طرفداری- تیری آنری می دانست نیاز به چیزی دارد که تغییر کند. او تصمیمش را گرفته بود. صبحِ همان روز، تصمیم گرفت به دفتر آرسن ونگر در لندن کولنی برود و به سرمربی‌اش اعتراف کند که دیگر دوست ندارد مهاجم باشد. البته این تصمیم آنری برای هیچکس مهم نبود، مخصوصا طرفداران آرسنال که به هیچ وجه تحت تاثیر ماه های ابتدایی حضور این بازیکن 22 ساله قرار نگرفته بودند.
خودِ تیری آنری که اعتماد به نفسش پس از شروعی سخت در شمال لندن تکه تکه شده بود و گه‌گاه با شوخی های کنایه دار پاتریک ویرا در خصوص زندگی پر هرج و مرجش مواجه می شد، از درون آسیب دیده بود. اصلا مگر آنری وینگر نبود؟ روان، بی‌نظیر و مستقیم. همه خصوصیات برای یک وینگر شدن را داشت. این همان پستی بود که در موناکو موفق شده بود خودش را نشان دهد. در جام جهانی 1998 برای فرانسه-که بهترین گلزن تیم ملی کشورش لقب گرفت- و سپس این وضعیت در یوونتوس ادامه پیدا کرد، همه تیری آنری را با این ویژگی ها می شناختند.
آنری هیچوقت پایش را به دفتر ونگر نگذاشت و هیچوقت از زبانش «دیگر نمی خواهم مهاجم باشم» درنیامد. زمان تمرینات که فرا رسید، او عزمش را جزم کرده بود دوباره تلاش کند. آرسن همیشه به صلاحِ همه فکر می کرد. او همیشه بهترین ها را می دانست. وقتی در سال 1999، تیری آنری را از یوونتوس به رقم 11 میلیون پوند که رکورد باشگاه بود، خریداری کرد، همیشه در ذهن خود جایگاه بسیار بزرگی برای این مهاجم فرانسوی متصور می شد.
خودِ آنری زمانی از این انتقال باخبر شد که در پرواز ایتالیا به فرانسه بود. اولین مکالمه میان این دو هم بسیار جالب بود. آرسن گفته بود «داری وقتت رو تو پست وینگ تلف می کنی. تو مهاجم شماره 9 هستی!» در واقع ونگر حتی پیش از پیوستن آنری به یوونتوس، او را می خواست اما پول در جیب تورینی‌ها بیشتر بود و حتی آنری 30 دقیقه قبل از امضای قرارداد، با ونگر تماس برقرار کرده بود تا مداخله کند اما همه چیز بی نتیجه مانده بود.
تیری در جوانی نوید ظهور یک ستاره بزرگ را می داد. سرمربی او در موناکو، بیشترین نقش را در پیشرفتش داشت. آنری یک بار گفته بود «زمانی که احساس می کردم یک مهاجم واقعی هستم و در پست خودم بازی می کنم، به راحتی گل می زدم.» البته سرمربی وقت موناکو، همچنان تیری را خام و ناپخته می دانست و البته داشتن مهاجمی چون سونی اندرسون، باعث شده بود وقوع این اتفاق به تاخیر بیفتد. شاید توفیق اجباری بود که به دلیل نبودن فرصت برای بازی در نقش مهاجم، تیری به پست وینگ چپ برده شد. جزئیات همیشه تفاوت ها را رقم می زنند!
یک کشور جدید
دو هفته قبل از جشن تولد 22 سالگی تیری آنری، این پسرک فرانسوی یک چالش بزرگ پیش روی خودش داشت. با توجه به خروج نیکولاس آنلکا از جمع توپچی ها به مقصد رئال مادرید که با مبلغ 23 میلیون پوند انجام شد، یک جانشین نیاز بود. آنلکا واقعا بهترین گلزن و بهترین بازیکن آرسنال در فصل 1998/99 بود. البته آرسنال درست چند روز پیش از پیوستن آنری، توانسته بود قهرمان جام جهانی 98 یعنی داوور شوکر را جذب کرده بود اما او نه فرانسوی بود و نه جوان. به همین دلیل مقایسه ها اغلب میان آنری و آنلکا صورت می گرفت.
پس از ورود آنری به لندن، ونگر چنین گفته بود: «اگر دوست ندارید با آنلکا مقایسه شوید، باید در خانه بمانید اما اگر می خواهید بازیکن بزرگی شوید، باید بروید و در زمین خودتان را نشان دهید. تیری کیفیت نیکولاس را دارد. آن ها ویژگی های یکسانی دارند و حتی فکر می کنم تیری بیشتر از آنلکا استثنایی است. تیری بازیکنی است که برای تیم بازی می کند.»
به هرحال آنری ذره‌ای اعتماد به نفس نداشت. انگار که هنوز نتوانسته هایبری را مثل خانه خود تصور کند. البته این کمبود اعتماد به نفس، به دوران حضورش در یوونتوس هم مربوط می شد. او در تورین موفقیت خاصی به دست نیاورد بلکه دردسرهای زیادی هم متحمل شد. مارچلو لیپی شخصی بود که درخواست خرید آنری را کرده بود اما چقدر بد که سه هفته بعد، قرار بود خود این سرمربی باتجربه هم از تیم جدا شود.
آنری زیر نظر کارلو آنچلوتی که پس از لیپی هدایت بیانکونری را برعهده گرفته بود، در 12 بازی از 14 بازی، به صورت فیکس بازی کرد. «در پنج یا شش بازی پایانی، یا گل زدم یا زمینه ساز به ثمر رسیدن گل شدم.» آنری بعدها در مصاحبه با فور فور تو، این جمله را به کار برده بود. «به هر ترتیب، چند بازی طول می کشید تا من به سیستم جدید عادت کنم. مخصوصا که 2-5-3 بازی می کردیم و اصلا به این سیستم عادت نداشتم. بالاخره اما توانستم خودی نشان دهم و این مایه خوشحالی بود.»
به دلایل بسیار زیادی، انتظارات از آنری بالا بود. با وجود آنکه سن کمی داشت، توانسته بود در نیمه نهایی جام یوفا و لیگ قهرمانان اروپا بازی کند. به علاوه، در جام جهانی هم حضور داشت و قهرمان لوشامپیونه هم شده بود. این افتخارات برای جوانی در این سن، بی نهایت عالی بود. به هرحال یوونتوس در پایان از عملکرد او قانع نشده بود و فرصت جدیدی از راه رسیده بود. تیری در ماه آگوست به لندن رفت و کم کم اعتماد به نفسش را با گذشت زمان به دست می آورد.
«گرچه قهرمان جهان بودم، اما در لندن رسما هیچکس بودم! در واقع در آرسنال کار خاصی هم نکرده بودم که لایق احترام باشم. واقعا، من چه کسی بودم؟ بگذارید بگویم من در ابتدا فقط یک پیرو و دنبال کننده بودم!»
▬ برای خواندن سایر قسمت‌های مجموعه سال صفر روی برچسب این مجموعه یاددا‌شت‌ها کلیک کنید. در این مجموعه، روایتی از اولین فصل درخشش بازیکنانی نظیر رونالدو نازاریو، زلاتان ابراهیموویچ، فرناندو تورس و سایر بزرگان فوتبال آمده است.
