتفاق، شمیم مراج، از یک دوست خود خواست 1000 توپ فوتبال تهیه کرده و در بین مردم این منطقه توزیع کند. مراج در گفتگو با These Football Times، گفته بود: «در سال 2014 کشمیر توسط سیل تلف شد. همه جا خرابی و نابودی بود. هتل «The Real Kashmir cofounders» کاملا نابود شد. در این بازه زمانی متوجه شدیم که بسیاری از پسران جوان دست روی دست گذاشته بودند و کاری نمی کردند. در این لحظه فکری به ذهنم خطور کرد و به ساندیپ [مدیرکل] گفتم تا یک تیم فوتبال کوچک تاسیس کنیم.»
ساندیپ چاتو می گوید سیل، عامل اصلی تاسیس تیم فوتبال رئال کشمیر بوده است. «بزرگترین مشکل ما، درگیری های نظامی نبود بلکه فقدان زیرساخت ها بود.» تقریبا دو سال طول کشید تا آن ها بتوانند باشگاه را به مراحل قانونی برسانند. مراج باور دارد قبلا کشمیر به خاطر مناطق طبیعی و زیبایش معروف بود اما اکنون فوتبال، مشهورترین صنعت این منطقه است. «عشقی که مردم کشمیر به ما می دهند، بی نظیر است. کشمیر به دریاچه دال، وزوان، سیب ها و صنایع دستی‌اش معروف بود اما اکنون به خاطر تیم رئال کشمیر معروف است. موفقیت باید هنجار باشد نه انحراف. ما نمی خواهیم فقط یک سال حضور موفق داشته باشیم، بلکه برنامه ما برای آینده است. می خواهیم مثل منچستریونایتد انگلیس و یا بارسلونای اسپانیا باشیم.»
دیوید رابرستون، فوتبالیست سابق اسکاتلند که سرمربی رئال کشمیر است، باور دارد «این روزها رویای مردم بازی برای رئال کشمیر است. هیجان بسیار زیادی بر فوتبال حاکم است و مردم می دانند که سختی های بسیار زیادی برای رسیدن به اینجا متحمل شده ایم.» هدف رئال کشمیر از ابتدا، رسیدن به صلح بوده است. فوتبال در کشمیر امیدوار است صلح به منطقه کشیده شود. این یک رویاست که مدت ها بود در ذهن مردم این منطقه، جا داشت. چه هندی چه پاکستانی، آن ها خودشان را دیگر یک کشمیری می دانند و از این بابت افتخار می کنند.
مراج می گوید با وجود آنکه ظرفیت استادیوم تی‌آر‌سی ترف، فقط 15 هزار نفر گنجایش دارد، برای هربازی 26 هزار نفر می آیند. این امر فقط یک چیز را ثابت می کند: هرچقدر که کشمیر درگیر نژاد، دین یا سیاست شده باشد، فقط فوتبال است که مردم را به وحدت دعوت می کند و آن ها را کنار هم نگه می دارد.
به قلم Kaustabh Pandey برای وب‌سایت These Football Times
