طرفداری- بعضی‌ها مشغول در آغوش کشیدن همدیگر بودند، بعضی‌ها از دیگران می‌خواستند، سر و صدا را بیشتر کنند، بعضی‌ها هم تیم را تشویق می‌کردند که برای رسیدن به افتخار جاودانه، نهایت تلاششان را انجام دهند. لیورپول برای ۸۳ ثانیه مقابل دروازه‌های بهشت قرار گرفت و منتظر دعوت به داخل شد. اما پیروزی ۴-۱ منچسترسیتی مقابل برایتون، آن ۸۳ ثانیه را به کمترین فاصله لیورپول با جام قهرمانی در فصلِ جاری لیگ برتر انگلیس تبدیل کرد.
سادیو مانه دو گل زد تا لیورپول ولورهمپتون را مغلوب کند و با ۹۷ امتیاز نایب قهرمان شود، امتیازاتی که در فاصله سال‌های ۱۹۹۲ تا ۲۰۱۷، برای قهرمانی در لیگ برتر انگلیس کافی بود، اما برای گرفتن قهرمانی از منچسترسیتیِ پپ گواردیولا کافی نبود. پس از سوت پایان، ترنت الکساندر-آرنولد که هر دو پاس گل امروز را داده بود، به زانو درآمد. میلنر، آلیسون را در آغوش کشید و او را دلداری داد. سایر اعضای تیم وارد زمین شده بودند، کار آن‌ها با هر استانداری در لیگ برتر انگلیس، در بالاترین سطح بود، اما نه در فصل جاری.
در پایان، سرنوشت چیزی نبود که در دست آن‌ها باشد، آن تساوی در استنلی‌پارک، مقابل اورتون، تقدیر و سرنوشتِ قهرمانی را از دستان آن‌ها خارج کرد. لیورپول پس از آن بازی، پا به پای منچسترسیتی پیش آمد، اما طبیعتاً در رقابت با تیمی که شاید کارآمدترین ماشین کسبِ پیروزی باشد که تاریخ لیگ انگلیس به خود دیده، این خطر احساس می‌شد که لیورپول، متحمل شکست شود.
چالش قهرمانی با یک بازی عجیب و غریب به پایان رسید، گل‌های به یادماندنی که به ثمر رسید، و گل‌هایی که به ثمر نرسید. گل گلن مورای به سیتی، آنفیلد را تا مرز جنون پیش برد، اما کمی بیش از یک دقیقه بعد، ارزش گل مورای از بین رفته بود. «اتفاقات» عجیب و غریب زیادی در روز پایانی رقم خورد، اما هیچ‌کدام از آن‌ها نمی‌توانست به لیورپول کمک کند. کیفیتِ جادویی، بار دیگر آنفیلد را امیدوار کرده بود، تی‌شرت‌های «هرگز تسلیم نشو» محمد صلاح، اطراف آنفیلد، بازار خوبی راه انداخته بود، آن‌ها آمده بودند و آماده بودند تیمشان را باور کنند، آن‌هم برای یک بار دیگر.
لیورپول برای رسیدن به دروازهِ حریف منسجمش، تنها هفده دقیقه نیاز داشت و یک-دو زیبای آرنولد و هندرسون، ارسالی که به سادیو مانه رسید و دروازه ولوز باز شد. با این نتیجه، لیورپول قهرمانِ لیگ برتر بود و آنفیلد، کنترل خود را از دست داده بود. لحظات پر هرج و مرجی در ادامه رقم خورد، سه دقیقه ای که فقط مختصِ این روزهای پایانی بود، جام قهرمانی مال آن‌ها بود، دوباره مال آن‌ها نبود، دوباره مال آن‌ها بود و در نهایت دیگر مال آن‌ها نبود.
هواداران ولوز، اولین شایعه گلزنی برایتون را در آنفیلد رقم زدند، اما خبری از گل نبود و خیلی زود جمعیت ساکت شد، کمی نگذشته بود که برایتون «واقعاً» به گل رسیده بود. آنفیلد از خود بیخود شده بود، کلوپ درست نمی‌دانست چه دستورالعملی به بازیکنانش بدهد. بعضی از بازیکنان، مانند هندرسون سعی می‌کردند بی تفاوت به آن‌چه می‌گذرد بازی را ادامه دهند، اما واقعیت این بود که اطراف آن‌ها، همه دیوانه شده بودند.
لحظاتی بعد، آگوئرو گل تساوی را زد، در هم ریختگی خوشحالی و سکوت در میان جمعیت، به بازی هم دیکته شده بود و روی لیورپول اثر بدی گذاشته بود، از آن سه دقیقه دیوانه‌وار به بعد، لیورپول نیروی محرکش را از دست داده بود و ولوز برای لحظاتی آن‌ها را تهدید کرد. لاپورته سیتی را در آمکس استادیوم پیش انداخت و لحظاتی بعد مت دوهرتی، تیرک دروازه لیورپول را به لرزه در آورد.
شروع نیمه دوم برای لیورپول هم سخت بود، سیتی فاصله را بیشتر کرد و لیورپول، فشارش را از دست داده بود و ولوز به وضوح می‌توانست از آن فرصت استفاده کند، هر دو موقعیت فوق العاده به یوتا رسید، روی هر دو صحنه، آلیسون هوشیاری که سایر هم تیمی‌هایش نداشتند را از خود نشان داد و مانع گلزنی مهاجم اسپانیایی وولوز شد. لیورپول از خطرِ تساوی گریخت و سادیو مانه موفق شد گل دوم را به ثمر برساند، گلی که او را در کنار محمد صلاح، هم تیمی اش و پیر امریک اوبامیانگ، مشترکاً به آقای گل لیگ برتر انگلیس تبدیل کرکده بود. حتی در آقای گلی هم، لیورپول نتوانست تمام جایزه را ازآن خود کند.
خیلی‌ها می‌گویند آن‌ها در لستر جام را از دست دادند، شاید در وست هم، شاید در گودیسون پارک و شاید در اولدترافورد. اما چیزی که کلوپ به یادش خواهد ماند، آن ۸۳ ثانیه ای بود که آن‌ها تا پیش روی دروازه‌های بهشت رفتند، اما دعوتنامه ای برای داخل شدن تیمِ شایسته او صادر نشد.
گزارش Mark Critchley از آنفیلد
