قسمت قبل رو از اینجا ببینید.
زحمت عکس روهم امین عزیز کشیده.
لوس آنجلس به یه بازگشت قهرمانانه نیاز داشت و در سال ۱۹۹۲، دِرِی از تمام اتفاقات محیط اطرافش الهام گرفت و تصمیم گرفت اولین آلبوم استودیویی و سولوی خودش رو با هدفِ سرگرم کردنِ مردمی که از یک خشونت جمعی باقی مونده بودن، منتشر کنه. The Chronic درباره ی چیزهایی بود که مردم آسیب زده ی لوس آنجلس باهاش شگفت زده میشدن؛ زنان اِل اِی، خطراتش و شکوهش. کرانیک در هر دو ساحل یک هیتِ بزرگ محسوب میشد؛ حتی در ایست کوست فروشش بیشتر بود. سه میلیون نسخه فقط در سال ۱۹۹۳ از این آلبوم فروخته شد. کرانیک یکی از بهترین آلبوم ها در تمام دوران ها محسوب میشه.
کرانیک، معرفیِ سبک مختص به دِرِی به دنیا بود؛ در دنیای هیپ هاپ. جی-فانک متشکل از رایم های گنگستا بود، رپینگِ آروم و روون روی پروداکشن های پیچیده و بی نظیر. جی-فانک از سمپل های متعددِ سبک فانک تشکیل میشد و ساز های زنده. دِرِی از زمانی که مادرش توی خونه ی کودکی هاش موزیک های گروه های جرج کلینتونِ افسانه ای یعنی Parlimant و Funkadelic رو گوش میداد، به این سبک علاقمند شد تا زمانی که تصمیم گرفت جی-فانک رو اختراع کنه. دِرِی با کرانیک، مسیر سولوی خودش در پولدار شدن و توسعه ی صدای هیپ هاپ رو شروع کرد.
آلبومِ Dre همچنین، معرفیِ یک آرتیست ۲۱ ساله بود که برای کارنامه ی بلند بالاش، شروع پرقدرتی محسوب میشد؛ اسنوپ داگی داگ که از همسایه ی لوس آنجلس یعنی کامپتونِ لانگ بیچ قرض گرفته شد تا دنیارو با فِلوی آروم و دلنشینش متحول کنه. دِرِی و اسنوپ خیلی زود تبدیل به یکی از محبوب ترین Duo های تاریخ هیپ هاپ شدن. اونها نسخه ی وِست کوستِ بیگی اِسمالز و پاف دِدی بودن و موفقیتِ عظیمی با هم به دست آوردن نزدیک به ۲۵ ساله که دارن با هم همکاری میکنن. بعد از آلبوم کرانیک بود که در سال ۱۹۹۳ عکسشون روی مجله رولینگ اِستون رفت.
اما توی دورانِ کرانیک بمونیم؛ کلی از آرتیست های لیبلِ Death Row که دِرِی با شوگ نایت تاسیس کرده بود در این آلبوم حضور داشتن و به قدرت و موندگاریِ آلبوم، بیشتر کمک کردن؛ آرتیست هایی نظیر لِیدی آو رِیج، کوراپت و برادرناتنیِ دِرِی یعنی وارِن جی.
سالها دِرِی پرودوسرِ دث-رو بود و هیت های زیادی از قبیلِ Nuthin’ But a G Thang ، Gin and Juice و مخصوصا در همکاری با توپاک شکور یعنی California Love ساخت. برای اکثرِ مخاطبان هیپ هاپ، دِرِی توی دث-رو اومده بود تا تمامِ موفقیت هارو کسب کنه؛ اون توی یک عمارت زندگی میکرد و برنده جایزه گرمی برای بهترین آلبوم رپ شده بود اما در نهایتِ تعجب، سال ۱۹۹۶ اعلام کرد که میخواد لیبل رو ترک کنه. او دلایل خودش رو داشت.
شاید به این خاطر که ایزی-ای از ایدز فوت کرد و دِرِی پشیمون از اینکه دیر به بیمارستان رسیده و قبل از مرگش، نتونستن مشکلاتشون رو حل و فصل کنن شد؛ مخصوصا دیس ترکی که میدونید Dre Day نام داشت. پشیمون بود از اینکه غرورش دوستیشون رو نابود کرد.
موضوعات دیگه ای که میتونست باعث ترک کردنِ لیبلِ دث-رو توسط دِرِی بشه، این بود که خشونتِ زیاد، داشت کم کم روی شهرتش تاثیر میذاشت؛ جنگ بین ایست کوست و وست کوست که شوگ نایت و توپاک در یک طرف و بیگی و پافی در طرف دیگه بودن؛ دادگاهی شدنِ دِرِی بخاطر تجاوز و متهم شدنِ اسنوپ داگ به ارتکاب قتل؛ و بدتر از همه ی اینها، پرداختنِ شدیدِ رسانه ها به تمامِ این موضوعات، باعث شد که Dre خسته و ترسیده بشه. اون میخواست از تمام درگیری ها پای خودش رو کنار بکشه.
به همین منظور، Dre به شوگ نایت اجازه ی انتشارِ Greatest Hitsی از خودش رو داد تا بتونه از لیبل خارج بشه چون با هم سرِ دو تا آلبومِ سولو قرارداد بسته بودن. بعد از خروج دِرِی، خیلی زود لیبل از هم پاشید. توپاک و شوگ در وگاس مورد تیراندازی قرار گرفتن و توپاک کشته شد. شوگ هم به ۹ سال زندان محکوم شد بخاطر خشونت هایی که در گذشته ازش سر زده بود.
دِرِی این وسط، خیلی خوب متوجه شده بود که چقدر خوش شانسه!
اگه توی دث-رو میموند، ممکن بود توی اون ماشین کنار توپاک نشسته باشه.
اینطور شد که یکی از خالق های گنگستا رپ، لایف استایلِ گنگستری رو کنار گذاشت…
