طرفداری- گرانترین بازیکن جهان، فقط یکی از بازیکنان آینده دار برزیل بود اما همه چیز در سال 2010 تغییر کرد. اگر در آغاز این سال از صد هوادار سانتوس می پرسیدید مستعدترین بازیکن سانتوس کدام است، هیچکدام جواب واحدی نمی دادند. شاید بخش بزرگی، پائولو هنریکه گانسو را نشان می دادند که بازیکنی ظریف با سرعتی مثال زدنی بود. یا شاید روبینیو که از منچسترسیتی به صورت قرضی برگشته بود، می توانست انتخاب محبوبی باشد.
حتی چندنفر هم ممکن بود آروکا یا وسلی را انتخاب کنند. حتی آندره هم می توانست یک انتخاب هوشمندانه باشد. شاید هم عده ای نیمار می گفتند، پسری که در سال 2009 از زیر سایه عنوان «شگفتی» درآمد و به عنوان یک بازیکن 17 ساله، بسیار بیشتر از سنش نشان داد. شاید آن سوال را یک دهه بعد می پرسیدند، اصلا جای بحثی وجود نداشت. حتی 12 ماه! آن موقع هم گانسو به گردپای نیمار نمی رسید.
حال خوب
«Os Meninos da Vila» یا «The Boys of the Village» لقب آن ها بود. لقب بازیکنانی که از آکادمی سانتوس خودشان را بالا می کشیدند و به عنوان ستاره های درخشان آینده، برای بازی در سانتوس آماده می شدند. در سال 1978، ژوآری، پیتا و ژائو پائولو بودند که قلب و ذهن هواداران را تسخیر کردند. دیگو، الانو و روبینیو در اوایل سال 2002، جای نسل طلایی را گرفتند و همین اواخر، نیمار، گانسو و آندره به عنوان سمبل سانتوس، قهرمانی های زیادی را به ارمغان آوردند.
البته بیشتر این قهرمانی ها در لیگ های دولتی برزیل بود. گاهی این لیگ ها می توانند خسته کننده باشند اما ورژن 2010 پائولیستائو وحشتناک بود. این پسران در اولین بازی معرکه بازی کردند. شکست دادن ریو برانکو با چهار گل که سهم نیمار و گانسو دو گل بسیار تماشایی بود، تهدیدی برای سایر تیم ها به شمار می آمد. آن ها افت فرم تجربه نکردند و با همین دنده، با نهایت سرعت، فصل را به پایان رساندند. 61 گل در 19 بازی و 15 پیروزی.
نیمار در سمت چپ خط حمله بازی می کرد اما توسط مربیانش همیشه اجازه داد می شد آزادی عمل داشته باشد. تنها چهار بازی در فصل جدید کافی بود تا نشان دهد نیمار 2010، چیز دیگری است. در 4 آوریل در جریان پیروزی 10-0 مقابل ناویراینسه بیچاره، چندین بار گلزنی کرد. او در آن جام 14 گل به ثمر رساند، دقیقا میزان گلی که فصل قبلش به ثمر رسانده بود. نیمار دیگر خام و بی تجربه نبود. اکثر گل های نیمار در آن فصل بی نظیر و عالی بودند. او حس ماجراجویی و موفقیت خاصی داشت. در بازی مقابل گرمیو بارویری، حرکت خارق العاده قبل از گلزنی انجام داد که هنوز از یادها نرفته است. یک هفته بعد نیمار گلی را به ثمر رساند که نامزد جایزه پوشکاش شد. شاید حتی گل دوم او برابر ناویراینسه، به قدری وحشتناک و عالی بود که شاید آن گل به دیده بان حقوق بشر ارجاع داده شده باشد.
سبک و سیاق
این پسرک 50 کیلوگرمی، در زمین کارهایی می کرد و گل هایی به ثمر می رساند که بزرگترین ستاره ها هم از انجامش عاجز بودند. سرمربی سابق سانتوس، واندرلی لوکزامبورگو، به نیمار لقب «پروانه» داده بود. پروانه ها می ترسند حضور خود را علنی کنند اما نیمار نمی ترسید. در عوض، دوست داشت همه فقط به او نگاه کنند. در اولین دربی فصل، او در تقابل با روجریو سنی، در ضربه پنالتی که ابتدا با یک مکث همراه بود، گلزنی کرد. تقریبا این حرکت، به امضای نیمار تبدیل شده بود. یک مکث کوتاه می کرد و توپ را به سمت مخالف دروازه می چسباند.
در بازی دوم مقابل کورینتیانس، نیمار استثنایی بود. پس از دریبل زدن بازیکنان، توپ را با پشت پا از بالای سر چیکائو، مدافع حریف عبور دارد. «نمی توانستم کاری معمولی انجام دهم. شما فقط نمی توانید با انجام کارهای معمولی، خاص شوید. نتوانستم مقاومت کنم.»
در کلاسیکو شماره سه، نیمار یک گل دیگر به ثمر رساند اما این چیزی نبود که از او به یاد داریم. ستاره برزیلی در آن مصاف حساس اخراج شد. اخراج بجایی بود زیرا روی پیِر، هافبک پالمیراس خطایی خشن انجام داد. او پس از سپری کردن دوران محرومیتش، در دیدار نیمه نهایی مقابل سائوپائولو دوباره به ترکیب تیم برگشت. دوباره روجریو سنی مغلوب نیمارِ جوان شده بود. در مجموع 6-2 سانتوس پیروز شد و به فینال رفت. دیگر همه نیمار را می شناختند. حتی او نوید ظهور یک ابرستاره بزرگ را داده بود.
سلسائو در انتظار
اولین فینال نیمار، خیلی خوب پیش نرفت. در دیدار رفت با وجود سعی و تلاش فراوان نیمار، سانتوس 3-2 بازی را به سانتو آندره واگذار کرد. نیمار که مصدوم شده بود، بعید به نظر می رسید برای بازی برگشت آماده باشد. به هر ترتیب شده، این استعداد خالص، با تمرینات زیاد خودش را به بازی رساند. روزِ بازی، همه در بهت و شگفتی فرو رفته بودند. هیچکس انتظارش را نداشت که نیمار تا این اندازه سرسخت و پرتلاش باشد.
آن هایی نگران نگرش نیمار بودند، نیاز نبود به این نگرانی خود ادامه دهند. این پسرک جوان به قدری تیز و ماهر بود که قادر بود به تنهایی نتیجه‌ای ناامید کننده را با یک برد شیرین عوض و جام قهرمانی را به تالار افتخارات باشگاه ببرد. «آن عصر نیمار یک ستاره بود» آندره آولار در استادو ده سائوپائولو، چنین گزارشی از بازی نوشته بود. «با به ثمر رساندن دو گل و کلی دریبل و هنرنمایی در زمین، این ستاره سانتوس شانس آن را دارد که در جام جهانی برای تیم ملی برزیل بدرخشد.» فریادهای «نیمار در سلسائو» بلند شده بود و همه می خواستند او را در پیراهن زرد و پرافتخار تیم ملی برزیل ببینند.
رویای جام جهانی
تنها هواداران سانتوس نبودند که در مورد نیمار هیجان بسیاری داشتند. «اگر من جای سرمربی برزیل بودم، نیمار را به جام جهانی می بردم.» این حرف های اسطوره فوتبال جهان و برزیل، پله برزگ است. «بسیاری می گویند او جوان است اما وقتی این بچه استعداد دارد، باید بازی کند.» روماریو و رونالدو هم همین نظر را در مورد نیمار داشتند. «پله در 17 سالگی برای تیم ملی برزیل به میدان رفت، من هم در 17 سالگی برای تیم ملی برزیل در جام جهانی بازی کردم. حضور نیمار، می تواند این سنت را ادامه دار کند. او لایق این دعوت است.»
دونگا نمی توانست به همه این حرف ها بی توجهی کند. حتی یک خبرگزاری جلوی منزل او تجمع کرد تا یک پخش زنده را برگزار کند. آن ها با پیش کشیدن نام های رونالدینیو، نیمار و گانسو صحبت خود را پیش می بردند. دونگا در نهایت به پلیس زنگ زد. این فشار به دونگا ادامه یافت تا سلطان بداخمی، بالاخره در 11 می، ترکیب مورد نظرش را اعلام کرد. نیمار به جام جهانی نرفت.
احساس ناامیدی در میان مردم ملموس بود. شاید برای نیمار، خیر و صلاح در این بود که پنهان بماند. برزیل در جام جهانی 2010 بسیار بد بود. دونگا مورد مواخذه قرار گرفت و نتیجه بسیار واضح و روشن بود. مانو منزس به جای دونگا سرمربی سلسائو لقب گرفت و بالاخره جو مثبتی در اطراف برزیل حاکم شد. نیمار هم به تیم ملی فراخوانده شد و در اولین دیدار دوستانه برابر ایالات متحده آمریکا، قرار بود به میدان رود. گانسو، الکساندر پاتو و نیمار همگی از ابتدا به میدان رفتند تا نوید ساخت یک برزیلِ جدید داده شود. ستاره سانتوس فقط 27 دقیقه طول کشید تا قفل دروازه را باز کند. سانتر آندره را نیمار وارد دروازه کرد بود تا رسما یک عصر جدید را آغاز کند.
▬ برای خواندن سایر قسمت‌های مجموعه سال صفر روی برچسب این مجموعه یاددا‌شت‌ها کلیک کنید. در این مجموعه، روایتی از اولین فصل درخشش بازیکنانی نظیر رونالدو نازاریو، زلاتان ابراهیموویچ، فرناندو تورس و سایر بزرگان فوتبال آمده است.
