*اگر این مطلب برایتان آشنا بود ، من قبلا پروفایل دیگری داشتمکه این پست را در آن گزاشته بودم.
اشک های او را پس از عدم صعود تیم ملی ایتالیا به جام جهانی 2018 روسیه قطعا تلخ ترین و زجرآور ترین صحنه 23 سال زندگی حرفه ای ورزشی او بود! حتی دشمنان جی جی بر این باورند او دل همه را به درد آورده است! چرا که پیر مرد محبوب از اکسیر جوانی که خدا دوباره به او در دشت های کارارا هدیه کرده بود مایه گذاشته بود تا بتواند به آتزوری ها کمک کند تا یخ روس ها را با چکش های آهنینش بشکند!
جان لوئیجی بوفون را نمی توانید با هیچ کس مقایسه کنید، دینو زوف سال ها پیش اذعان داشت او کسی است که می تواند پرچم ایتالیا را در میادین بین المللی در دست بگیرد و با غرور ایتالیایی فریاد بزند، زنده باد آتزوری! او پشت صف نخواهد ایستاد، چرا که در اول صف قرار خواهد گرفت تا از سنگرمان حفاظت نماید.
بنیتو موسولینی هم اگر می خواست با تمام نئونازیسم های دیوانه به سنگر او یورش ببرد، قطعا او برای زمین گیر کردن دشمان در بدو دروازه خود میتوانست با ایجاد باتلاقی از خون همانند سواحل نرماندی، به دنیا بفهماند چه کسی جنگ های 90 دقیقه ای را رهبری می کند! همه چیز در جنگ به سلاح ختم نمی شود! گاهی باید بوفون باشی تا بتوانی بدل به اسلحه سلاخی حریف خود شوی!
تمام نمی شوی، پایان در کارت نیست! پس حتما می خواهی پروژه باقی مانده از جنگ جهانی دوم را به حاصل برسانی! حتما می خواهی به آدولف هیتلر ثابت کنی نیازی به ساخت انسان جاودانه نیست! بلکه باید جاودانگی را در ریشه و قلب خود داشته باشی! لعنت به هیتلر! بله من بوفون هستم! همان جاودانه ای که در حسرتش همیشه باقی خواهد ماند!
ایتالیا در هر دهه چهره های جذاب و شاخص خود را به دنیای فوتبال هدیه کرده است، چهره هایی همانند: کریستیان ویری، روبرتو باجو، آلساندرو دل پیرو، فرانچسکو توتی، آلساندرو نستا، پائولو مالدینی، فابیو کاناوارو و...، هرکدام جایگاه خود را داشته اند؛ اما کدام یک از مورد های ذکر شده یا آنچه که در ذهن دارید توانسته بودند تا روزهای میانسالی همانند جان لوئیجی استوار باقی بمانند؟
می توانیم به سراغ کلیشه ها برویم و از افتخارات بوفون افسانه ای سخن بگوییم، اما آیا در این صورت به جی جی ظلم نکرده ایم؟ او ستایش می خواهد! نه اعداد! برای او باید سر احترام را به تعظیم فرود بیاوریم! نه اعداد را محاسبه کنیم و او را وارد بازی های کودکانه چند چند کنیم! جان را باید حس کرد در تمام فریاد های جذابش که می تواند هر مهاجمی را دچار ایست قلبی کند!
جان را باید در سیو هایی خلاصه کرد که فقط جان خواهد توانست آن ها را صورت بدهد، او را باید اسطوره ای لقب داد که برای وفاداری تعبیری تازه بوجود آورده است! اسطوره ای که می تواند از سری B تا سری عشق با باور قلبی بیانکونری ها را همچنان زیر بال های مهربان خود قرار دهد و بی شرم از شرایط و جایگاهی که بی گناه به او داده اند به پیراهن تیمش افتخار کند! نکته ای که کاناوارو ها برای صورت دادن آن هرگز نتوانستند دل به بزرگی دریای راه راه جی جی بوفون داشته باشند!
حداقل خیالمان راحت است در لحظاتی که اشک های تو را در آن پلی آف کذائی مرور می کنیم، می توانیم برای آرامش خود به برلین بازگردیم فریاد ها و شادی ها و لبخند هایت را با جام جهانی بر روی دیوار های شهر مشاهده کنیم تا بدانیم تو روزی برای جام ها قصه گو بوده ای پدربزرگ دروازه ها! تولد 40 سالگی ات مبارک!
*لطفا اگر از متن خوشتان آمد درنظرسنجی تیم منتخب طرفداری مهاجم قسمت پنجم شرکت کنید و دکمه ی قلب ، جام و آتش را در پروفایل من فشار دهید
