طرفداری – حدود دو ماه قبل، بخش اول این مقاله را که در مورد بازیکنان خط دفاعی بود، منتشر کردیم. از آن زمان تاکنون شرایط یونایتد متحول شده است. اوله گونار سولسشر آنچنان تغییرات مثبتی در تیم ایجاد کرده است که حتی خوشبین‌ترین طرفداران این باشگاه هم آن را تصور نمی‌کردند. جدا از بحث روانی و تاکتیکی، ابزار چیزی است که نمی‌توان تأثیر مهم آن را نادیده گرفت. در خط هافبک منچستریونایتد 1+6 بازیکن انجام وظیفه می‌کنند که در ادامه این مقاله پتانسیل و سبک بازی آنها را بررسی می‌کنیم.
نمانیا ماتیچ: این بازیکن سمبلی از ثبات است. ماتیچ از اولین بازی خود که برابر رئال مادرید انجام گرفت، همانند بازیکنی نشان داد که سال‌هاست در منچستریونایتد توپ می‌زند. در ابتدا قیمت 40 میلیون پوندی او، یک هزینه گزاف دیگر برای وودوارد و یک پیروزی برای آبراموویچ به شمار می‌رفت اما امروز این نظریه از بین رفته است. ماتیچ مهره گم شده خط هافبک بود و بخش زیادی از عملکرد مثبت هافبک‌ها و حتی مدافعین به دلیل حضور همین بازیکن است. هافبک دفاعی باتجربه، بی‌حاشیه و خوش‌فکری که همیشه در زمان و مکان درست حضور دارد. کنترل توپ، پخش توپ، تلاش و دوندگی نمانیا در 30 سالگی مثال‌زدنی است و سرمربی از این موضوع آگاه است. او مهره‌ای غیرقابل جایگزین است و به همین دلیل تقریباً در تمام بازی‌ها از ابتدا روانه میدان می‌شود.
پل پوگبا: نه خبری از انتقاد کارشناسان پرتعداد است و نه خبری از بسته‌های پیشنهادی برای انتقال. روز اول فصل و روز اول نیم‌فصل برای این بازیکن قابل مقایسه نیست و اگر دقیق‌تر صحبت کنیم باید روز اخراج ژوزه مورینیو را نقطه عطف عملکرد پوگبا بدانیم. هر چند که خود او نیز گاهاً به حواشی ایجاد شده دامن می‌زد اما به لحاظ فنی، آزادی عملکرد و ایفای نقش تهاجمی‌تر، تغییرات مثبتی ایجاد شده است. پل در سه بازی اول خود زیر نظر سرمربی جدید آمار 4 گل و 3 پاس گل را به ثبت رساند و تا به اینجای فصل در تمامی رقابت‌ها 14 گل زده و 10 پاس گل به هم‌تیمی‌ها داده است. کسی که حتی مدتی نیمکت‌نشین شده بود، اکنون از نگاه وب‌سایت هواسکورد بیشترین امتیاز را در بین بازیکنان منچستریونایتد دارد و 6 بار به عنوان بهترین بازیکن میدان شناخته شده است. پوگبا یک ستون در تیم است و اگر روند سینوسی این دو فصل تکرار نشود، احتمال زیاد در فصل آتی صحبت از تمدید قرارداد خواهد شد.
آندر هررا: بهترین بازیکن ماه فوریه باشگاه و بهترین بازیکن فصل 2016-17 (از نگاه هواداران) کسی نیست جز آندر هررا. او حتی در بهترین زمان‌های بازی‌اش هم جدی گرفته نمی‌شد اما صبر کرد و خودش را هواداران و کادر فنی اثبات کرد. آندر یک بازیکن تخریبی و جنگجو است. به عنوان یک مکمل برای ماتیچ و کسی که با بازی خود آزادی عمل بیشتری به پوگبا می‌دهد، هررا فوق‌العاده است. او سایر پارامترهای یک هافبک تخریبی را نیز دارد و کنار گذاشتنش از ترکیب یک ریسک محسوب می‌شود. یکی از ویژگی‌های قابل توجه هررا اصطلاحاً «مارک کردن» است؛ او با سماجت خود و تخریب بازیکن حریف، باعث از کار افتادن مهره‌های رقیب می‌شود و در این ویژگی بدون شک بهترین هافبک لیگ برتر است. قرارداد آندر هررا نیز مانند تعدادی کثیری از بازیکنان یونایتد به انتها خواهد رسید. اخیراً شایعاتی در مورد علاقه PSG به هررا مطرح شده است که باز هم نوعی به ضعف مدیران در اجرایی کردن یک تصمیم ساده و واضح را نشان می‌دهد. با این حال بعید است که او یونایتد را به تیمی دیگر ترجیح دهد و امضای یک قرارداد جدید دور از انتظار نیست.
اسکات مک‌تومینای: صحبت از بازیکنانی مشابه با مایکل کریک زیاد است اما تونایی‌ها و حتی فیزیک مک‌تومینای واقعاً به کریک شبیه است. بعلاوه او در کنار و زیر دست کریک نیز مشغول بازی بوده است. این بازیکن 22 ساله مدتی پیش یک قرارداد بلندمدت به امضا رساند و بنظر می‌رسد مورد توجه مسئولین باشگاه است. جدا از دیدگاه این افراد، اسکات به لحاظ فنی قابل قبول است. او اکثر مواقع در موقعیت درست قرار می‌گیرد و بدون دستپاچگی، پاس‌های خود را به مقصد می‌رساند. در نبردهای هوایی عملکرد خوبی دارد و با قدرت بدنی خود مانعی برای حریفان است. البته که او کم‌تجریه است و با ماتیچ اختلاف زیادی دارد اما بنظر می‌رسد سطح بالای ماتیچ باعث می‌شود که همواره در ترکیب اصلی قرار گیرد، نه سطح پایین اسکات. در واقع اگر به اسکات اطمینان شود و تعداد دقایق بازی برای یک بازیکن جانشین برایش فراهم شود، بعید است که کادر فنی را ناامید کند. مصدومیت طولانی‌مدت ماتیچ فرصتی برای نمایش اسکات فراهم کرد و عملکرد او نیز به عنوان گزینه دوم هافبک دفاعی، قابل قبول بوده است.
آندرس پریرا: شرایط این بازیکن در سن 23 سالگی هنوز هم مانند یک بازیکن 17-18 ساله است؛ نه پست اصلی و توانایی‌هایش مشخص است و نه چندان به او بازی می‌رسد. بازی‌های قرضی او در سایر تیم‌ها نیز نتیجه‌ای در پی نداشت. آندرس بازیکن توانایی است و بنظر می‌رسد که در پست شماره 10 و بازی در پشت مهاجم نوک، موفق‌تر است. توانایی دریبل‌زنی، شوت‌های راه دور، پاس‌های رو به جلو و عدم توانایی در کارهای تدافعی نشان می‌دهد که او در جلوی زمین بیشتر از نیمه عقب زمین موثر خواهد بود. مشکل اینجاست که در ترکیب فعلی تیم نیازی به چنین بازیکنی حس نمی‌شود. بیش از یک سال است که یونایتد با سیستم 433 پا به میدان می‌گذارد و در این سیستم از کیفیت بازیکنی مثل پریرا کاسته می‌شود. بعلاوه نام‌های بزرگتری مانند ماتا و لینگارد در همین پست حضور دارند که تازه آنها هم در پست غیرتخصصی خود انجام وظیفه می‌کنند. می‌توان اسکات را جانشین ماتیچ دانست و فرد را جانشین هررا، اما جانشینی برای پوگبا وجود ندارد و اصرار به استفاده از پریرا نیز به احتمال زیاد، جواب نخواهد داد. بنابراین جای خالی یک هافبک بازیساز و جایگزین پوگبا حس می‌شود و شرایط پریرا با شرایط دیگر هافبک‌ها متفاوت است. احتمال فعال شدن بند یکساله قرارداد این بازیکن وجود دارد و باید دید که او سال بعد چه تصمیمی برای آینده خود خواهد گرفت. پریرا می‌داند که جایی بهتر از منچستریونایتد پیدا نخواهد کرد و بعید است که در صورت تمایل باشگاه، پیشنهاد ماندن را رد کند.
فرد: این بازیکن آینده‌دار از بین سیتی و یونایتد، تیم فعلی را انتخاب کرد و بنظر می‌رسید ورژن بهینه شده‌ای از هررا است. فرد یک هافبک باکس تو باکس است و توانایی‌های او بیشتر در مسائل دفاعی، مانند تخریب و قطع توپ است اما تکنیک برزیلی و پاس‌های عمقی او نیز نباید نادیده گرفت. با این حال فرد نتوانست جای هررا را بگیرد و به یک نیمکت‌نشین تبدیل شد. با ورود سولسشر حتی در مقطعی سکونشین نیز شد و هیچوقت گزینه اول ورود به زمین نبود. مصدومیت هررا اما فرصتی برای درخشش این بازیکن فراهم کرد. این بازیکن در بلندمدت احتمالاً نیمکت‌نشین هررا خواهد بود اما همه انتظار دارند که حداقل یک جانشین قابل اعتماد باشد. رقم 50 میلیون پوندی او باعث شده است که هیچکس به فکر خرید هافبکی دیگر با این ویژگی‌ها نباشد. سولسشر هم بعید است که نتواند از فرد استفاده کند و به احتمال زیاد او در فصل آینده سطح بهتری از خود نشان خواهد داد.
جیمز گارنر: این هافبک انگلیسی متولد قرن جدید میلادی است. او تنها 18 سال دارد و در تیم‌های پایه منچستریونایتد بعد از لی اُ.کانر (Lee O'Connor) کاپیتان دوم تیم محسوب می‌شود. همچنین در تیم زیر 17 سال و زیر 18 سال انگلیس بازوبند کاپیتانی تیم ملی را به بازو بسته و در دو سال اخیر از عوامل موفقیت تیم‌های خود بوده است. گارنر توانایی کار با هر دو پای خود را دارد و مانند یک رهبر در تیم شناخته می‌شود. او همچنین از کاندیدهای دریافت جایزه جیمی مورفی است؛ جایزه‌ای که به دلیل توجه جیمی مورفی فقید به جوانان، هر ساله به بهترین جوان منچستریونایتد داده می‌شود. گارنر اولین بازی خود در لیگ برتر را در فوریه 2019 و برابر کریستال‌پالاس انجام داد. همچنین در لیگ قهرمانان اروپا و برابر پاریس‌سن‌ژرمن نیز دقایقی به میدان رفت. با توجه به خروج فلینی و با توجه به اینکه سولسشر نگاه خاصی به جوانان دارد، می‌توان تصور کرد که در آینده بازی‌های بیشتری برای تیم اصلی انجام دهد. اما همه می‌دانند که روند ورود گارنر به تیم بزرگسالان باید به تدریج صورت گیرد و انتظارات زیاد باعث تخریب این بازیکن نشود.
سخن پایانی
با تمامی موارد ذکر شده می‌توان این برداشت را داشت که اوضاع خط هافبک منچستریونایتد خوب است. سه بازیکن اصلی یعنی پوگبا، ماتیچ و هررا یکی از بهترین خط هافبک‌های اروپا را تشکیل می‌دهند و هر سه مکمل همدیگر هستند. در بین ذخیره‌ها کمبود تجربه به چشم می‌آید ولی با گذشت زمان این بازیکنان نیز پیشرفت خواهند کرد. یونایتد برای جانشینی هررا و ماتیچ می‌تواند از فرد و مک‌تومینای استفاده کند اما برای جانشینی پوگبا احتمالاً به دنبال خریدی کم‌هزینه خواهد بود. هنوز تا پایان فصل زمان باقی است و باید ببینیم نظر اوله گونار سولسشر در مورد خط هافبک چیست و اینکه آیا او از سران باشگاه درخواست هافبک جدید خواهد داشت یا خیر.
پروفایل نویسنده: فرشاد رضایی
