نخستین بار گفتش کز کجائی/ بگفت از دار ملک آشنائی
بگفت آنجا به صنعت در چه کوشند/ بگفت انده خرند و جان فروشند
بگفتا جان فروشی در ادب نیست / بگفت از عشقبازان این عجب نیست
بگفت از دل شدی عاشق بدین سان؟/ بگفت از دل تو می‌گوئی من از جان
بگفتا عشق شیرین بر تو چونست/ بگفت از جان شیرینم فزونست
بگفتا هر شبش بینی چو مهتاب / بگفت آری چو خواب آید کجا خواب؟
بگفتا دل ز مهرش کی کنی پاک/ بگفت آنگه که باشم خفته در خاک
بگفتا گر خرامی در سرایش / بگفت اندازم این سر زیر پایش
بگفتا گر کند چشم تو را ریش/ بگفت این چشم دیگر دارمش پیش
بگفتا گر کسیش آرد فرا چنگ / بگفت آهن خورد ور خود بود سنگ
بگفتا گر نیابی سوی او راه / بگفت از دور شاید دید در ماه
بگفتا دوری از مه نیست در خور / بگفت آشفته از مه دور بهتر
بگفتا گر بخواهد هر چه داری/ بگفت این از خدا خواهم به زاری
بگفتا گر به سر یابیش خوشنود / بگفت از گردن این وام افکنم زود
بگفتا دوستیش از طبع بگذار/ بگفت از دوستان ناید چنین کار
بگفت آسوده شو که این کار خامست / بگفت آسودگی بر من حرام است
بگفتا رو صبوری کن درین درد/ بگفت از جان صبوری چون توان کرد
بگفت از صبر کردن کس خجل نیست/ بگفت این دل تواند کرد دل نیست
بگفت از عشق کارت سخت زار است/ بگفت از عاشقی خوشتر چکار است
بگفتا جان مده بس دل که با اوست/ بگفتا دشمنند این هر دو بی دوست
بگفتا در غمش می‌ترسی از کس / بگفت از محنت هجران او بس
بگفتا هیچ هم خوابیت باید/ بگفت ار من نباشم نیز شاید
بگفتا چونی از عشق جمالش / بگفت آن کس نداند جز خیالش
بگفت از دل جدا کن عشق شیرین / بگفتا چون زیم بی‌جان شیرین
بگفت او آن من شد زو مکن یاد / بگفت این کی کند بیچاره فرهاد
بگفت ار من کنم در وی نگاهی / بگفت آفاق را سوزم به آهی
چو عاجز گشت خسرو در جوابش / نیامد بیش پرسیدن صوابش
به یاران گفت کز خاکی و آبی / ندیدم کس بدین حاضر جوابی
به زر دیدم که با او بر نیایم / چو زرش نیز بر سنگ آزمایم
گشاد آنگه زبان چون تیغ پولاد / فکند الماس را بر سنگ بنیاد
که ما را هست کوهی بر گذرگاه/ که مشکل می‌توان کردن بدو راه
میان کوه راهی کند باید/ چنانک آمد شد ما را بشاید
بدین تدبیر کس را دسترس نیست/ که کار تست و کار هیچ کس نیست
به حق حرمت شیرین دلبند/ کز این بهتر ندانم خورد سوگند
که با من سر بدین حاجت در آری / چو حاجتمندم این حاجت برآری
جوابش داد مرد آهنین چنگ / که بردارم ز راه خسرو این سنگ
به شرط آنکه خدمت کرده باشم / چنین شرطی به جای آورده باشم
دل خسرو رضای من بجوید / به ترک شکر شیرین بگوید
چنان در خشم شد خسرو ز فرهاد / که حلقش خواست آزردن به پولاد
دگر ره گفت ازین شرطم چه باکست / که سنگ است آنچه فرمودم نه خاکست
اگر خاکست چون شاید بریدن/ و گر برد کجا شاید کشیدن
به گرمی گفت کاری شرط کردم / و گر زین شرط برگردم نه مردم
میان دربند و زور دست بگشای / برون شو دست برد خویش بنمای
چو بشنید این سخن فرهاد بی‌دل/ نشان کوه جست از شاه عادل
به کوهی کرد خسرو رهنمونش / که خواند هر کس اکنون بی ستونش
به حکم آنکه سنگی بود خارا / به سختی روی آن سنگ آشکارا
ز دعوی گاه خسرو با دلی خوش / روان شد کوهکن چون کوه آتش
بر آن کوه کمرکش رفت چون باد / کمر دربست و زخم تیشه بگشاد
