علی حسینیاینکه میگن جاه‌طلبی و زیاده خواهی آدمیزاد هیچ حدو مرزی نداره، یه نمونه‌ش همینه. یه زمانی که کارگر کارواش و پیتزافروشی بوده بزرگترین آرزوش این بوده که تو یه تیم متوسط بازی کنه و یه پولی دربیاره. الان به حضور در بهترین تیم ایران و تیم ملی با قراداد چند میلیاردی و بهترین امکانات و رفاه و شهرت و محبوبیت و... قانع نیست و قهر میکنه تا بذارن بره. البته میل به پیشرفت بد نیست ولی من اگه جای این بازیکنا بودم ترجیح میدادم بمونم و برا باشگاهم اسطوره شم تا اینکه برم تو یه تیم درجه چندم اروپایی و این جایگاهو از دست بدم.
نکته آخر اینکه قرارداد پرسپولیس با بیرانوند، نمونه یه قرارداد خوبه. وقتی یه بازیکن جوون و غیر معروف میخواد بیاد مرسپولیس حاضره پای هر قراردادی رو امضا کنه و باشکاه میتونه کلی شرط و شروط به نفع خودش تو قرارداد بذاره ولی اگه اینجوری نشه، سر یه سال، بازیکن بمحض اینکه یکم معروف شد و چنتا مصاحبه باهاش کردن و لذت پول و شهرت رف زیر زبونش، شروع میکنه ناز کردن و ساز جدایی زدن و اینکه من میخوام برم قطر و بلژیک و پرتغال و لهستان پیشرفت کنم!
