گروه D
اینتر ’65: اینتر پادشاه کاتناچیو بود، اما تیم هلنیو هررا(Helenio Herrera) به اندازه ای که غالباً به آن نسبت داده می شود، وجهه منفی نداشت. جیاچینتو فاکتی(Giacinto Facchetti) دفاع چپی با خصوصیات تهاجمی فراوان بود و ساندرو ماتزولا(Sandro Mazzola) و لوئیز سوارز(Luis Suarez) قابلیت های فراوانی داشتند. سه اسکودتو و دو قهرمانی اروپا در طول 4 سال به خودی خود گویای این مطلب هست.
رئال مادرید ’60: بعضی عملکرد ها ماندگارند؛ پنجمین قهرمانی پی در پی مادرید در اروپا با احتمالاً بهترین عملکرد این تیم بدست آمد، یک برد 7-3 برابر آینتراخت فرانکفورت در استادیوم همپدن پارک، نسلی از فوتبال که آن را تماشا می کردند تحت تأثیر قرار داد. این تیم آلفردو دی استفانو(Alfredo di Stefano)، پاکو جنتو(Paco Gento) و فرانس پوشکاش(Ferenc Puskas-تنها بازیکنی که در این تورنمنت در دوتیم مختلف حضور دارد)را در اوج دوران حرفه ایشان در اختیار داشت.
استودیانتس ’68: فوتبال بزرگ همیشه زیبا نیست. تیم اسوالدو زوبلدیا(Osvaldo Zubeldia) می توانستند بازی کنند اما علاوه بر آن در هنرهای سیاه نیز متخصص بودند؛ حریفانشان، آنها را به ضربه زدن با استوک کفش و استفاده از توهین های شدیدالحن شخصیتی متهم می کردند. هرچند همانطور که سه جام لیبرتادورس متوالی نشان می دهد، به نظر این روش مؤثر است.
لیورپول ’84: چهارمین قهرمانی اروپا در طول 7 سال و هفتمین قهرمانی لیگ طی 9 سال (بدون احتساب سومین قهرمانی متوالی لیگ). اولین فصل حضور جو فاگان(Joe Fagan) در لیورپول به سختی می توانست موفقیت آمیزتر پیش رود. البته او تنها نگهبان سنتی بود که توسط بیل شنکلی(Bill Shankly) پایه گذاری شده، توسط باب پیزلی(Bob Paisley) پرورش یافته و بدست کنی داگلیش رسیده بود.
حال بازی های مجازی برگزاری شده ی این گروه را با یکدیگر بررسی کنیم:
*اینتر 0-0 رئال مادرید
انتظارات زیادی از این بازی میرفت اما حاصل آن بسیار اندک بود. با همه هیاهوی هلنیو هررا درباره دفاعی نبودن تیمش، او از این شیوه برای آزار مادرید استفاده کرد. وقتی تیم میهمان توپ را در اختیار داشت، اینتر بازیکنانش را در برابر توپ فشرده می ساخت و وقتی توپ را پس می گرفت، مادرید بدون ظرفیتی ذاتی برای بازپس گیری توپ در پس گرفتن آن ناتوان می ماند. جیر(Jair) عملکرد پاکو جنتو را خنثی می کرد و کاناریو(Canario) و جیاچینتو فاکتی به طرز مؤثری یکدیگر را از جریان بازی خارج می کردند. بدین ترتیب حتی فضایی برای عملکرد در جناحین باقی نمانده بود.
*استودیانتس 0-1 لیورپول
بازی ای خشن و نازیبا که در آن لیورپول با حفظ آرامشش در برابر تحریکات شدید حریف پیروز شد. فقط وقتی ،درست قبل از پایان نیمه اول، گریم سونس(Graeme Souness) کارلوس بیلاردو(Carlos Bilardo) را با خطایی وحشیانه به زمین انداخت، لیورپول در حفظ نظمش به لرزه درآمد. اما قوانین داوری در سال 1968 بازیکن خاطی را حتی بدون یک اخطار برجای گذاشت. فیل نیل(Phil Neal) عملکرد خوان رومن ورون(Juan Ramon Veron) را خنثی می کرد، اما کلید اصلی یک برد تاثیر گذار خارج از خانه صبر لیورپول در حفظ مالکیت توپ بود: سونس، سمی لی(Sammy Lee) و رونی ولن(Ronnie Whelan) به آرامی توپ را می چرخاندند تا اینکه در نهایت فرصتی که منتظرش بودند، 14 دقیقه به انتهای بازی ایجاد شد. روی یک ضربه کرنر که استودیانتس در دفعش ناموفق بود، یان راش(Ian Rush) گل پیروزی بخش تیمش را از فاصله نزدیک به ثمر رساند.
*لیورپول 2-0 اینتر
احتمالاً لیورپول به خاطر باخت بحث برانگیزش به اینتر در نیمه نهایی جام اروپا در سال 1965 خود را به هررا بدهکار احساس می کرد. حالا، مانند آن زمان، اینتر در آنفیلد خم شده و خصوصیات دفاعیش به سادگی به سود لیورپول تمام شده بود: کرگ جانستون(Craig Johnston) در عقب نگه داشتن فاکتی موفق عمل می کرد و در نتیجه هیچ روزنه ای برای اینتر دیده نمی شد. هر دو گل لیورپول از جناح چپ ساخته شدند، ولن به پشت سر جیر راه یافت و به خوبی با داگلیش همکاری کرده و پاسی بداخل برای راش فراهم کرد و او هوشمندانه توپ را به گوشه دروازه فرستاد. در ابتدای نیمه دوم راش پاس لی را به داگلیش برگرداند و او نیز گل دوم را با ضربه ای دقیق به درون دروازه فرستاد.
*رئال مادرید 2-1 استودیانتس
استودیانتس آمده بود تا مادرید و خصوصاً دی استفانو را آزار دهد، اما در ورزشگاه چامارتین، حضور تماشاگران بر آنها غلبه کرد. با اینکه پس از 19 دقیقه استودیانتس با ضربه سر ورون به طرز غافلگیرانه ای پیش افتاد، اما مادرید هیچ وقت بی جهت آشفته نشد و پاسکاری روان آنها بارها باعث شد حریفشان کند به نظر برسد. جنتو استفانو را راه انداخت و او توپ را از آلبرتو پولتی(Alberto Poletti) عبور داد و گل اول آنها درست قبل از پایان نیمه اول به ثمر رسید. پس از گذشت یک ساعت از زمان بازی گل پیروزی رئال توسط پوشکاش و از روی پاس دل سول(Del Sol) درون دروازه قرار گرفت.
*اینتر 2-0 استودیانتس
این بازی بسیار خشن بود اما اگر به خاطر داوری ِ مداراکننده نبود، کارلوس پاچامه(Carlos Pachame) ی استودیانتس تنها بازیکن اخراجی این بازی نبود( او به دلیل مشت زدن به صورت جیانفرانکو بدین(Gianfranco Bedin) در دعوایی در بین دونیمه از زمین اخراج شد، به نظر می آمد بدین به تحریکات بیلاردو که پیراهنش را می کشید تا دعوا راه بیاندازد، واکنش نشان داده بود). درگیری های جزئی از ابتدا در بازی دیده می شد، اما این ماتزولا بود که از جنجال ها دور مانده و هفت دقیقه بعد از آغاز بازی براحتی پولتی را کنار زده و توپ را بدرون دروازه خالی غلتانده بود. این گل استودیانتس را وادار به حمله کرد. اما بلافاصله بعد از آغاز نیمه دوم، فاکتی توپ را از فلیپه ریبائودو(Felipe Ribaudo) گرفت، با ماریو کورسو(Mario Corso) پاسکاری کرد و لوئیز سوارز را پیش انداخت تا به صعود اینتر به مرحله بعد کمک کند.
*رئال مادرید 3-1 لیورپول
سبک صبورانه لیورپول اینبار با شکست مواجه شد چراکه مادرید را ترغیب به جلو آمدن می کرد. مالکیت توپ برای دو تیم تقریباً برابر بود اما مادرید در زمان داشتن توپ بسیار خطرناکتر به نظر می رسید و درست قبل از پایان نیمه اول گل برتری آنها زده شد: پوشکاش، الن هانسن(Alan Hansen) و مارک لاورنسون(Mark Lawrenson) را با پاسی دقیق از سر راه برداشت و موقعیت را برای گلزنی دی استفانو فراهم کرد. گل تساوی خیلی زود در اوایل نیمه دوم با ضربه سر عالی لی از راه رسید. این گل تنها مهلتی کوتاه در اختیار لیورپول قرار داد و دو گل بعدی مادرید از پوشکاش ،یکی با ضربه سر دقیق از روی سانتر جنتو و دیگری ریباندی ساده روی توپی که بروس گروبلار(Bruce Grobbelaar) به دنبال ضربه دی استفانو دفع کرده بود، جایگاه مادرید را در صدر جدول تثبیت کرد.
