مجله علمی ایلیاد - رصدخانه‌ی جنوبی اروپا «ESO» یک تصویر بسیار زیبا از یک سحابی که توسط ابزار نصب شده بر روی تلسکوپ بسیار بزرگ «VLT» اروپا تهیه شده را به نمایش گذاشته است. این سحابی «Abell24» نام دارد.
این سحابی به نام‌های PK 217+14.1 و ARO 134 نیز شناخته می‌شود و در واقع یک سحابی سیارهنما است. به این معنی که این سحابی در نتیجه‌ی انفجار یک ستاره‌ی در حال مرگ و تولید گاز و گردوغبار توسط آن و بیرون دادن لایه‌های بیرونی آن ایجاد شده است. اگرچه نام سحابی سیارهنما را روی این نوع سحابی‌ها گذاشته‌اند؛ ولی هیچ ارتباطی به سیاره‌ها ندارند. این اسم را ستاره‌شناس آلمانی بریتانیایی «ویلیام هرشل» برای این نوع سحابی‌ها انتخاب کرده است. وی همان کسی است که اورانوس را کشف کرده است.
در زمان‌هایی که رصد ستاره‌ها با کیفیت‌های پایینی انجام می‌شده است، این سحابی‌ها به نظر مانند سیاره‌هایی می‌آمدند که درون آسمان تاریک در حال حرکت هستند.
ستاره‌شناسان رصدخانه‌ی جنوبی اروپا می‌گویند: «ستاره‌هایی مانند خورشید تقریباً همه‌ی طول عمر خود را با تبدیل هیدروژن به هلیوم درون هسته‌ی خود می‌گذرانند. در سال‌های پایانی عمر، سوخت آن‌ها تمام می‌شود و نامتعادل می‌شوند و توان تحمل گرانش خود را ندارند و به این ترتیب هسته‌ی آن‌ها فروپاشی می‌کند. دما درون هسته‌ی آن‌ها به شدت بالا می‌رود و لایه‌های خنک‌تر بیرونی منبسط می‌شوند و ستاره‌ی مورد نظر تبدیل به یک غول قرمز می‌شود.
وقتی که خورشید به این مرحله از زندگی خود برسد، احتمالاً سیاره‌های نزدیک به خود را در خود غرق می‌کند و قطر آن تا ۲۵۰ برابر قطر کنونی آن افزایش پیدا می‌کند و شاید حتی زمین را نیز در خود ببلعد. بادهای قدرتمندی که در مرحله‌ی بعدی می‌وزند، لایه‌های گازی بیرونی را با خود می‌برد و در فضای گسترده‌ای پراکنده می‌کند. اتمسفر این غول‌های قرمز فوران می‌کند و در نهایت بقایای داغ و درخشان هسته را به بیرون پرتاب می‌کند. این بقایا تشعشعات ماورا بنفش شدیدی ساطع می‌کنند و گازهای اطراف خود را یونیزه می‌کنند.»
نوشته: SciNews
ترجمه: امید محمدی – مجله علمی ایلیاد
