چند سال پیش فیلمی دیدم تحت عنوان mr noboby فیلم جالبی بود که توی توی اون هر مرتبه به مرحله ی جوانی پیرمرد بر میگشت و تاثیر انتخاب های مرد رو تو زندگی اش نشون می داد.
الان بیش از دو دهه است که طرفدار پرسپولیس هستم روزهای خوب خوش و صد البته روزهای سختی رو در این دوران تجربه کردم ولی خدا رو شکر میکنم که عشق تیمی رو در قلبم قرار داد که ارزش عاشق شدن رو داشت الان داشتم فکر می کردم اگه تو آینده مثل این فیلم به گذشته برگردم و خدای نکرده هوادار تر تر بشم چه فاجعه ای میشه
1- اول فصل بعد از خریدن دژاگه و استوکس و ... باید برای بقیه تیم ها کری قهرمانی دوگانه داخلی بخونم چون تو آسیا نیستیم البته برای ما عجیب نیست
2- بعد باید برای عدم موفقیت یه تیم دیگه تو فینال تورنمتی که خودمون آرزوی حضور توش داریم رو مسخره کنم و کاشیما کاشیما کنم
3- بعد با فضاحت از جام حذفی حذف بشیم و بگیم اشکال نداره مهم لیگ برتر هست و ما قهرمانیم
4- بعد با اومدن نیم فصل دفاع چپ مریض سابق میلان رو بخریم و دوباره توهم بزنیم که قهرمانیم البته این بار بیشتر از یازده دقیقه
5- بعد در ادامه فصل و سوراخ شدن دوبارمون بگیم هدف ما امسال قهرمانی نبود گرفتن سهمیه آسیا بود
6- بعد دوباره حذف یه تیم تو تورنمنتی رو مسخره کنیم که حضور توی اون تنها هدف فصلمون بوده
7- و حالا با یه نگاه به جدول لیگ میبینیم که حضور فصل آینده تو آسیا هم دوباره برامون تبدیل به آرزو شده اما اشکال نداره چون حداقل امسال مثل سال گذشته پرسپولیس قهرمانی خودش رو تو تبریز جشن نگرفت
8- فصل بعد با اومدن حاج بلال بالاخره این سهمیه لعنتی آسیا رو میگیریم شایدم بیشتر تو جام حذفی موندیم و حضور بیشتر خودمون تو حذفی رو مقام معظم رهبری تقدیم کردیم کسی فردا رو ندیده شاید
.
.
.
حتی تصور این موضوع هم برای من سخته خدا رو شکر میکنم که این اتفاقات برای من هرگز رخ نمیده و برای دوستان عزیز طرفدار این تیم از درگاه خدای منان طلب صبر میکنیم
