قلقلک یکی از سرگرمی ها و شوخی های موجود در افراد و اعضای یک خانواده محسوب می‌شود.
قلقلک در بین دو برادر، دو خواهر، خواهر و برادر، زن و شوهر در همه جای دنیا و در بین همه خانواده‌ها متداول است، اما بیشترین قلقلک در خانواده بین والدین و فرزندان مخصوصاً مادران و کودکان است.
زمانی که یک مادر اندام حساس دختر یا پسر بچه اش را با انگشتانش قلقلک می‌دهد و خنده و تکان خوردن و یا التماس کردن کودکش را می‌بیند می‌خندد و بسیار لذت می‌برد.
بچه‌هایی که مادرانی قلقلکی دارند نیز معمولاً متقابلاً مادرشان را قلقلک می‌دهند و می‌خندند و دلیلش این است که قلقلک باعث ایجادمحبت بین انسان‌ها می‌شود.
به همین دلیل وقتی مادری کودکش را قلقلک می‌دهد در همان حال فرزندش را می‌بوسد و محبت شدیدی نسبت به فرزندش احساس می‌کند.
کودکان و نوجوانان نیز که خود را کوچک می‌بینند و والدینشان را از نظر شخصیتی و اجتماعی متفاوت با خویش می‌بینند هنگامی که مادرشان را قلقلک می‌دهند مادرشان بی اختیار می‌خندد و التماس می‌کند و سعی می‌کند خود را برهاند ناخوداگاه او را مثل خودشان می‌بینند و به همین دلیل لذت می‌برند و روابط عاطفی عمیقی بین آن‌ها به وجود می‌آید.
درحالی که بسیاری از مردم تصور می‌کنند که قلقلکی‌ها از قلقلک شدن لذت می‌برند نتایج یک نظرسنجی نشان داده که از بین ۸۴ دانشجو فقط ۳۲ در صد آن‌ها از قلقلک شدن لذت بردند .۳۲ در صد احساسی نداشتند و ۳۶ در صد از آن متنفر بودند، همچنین تحقیقات نشان داد که بسیاری از قلقلکی‌ها از اینکه دیگران بفهمند قلقلکی هستند خجالت می‌کشند.
قلقلک دادن چه فایده‌ای برای انسان دارد؟
بعضی افراد خیلی قلقلکی هستند و برخی دیگر کمتر، صرف نظر از آن، قلقلک ظاهراً قوانین مخصوص به خودش را دارد.
شاید متوجه شده باشید که شما نمی‌توانید خودتان را قلقلک بدهید. به علاوه با اینکه ممکن است توانایی این را داشته باید که یک فرد کاملاً غریبه را قلقلک بدهید، مغزتان اجازه نمی‌دهد این کار را بکنید، کاری که از نظر اجتماعی اصلاً پذیرفتنی نیست.
اما قلقلک به چه دردی می‌خورد؟
رابرت پروواین معتقد است همین واقعیت‌ها در مورد قلقلک، نشانه‌ای از ارزش‌های تکاملی آن است. به گفته وی، قلقلک راهی برای ایجادارتباط اجتماعی بین دوستان و اقوام نزدیک است.
به گفته محققین، عکس العمل خنده در برابر قلقلک از همان ماه‌های اولیه تولد نوزاد آغاز می‌شود. در واقع در ماه‌های اول، قلقلک و خنده از اولین راه‌های برقراری ارتباط بین نوزاد و کسی است که از او مراقبت می‌کند. پدر و مادرها خیلی زود یاد می‌گیرند که تا وقتی به قلقلک ادامه بدهند که نوزاد می‌خندد و وقتی نوزاد چهره اش در هم می‌رود، دیگر او را قلقلک ندهند.
همین عمل، خود ارتباط چهره به چهره‌ای را ایجاد می‌کند که می‌تواند نقطه شروعی برای تعامل‌های دیگر هم باشد.
از طرف دیگر، کودکان مشتاقانه همدیگر را قلقلک می‌دهند. بسیاری از محققین بر این باورند که در بین همسالان، کارکرد قلقلک فقط ایجاد ارتباط نزدیک‌تر نیست.
آن‌ها می‌گویند نقاطی از بدن که بیشتر از همه قلقلکی هستند، مثل گردن و دنده ها، در مبارزه از همه آسیب پذیرترند؛ بنابراین وقتی بچه‌ها با انعطاف از دست دوستانشان در می‌روند تا قلقلک نشوند، در واقع در حال تمرین برای دفاع از خود و نقاط حساس بدنشان در آینده هستند.
از طرف دیگر، صدای خنده در یک جمع، باعث بیشتر خندیدن افراد آن جمع می‌شود. اما قلقلک یک قانون دیگر هم دارد. انسان‌ها همیشه قلقلکی باقی نمی‌مانند. با بالا رفتن سن، لذت قلقلک کمتر می‌شود و در ۴۰ سالگی دیگر اثری از آن نیست.
