مطلب ارسالی کاربران
منفی 273
برای ما دهه شصتیها دوشنبه فقط یک معنا داشت 90.همیشه دوشنبه ها روز خوبی بود چون با 90 تمام میشد.حتی دوشنبه هایی که ده ساعت سرکلاس میگذراندیم تمام دلخوشیمان دیدن عادل در قاب تلویزیونهای 24 اینچمان بود.زندگی گذشت و گذشت هنوز هم دوشنبه ها را دوست داشتیم هنوز هم دوشنبه ها برایمان روز خاصی بود بزرگتر شدیم شاید پردغدغه تر و گم تر در خودمان و جهانمان.کم کم زندگی رنگ و بوی 90 را از ما گرفت نه ما آن ادمهای سابق بودیم و شاید آن 90 نود سابق!اما عادل همان عادل بود با همه انتقادهایی که به او وارد بود و هست ولی عادل بود صادق بود و دغدغه داشت و برای دغدغه هایش تلاش میکرد.
جنگ و جدل های نود برایمان جذاب بود ولی همه مان میدانستیم پشت این جدل ها عادل همیشه بدنبال حقیقت بود و شاید مقدار زیادی از این جذابیت بخاطر همین پرده دری و صراحت 90 بود.
عادل همیشه مانند خود ما بود بدنبال بهتر شدن بدنبال حقیقت گاها اشتباه میکرد گاها تند میرفت ولی همیشه عادل بود خودش بود و میخواست کمک کند میدانست چه میخواهد و چه میکند.زمانه با همه ما بد کرد انچه به عادل میگذرد سرنوشت همه ماست مایی که جنگیدیم سالها جنگیدیم و حالا در نقطه صفر کلوین محبوس شدیم.
سرنوشت ما صفر کلوین نخواهد ماند...
