با یه تقریب خوب اگه حساب کنیم،میشه برا هر دوره چند ساله از فوتبال یه نسل از بازیکنای تاپ و شاخص رو معرفی کرد که نماد های نسل خودشون محسوب میشن.
یه سریا که پوستراشون میچسبه به دیوارامون و یه گیگ ویدیو از بازیاشون تو پوشه های وصیت نامه امام بغل اون موارد منکراتی داریم.
مثلن از اوسط دهه هشتاد تا وسطای دهه نود باجو و فن باستن و مارادونا و کانتونا و لادروپ و بارسی و گولیت و مالدینی و برمه و کلینزمان و سامر و ماتیوس و روماریو و دونگا و باتیستوتا..... سروری میکردن که شاید بشه گفت پرستاره ترین بود.
نسل بعدی اومد که دلپیرو و بوفون و زیدان و نازاریو و رونالدینیو و شوچنکو و اسکولز و گیگز و توتی و فیگو و رائول و لمپارد و ریوالدو و بکهام و اوون و و دروگبا و پیرلو وپویول و کارلوس و هانری و و تری و جررارد و کافو , فورلان و کاسیاس و کاناوراو و نستا و ... توش بودن که شاید بشه گفت این نسل تو رقابت با نسل قبلش سر عنوان پرستاره ترینهاست ولی قطعن شناخته شده ترین نسل برا ما ایرانیاست.
موقعی که ج ج 2006 برگزار میشد و همه دیدن نازاریو و خیلی از هم نسلاش دیگه مث قدیما چابک و دست نیافتنی نیستن،مالدینی که نبود تا به ج ج افتخار بده و اونو ببره بالای سرش:( و جام با خداجافظی زیزو تموم شد.بوی تلخ خداحافظی این نسل به مشام میرسید. هرچند برا یه عاشق ایتالیا قطعن اون ج ج به هیچ عنوان تلخ نبود.
نسل دوم هم داشت تموم میشد،رونالدینیو بازم الاستیکو مینداخت ولی بعدش پی توپ نمیرفت.خیلی از بازیکنای یووه با تیمشون نموندن تا مبادا تو سری b خداحافظی کرده باشن.آنری عشق قدیمیشو برا سی ال فروخت.رائول برچسب پیرمرد بودن خورده بود و چیزی که رو جلد روزنامه ها فراوون بود تیتر خداحافظی اساطیر میلان بود.
خداحافظی الکس هم که نگم...
این وسط ولی چندتا جوون بودن که خودشونو کم و بیش مطرح کرده بودن.ولی خب خیلی بهشون دید مثبتی نبود.اخه نمیتونستیم از اون روزا بیرون بیایم .آخه ماها هنوز دستامون سر کارت بازی و تقلا برای بردن عکسای توتی و ندود میسوخت:))
ولی اینا خودشونو نشون دادن.روبری شدن غزال های تیزپای:)) آلیانز آرنا،
رونالدو و مسی معنی دنیای ابرقهرمانی رو بهمون فهموندن
.زلاتان پسر مغروری که اگه سوپر گل نمیزد روزش شب نمیشد
رونی خدای اولدترافوردی بود که جای 7 ،10 میپوشید
و کاسیاس از اون پسری که اشکش تو فینال گلاسکو بند نمیومد تبدیل به پرافتخارترین دروازه بان تاریخ شد.البته بودن امثال بوفون که نسل نمیشناختن و سن نمیفهمیدن.
ژاویستا هم که حرص همه رو با اون پاس کاریهای کامپیوتریشون درمی آوردن رفتن ...
یکیشون الآن ژاپنه و اون یکی (مهندس فوتبال:)) امسال خداحافظی کرد
اینا معنی فوتبال رو زنده نگه داشتن.اینا آخرین نسلی بودن که باید از سوتغذیه به جایی میرسیدن که تو 18 سالگی دفاع منچسترو به هم میپیچوندن تا سرالکس بازیشونو بپسنده.اینا آخرین کسایی بودن که قرارداداشون رو دستمال مینوشتن که مبادا از دستشون بدن.
اینا با یه پاس عمقی، تگ 60 میلیونی نمیخوردن و چون برا رسیدن به قله سگدو زده بودن ،ارزش جایی که بودنو میدونستن.
و حالا دارن یکی یکی میرن...
و دیگه کم کم باید تو خارج از دید 120 دنبالشون بگردیم...
ما خواهیم موند با یه نسل بازیکن اووریت که باعث میشن حتی دلتنگ لردای این نسل بشیم .
باورتون میشه؟تا 6 سال دیگه بعد هربازی خبر شکستن دوتا رکورد از جانب اون دوتا لرد تبلیغاتی(به قول نوستالژی پرستا:) نیست.
چرا راه دور؟
فصل بعد دیگه خبری از غیرمنتظره ترین اتفاق تکراری دنیا(برش عرضیا و شوتای روبن)تو آلیانز نیست!!!!
ودرآخر باید بگم که :((خبر سکته ی کاسیاس یعنی سکته ی فوتبال...یعنی سکته یک نسل و ورود نسلی که معلوم نیست جانشینهای شایسته ای باشن یا نه!!!!!!
GOOD BYE LEGENDS
